Εδώ, μέσα στις πυκνές φυλλωσιές των πλατανιών και το κελάηδημα της φάσας, στις ιλαρές αγιογραφίες του Θεοφάνη, στα λαξευμένα σκαλοπάτια των μοναστηριών με τις σιωπηλές στοές και τους ξύλινους εξώστες, η αποστασιοποίηση από τα κοσμικά λειτουργεί λυτρωτικά. Η εσωτερική συγκίνηση είναι δυνατή, συγκλονίζει. Οι σκέψεις μετουσιώνονται σε δοξασία και προσευχή και μια ακαθόριστη υποψία που γεννιέται αθόρυβα στη θέα αυτού του απόκοσμου πέτρινου δάσους μεγαλώνει ολοένα και γίνεται πεποίθηση. Η πεποίθηση πως εδώ, στα Μετέωρα, με τα μισογκρεμισμένα ασκηταριά και τα μοναστήρια που σαν αετοφωλιές αιωρούνται μεταξύ ουρανού και γης ο Θεός είναι παρών, παντού και μέσα μας. Και πως σε αυτή τη γωνιά της Ελλάδας που η καρδιά της Ορθοδοξίας ακόμα χτυπά δυνατά, δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στη γη και στον παράδεισο.
Εύα 💗
