Στην Αθήνα πλέον κατεβαίνω πολύ σπάνια και μόνο αν υπάρχει λόγος σοβαρός που δεν μπορώ να τον αποφύγω. Η Αθήνα αλλάζει μέρα με τη μέρα, γίνεται όλο και πιο χαοτική, πιο άναρχη, πιο θορυβώδης για τα γούστα μου που αλλάζουν κι εκείνα όσο περνά ο καιρός. Ίσως να φταίει και η αποκέντρωση, αφού επέλεξα να απομακρυνθώ από τον ιστό της πρωτεύουσας εδώ και σχεδόν τρία χρόνια προς αναζήτηση μιας πιο ήσυχης ζωής. Τώρα η Αθήνα είναι τόπος επίσκεψης για μένα, και πλέον την επισκέπτομαι ως επισκέπτρια, όχι ως μόνιμος κάτοικός της.
Όμως κάποια απογεύματα σαν κι αυτό, μια αίσθηση ότι κάτι πάει να ψιθυρίσει γλυκά ανάμεσα στις φυλλωσιές των ανθισμένων νεραντζιών και τις χαρούμενες πινελιές των τοιχογραφιών από νέους, γεμάτους δημιουργική όρεξη και ταλέντο εικαστικούς που προσπαθούν να κάνουν την πόλη λίγο πιο όμορφη, πιο υποφερτή, έτσι, σαν ψίθυρος από το πουθενά ήρθε και ζέστανε την αρχική μου προκατάληψη ότι σε αυτήν εδώ την τόσο απρόβλεπτη και συναρπαστική πόλη, πασχίζει ακόμα να συμβαδίσει το ιλιγγιώδες σήμερα με το κλασικό ιδεώδες του χθες σε ένα πάντρεμα που η ίδια είχε ανακαλύψει πρώτη από όλους, αυτό το ιδεώδες της ισορροπίας, του μέτρου και της αισθητικής στον πιο τέλειο απόλυτο συνδυασμό.
Με αγάπη,
Εύα 💗
