Φιλίες

Tamara de Lempicka (1898-1980), "The two friends"

Είναι κάποιοι άνθρωποι ήσυχοι. Στις παρέες κρατούν χαμηλό προφίλ και δύσκολα ξεκινούν πρώτοι την κουβέντα. Όταν όμως τους δώσεις την ευκαιρία, λάμπουν σαν αστέρια στο σκοτάδι. Είναι οι άνθρωποι που δεν ξεχνούν να λένε 'ευχαριστώ' για κάθε τι που η ζωή θα τους προσφέρει. Ακόμα και όταν πρόκειται για αναποδιές. Κυρίως τότε. Κάτι καλό θα δούνε σε αυτό και πάλι. Κι αυτό το κάτι τους είναι αρκετό για να κρατήσουν με σιγουριά το τιμόνι του ανεμοδαρμένου σκαριού, μέχρι να βρεθούν ξανά σε πιο ήρεμες θάλασσες.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Κατερίνα. Την γνώρισα στη σχολή, ήσυχη, σιωπηλή, ένας καλόκαρδος χαρακτήρας που μόνο καλά λόγια έχει να πει για τους πάντες. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει πάντα και βρίσκει την θετική πλευρά των ανθρώπων και των καταστάσεων, αφήνοντάς σε με την αίσθηση ότι η ψυχή σου είναι λιγότερο τρικυμιασμένη από ότι πρωτού την συναντήσεις, όμως αυτό συμβαίνει κάθε φορά. Γιατί αυτή η εσωτερική ισορροπία, η γαλήνη ψυχής καθρεφτίζεται σε κάθε τι που κάνει, με αποτέλεσμα να μεταδίδεται ακούσια στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω της.

Ακόμα και τώρα, εν μέσω εξεταστικής προετοιμασίας. Που όλα φαντάζουν μαύρα και δυσοίωνα, κυρίως λόγω της συγκεκριμένης θεματικής. Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη, από τους προσωκρατικούς ως τις μέρες μας, μια θεματική στην οποία ακόμα και οι καθηγητές νίπτουν τας χείρας τους για τον όγκο και τη δυσκολία της και αναρωτιούνται μονολογώντας πώς θα τα βγάλουμε πέρα...

Η Κατερίνα όμως όχι. Είναι σίγουρη ότι και πάλι όλα θα πάνε καλά. Όπως πηγαίνουν καλά τόσα χρόνια τώρα που παλεύουμε δίπλα-δίπλα στα θρανία της σχολής. Ύλη ατέλειωτη και ένα άγχος τόσο πηχτό όσο πλησιάζει η εξεταστική, που μπορείς να το κόψεις με το μαχαίρι. Τόσα πολλά, τόσο δύσκολα για ένα μυαλό χαμένο παράλληλα μέσα στου κόσμου τις έγνοιες, με τη ζωή να τρέχει χωρίς να σε ρωτά αν μπορείς να την προλάβεις, πού να τα χωρέσει; Πόσες φορές δεν έχω φτάσει στο αμήν, να αναρωτιέμαι πόσο μαζοχίστρια είμαι που υποβάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία και αν αξίζει τόση ταλαιπωρία για ένα χαρτί που στο φινάλε, δεν θα μου χρησιμεύσει και πουθενά. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι ίδιες ζοφερές σκέψεις και κάθε που τελειώνουν οι εξετάσεις, όλα ξεχνιούνται σα να μην τα σκέφτηκα ποτέ.

Οι ζοφερές σκέψεις όμως δεν θα γινόταν να μην εμφανιστούν και πάλι. Όταν μιλάς μαζί της όμως, τίποτα από αυτά δεν φαντάζει πλέον αξεπέραστο. Λες και έχει ένα μαγικό ραβδάκι που μπορεί να τα ξορκίζει και να τα διώχνει μακριά από σένα... 'Πόσες φορές βρεθήκαμε μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα; Με τους ίδιους προβληματισμούς και την ίδια αγωνία; Δεν πηγαίνουμε απροετοίμαστες, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Και πάντα στο τέλος όλα πηγαίνουν καλά, έτσι δεν είναι;' με ρώτησε στο προχτεσινό μας τηλεφώνημα. Εγώ την είχα πάρει, δεν είχα λόγο συγκεκριμένο, ο λόγος ήταν ότι ήθελα να την ακούσω. Και πάλι το έκανε το θαύμα της, βρήκε μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Και μου την έδειξε. Και με έκανε να χαμογελάσω με αισιοδοξία...

Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω..