Η σιωπή του φετινού καλοκαιριού

Ένα καλοκαίρι που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς 

ποτέ στη ζωή του

φωτιά

κάρβουνο

απώλεια

και δάκρυ βουβό που κολλά 

χωρίς να κυλά

στην πίσω πλευρά του μάγουλου

στην άλλη όψη της ζωής

σαν το ρετσίνι που μόλις έσκασε

πάνω στην πληγωμένη χαρακιά 

ενός ακόμη 

αμάραντου πεύκου

που δεν θα ξαναδώ ποτέ.

Ένας τόπος

ένας κόσμος

μια πληγή

και κάπου εκεί ανάμεσα

ένα ίχνος στο ζοφερό σκοτάδι

από ελπίδα

δυο ξωκκλήσια αλώβητα

φρεσκοασβεστωμένα 

λες και βαφτήκαν μόλις χτες

αναμεσίς στις φλόγες.

Να,

κι άλλο ένα λίγο πιο πέρα

κι ένα μοναστήρι

ανέγγιχτο απ' το κακό

με την καμπάνα να χτυπά

εμβατήρια νίκης

μες στην κοιλάδα του θανάτου.

Θεός και άγιοι όλοι εδώ

και μια ανάσα πιο κάτω

άνθρωποι απλοί, 

χαροκαμένοι

και ηρωικοί

βαστούν γερά

πάνω στα δυο τους πόδια

σ' αυτή τη μάνα γη, 

Εύβοια, Μάνη, Αττική, 

Μεσσήνη, Αρκαδία,

τη μαύρη

την πυρπολημένη.

Αναμμένοι  λύχνοι 

που μετά βίας μπορείς να διακρίνεις

μες στην πηχτή ομίχλη

το τράνταγμα

και το σκοτάδι

που ολοένα πυκνώνει

ολοένα σιμώνει

θέρος το θέρος

σιωπή τη σιωπή

ολοένα περισσότερο..

Με αγάπη,

Εύα 💗

Κάρβουνο τα Γεράνεια Όρη...

Σαράντα χιλιάδες στρέμματα στα Γεράνεια Όρη.. όλα κάρβουνο, μέσα σε δυο μέρες. Ένα απαράμιλλης ομορφιάς παρθένο δάσος που χαιρόσουν να το βλέπεις, να το περπατάς και να το αναπνέεις, έγιναν όλα στάχτη και αποκαΐδια.. και τα ζώα που βρίσκονταν στο ξεκίνημα της ανοιξιάτικης αναπαραγωγής τους, απανθρακώθηκαν ολοσχερώς πριν καν ξεκινήσουν... χώρια τα σπίτια και οι περιουσίες που δεν υπάρχουν πια, χώρια το οξυγόνο που θα πάρει χρόνια να αποκατασταθεί, ο τελευταίος πνεύμονας της δυτικής Αττικής... 

Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί κάποιος απλά επέλεξε να παρακάμψει τους κανόνες. Θέλω να κάψω τα ξερόκλαδά μου τώρα; Τώρα θα τα κάψω. Γιατί εγώ είμαι μάγκας και μπορώ. Ποιος νοιάζεται για τους κανόνες; Γραμμένους τους έχω στα παλιά μου τα παπούτσια, γιατί είμαι ξύπνιος εγώ. Εμένα δεν μου λέει κανένας τι θα κάνω, δε σηκώνω εγώ υποδείξεις από κανέναν, εγώ είμαι υπεράνω και σε όποιον αρέσει. Εξάλλου, ποιος θα με δει;

Δυστυχώς, αυτός ο κύριος που έκαψε τη μισή Κορινθία και Δυτική Αττική δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι... 

Έχουν γίνει πολλοί αυτοί που μπερδεύουν την ελευθερία με την αναρχία. Δεν ξέρω αν είναι η έλλειψη παιδείας για αυτό που συμβαίνει ή το dna ή η έλλειψη προσοχής από τους γονείς στο μεγάλωμα των παιδιών τους, ή πρόκειται απλά για την απόλυτη θεωρία της προβληματικής ελαττωματικότητας στον χαρακτήρα (ο Αϊνστάιν το έλεγε ηλιθιότητα, μια εγκληματική μορφή ηλιθιότητας, στην προκειμένη, εξίσου εγκληματική όπως και η αδιαφορία.) Η οδηγία αποφυγής επικίνδυνων δραστηριοτήτων λόγω ανάφλεξης κατά τους θερινούς μήνες, όπως το κάψιμο των ξερόκλαδων ή η χρήση ηλεκτροκόλλησης ή το άναμμα της ψησταριάς σε εκτεθειμένους χώρους, ήταν σαφής: 

"Δεν ανάβουμε φωτιές σε υπαίθριους χώρους από Μάιο ως Οκτώβριο."

Ωστόσο κάποιοι συνεχίζουν να μπερδεύουν τις οδηγίες με στέρηση δικαιωμάτων ή με καταπίεση ή περιορισμό του ιδίου θελήματος. 

Το να σου δίνει κάποιος μια οδηγία για την ασφάλειά σου ΕΙΝΑΙ ελευθερία. Όταν η μαμά σου σου λέει "παιδί μου, μην απλώνεις το χέρι σου πάνω στη φωτιά γιατί θα καείς" δεν σου το λέει γιατί η μαμά σου - ή το κράτος στην προκειμένη περίπτωση - σου στερεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Σου το λέει για να μπορείς να είσαι ελεύθερος να απολαύσεις αυτά τα δικαιώματα με ασφάλεια. 

Όπως σου λέει και: "όχι άναμμα φωτιάς σε υπαίθριους χώρους από Μάιο ως Οκτώβριο". Για να μπορείς κι εσύ να απολαμβάνεις την ομορφιά του τοπίου σου, να είσαι ασφαλής μέσα στην όμορφη περιουσία σου που με κόπο έχεις φτιάξει, να αναπνέεις το καθαρό οξυγόνο σου εσύ και η οικογένειά σου και να χαίρεσαι τις ωφέλειες και την ομορφιά ενός περιβάλλοντος που σου έχει δοθεί σαν δώρο για να σε προστατεύει και να σου ομορφαίνει τη ζωή.

Εδώ ο πυκνός καπνός όπως φαινόταν χθες από την πίσω βεράντα του σπιτιού.

Με αγάπη,

Εύα 💗

 

****  Η πρώτη φωτό από εδώ.

-----------

****  update 22/5/21: τα 40.000 στρέμματα έχουν ανεβεί στα 55.000 και ακόμα συνεχίζει να καίει.

****  update 23/5/21: τα 55.000 στρέμματα κατέληξαν στα 71.289, όπως καταγράφησαν από τον                                                δορυφόρο. 

Για γέλια και για κλάματα

Ευτυχώς που δε θρηνήσαμε θύματα! Αυτό δεν είπαν οι αρχές; Τελείωσε το θέμα. Για 150 σπίτια που κάηκαν θα μιλάμε; Ε, ας πρόσεχαν. Ποιος τους είπε να χτίσουν σε πευκοδάσος; Τι; Δεν ήταν πευκοδάσος αυθής εξαρχής; Κάποτε ήταν δάσος από κυπαρίσσια και βελανιδιές, ευκάλυπτους και έλατα και πουρνάρια και δεκάδες άλλα είδη που πλούτιζαν τη χλωρίδα μας; Πότε κάποτε; Πριν ξανακαούν; Και πως όλη η Ελλάδα κατακλύζεται από πεύκα σήμερα επειδή το πεύκο είναι το ανθεκτικότερο όλων αυτών των δέντρων και μπορεί και αυτο-αναδασώνεται και επιβιώνει, όταν κανένα άλλο δεν έχει τη δύναμη να το κάνει; Μα, με αυτά θα ασχολούμαστε; Το ότι ό,που πεύκο σημαίνει ότι πρόκειται για περιοχή που έχει καεί και στο παρελθόν; Καλά. Περσινά ξινά σταφύλια. Φυσικά και δεν φταίμε εμείς που κάηκε το σύμπαν, πόσο μάλλον το κράτος. Τα κουκουνάρια φταίνε που πάνε και εκτοξεύονται όπου να’ ναι, για να μας χαλούν το συντονισμό.

Ευτυχώς πάντως που δεν θρηνήσαμε θύματα. Μπροστά σ’ αυτό, τι είναι 150.000 στρέμματα παρθένας φύσης που θα κάνει μερικούς αιώνες για να αποκατασταθεί; Αν προλάβει δηλαδή, πριν το ξανακάψουν. Κάτσε να υπολογίσω: 25.000 στρέμματα κάηκαν στην Πάρνηθα πρόπερσι, 150 δια του 25 μας κάνουν… 6 Πάρνηθες, καλά τα υπολόγισα; Αξίζει να μιλάμε για 6 Πάρνηθες, μωρέ τώρα; Ούτε για το Έβερεστ να μιλούσαμε… Γκρίνια, γκρίνια…

Μη μου πείτε να μιλήσουμε τώρα για την άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή που συνέβη έξω από την πόρτα μας; Στις παρυφές της πρωτεύουσας; Ε, καλά τώρα. Μαθημένοι δεν είμαστε πια; Λίγοι ρίποι παραπάνω, λίγα περισσότερα σωματίδια στον αέρα, 2-3 βαθμοί παραπάνω στο θερμόμετρο, καλό θα μας κάνουν, παραδεχτείτε το. Θα αποκτήσουμε περισσότερη ανοσία στη βρώμα, τη σήψη και τη δυσωδία παντός είδους και προέλευσης. Θα είμαστε παντός καιρού, 4Χ4, δε θα μας πιάνει τίποτα.

Αφού όλα λειτούργησαν ρολόι. Το είπαν και οι αρχές. Οι πυροσβεστικές μονάδες, τα ελικόπτερα, τα καναντέρ – ε, καλά τώρα, επειδή αργήσαμε 3 μέρες να ζητήσουμε βοήθεια; Είναι που δεν τη χρειαζόμασταν, μωρέ κι εσείς! Τι θέλετε, δηλαδή; Να μας λένε και ζήτουλες; Επαίτες; Άσχετο αν είμαστε. Το θέμα είναι να μην φαινόμαστε. Τι; Επειδή τώρα θυμηθήκαμε να ανακρίνουμε τον ρώσο πιλότο για τα χαρτιά του και τον εμποδίσαμε να πετάξει; Ε, ας περιμένει να σβήσουν οι φωτιές και θα πετάξει! Να τον αφήσουμε να φύγει χωρίς να γνωρίσει λίγη από την μοναδική στον κόσμο γραφειοκρατία μας; Πού θα το ξαναδεί αυτό το αξιοθέατο, μου λέτε; Πώς θα φέρει και τους συντοπίτες του να αυξηθεί και ο τουρισμός μας; Το μεροκάματό του, πάντως, δεν θα το χάσει. Άσε που σε λίγο θα σταματήσει η φωτιά από μόνη της, αφού όπου να' ναι, φτάνει στη θάλασσα. Λίγη υπομονή μόνο, όλα θα γίνουν!

Τι κλαίτε που χάσατε τις περιουσίες σας; Δεν καταλαβαίνω. Αφού η αποζημείωση έρχεται! Το είπαν οι αρχές: 3.000 ευρώ για το κάθε σπίτι! Ποιος στη χάρη σας! Τσιμπούσι θα κάνετε! Τι; Δεν φτάνουν ούτε για τα πόμολα; Ώχου, γκρίνια σκέτη είστε! Δεν σας κέρασαν νερά; Δεν σας κέρασαν Bacardi να πνίξετε τον πόνο σας; Ε, όλα δικά σας τα θέλετε, τέλος πάντων; Άσε που και χωρίς πόρτες, εδώ που τα λέμε, θα συσφιχθούν και οι σχέσεις εντός οικογενείας, θα αναβιώσουν οι καλές χαμένες μας αξίες, πού το πάτε αυτό;

Μα, γιατί τα βλέπετε όλα σαν πανωλεθρία; Γιατί κλαίτε και οδύρεστε; Ξέρετε πόσο καλό θα κάνει στην πρωτεύουσα αυτό το ξεσκαρτάρισμα; Για σκεφτείτε το: Λιγότερα κίνητρα για να μείνεις σε μια πόλη που σε πνίγει μέχρι τελευταίας ανάσας, άρα τέλος η αστυφιλία! Όλοι θα πάνε στα χωριά τους, στη γενέτειρά τους. Κι όταν θα αρχίσουν να πήζουν κι από κει, μη σκάτε, με μια φωτίτσα αναλόγων διαστάσεων, θα λυθεί το ζήτημα στο άψε-σβήσε – μάλλον στο άψε-άναψε, για να ακριβολογούμε.

Κι όσοι ξεροκέφαλοι επιμένουν να παραμείνουν σε αυτό που λέγεται πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους, το τι έχουν να δουν τα μάτια τους στην επόμενη πενταετία, καλά να' μαστε! Τι ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τι νεροτσουλήθρες, τι malls τύπου Αμερικής, όλα τα καλούδια του κόσμου θα μας έρθουν, να κάνουμε και δημόσιες σχέσεις με τους ημετέρους, Άγγλους-Γάλλους-Πορτογάλλους, να συσφιχθούν οι διαπολιτι(στι)κές μας σχέσεις, τι ένδοξοι απόγονοι του Ξενίου Διός είμαστε, λαός της φιλοξενίας, εγώ θα σας τα θυμίζω;

Άσε που τώρα θα βλέπουμε και περισσότερο ουρανό! Θα ανοίξει το μάτι μας, τέλος και η μυωπία. Και με τόσα δέντρα λιγότερα, όλα τα σπίτια της Αθήνας θα έχουν πλέον θέα στη θάλασσα! Ποια άλλη πρωτεύουσα, βρε γκρινιάρηδες έχει όλα της τα κτήρια να βλέπουν στη θάλασσα; Αχάριστοι. Στα ύψη θα ανεβούν οι αντικειμενικές, πλούσιοι θα γίνετε.

Και κάθεστε και γκρινιάζετε. Με τόσο κάρβουνο ακόμη κι όσοι δεν πήγαν διακοπές λόγω οικονομικής κρίσης, τώρα όλοι θα φαίνονται μαυρισμένοι, λες και μόλις γύρισαν από Μύκονο! Ακόμη και γι’ αυτό φροντίζει το κράτος μας κι εμείς φωνάζουμε για αποσάθρωση. Όλα λειτουργούν ρολόι, δεν το βλέπετε; Δεν το βλέπετε πως είναι η σελήνη που λάμπει στον καταγάλανο ουρανό και όχι ο ήλιος (για να θυμηθούμε και λίγο Σαίξπηρ); Τι; Ο ήλιος είναι που λάμπει; Μα, ποιος ήλιος; Αυτός χάθηκε πίσω από τα σύννεφα του καπνού που φέρνει ο «στρατηγός» άνεμος, ξεχάστε τον αυτόν, έφυγε για άλλη χώρα.

Κι αν επιμένετε πως είναι ο ήλιος, κακό του κεφαλιού σας, θα βγείτε ο τρελός της παρέας. Ποιος θέλει να κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα, τώρα... Γιατί ο γιαλός είναι μια χαρά, τώρα για το πώς αρμενίζουμε εμείς… αυτό είναι μια άλλη ιστορία, μόνο που δεν ξέρω αν αυτή η ιστορία είναι τελικά για γέλια ή για κλάματα…