Περί blogger/google analytics

Δεν είναι ότι δεν με είχαν ενημερώσει, με είχαν ενημερώσει, η αλλαγή στα στατιστικά analytics θα γινόταν με ή χωρίς την άδειά μου, και έπρεπε τις αλλαγές αυτές να τις κάνω εγώ. Όμως, δεν είμαι προγραμματίστρια, κείμενα γράφω, φωτογραφίες βγάζω, γιατί με υποχρεώνετε να κάνω πράγματα που δεν είναι ειδικότητά μου να τα κάνω; 

Θέλετε κύριοι κύριοι της πλατφόρμας να κάνετε αλλαγές; (που τις κάνετε εδώ και χρόνια χωρίς να με ρωτάτε, ούτως ή άλλως), θέλετε να προβείτε στις όποιες αναβαθμίσεις χρειάζεστε πως θέλετε να κάνετε; Ε, κάντε τις! Αναβαθμίστε τα εσείς, οι προγραμματιστές, ούτως ή άλλως αυθαίρετα τα κάνετε όλα, από μόνοι σας, τι θα άλλαζε και αυτή τη φορά; Γιατί δεν μας διευκολύνετε; Κάνετε την αναβάθμιση όπως γίνεται και στα κινητά μας, αυτόματα. Έρχεται το κινητό και, όχι μόνο το αναβαθμίζει από μόνο του, αλλά έχει και την λεπτότητα να με ρωτήσει πότε θέλει να την κάνω ώστε να μη με ενοχλήσει. Γιατί αυτό έχει ανάγκη της αναβάθμισης, όχι εγώ.

Έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές, κύριοι κύριοι της blogger.

Γενικά είχα πρόβλημα με τον blogger κατά καιρούς, γιατί το άνοιγα και έβλεπα ξαφνικά αλλαγές, τις οποίες δεν είχα ζητήσει καν, ούτε και μου ζητούσαν την άδεια ή την έγκρισή μου. Όλα τα κάνανε μόνοι τους. Δεν μου άρεσε το αυθαίρετο της κατάστασης. Όμως, αυτό που έγινε τώρα ήταν βαρύ.

Παρόλα αυτά, προσπάθησα μερικές φορές να κάνω αυτά που ζητούσαν μόνη μου, όμως δεν έβρισκα άκρη, έμπαινα από τον έναν λαβύρινθο στον άλλο. Όλα στα αγγλικά, όλα πολύπλοκα, προϋποθέσεις επί προϋποθέσεων, ώσπου με τα πολλά, παράτησα την προσπάθεια. Αν θέλουν να τα αναβαθμίσουν, είπα, ας τα αναβαθμίσουν. Τουλάχιστον, προσπάθησα.

Και 1η Ιουλίου τα αναβάθμισαν. Κι εγώ έχασα τεσσάρων, ίσως και πέντε ετών φωτογραφίες μου που είχα αναρτήσει μέσα στα κείμενά μου. Οι πιο ωραίες μου αναρτήσεις, οι πιο ορεξάτες, αφού το παιχνίδι ήταν καινούργιο και είχα δώσει ψυχή και τέχνη και χρόνο και διάθεση και αγάπη σε όλες τους.

Δεν μου άρεσε καθόλου όταν διαπίστωσα τις απώλειες, που ήταν οδυνηρές για μένα. Με πόνεσαν, ήταν εγκληματικό και απάνθρωπο, και δεν είχαν κανένα δικαίωμα να το κάνουν, αν με ρωτήσεις. 

Ας είναι. Η τεχνολογία προχωράει, η αυθαιρεσία καλπάζει, όμως δεν πρόκειται να υποκύψω στα καπρίτσια της. Δεν εξαρτώμαι από αυτήν ούτε και την έχω ανάγκη, το κέφι μου κάνω. Όμως το φταίξιμο είναι όλο δικό τους. Οφείλουν τον στοιχειώδη σεβασμό στους χρήστες της πλατφόρμας και μια στοιχειώδη διευκόλυνση. Δεν είχα πρόθεση να κάνω κάποια αλλαγή, εδώ θα έμεναν όλα, στην πλατφόρμα σας, την οποία εμείς αναδεικνύουμε και προβάλουμε στο διαδίκτυο, εμείς, οι ζωντανοί χρήστες σας, που δημιουργούν όπως καμία τεχνολογία δεν θα μπορέσει ποτέ να δημιουργήσει. Γιατί οι ζωντανοί χρήστες έχουν ψυχή. Η αναβάθμιση έπρεπε να είχε γίνει από εσάς, αυτόματα, όπως γίνεται και στο κινητό μου. Ίδια τεχνολογία, ίδια διαδικασία. Αναίμακτα. Ήταν το λιγότερο που μπορούσατε να κάνετε ως ανταπόδοση για όσα έχουμε κάνει για εσάς.

Ζητώ συγγνώμη, λοιπόν, εκ μέρους τους, που στα πρώτα τέσσερα και κάτι χρόνια αναρτήσεών μου στο blog, από το 2008 μέχρι το 2011 και λίγο από το 2012 από όσο έχω προλάβει να δω, δεν υπάρχουν πλέον οι φωτογραφίες μου, γιατί έχουν διαγραφεί αυθαίρετα, από την πλατφόρμα, και όχι από εμένα. Το φταίξιμο δεν είναι δικό μου, γιατί εγώ είμαι ένας απλός χρήστης, δεν είμαι ο big brother που αυθαιρετεί και κατασκοπεύει τους πάντες και τα πάντα, με το αζημείωτο φυσικά. 

Η συγγνώμη, κατά την ταπεινή μου άποψη, ανήκει στους προγραμματιστές της πλατφόρμας αποκλειστικά, που όφειλαν να προστατέψουν το υλικό μου, και όχι μόνο το δικό μου, αλλά και όλων όσων δημιουργών ή χρηστών δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να κάνουν τις αλλαγές που τους επιβλήθηκαν να κάνουν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Και για μένα συγγνώμη στην πράξη θα ήταν να μου επιστρέψετε πίσω το υλικό που μου αρπάξατε, το οποίο ούτως ή άλλως δεν ανήκε σε εσάς αυθής εξαρχής.

Αυτά.

Με αγάπη,

Ευαγγελία 💗

Αγάπα

Κάθε φορά που αλλάζουν οι εποχές, αλλάζει και η διάθεσή μου. Το καλοκαίρι φέτος άρχισε νωρίς με ζέστες, καύσωνες, σκόνη αφρικανική, φαινόμενα ακραία και πρωτόγνωρα ανά τον κόσμο, φέρνοντας προμηνύματα ότι οι κλιματικές αλλαγές ήρθαν εδώ για να μείνουν.

Όμως αποφάσισα ότι δεν θα πτοηθώ, έτσι, παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου. Για το φετινό καλοκαίρι, αποφάσισα να μην εμπλακώ σε όλο αυτό το ζοφερό παραλήρημμα της καταστροφολογίας. Επιλέγω απεμπλοκή και απομάκρυνση από ό,τι μου χαλάει τη διάθεση. Διαλέγω ελαφράδα, απλότητα και ηρεμία. Δοκιμάζω αέρινα χρώματα και καθημερινές συνήθειες. Επιδιώκω μια πιο άμεση σύνδεση με τη φύση γύρω μου και την ομορφιά μέσα μου. Αποσκοπώ σε μια πιο προσωπική σχέση με τον δημιουργό όλων αυτών των θαυμάτων που μου προσφέρει καθημερινά και που ξεχνώ πολύ συχνά να αναγνωρίσω. Επιζητώ αυτή την ελαφρότητα που δεν με συνθλίβει, μια πιο ανέμελη, παιχνιδιάρικη, αθώα ατμόσφαιρα, τη γεμάτη από τη φρεσκάδα του πρωινού αέρα, από τον ήχο των πουλιών την ανατολή, από τη θέα του ορίζοντα, την ανεμπόδιστη και μαγευτική. 

Έτσι, λοιπόν, και μετά από καιρό, δοκίμασα να κάνω μερικές αλλαγές και στο ιντερνετικό μου σπίτι που να ανταποκρίνονται στη διάθεσή μου αυτή την περίοδο. Αφήνω τις δυσκολίες να προσπεράσουν και επιλέγω το τώρα, το εδώ, το οικείο.  Διαλέγω τα χρώματα της ανατολής, το απαλό ρόδινο, το πράσινο της πρωινής ομίχλης, το υποτονικό γαλάζιο, χρώματα απαλά που μόλις έχουν ξυπνήσει από τον λήθαργο της νύχτας και απολαμβάνουν το ξεκίνημα της νέας ημέρας που ξημερώνει, φορτωμένο με τη χαρά, την ελπίδα και την αισιοδοξία ενός νέου ολοκαίνουργιου κύκλου που μοιάζει με γιορτή.

Αρκετά με τη μιζέρια και την κατήφεια, τα προβλήματα δεν σταματούν ποτέ. Δεν θέλω, αρνούμαι να ακούω για γκρίνιες και διαμάχες, ή να ξέρω αν έχω δίκιο ή άδικο. Δεν με ενδιαφέρει, αρνούμαι να ασχοληθώ άλλο. Όλα αυτά που συνθλίβουν τη χαρά, που είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να την απολαμβάνει και είναι έγκλημα όταν δεν γίνεται αυτό, αυτά, λοιπόν τα σκοτεινά και μίζερα αρπάζουν το τώρα από τις ζωές μας και αυτό το τώρα είναι πολύ πολύτιμο για να το αφήνουμε να χάνεται χωρίς μάχη. Θέλω να είμαι εδώ, παρούσα, μάχιμη. Θέλω αυτό το καλοκαίρι να δώσω τη μάχη μου, να υπερασπιστώ την ομορφιά, τη χαρά, την ελπίδα, την αισιοδοξία, την ευγνωμοσύνη της κάθε στιγμής, τη σύνδεση με το θείο, το ανώτερο, το άγιο, να γίνω στρατιώτης του καλού, της προσφοράς και της αγάπης και μεταδότης τους. 

Το κακό είναι εξίσου μεταδοτικό με το καλό, από εμένα λοιπόν εξαρτάται σε ποιο από τα δύο στρατόπεδα θα επιλέξω να υπηρετήσω.

Κουράστηκα να παλεύω για το δίκαιο και το σωστό στρέφοντας την ενέργεια και την προσοχή μου στον αντίποδά τους. Όταν κατηγορώ και καταδικάζω το κακό, χωρίς να το καταλαβαίνω, του δίνω αξία μόνο και που ασχολούμαι με αυτό. Όμως, σκέφτηκα ξανά και είπα: Φτάνει. Είδα ότι δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα, το διαπιστώνω στην πράξη, μέσα από την εμπειρία μου, γιατί το βλέπω καθαρά ότι απομυζεί από μέσα μου όλη μου την ενέργεια. Αντί δηλαδή όλη αυτή η εμπλοκή να με τροφοδοτεί με καλή ενέργεια, μου την απομυζεί. Τι θα συντελούνταν όμως εντός μου αν όλη αυτή μου την ενέργεια σταματούσα να τη διοχετεύω στα κακώς κείμενα; Πώς θα ήταν τα πράγματα αν όλη μου αυτή την τροφοδοσία την έστρεφα στην αγάπη; 

Αγάπη; Είναι δυνατόν; Να αγαπήσουμε ποιον; Αυτόν που μας αδικεί; Αυτόν που κάνει το κακό; Που ασχημαίνει το περιβάλλον; Που φθονεί; Που ζηλεύει; Που δολοπλοκεί; Που θέλει το κακό μας; Που ζει εις βάρος μας;

Ο Κύριος και Θεός μου, που αγαπώ και λατρεύω, όμως, αυτό μου ζητάει να κάνω. Να αγαπώ. Είναι η πρώτη εντολή του Ιησού Χριστού: Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. (Η δεύτερη μάλλον, αφού η πρώτη ζητά να αγαπώ τον Κύριο και Θεό μου με όλο μου το είναι, όμως αυτές οι δύο εντολές είναι αλληλένδετες, σαν μία, ως Η Εντολή της Αγάπης, που είναι κύκλος με αφετηρία τον Θεό και κατάληξή του πάλι πίσω στον Θεό, μέσα από εμάς που είμαστε το κανάλι κυκλοφορίας και διοχέτευσης αυτής της ενέργειας και δύναμης, που είναι η αγάπη). 

Άρα, καταλαβαίνω ότι στο "ως εαυτόν" και ο δικός μου εαυτός πρέπει και οφείλει και αξίζει να αγαπηθεί εξίσου με το πλησίον πριν φτάσω να τον αγαπήσω, που είναι το επόμενο βήμα. Ποιος θα το κάνει αυτό αν όχι εγώ η ίδια; Πώς θα ζήσω την αγάπη αν την έχω εγκλωβίσει σε αισθήματα αποστροφής του πλησίον; Αν ασχολούμαι συνεχώς με όλα τα μακάβρια που μεταδίδει η τηλεόραση; Μόνο με τη μεταστροφή του νου. Αν θέλω να μπορώ να αγαπήσω το πλησίον, πρέπει να μπορέσω να τους συγχωρήσω πρώτα. Για να το κάνω όμως αυτό, πρώτα χρειάζεται να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Για όλα αυτά που ήθελα να κάνω και δεν τα κατάφερα. Για την πίκρα των ανεκπλήρωτων ονείρων. Για τη ζωή που δεν τα έφερε τόσο ρόδινα όσο ήλπιζα. Για τον διπλανό μου που δεν ανταποκρινόταν στα δικά μου πρότυπα. Για τον χαρακτήρα μου που ποτέ δεν τόλμησε να κάνει την υπέρβαση. Για την αγάπη που δεν έδειξα, για το δόσιμο που δεν πρόσφερα, γιατί; γιατί δεν εμπιστεύτηκα την καλοσύνη των ανθρώπων.

Όμως όλα αυτά πρώτα ξεκινούν από εμάς. Το αγάπα το πλησίον ξεκινά από μένα πρώτα. Ο Χριστός είπε: Με αγαπάτε, γιατί πρώτος εγώ σας αγάπησα. Αυτό είναι τόλμη. Είναι ένα άλμα πίστης. Δεν ξέρεις τι υπάρχει απέναντι, τι θα βρεις εκεί που θα φτάσεις, όμως το άλμα πρέπει να το κάνεις εσύ πρώτος, εγώ, όλοι μας όσοι αποζητούμε το καλό στη ζωή μας. Είναι ένα άλμα αγάπης, θυσίας, προσφοράς. Είναι η κυριότερη εντολή, η πιο σημαντική, η πιο ουσιαστική. Και πρωτίστως, αφορά εμάς, όχι τον αποδέκτη. Εμείς ωφελούμαστε, η δική μας ψυχή ξαλαφρώνει, ξεκουράζεται, ηρεμεί. Ίσως αυτή να είναι και η ειρήνη του Ιησού Χριστού που μας είπε: τη δική Μου ειρήνη σας δίνω, όχι του κόσμου. Ναι, αυτή την ειρήνη θέλω, αυτήν επιζητώ, αυτήν χρειάζομαι. Την δική Σου ειρήνη, Κύριε, τη δική σου χαρά, τη δική σου αγάπη. Αυτήν που προέρχεται από Σένα, που φτάνει σε μένα για να διοχετευθεί στους γύρω μου, πάλι μέσα από Σένα, στους ανθρώπους της οικογένειάς μου, στον άντρα μου, στα παιδιά μου, τη μητέρα μου, την αδελφή μου, στους ευρύτερους συγγενείς μου, στους γνωστούς μου, τους γείτονές μου, τους φίλους και συνεργάτες μου, σε όλους εσάς που συνδεθήκαμε μέσα από τον χώρο του διαδικτύου και έχουμε γίνει η ψηφιακή μας γειτονιά και οικογένεια εδώ και χρόνια. 

Δίνω αγάπη, γιατί ο Κύριος μου το ζήτησε. Γιατί Εκείνος έκανε την αρχή. Για να του την επιστρέψουμε πίσω, αφού έχουμε γίνει πρώτα δυνατότεροι, φωτεινότεροι, σοφότεροι, αγιότεροι εξαιτίας της αγάπης που πρώτα Εκείνος μας προσέφερε προς δική μας ωφέλεια και προς δική Του δόξα εις τον αιώνα. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗

No okay with argument

I was hoping you would rise above the trivial assets and stay in the friendship, but it's okay. People rarely are who they claim to be, it's not their fault, I have stopped putting my faith in them a long time ago, anyway. 

You 're no okay with argument, I hear you, but here, in my precious little country, with my people been who they are, argument is what keeps the dialogue going for millenniums now. This is how us Greeks invented democracy, philosophy, science, art and civilization in the first place. The dialogue and the argument, and the ingenious mind of ours few people can conceive or comprehend. It comes natural to us. It's in our dna, this is who we are. And this is what is making us unique and so special. 

No one is always comfortable in embracing that and protecting or defending it, because they don't understand the full concept of our way of thinking. All we can see around the world is copy paste of our authenticity, the greek mind, the greek way. 

Time and again we have been left all alone, been getting attacked, been exploited and abandoned by so called friends, leaving us back to square one. It's okay. Not everybody can understand where we are coming from or what we are made of. Throughout our conquers and defeats, we have come to know by now how to rise from our ashes, how to forgive and forget and move back on to the journey of our destiny. And it's a previledge, an honor and a duty to be part of all that.

Χριστουγεννιάτικο διήμερο στη Νάξο

Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το νησί. Όλα μου φάνηκαν καινούργια, τα σπίτια, τα τοπία, οι άνθρωποι. Και πόσο πιο δραματικά αισθάνθηκα τα χρώματα της φύσης του φετεινού χειμώνα, πόσο καθάρια και άφθαρτα! Μια απίστευτη θεατρικότητα στη μορφολογία του εδάφους της ενδοχώρας, στα highlands της ορεινής Νάξου, που ζωντανεύει και ηλεκτρίζει. Βαθειές σκιές που εντυπωσιάζουν κάνοντας ακόμα πιο έντονη την προσμονή της αλλαγής της εποχής που ακούγεται στο ψυθιριστό γύρισμα του αέρα. Έντονες εναλλαγές πυκνής παγωμένης πάχνης τη νύχτα με τη δυνατή χειμωνιάτικη λιακάδα του επόμενου πρωινού, που σε προκαλούν να ονειρευτείς και να ταξιδέψεις. Πληθώρα χρωμάτων σε όλες τις διαβαθμίσεις και εντάσεις τους, φρέσκια νοτισμένη κυοφορούσα γη που περιμένει καρτερικά να αναγεννήσει και να αναγεννηθεί, δέντρα περήφανα και ένα φως αλλοιώτικο, όλα λουσμένα στο γενναιόδωρο λυτρωτικό φως του χειμερινού ηλιοστασίου. Η μέρα μεγαλώνει και μαζί της φέρνει το χαμόγελο, την χαρά, την αισιοδοξία. Μέσα στο καινούργιο φως που φέρνει η γέννηση του Θεανθρώπου, όλα γίνονται πιο όμορφα, όλα γίνονται πιο εφικτά.

Σίγουρα δυο μέρες δεν ήταν αρκετές για να κάνουμε όλα όσα θα θέλαμε. Όμως, κι αυτό το σύντομο διάλειμμα ήταν αρκετό για να επιστρέψω πίσω στη βάση μου ανανεωμένη, γεμάτη όμορφες εικόνες και δυνατά αισθήματα και θεία έμπνευση και αληθινή ομορφιά.

Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να μας φέρει περισσότερη σοφία και έμπνευση, περισσότερη επαφή με τη μητέρα γη που είναι το σπίτι και το σχολείο μας μαζί, περισσότερη πίστη σε αυτό που μας υπερβαίνει και μας ξεπερνά και ελπίδα ότι μπορούμε να αγγίξουμε κάτι από τη μαγεία και μεγαλοσύνη που μας περιβάλλει. Φτάνει να αφουγκραστούμε τα μηνύματα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να τα δεχτούμε.

Χρόνια πολλά σε όλους, Καλή Πρωτοχρονιά!

Με αγάπη,

Ε. 💗