SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 30η)

Φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου και στην ολοκλήρωση του αφιερώματός μας Υπακοή στον Θεό. Ένας ολόκληρος μήνας αφιερωμένος σε μια θεία λέξη, σε μια θεία εντολή και πόσες αλήθειες αποκαλύφθηκαν για εμάς που βρίσκονταν κρυμμένες μέσα στον Λόγο του Θεού, απλά, επειδή ασχοληθήκαμε. 

Ξέρετε, παρακολουθούσα χθες ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στα ευαγγελικά, τη μάχη δηλαδή που συντελέστηκε στην αυγή του 20ου αιώνα στη χώρα μας για την επικράτηση ή μη του αρχαίου κειμένου στα ιερά γράμματα. Φυσικά, νίκησαν οι αρχαϊστές, η επικρατούσα ηγεσία της εκκλησίας τότε αυτό απεφάνθη. Και είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις τις ολέθριες επιπτώσεις αυτής της άγονης πολιτικής και θρησκευτικής επιλογής του τότε στο σήμερα. 

Είμαι χριστιανή ορθόδοξη, αυτό γράφει η ταυτότητά μου, έτσι βαπτίστηκα, έτσι μεγάλωσα, σε αυτό το περιβάλλον γαλουχήθηκα, το χριστιανό ορθόδοξο. Όμως, δεν μπορώ να δεχτώ σήμερα, δύο χιλιετίες μετά, να παραμένουμε προσκολλημένοι σε μια παρωχημένη μορφή της ελληνικής γλώσσας αγκυλωμένη και άγνωστη στον σημερινό Έλληνα, μόνο για να λέμε ότι είμαστε οι θεματοφύλακες της αρχαίας κληρονομιάς. Η κληρονομιά παραμένει, εννοείται, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν επιβάλλεται να ελιχθούμε, να εξελιχθούμε και να προσαρμοστούμε στα καινούργια δεδομένα, από τη στιγμή που βλέπουμε την τρέχουσα πραγματικότητα να μη μας ακολουθεί πλέον και εμείς να μένουμε πίσω. 

Είμαστε, εννοείται, υπερήφανοι που τα ιερά γράμματα γράφτηκαν στην δική μας ελληνική γλώσσα, με την Καινή Διαθήκη γραμμένη ως πρωτότυπο στην ελληνιστική κοινή, και την Παλαιά Διαθήκη γραμμένη ως την πρώτη παγκοσμίως μετάφραση από την εβραϊκή, τη μετάφραση των Εβδομήκοντα, πάλι στην ελληνιστική κοινή, και στην οποία στηρίχθηκαν όλες οι χώρες του κόσμου, προκειμένου να προβούν στις μεταφράσεις της γλώσσας του τόπου τους. Είναι, λοιπόν, ντροπή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ως χριστιανή ορθόδοξη, να βλέπω την ιεραρχία της ορθοδοξίας τόσα χρόνια, από σύστασης ελληνικού κράτους, να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να απαγκιστρωθεί από την άγνωστη στους σημερινούς Έλληνες αρχαϊκή γλώσσα του 300 προ Χριστού και να αρνείται πεισματικά να φέρει τον άγιο Λόγο του Θεού στο σημερινό ποίμνιο, ώστε ο κόσμος να μπορεί να καταλαβαίνει. Και δεν μιλάω μόνο για την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, όλες οι προσευχές, όλες οι λατρευτικές δοξασίες, οι ύμνοι, οι παρακλήσεις, οι δεήσεις, οι θείες λειτουργίες, τα πάντα, όλα όμως, είναι γραμμένα σε ένα ιδίωμα που καμία σχέση δεν έχει με το σήμερα. 

Δεν βλέπει το ιερατείο σήμερα ότι η νεολαία δεν ακολουθεί, ότι ο πολύς ο κόσμος έχει απομακρυνθεί και στρέφεται σε άλλες θρησκευτικές ομάδες και εκκλησίες, επειδή εκεί μπορούν και καταλαβαίνουν και ασχολούνται με τον Λόγο του Θεού, γιατί η εκκλησία τους δίνει προτεραιότητα σε αυτό; Δεν αναρωτιέται κανένας από τους επίσημους εκπροσώπους της δικής μας εκκλησίας ότι αυτή η τακτική δεν δουλεύει πλέον; Πώς να ακολουθήσει ο απλός κόσμος, όταν εισέρχεται στον ιερό ναό και ό,τι ακούει εκεί μέσα είναι όλα σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει; Πώς να υπάρξει η σύνδεση με το θείο όταν μπλοκάρεται η δίοδος στο μόνο εργαλείο που θα μπορούσε να βοηθήσει, που είναι η γλώσσα; Δεν ζούμε στα ελληνιστικά χρόνια, δεν ζούμε στο Βυζάντιο, ζούμε στο σήμερα και κάπως πρέπει να συνδεθούν όλα αυτά, ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν.

Όλοι οι λαοί πήραν την ελληνιστική κοινή και κάθισαν κάτω και ασχολήθηκαν να μεταφράσουν το πρωτότυπο κείμενο στην γλώσσα της χώρας τους, ώστε ο Λόγος του Θεού να γίνει προσβάσιμος στον καθένα. Εμείς, γιατί δεν το κάνουμε αυτό; Γιατί η εκκλησία θεωρεί κάθε προσπάθεια να μεταφερθεί το ιερό κείμενο στην γλώσσα που μιλάμε και καταλαβαίνουμε ως μη ορθόδοξη; ως αιρετική; Είναι δυνατόν να θεωρείς αιρετικό αυτόν που προσπαθεί να μπει μέσα στα ιερά γράμματα και να τα κατανοήσει; Και κάθονται οι ιεράρχες μας να κριτικάρουν γιατί η μία μετάφραση δεν το είπε ακριβώς όπως έπρεπε, και η άλλη μετάφραση δεν ήρθε από ελληνικό τυπογραφείο και άρα, υπάρχουν κρυμμένες ατζέντες που θέλουν να επιβάλουν τις όποιες ιδεολογίες τους; Στην κριτική όλοι είμαστε πρώτοι, να κατακρίνουμε και να απορρίπτουμε όλους τους άλλους. Γιατί δεν κάθονται, λοιπόν, σαν σύνολο, σαν την επίσημη εκπροσώπηση της ορθόδοξης εκκλησίας να κάνουν την μετάφραση με τις γραμμές τους και τις αξιώσεις τους στον πήχη που πρεσβεύουν ότι θα έπρεπε να είναι, και να φέρουν το ιερό κείμενο και όλο το συγγραφικό έργο σε υμνωδίες και λατρευτικές δοξασίες, ακόμη και στα πατερικά κείμενα, στον απλό κόσμο που ποθεί να μάθει τι είναι και ποιος είναι ο Χριστός, και ποιο το μέγεθός Του, και τι είναι και ποια είναι η ορθοδοξία, ώστε να ξέρουμε και να μπορούμε να καταλαβαίνουμε;

Γιατί, για μένα, είναι ανεπίτρεπτο, για να μην πω ότι αυτό είναι το πραγματικά αιρετικό, όταν μπαίνεις σε μια εκκλησία να ακούσεις Λόγο Θεού, και ο Λόγος του Θεού να περιορίζεται σε ένα απόσπασμα του ενός λεπτού σε διάρκεια, σε μια γλώσσα ακατανόητη, και όλο το υπόλοιπο να είναι υμνωδίες, πάλι ακατάλυπτες, λόγω γλώσσας. Δεν επιτρέπεται η προσευχή να μην είναι προσβάσιμη σε όλους, λόγω μη κατανόησης της γλώσσας. Όπως και είναι ανεπίτρεπτο, σημερινοί ιεράρχες να ντύνονται ως βυζαντινοί αυτοκράτορες με χρυσάφια και ζαφείρια πάνω τους, όταν ο ίδιος ο Χριστός ήταν ρακένδυτος σε όλη τη διάρκεια της επίγειας σύντομης ζωής του, πρεσβεύοντας αυτή τη φιλοσοφία, τον τρόπο ζωής που οφείλει να ζει ο χριστιανός, με το προσωπικό Του παράδειγμα. Ο ίδιος ο Χριστός τα διδάγματά Του τα δίδαξε στην γλώσσα που μπορούσαν να καταλάβουν οι ακροατές Του. Το Πάτερ Ημών που δίδαξε δεν το δίδαξε σε αρχαΐζουσα γλώσσα, για να δείξει ότι είναι κάποιος, το δίδαξε στην καθομιλουμένη, ώστε να εισπραχτεί από τον απλό άνθρωπο που παρακολουθούσε και να ωφεληθεί από αυτό. Ήμαρτον. Προσκυνούμε ομοιώματα ξύλινα, χάλκινα, ασημένια, όταν η Αγία Γραφή το ξεκαθαρίζει ρητά: ΟΧΙ προσκύνημα ή λατρεία σε ομοιώματα. Ήμαρτον και πάλι. Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Θεός ΔΕΝ θέλει να προσκυνάμε κανέναν είτε βρίσκεται στον ουρανό είται πάνω στη γη είτε κάτω από τη γη, είτε άγιος είναι είτε άγγελος, ΚΑΝΕΝΑΝ, παρά μόνο τον Θεό, που είναι άυλος και ενέργεια, και μέσα μου οφείλω να Τον προσκυνώ και να Τον λατρεύω, μέσα μου, μέσα στην καρδιά μου, με όλη τη διάνοια και το νου και την ψυχή και την καρδιά μου, με όλο μου το είναι. Προσκυνώ και λατρεύω την ουσία και την οντότητα του Θεού που κατοικεί μέσα μου. Ήμαρτον, και ήμαρτον και πάλι.

Δεν είμαστε Φαρισαίοι για να φερόμαστε ως Φαρισαίοι, ούτε βυζαντινοί αυτοκράτορες για να ντυνόμαστε και να περιφερόμαστε ως τέτοιοι. Είμαστε απλοί χριστιανοί, και ο απλός λαός και οι ιεράρχες που μας ποιμένουν, και προσπαθούμε όλοι εξίσου να μοιάσουμε στον Χριστό, τον μόνο Κύριο, που ήταν απλός και πράος και διακριτικός, που δεν είχε πού να ακουμπήσει το κεφάλι Του. Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από αυτό που πρεσβεύει ο Κύριος για μας, είναι τραγικό. Για μένα, είναι προσβολή στα θεία, το μέγιστο αμάρτημα, το μόνο που δεν συγχωρείται, η προσβολή στην αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.

Το σημερινό εδάφιο είναι παρμένο από το βιβλίο της Αποκάλυψης. Έχουμε κάνει πλήρη κύκλο αυτό τον μήνα, φτάσαμε στην τελευταία απόχρωση της εντολής για τον μήνα. Βρισκόμαστε τώρα στα χρόνια του Αντιχρίστου, έχουμε μπει σε αυτή την εποχή, την ζούμε ήδη, και η εντολή που έρχεται από τον Κύριό μας παραμένει: να φυλάω τις εντολές, να φυλάω την πίστη στον Ιησού. Όμως, τώρα, μας λέει αγίους, γιατί πλέον είμαστε οι άνθρωποί Του, οι άνθρωποι του προέδρου, οι άνθρωποι του βασιλιά. Έχουμε μπει στο στάδιο και το διανύουμε, ακολουθούμε τον Θείο Λόγο, υπακούμε τις εντολές, φυλάττουμε την πίστη, πλέον, είμαστε οι άγιοί Του. Ναι, κι εγώ, κι εσύ, όλοι μας. 

Δεν είμαι άγιος επειδή ένα ιερατείο αποφάσισε να με αγιοκατατάξει ως άγιο. Δεν είμαι άγιος επειδή είμαι αναμάρτητος. Δεν είμαι άγιος επειδή έφυγα από τον κόσμο για να λατρεύω τον Θεό πάνω στο βουνό και μέσα στις οπές της γης μονάχος. Όχι. Είμαι άγιος, επειδή ακολουθώ τον Χριστό. Ακολουθώ το παράδειγμά Του. Ακολουθώ την διδασκαλία Του. Έχω ατέλειες και πάθη, δεν είμαι το τέλειο παράδειγμα πιστού που Εκείνος θα ήθελε. Όμως, αναγνωρίζω ότι δεν είμαι τέλειος, και συνεχίζω να προσπαθώ. Συνεχίζω να κάνω τον αγώνα μου. Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια, παρόλο που γνωρίζω την αμαρτωλότητά μου. Είμαι προσανατολισμένος στην πορεία και την αλήθεια του Κυρίου. Θα πέσω στον πειρασμό, θα υποκύψω στον κόσμο, θα ξεγελαστώ από τον σκοτεινό. Όμως, παραμένω άγιος, γιατί ξανασηκώνομαι. Γιατί προσμένω τη σωτηρία. Γιατί ξέρω ποιον υπηρετώ. Γιατί ξέρω ποιον πιστεύω. 

Γι' αυτό είμαι άγιος, γιατί προσπαθώ να μοιάσω στον Θεό. Είναι εντολή Κυρίου, άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί. Εμείς είμαστε το ιερατείο Του, η εκκλησία Του, εμείς είμαστε τα πρόβατά Του. Εμείς είμαστε η εκλεκτή γενιά, το βασιλικό ιερατείο, το άγιο έθνος, ο λαός τον οποίο διάλεξε ο Θεός, για να διακηρύξει τα μεγαλεία Εκείνου που μας οδήγησε από το σκοτάδι στο θαυμαστό Του φως. Εμείς, που κάποτε δεν ήμασταν καν λαός, όμως τώρα γίναμε λαός του Θεού. Εμείς, που άλλοτε δεν είχαμε ελεηθεί, όμως τώρα βρήκαμε το έλεος. (Α' Πέτρου 2: 9-10). 

Είμαστε οι άγιοί Του, γιατί κληθήκαμε από τον Ιησού Χριστό, όπως όταν σε καλούν στον στρατό, γίναμε η εκκλησία Του, είμαστε οι στρατιώτες Του που πολεμούμε κατά του σκοτεινού και αυτών που προσπαθεί να μας επιβάλει, κατά του κόσμου που παλεύει με νύχια και με δόντια να απομακρύνει τους ανθρώπους από την πηγή της σωτηρίας τους, και από τον ίδιο μας τον εαυτό, που δεν σταματά να δέχεται επιθέσεις από δυνάμεις και εξουσίες ενός αόρατου πολέμου, που συντελείται σε πνευματικές διαστάσεις. Είμαστε οι άγιοί Του, όλοι μας, όλοι όσοι τούτους τους σκοτεινούς καιρούς φυλάττουμε την πίστη του Κυρίου, ομολογούμε Χριστό, ακολουθούμε τις εντολές Του και τιμούμε τον Λόγο Του, υπακούοντας στο Άγιο θέλημά Του, μέχρι την τελευταία μας πνοή. Αμήν.

Ημέρα 30η - Αποκάλυψη 14:12

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗