Φιλίες

Tamara de Lempicka (1898-1980), "The two friends"

Είναι κάποιοι άνθρωποι ήσυχοι. Στις παρέες κρατούν χαμηλό προφίλ και δύσκολα ξεκινούν πρώτοι την κουβέντα. Όταν όμως τους δώσεις την ευκαιρία, λάμπουν σαν αστέρια στο σκοτάδι. Είναι οι άνθρωποι που δεν ξεχνούν να λένε 'ευχαριστώ' για κάθε τι που η ζωή θα τους προσφέρει. Ακόμα και όταν πρόκειται για αναποδιές. Κυρίως τότε. Κάτι καλό θα δούνε σε αυτό και πάλι. Κι αυτό το κάτι τους είναι αρκετό για να κρατήσουν με σιγουριά το τιμόνι του ανεμοδαρμένου σκαριού, μέχρι να βρεθούν ξανά σε πιο ήρεμες θάλασσες.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Κατερίνα. Την γνώρισα στη σχολή, ήσυχη, σιωπηλή, ένας καλόκαρδος χαρακτήρας που μόνο καλά λόγια έχει να πει για τους πάντες. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει πάντα και βρίσκει την θετική πλευρά των ανθρώπων και των καταστάσεων, αφήνοντάς σε με την αίσθηση ότι η ψυχή σου είναι λιγότερο τρικυμιασμένη από ότι πρωτού την συναντήσεις, όμως αυτό συμβαίνει κάθε φορά. Γιατί αυτή η εσωτερική ισορροπία, η γαλήνη ψυχής καθρεφτίζεται σε κάθε τι που κάνει, με αποτέλεσμα να μεταδίδεται ακούσια στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω της.

Ακόμα και τώρα, εν μέσω εξεταστικής προετοιμασίας. Που όλα φαντάζουν μαύρα και δυσοίωνα, κυρίως λόγω της συγκεκριμένης θεματικής. Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη, από τους προσωκρατικούς ως τις μέρες μας, μια θεματική στην οποία ακόμα και οι καθηγητές νίπτουν τας χείρας τους για τον όγκο και τη δυσκολία της και αναρωτιούνται μονολογώντας πώς θα τα βγάλουμε πέρα...

Η Κατερίνα όμως όχι. Είναι σίγουρη ότι και πάλι όλα θα πάνε καλά. Όπως πηγαίνουν καλά τόσα χρόνια τώρα που παλεύουμε δίπλα-δίπλα στα θρανία της σχολής. Ύλη ατέλειωτη και ένα άγχος τόσο πηχτό όσο πλησιάζει η εξεταστική, που μπορείς να το κόψεις με το μαχαίρι. Τόσα πολλά, τόσο δύσκολα για ένα μυαλό χαμένο παράλληλα μέσα στου κόσμου τις έγνοιες, με τη ζωή να τρέχει χωρίς να σε ρωτά αν μπορείς να την προλάβεις, πού να τα χωρέσει; Πόσες φορές δεν έχω φτάσει στο αμήν, να αναρωτιέμαι πόσο μαζοχίστρια είμαι που υποβάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία και αν αξίζει τόση ταλαιπωρία για ένα χαρτί που στο φινάλε, δεν θα μου χρησιμεύσει και πουθενά. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι ίδιες ζοφερές σκέψεις και κάθε που τελειώνουν οι εξετάσεις, όλα ξεχνιούνται σα να μην τα σκέφτηκα ποτέ.

Οι ζοφερές σκέψεις όμως δεν θα γινόταν να μην εμφανιστούν και πάλι. Όταν μιλάς μαζί της όμως, τίποτα από αυτά δεν φαντάζει πλέον αξεπέραστο. Λες και έχει ένα μαγικό ραβδάκι που μπορεί να τα ξορκίζει και να τα διώχνει μακριά από σένα... 'Πόσες φορές βρεθήκαμε μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα; Με τους ίδιους προβληματισμούς και την ίδια αγωνία; Δεν πηγαίνουμε απροετοίμαστες, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Και πάντα στο τέλος όλα πηγαίνουν καλά, έτσι δεν είναι;' με ρώτησε στο προχτεσινό μας τηλεφώνημα. Εγώ την είχα πάρει, δεν είχα λόγο συγκεκριμένο, ο λόγος ήταν ότι ήθελα να την ακούσω. Και πάλι το έκανε το θαύμα της, βρήκε μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Και μου την έδειξε. Και με έκανε να χαμογελάσω με αισιοδοξία...

Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω..

'απεριωριστη θεα'

'απεριωριστη θεα - endless view', a photo by Eva Psarrou on Flickr.



Κάποια στιγμή, στον επίλογο ενός αισιόδοξου σεναρίου όπου εμείς θα ζήσουμε τελικά καλά κι αυτοί καλύτερα,

ένοχα μυστικά κι εγκλήματα κι αθώα ψέματα, ίσως να τα ξεχάσω όλα.

Το μόνο που δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω

είναι ότι με έκαναν να αισθάνομαι ένοικος στον τόπο μου.

Εγκατάλειψη

   
Ένα από τα πράγματα που με γοητεύουν στα ερειπωμένα σπίτια είναι ότι,

σε αντίθεση με τα μοντέρνα κυβιστικά κτίσματα που έχουν κατακλύσει το αστικό τοπίο, εκείνα προτιμούν να διατηρούν ανέπαφες τις σκοτεινές τους γωνιές

και όλα τα ανήλιαγα περάσματα

για να τρυπώνουν ανενόχλητα σκιές

και θύμησες και μνήμες και φαντάσματα..

Όχι Γκρηκ. Ελληνίς.



"Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, ούτε κλέφτρα.

Και δεν πίνω ούζο, ούτε σπάω πιάτα, ούτε λέω "Όπα" στην καθημερινή μου ζωή.

Η χώρα μου είναι δημοκρατική, στην πραγματικότητα, αυτή εμπνεύστηκε τη δημοκρατία.

 

Μιλάω ελληνικά και πέντε ακόμα γλώσσες, και οι περισσότεροι άνθρωποι από την χώρα μου μιλούν και εκείνοι ξένες γλώσσες.

Θα μπορούσα να ράψω την σημαία της χώρας μου επάνω στο σακίδιό μου, αλλά η κληρονομιά της Ελλάδας έχει πάει πολύ πιο μακριά από τα γεωγραφικά της σύνορα, ανακάλυψε τη Δύση.

Πιστεύω στον Ελληνισμό. Ολόκληρος ο κόσμος εμπνεύστηκε από τα ιδεώδη του.

Κι αν οφείλω κάποια χρήματα σε κάποιους σήμερα -που, παρεπιπτόντως, δεν είμαι και η μόνη-

είναι επειδή εγώ ανακάλυψα την ιδέα της ελεύθερης αγοράς.

Κι αν με κριτικάρετε σήμερα, είναι επειδή εγώ ανακάλυψα την ιδέα της κριτικής.

Πιστεύω στην Ελευθερία, έτσι, αν είναι ανάγκη, διαμαρτύρομαι.

Πιστεύω στη χαρά της Ζωής, άλλωστε, δικαιούμαι να το κάνω και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. 

Μπορώ να κολυμπήσω στα νερά των (πάνω από) 6.000 νησιών μου.

Η χώρα μου είναι ξεχωριστής ομορφιάς και παράδοσης.

Η οικογένειά μου είναι ιερός, απαραβίαστος θεσμός.

Με λέτε Γκρηκ (Greek>γρεκός>υπόδουλος),

 

αλλά είμαι Ελληνίς (Hellene>ελ>ήλιος).

ΟΧΙ ΓΚΡΗΚ, ΕΛΛΗΝΙΣ!

Το όνομά μου είναι Κατερίνα 

και είμαι ΕΛΛΗΝΙΣ." 

~ Κατερίνα Μουτσάτσου



Όταν τα ζιζάνια παραγίνονται πολλά

Weeds in the wind, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Η μέρα μου ξεκίνησε όμορφα και χάλασε με το άκουσμα του πορίσματος για την κλοπή που έγινε προ μηνών στην Εθνική Πινακοθήκη. Πρόκειται για ένα πόρισμα-καταπέλτης που δείχνει την εγκληματική αμέλεια και αδιαφορία του κράτους σε όλο τους το μεγαλείο. Διαβάστε και μόνοι σας εδώ και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα....

Και πάνω που άρχισα να το φιλτράρω, ήρθε απανωτά  η ανάρτηση της Roadartist και η οργή μου φούντωσε ξανά...

Δεν μπορώ να μην εκφράσω την οργή και αγανάκτησή μου για τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο οι υπεύθυνοι χειρίζονται όλα αυτά τα χρόνια τα του ελληνικού πολιτισμού. Το ρεζιλίκι στην Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, τα παραδείγματα έχουν γίνει ποταμός που κοντεύει να μας πνίξει.

Έχεις δίκιο αρτίστα με το παράπονο που καταθέτεις, να σου πω όμως κάτι; Όσοι αγαπάνε τον πολιτισμό θα συνεχίσουν να τον αγαπάνε δουλεύοντας ακάματοι εργάτες, όπως εσύ και τόσοι άλλοι, σιωπηλά και αθόρυβα για όσο κρατάνε οι δυνάμεις τους. Και όσοι λοιδορούν και κλέβουν και αδιαφορούν και εγκληματούν κατά του πολιτισμού, σα ζιζάνια που καταπνίγουν κάθε τι το αυθεντικό σε αυτόν τον τόπο, θα συνεχίσουν και αυτοί να κάνουν αυτό που νομίζουν. Όμως, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, η ανοχή έχει κι αυτή τα όριά της. Και αυτό το βιολί της εγκληματικής ανικανότητας και ανοργανωσιάς δεν μπορεί να συνεχιστεί εσαεί.

Όπως έγραψα και σε σένα, θέλω να πιστεύω ότι αυτοί που νοιάζονται πραγματικά είναι οι περισσότεροι. Απλώς, επειδή κοιτάζουν να κάνουν τη δουλειά τους συνειδητά και σιωπηλά, με το κίνητρο να προέρχεται αποκλειστικά από την αγάπη τους για το αντικείμενο και το μεράκι τους, καπελώνονται από τους λίγους και φωνακλάδες. Που βέβαια φωνασκούν προκειμένου να πείσουν ότι είναι αποτελεσματικοί και παράγουν έργο. Το αν παράγουν βέβαια έργο ή όχι δεν φαίνεται στις φανφάρες και τις υποσχέσεις που δίνουν σε κάθε προεκλογική περίοδο, όπως αυτόν τον καιρό, αλλά στο αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα έχει αρχίσει να φτάνει στα όρια της προδοσίας. Είναι ντροπή μας και αίσχος και εθνική κατάντια αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να παίζουμε με τον Ελληνικό Πολιτισμό και να τον θυσιάζουμε στο όνομα της κρίσης ή ακυβερνησίας ή οτιδήποτε άλλο. Και μόνο που σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε να το κάνουμε δείχνει πόσο μικροί και λίγοι είμαστε για να σηκώσουμε στους ώμους μας το βάρος της παρακαταθήκης μας. Την ανάρτηση της Roadartist θα τη βρείτε εδώ.

Το ΝΑΙ στη ζωή

Less is more, a photo by Eva Psarrou on Flickr.



Υπάρχει κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο μετά τη Λαμπρή, μια αίσθηση, η οποία εμφανίζεται μόλις τελειώνουν οι φούριες των ημερών και καταλαγιάζουν τα πνεύματα. Πως όλα τελικά γίνονται για το πανηγύρι. Για το τι θα φάμε, τι θα πιούμε και πόσο θα γλεντήσουμε.

Από πλευράς ορθοδοξίας η Ανάσταση του Χριστού θεωρείται ως η σημαντικότερη μέρα της χριστιανοσύνης, το ίδιο όμως συμβαίνει και σε συμβολικό επίπεδο, αφού η Ανάσταση συμβολίζει τη μέρα που η ζωή νικάει τον θάνατο, και θάνατοι στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί: η αλαζονεία, η δειλία, η αναβλητικότητα, η εκμετάλλευση, οι συμβιβασμοί, η εγκατάλειψη της προσπάθειας, οι εύκολες επιλογές και λύσεις και τόσα άλλα...

Απέναντι σε όλους αυτούς τους μικρούς αόρατους θανάτους, λοιπόν - που είναι και οι πιο επικίνδυνοι επειδή ακριβώς είναι αόρατοι - μας αφυπνίζει ο συμβολισμός της Ανάστασης.
Προσωπικά, πιστεύω πως είναι ένας συμβολισμός που αποσαφηνίζει με καθαρότητα το βαθύτερο νόημα των ημερών που πέρασαν, που δεν πρέπει να αφήνουμε να μας ξεφεύγει, η αφύπνιση, το πιάσιμο της ζωής από τα μαλλιά, η αντίστασή μας σε κάθε μορφής μικρό ή λιγότερο μικρό θάνατο, το ΝΑΙ στη ζωή.

Και εις έτη πολλά

Χριστός Ανέστη

Καλή Ανάσταση!

Την άνοιξη, μαζί με τα αποδημητικά πουλιά, επιστρέφει και το ξύπνημα των αισθήσεων.

You know I know when it's a dream, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

 Ακούμε ομορφότερους ήχους, τα κελαηδίσματα των κοτσυφιών, το τέντωμα των φύλλων,

ρουφάμε αχόρταγα το άρωμα των λουλουδιών που ξυπνάνε γεμάτα όρεξη

μετά τη χειμερία τους νάρκη

Βλέπουμε την ομορφιά της φύσης που ξαναγεννιέται

Και φυσικά...

γευόμαστε τους πρώτους ανοιξιάτικους καρπούς.

Για μένα, κανένας καρπός της φύσης δεν είναι τόσο στενά συνδεδεμένος με την άνοιξη

όσο οι μοσχοβολιστές, ζουμερές, λαχταριστές φράουλες,

αφού καμία αίσθηση δε μένει αδιάφορη στην παρουσία τους.

Άνοιξη σημαίνει επιστροφή των αισθήσεων, που σημαίνει επιστροφή της ζωής.

Μια λέξη με σχεδόν τελετουργική διάσταση, αφού, όπως θα έλεγε και ο Τάσος Μπουλμέτης,

η επιστροφή είναι μια λέξη που μέσα της φυλάσσει τη λέξη στροφή,

που μέσα της φυλάσσει τη λέξη τροφή...

Μεγάλη Εβδομάδα, εβδομάδα των Παθών

Εβδομάδα νηστείας και περισυλλογής.

Τα νηστίσιμα σοκολατάκια της Όστριας ήταν μια ιδανική επιλογή

και χτες, ημέρα Κυριακή των Βαΐων, είπα να τα φτιάξω. Περιττό να σας πω πως έγιναν ανάρπαστα.

Μέχρι να τα τελειώσω, είχαν ήδη εξαφανιστεί τα μισά!

Όποιος έμπαινε στην κουζίνα, έβγαινε με μια χούφτα.

Ιδού το αποτέλεσμα. Τη συνταγή για τις νηστίσιμες τρούφες θα τη βρείτε εδώ.

Δεν μου έφτασε όμως η τρούφα για να πασπαλίσω όλη τη δόση,

έτσι έκανα μια μικρή παραλλαγή στη συνταγή:

Έπιασα και γέμισα με όση δόση μου είχε μείνει δαμάσκηνα αποξηραμένα (χωρίς κουκούτσι),

αφού πρώτα τα είχα βουτήξει σε κονιάκ για να πάρουν το άρωμα.

Έλιωσα σε κατσαρολάκι κουβερτούρα μαζί με λίγο βούτηρο για να γυαλίσει,

τα έριξα μέσα και ανακάτεψα μέχρι να καλυφθούν ολόκληρα.

Τα άπλωσα σε ορθογώνιο δίσκο πάνω σε λαδόκολλα ώστε να ξεκολλήσουν εύκολα μετά

και τα έβαλα στο ψυγείο όπως ήταν με τον δίσκο για να στερεοποιηθεί η κουβερτούρα.

Όταν ήταν έτοιμα, τα πασπάλισα με κακάο

και με το ελάχιστο υπόλοιπο της τρούφας που μου είχε απομείνει.

Ιδού το αποτέλεσμα

Με δροσερά χρώματα και με γλυκές γεύσεις

και με την μοναδική μουσική της λατρεμένης μου Ευανθίας Ρεμπούτσικα

εύχομαι σε όλους αυτές τις Άγιες Μέρες

να τις περάσετε με υγεία και αγάπη

κοντά στους ανθρώπους που αγαπάτε.

Καλή Ανάσταση!



Γυναίκα γίνεσαι...

Woman she becomes, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

"Δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι.

Καμιά βιολογική, ψυχολογική ή οικονομική μοίρα δεν προσδιορίζει τη μορφή
με την οποία η γυναίκα παρουσιάζεται στην κοινωνία.

Είναι ο πολιτισμός στο σύνολό του που παράγει αυτό το πλάσμα

που είναι ανάμεσα στον αρσενικό και τον ευνούχο

και που περιγράφεται σαν θηλυκό."

Σιμόν ντε Μποβουάρ, Το δεύτερο φύλο

~ ~ ~

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε το 1908 στη Γαλλία. Από το 1968, τη χρονιά που συνέγραψε το Δεύτερο Φύλο, θεωρείται η μητέρα του φεμινισμού, αφού με τις λέξεις της δεν άλλαξε τον τρόπο που οι άντρες έβλεπαν τις γυναίκες, αλλά κυρίως τον τρόπο που οι γυναίκες έβλεπαν τον εαυτό τους.

Simone de Beauvoir

Σήμερα είναι η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Σαν σήμερα το 1857 οι εργάτριες ενός εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας της Αμερικής απαίτησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Απαίτησαν ισότητα... Ήταν η αρχή μιας νέας τάξης πραγμάτων για τα δύο φύλα... Όμως, γιατί αιωρείται αυτή η αίσθηση ότι το ζητούμενο της ισότητας χάθηκε κάπου στη μετάφραση, αφού στο όνομα αυτής της ισότητας έχουμε, εμείς οι γυναίκες, αναλάβει ανδρικούς και γυναικείους ρόλους μαζί και δείχνουμε να έχουμε αρχίσει να χάνουμε την ιδιαιτερότητά μας, την μοναδικότητά μας ως το δεύτερο φύλο;
Για να αποδείξουμε τι και σε ποιον;...

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.. όπως λέμε Παγκόσμια ημέρα ανίατων παθήσεων, ή προσφυγιάς ή προστασίας του περιβάλλοντος... Ένα είδος υπό προστασία δηλαδή, κάτι σαν τις χελώνες καρέτα-καρέτα, που χρειάζεται μια παγκόσμια ημέρα ως ένα είδος παρηγοριάς, ένα στοργικό σκούντημα στον ώμο που να δείχνει ότι η κοινωνία μια φορά τον χρόνο αναγνωρίζει και επίσημα την αξία του δεύτερου φύλου... 

Αναρωτιέμαι πόση παρηγοριά παίρνουν από τη σημερινή Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας οι Κινέζες που δολοφονούνται κατά χιλιάδες ανά ημέρα από τους πατεράδες τους με το που βλέπουν το πρώτο φως της μέρας για το αμάρτημα ότι δεν γεννήθηκαν αγόρια, ή οι Ινδές που κακοποιούνται σεξουαλικά χωρίς να τιμωρείται κανένας ή οι Αφρικανές που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων στις πιο τρυφερές τους ηλικίες ή που θάβονται ζωντανές χωρίς να τις αναζητήσει κανείς ή οι μουσουλμάνες που πετροβολούνται από τους συζύγους τους κατά βούληση επειδή θέλησαν να σπουδάσουν ή οι καθολικές που δεν δικαιούνται το δικαίωμα στην μη τεκνοποίηση...

 Πόσο μεγάλη, πόσο ατέλειωτη είναι αυτή η λίστα των μαζικών εγκλημάτων κατά του δεύτερου φύλου που τιμάει η κοινωνία σήμερα... Τόσο, που με κάνει να αναρωτιέμαι πόση στ' αλήθεια είναι η ισότητα που έχει κατακτηθεί από το 1857 μέχρι τώρα που μιλάμε, και πόσο χρήσιμη είναι η σημερινή Γιορτή της Γυναίκας για τις γυναίκες του κόσμου που αγωνίζονται σαν πρόσφυγες "μεταξύ του αρσενικού και του ευνούχου" να βρουν τη θέση τους μέσα σ' αυτόν τον δίκαιο κόσμο και την ταυτότητά τους, "που περιγράφεται σαν θηλυκό"...

Επιμένω ελληνικά

Windtrap, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές που τα βάζω με τα κακώς κείμενα και τους πολιτικούς που μας έχουν φτάσει ως εδώ, και αναρωτιέμαι ακόμα: Για όλα λοιπόν φταίνε οι άλλοι; Τον δικό μου απολογισμό πότε θα τον κάνω; Αυτή είναι η αντίληψη του Έλληνα σήμερα; ότι δεν έχει το τσαγανό, τη γνώση, τη θέληση να κάνει τίποτα διαφορετικά, λες και είμαστε υπνωτισμένοι και καταδικασμένοι να αγόμαστε και να φερόμαστε από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν κάθε φορά; Βολικό βέβαια για τους πολιτικούς, όμως δεν είναι οι πολιτικοί που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα, ούτε οι μεγαλο-επιχειρηματίες και παράγοντες που γεμίζουν με τις off-shore εταιρίες τους και τις παχουλές καταθέσεις τους ευρωπαϊκές και υπερπόντιες τράπεζες... Εμείς είναι που ψυχορραγούμε, εμείς χάνουμε τις δουλειές μας και τα δικά μας τα παιδιά σπρώχνονται δια της βίας σχεδόν σε ξένες πατρίδες προκειμένου να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, μακριά μας και γι' αυτό είναι σημαντικό να γίνει αυτός ο απολογισμός και να τα ξαναδούμε τα πράγματα πώς έχουν. Είναι άδικο θα μου πεις. Και ότι είναι μια κατάσταση που μας ξεπερνάει. Εδώ που μας έχουν φτάσει, τι μπορούμε να κάνουμε; θα μου πεις επίσης.

Να αγαπήσουμε την Ελλάδα είναι η δική μου απάντηση. Να την υποστηρίξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε από εκεί που είμαστε. Έμπρακτα, όχι στα λόγια. Να θυμηθούμε τι σημαίνει για μας αυτό, και να το θυμήσουμε και στους άλλους. Να μάθουμε να την αγαπάμε, ξανά από την αρχή. Να αγαπάμε τη χώρα μας. Όπως ο Γάλλος αγαπάει τη Γαλλία και ο Αμερικανός την Αμερική. Να την προβάλλουμε, να την τιμάμε, να τη σεβόμαστε. Να την αγαπάμε. Να την προστατεύουμε, να την φροντίζουμε, να αποτελούμε μέρος της λύσης στα προβλήματά της, όχι το καρκίνωμα που της τρώει τα σωθικά και να την αγαπάμε. Σαν συγγενή μας. Σαν αίμα μας. Και σαν κομμάτι του εαυτού μας. Δεν είναι σωβινισμός να αγαπάς την πατρίδα σου, είναι χρέος. Χρέος ηθικό που έχουμε ξεχάσει όλοι μας. Δεν φταίει η Ελλάδα για το χάλι της, δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλουν να μας 'πλασσάρουν'. Ελλάδα σημαίνει φως. Ακόμα και ετυμολογικά: Το "Ελ-" προέρχεται από το ηλ>ήλιος. Η Ελλάδα είναι δηλαδή η χώρα του ήλιου, του φωτός. Αφού λοιπόν λεγόμαστε Ελλάδα, γιατί καθιερώθηκε το Greece, έχει αναρωτηθεί κανείς στ' αλήθεια; To Greece έρχεται ετυμολογικά από το γρεκός, χαρακτηρισμός που μας δόθηκε από τους Τούρκους που σημαίνει υπόδουλος. Τότε ήταν τουρκοκρατία, ήμασταν υπόδουλοι και αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα. Σήμερα; Ποια είναι η δικαιολογία για σήμερα;...

Δεν είναι τυχαίο που όλα γεννήθηκαν εδώ πέρα. Δεν υπάρχει πέτρα πάνω σε αυτόν τον τόπο που να μην έχει την ιστορία της. Οι ξένοι το ξέρουν καλά αυτό. Και τι δεν θα' διναν να είχαν λίγο από το φως του. Τα ευρωπαϊκά σχολεία διδάσκονται αρχαία ελληνικά, απαγγέλουν Όμηρο στην πρωτότυπη γλώσσα, απαγγέλουν απ' έξω εννοώ... Οι Αμερικανοί βαπτίζουν τις πόλεις τους Αθήνα (16 μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες!), οι αστρονόμοι βαπτίζουν τα αστέρια του ουρανού με δικά μας ονόματα. Ανεβαίνουν στην Ακρόπολη και κλαίνε. Παρακολουθούν αρχαίες τραγωδίες στην Επίδαυρο έκθαμβοι από αυτό που συντελείται μπροστά τους. Αγαπούν την Ελλάδα περισσότερο από εμάς γιατί την ξέρουν καλά, ξέρουν τα πάντα για την Ελλάδα. Μόνο όταν ξέρεις κάτι καλά μπορείς να το αγαπήσεις. Και μόνο όταν το αγαπήσεις μπορείς να το υπερασπιστείς και να το προστατέψεις. Γι' αυτό τα μαθαίνουμε, όπως τέλος πάντων τα μαθαίνει ο καθένας. Γι' αυτό και δεν θέλουν να τα μαθαίνουμε... Λαός χωρίς παρελθόν είναι λαός χωρίς μέλλον, ποιος το είπε αυτό; Όχι Έλληνας πάντως... Γιατί έχουν φαγωθεί οι Σκοπιανοί με το όνομα; Χάθηκαν τα ονόματα; Γιατί θέλουν αυτό, το συγκεκριμένο; Γιατί μόλις ονομαστούν Μακεδόνες, αποκτούν αυτόματα το παρελθόν που τους λείπει και που χρειάζονται πάση θυσία για να εδραιωθούν στα Βαλκάνια, να εδραιωθούν ιστορικά πλέον με ρίζες τόσο βαθιές που δεν θα τους κλονίζει τίποτα και δεν θα τους αμφισβητεί κανείς. Ρίζες δικές μας όμως, και ιστορία ολόδική μας, που την αφήνουμε έτσι αμαχητί να την καπηλεύεται ο Σκοπιανός και ο κάθε Σκοπιανός...
Όλοι ξέρουν τι θα πει Ελλάδα, όλοι εκτός από εμάς... Ακόμα και οι Γερμανοί που θέλουν να μας 'κατακτήσουν' για μία ακόμα φορά μας λατρεύουν, λατρεύουν τον πολιτισμό μας, την αρχιτεκτονική μας, την ελληνική γραμματεία. Το Βερολίνο χτίστηκε στα πρότυπα της κλασικής Αθήνας του Χρυσού Αιώνα του Περικλή,  κάθε τρίμηνο στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου εκδίδεται τόμος που αφορά στις αρχαίες ελληνικές .. επιγραφές! Κάθε τρίμηνο, το βάζει το μυαλό σας; Κι εμείς εδώ, αναρωτιέμαι πόσοι ξέρουν, όχι για τις εξελίξεις πάνω στην επιγραφική, αλλά ούτε καν για την ύπαρξη αυτού του κλάδου!... Και τόσα άλλα...
Άγνοια, άγνοια, άγνοια... Άγνοια και αδιαφορία. Και πεποίθηση ότι εμείς ως μονάδες δεν έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τίποτα.. Πόσο ολέθρια μπορεί να είναι μια τέτοια σκέψη αλήθεια!...

Μου έστειλαν ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, διαβάζω: Στην Αμερική έχει αρχίσει το εξής φαινόμενο: Στα καλά του καθουμένου, εκεί που κάποιο μαγαζί πάει για κλείσιμο λόγω χρεών, πέφτει σύρμα (SMS, FACEBOOK) και πλακώνει κόσμος που αρχίζει να αγοράζει ό,τι βρει μπροστά του. Οι ιδιοκτήτες από άφραγκοι και χρεωμένοι ξεπουλάνε σε μία μέρα και γλυτώνουν το κλείσιμο. Αυτό για τους ξένους λέγεται κοινωνική αλληλεγγύη. Εγώ το λέω: Αγαπάω τον τόπο μου και τους ανθρώπους του και τα υποστηρίζω έμπρακτα, όχι στα λόγια, με τις πράξεις μου και με τον τρόπο ζωής και σκέψης μου. Παραθέτω τις προτροπές του μηνύματος, αφού με βρίσκουν σύμφωνη. Εγώ και η οικογένειά μου τα έχουμε υιοθετήσει εδώ και καιρό:

"Στηρίξτε τα μικρομάγαζα της γειτονιάς σας. Κάτι καλό θα έχουν και αυτά! Γιατί όταν θα τα χρειαστείτε, δεν θα υπάρχουν πια... Ενα κουτί χρώμα και 10 πρόκες, δεν απαιτούν εκδρομή στο PRAKTIKER ή το LEROY MERLIN....μόνο μια βόλτα στο χρωματοπωλείο της γειτονιάς.
Ελληνικά λαχανικά, φρούτα και χυμούς. Αν τα ξένα ήταν τόσο εξαιρετικά καλά, οι ξένοι δεν θα τα έστελναν σε εμάς! (π.χ. Τα ολόλευκα μανιτάρια εισαγωγής είναι περασμένα με λευκαντικό και αντισηπτικό για να μη μαυρίζουν-ενώ τα Ελληνικά δεν είναι λευκά, αλλά είναι βιολογικά!)
Προτιμάμε Ελληνικά προιόντα-το χρήμα να μένει στην Ελλάδα και να κάνει κύκλο εδώ και όχι μέσω της τσέπης κάποιου ξένου επιχειρηματία.
Σοκολάτες ΙΟΝ, αναψυκτικά Φλώρινα, ΛΟΥΞ και ΕΨΑ: Ελληνικότατα & εξαιρετικά.
Η COCA COLA, η PEPSICO και η jacobs-Παυλίδης δε θα φτωχύνουν! Εντάξει, έχουν και Ελληνες εργαζόμενους, αλλά τα έσοδά των ξένων ετειρειών δεν θα μηδενιστούν κιόλας!
Ο επώνυμος καφές φίλτρου της jacobs στην Ολλανδία πωλείται στη μισή τιμή ..... μία συσκευασία φίλτρων καφέ (100 τεμ) κάνει 75 λεπτά και όχι πάνω από 2 ευρώ.. γι' αυτό αγοράστε καφέ φρεσκοκομένο από την κάβα της γειτονιάς... ακόμα και χωρίς την ακριβή γεύση, θα είναι πιο φρέσκος!
"Τιμωρείστε" ακόμα και τα ακριβά ελληνικά πριόντα: το γιαουρτάκι της ΦΑΓΕ στην Ολλανδία πωλείται προς 80 λεπτα! Στην Ελλάδα έχει περάσει από χρόνια το 1 ευρώ. Μπορείτε και χωρίς αυτά... τώρα αν πέσει η τιμή του, βλέπουμε!
ΑΠΟΡΩ: Πόσο καλύτερο είναι το γάλα της ΔΕΛΤΑ 1 λίτρου (στο χάρτινο κουτί) και στοιχίζει 1,15 ευρώ, ενώ το ΑΓΝΟ έχει μόλις 1,09;
ΟΚ, το γάλα του LIDL έχει λιγότερο από ευρώ το λίτρο και λέει ότι είναι Ελληνικό, κάποια ξένα προιόντα είναι ίσως και λιγο καλύτερα, αλλά είπαμε:
το χρήμα να μένει στην Ελλάδα!

Ας οργανωθούμε: ενημερώστε φιλους και γνωστούς για ευκαιρίες!
Στα ψώνια, τη βενζίνη, το γάλα, το ψωμί. Επιτέλους, φτιάξτε για πρώτη φορά μόνοι σας ένα κέικ ή τιμείστε το ζαχαροπλαστείο της γωνίας (φρεσκότατο σχεδόν πάντα) και μην το πάρετε έτοιμο στο super market από μία γερμανική πολυεθνική ....

Κυνηγείστε ποιότητα και καλή τιμή. Το δικαιούστε και το αξίζετε. Δεν σας κάνουν χάρη !!!

ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ.
ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΕΙ ΠΑΤΟ....
ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΚΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ..."

=======

Συγχωρήστε μου την ευαισθησία πάνω στο θέμα, ίσως να φταίει που είμαι παιδί της διασποράς και έμαθα να αγαπώ αυτόν τον τόπο πολύ πριν τον γνωρίσω...

Θεωρίες συνομωσίας

Conspiracy theory, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Οργή, ντροπή και θλίψη για την άμοιρη πόλη μου, που είδα να καίγεται και πάλι για πολλοστή φορά, για τα νεοκλασικά που έγιναν στάχτη, για τις περιουσίες των ανθρώπων που χτίστηκαν με κόπους μιας ζωής και που αφανίστηκαν εν μία νυκτί χωρίς ίχνος ενοχής ή τύψης από κανέναν, για τους ανθρώπους που έμειναν χωρίς δουλειά χωρίς να φταίνε, για τα όνειρα που εξανεμίστηκαν στους πέντε ανέμους, για τον εξευτελισμό που δεχόμαστε καθημερινά, αυτόν που κάποιοι βέβαια τον αξίζουν, αλλά που τον λουζόμαστε όλοι μας ανεξαιρέτως τον αξίζουμε - δεν τον αξίζουμε, για το απυρόβλητο που εξακολουθούν και παραμένουν οι υπαίτιοι που μας έφεραν ως εδώ, σε αυτό το χάλι, να ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες, ποιοι; Εμείς!!... να γινόμαστε ο περίγελος όλου του πλανήτη και να παρακολουθούμε τη χώρα μας, την χώρα του φωτός, να κατρακυλάει στα μαύρα σκοτάδια της αβύσσου, ανίσχυροι, ανήμποροι να κάνουμε το οτιδήποτε για να την προστατεύσουμε...

Ντροπή και αίσχος, αν δεν έχουμε μάθει ακόμη...

...

...

Συνάντηση φωτογράφων Flickr Αθήνας

 Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η 3η κατά σειρά συνάντηση των επαγγελματιών και ερασιτεχνών φωτογράφων Flickr της Αθήνας.

Το καλλιτεχνικό γεγονός έλαβε χώρα στον Πολυχώρο 'ομάδα Λάσπη' στον Κεραμεικό.

Ο χώρος ιδιαίτερα ζεστός και σούπερ κουλτουριάρικος, η προσέλευση μεγάλη.

Όσοι παραβρέθηκαν είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν,

να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις και, φυσικά,

να απολαύσουν το χορο-θεατρικό δρώμενο που μας αφιέρωσε η καλλιτεχνική ομάδα Λάσπη,

προς τέρψη όλων μας

Οι φωτογραφικές μηχανές, εννοείται ότι πήραν φωτιά

Όπως εννοείται και το πόσο πολύ μετάνιωσα που δεν είχα πάρει κι εγώ μαζί μου τη δική μου...

Προς γνώση και συμμόρφωση, βέβαια

Νέο motto: 'Πουθενά χωρίς τη μηχανή μου' :))

 


Ομαδική φωτογραφία από την αξιολογότατη φωτογράφο Maria Kapatou

 

Κάποιους τους ήξερα ήδη από τη δουλειά τους στο Flickr και τα σχόλια που ανταλλάσσουμε εκεί,

κάποιους άλλους τους γνώρισα χτες για πρώτη φορά

Ήταν περίεργη η αίσθηση που άφηνε η είσοδος εικονικών ονομάτων και εικονιδίων avatar

σε χρόνο και τόπο όχι εικονικό/ιντερνετικό, αλλά αντίθετα, καθ' όλα πραγματικό 

Περίεργη και όμορφη, σινάμα..

Ένα ατμοσφαιρικό πορτραίτο που μου έκανε η γλυκύτατη Athina Karoki, στην οποία ανήκουν και οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης (σ' ευχαριστώ, Αθηνά, που επέμεινες, παρά τις απανωτές μου απουσίες και αναβολές :)

Ευχαριστούμε και την καλλιτεχνική ομάδα Λάσπη που μας φιλοξένησε στον χώρο της

ώστε όλοι μας να απολαύσουμε αυτή την υπέροχη βραδιά που είπε ΝΑΙ στην Τέχνη

κόντρα στα σημάδια των καιρών 

και να φύγουμε με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Το παλαιοπωλείο

The antique shop, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Crystal glasses, pots and pans
Bottles filled with shells and sand
Vintage clothes and jeweled pins
Photo-overflowing bins
Slightly yellow tiny pearls
Porcelain dolls of beautiful girls
Old fashioned shoes and lots of lace
Eyeglasses in a beat up case
The sign saying ‘open’ on the door
Leads to these and many more.

StephanieD

Τι να πω, τρελαίνομαι για αυτά τα μαγαζιά. Μπορώ να χαζεύω με τις ώρες κάθε ένα από τα χιλιάδες μικροαντικείμενα που γεμίζουν τα σκονισμένα ράφια και τους ξεθωριασμένους τοίχους. Κεχριμπαρένια κομπολόγια, βιενέζικες καρέκλες, παλιές κορνίζες με ξεθωριασμένες φωτογραφίες, κιτρινισμένες από τον χρόνο δαντέλες, κούκλες από πορσελάνη, μάσκες βενετσιάνικες και σκαλιστοί καθρέφτες, χειρόγραφα και βιβλία δερματόδετα που κάνουν κρακ στο άνοιγμά τους, με γδαρμένες προσόψεις και τσακισμένες άκρες.. όλα τους να κουβαλάνε τη δική τους ιστορία περιμένοντας στωικά την δεύτερη ευκαιρία που θα τα κάνει να ξαναλάμψουν από την αρχή χάρη στους επόμενους ιδιοκτήτες που θα τα προσέξουν.

Αλίμονο σ' αυτούς που φεύγουν...

Red door house, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι φεύγουμε σαν τα κοτόπουλα. Τα περιστατικά νέων ανθρώπων που φεύγουν από την κακιά αρρώστια, ανθρώπων στην ακμή της ηλικίας τους, στην πιο παραγωγική τους φάση, πληθαίνουν ραγδαία. Μόνο στον κοντινό μου κύκλο ο αριθμός έχει από καιρό γίνει διψήφιος...

Προχτές ήμουν σε κηδεία, ό,τι είχα τελειώσει από το μνημόσυνο του πατέρα μου... Είναι αυτό που λένε, ότι όλα μαζί έρχονται... Η γυναίκα πάλευε κοντά πέντε χρόνια με τον καρκίνο... Άτομο ιδιαίτερα αξιόλογο και καλλιεργημένο, με οικογένεια και όραμα για μια ευτυχισμένη ζωή μπροστά της... Όταν είχαμε συναντηθεί την τελευταία φορά μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο αποφασισμένη ήταν να το παλέψει. 'Δεν θα το αφήσω να με βάλει από κάτω' μου είχε πει. Και επειδή εγώ σε αυτά λυγίζω πολύ εύκολα και τα αφήνω εύκολα να με βάλουν από κάτω, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση και με είχε επηρεάσει βαθιά. Σκεφτόμουν ότι κλαιγόμαστε κι εμείς που τα έχουμε όλα τακτοποιημένα, κι εκείνη, μαχητής με το θεριό, έλεγε ότι όλα είναι θέμα ψυχολογίας και ότι μπορεί να το παλέψει και ότι θα τα καταφέρει...

Μετά από εκείνη τη συνάντηση δεν την ξαναείδα. Ούτε την ξαναπήρα τηλέφωνο. Δεν είχα το κουράγιο να της μιλήσω. Να της πω τι; Υπομονή, θα περάσει; Όλα θα γίνουν καλά; Μάθαινα ωστόσο νέα της και τα νέα δεν ήταν καλά. Το αποτέλεσμα ήταν πλέον δεδομένο και ήταν θέμα χρόνου να γίνει... Πριν από έναν μήνα, ξαναμιλήσαμε τελικά. 'Θέλω να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι συνέχεια' μπόρεσα και της είπα μεταξύ άλλων 'Το ξέρω, το ξέρω γιατί το αισθάνομαι.. να και κάτι καλό με την όλη κατάσταση, ε;' Μιλούσε ξέπνοα, δεν της βγήκε το γέλιο, παρόλο που προσπάθησε...

Σήμερα δεν είναι μαζί μας... Περίμενα ότι η οικογένειά της θα ήταν συντετριμμένη, αφού τέτοιοι άνθρωποι δεν βρίσκονται εύκολα στις μέρες μας. Το ένα τέκνο δεν ήθελε να παρευρεθεί στην κηδεία, έμεινε στο σπίτι να παίξει ..playstation (!) Το άλλο με το ζόρι κάθισε για το τυπικό. Όταν ο πατέρας πήγε να τη συνετίσει, του έπιασε το μάγουλο και του είπε 'Άκου να δεις, ήρθα, δεν ήρθα; Μη με ζορίζεις, δώσε χαρτζιλίκι να πάω για καφέ με τις φίλες μου' (!). Και χάρη του είχε κάνει δηλαδή, να είναι παρούσα στην κηδεία της μάνας της... Ο πατέρας δεν χάλασε χατήρι (!) ούτε και αντέδρασε, αντίθετα, υπάκουσε πειθήνια και η κόρη έφυγε με την παρέα της μέσα στην καλή χαρά. Όλη την ώρα ήταν γελάκια και αστεία, ακόμα και όταν ο παπάς διάβαζε τη νεκρή. Κάποια στιγμή σηκώθηκε από τη θέση των συγγενών και βγήκε προς την είσοδο του ναού ..για να τσεκάρει τα μηνύματα στο κινητό! Το είδα με τα μάτια μου γιατί ήρθε σχεδόν δίπλα μου να το κάνει... Δεν το πίστευα... Δεν πίστευα στα αυτιά μου ούτε και πιο μετά, όταν ο ίδιος ο σύζυγος αστειευόταν με συναδέλφους σχετικά με το πόσο ένας δεύτερος γάμος σε περιορίζει πάλι σε μία γυναίκα, ενώ ελεύθερο πουλί έχεις όσες γυναίκες θέλεις...

Ελεύθερο πουλί... Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λες... Παρακολουθούσα το θέατρο του παραλόγου... Αυτοί που μένουν, αργά ή γρήγορα συνεχίζουν με τις ζωές τους. Κάποιοι, όπως στην προκειμένη, συνεχίζουν πριν καλά-καλά μπει το φέρετρο του ανθρώπου τους στο χώμα. Αλίμονο σε αυτούς που φεύγουν... Δεν χύθηκε δάκρυ προχτές...  Η κοπέλα ήταν στην ηλικία μου...

Bon Voyage

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έτυχε να μη φύγω για διακοπές, οι υποχρεώσεις με κράτησαν στην Αθήνα. Συμπτωματικά, το ίδιο έγινε και με τις διακοπές των Χριστουγέννων, χρειάστηκε να μείνω αναγκαστικά εντός. Και να που τώρα εμφανίζονται ένα-ένα τα πρώτα σημάδια έλλειψης. Βλέπω συχνότερα φωτογραφίες από μακρινούς τόπους, χάνομαι ευκολότερα μέσα σ' αυτές, θαυμάζω με περισσότερη εμμονή το πολυαγαπημένο θέμα των ταξιδιωτικών ημερολόγιων, όπως αυτό

και αυτό

ή αυτό...

Και φυσικά, κάθομαι και εξεργάζομαι δικές μου φωτογραφίες με μοτίβα ταξιδιάρικα που μπορούν και με ταξιδεύουν από μόνα τους..




Αυτή είναι η πιο πρόσφατη δουλειά μου

 
Δεν υπάρχει αμφιβολία, κάτι στην ψυχοσύνθεσή μου αλλάζει όποτε περνάει καιρός. Και τώρα, έχει περάσει καιρός. Όλο και συχνότερα πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται προηγούμενα ταξίδια και ξαναζώ με τα μάτια της φαντασίας μου όλες τις ενθουσιώδεις προετοιμασίες, το πυρετώδικο τρέξιμο των ημερών, τα ψώνια της τελευταίας στιγμής, τι θα πάρω, τι θ' αφήσω, και μετά, όλες τις περιπέτειες και τα αναπάντεχα που προέκυπταν κάθε φορά...
Πέντε μέρες στο Παρίσι χωρίς αποσκευές γιατί δεν άλλαξαν αεροπλάνο και επέστρεψαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας, για να διαπιστώσω στο τέλος των διακοπών μου ότι τελικά δεν μου έλειψαν καθόλου.
Δέκα μέρες τον γύρο της Ευρώπης, οδικώς.. Μονορούφι διαδρομή από Αμβούργο-Βενετία, φτάσαμε εξοντωμένοι στις 4 τα ξημερώματα, καταχείμωνο, κοιμηθήκαμε όπως ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Γύρω στις εφτά το πρωί ένα χτύπημα στο θαμπό τζάμι του αυτοκινήτου από έναν βενετσιάνο πολισμάνο. 'Δεν επιτρέπεται η στάθμευση σε αυτό το σημείο, φύγετε' κάτι τέτοιο θα πρέπει να μας είπε. Γυρίσαμε, τι να δούμε. Εκεί που στις 4 δεν κυκλοφορούσε ψυχή, τώρα γινόταν ένα κονφούζιο χωρίς προηγούμενο, λεωφορεία, σχολικά, αυτοκίνητα, κόσμος πήγαινε-έλα.. κι εμείς μες στη μέση κοιμόμασταν του καλού καιρού... Είχαμε διαλέξει να ξεκουραστούμε ακριβώς στο σημείο που οι Ιταλοί άφηναν τα αυτοκίνητά τους για να μπουν μέσα στην πόλη των καναλιών, όπου δεν μπαίνει κανένα αυτοκίνητο...
 

Από το ταξίδι μου στη Βενετία

Τώρα κοιτάζω τις γεμάτες από όμορφες αναμνήσεις φωτογραφίες και αναπολώ.. Και σκέφτομαι πόσο εντυπωσιακό είναι το πόσο προσεχτικά και με τι ενθουσιασμό εμείς οι άνθρωποι οργανώνουμε τις διακοπές μας κάθε που φτάνει η μαγική στιγμή να αφήσουμε πίσω μας την ρουτίνα της καθημερινότητας, να αποδράσουμε!  Και πόσο πιο δύσκολο γίνεται όταν καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο με το πλάνο της ζωής μας... Φαντάζομαι επειδή η απόδραση είναι σαφώς πιο εύκολη υπόθεση από την αλλαγή...