Ομάδα μελέτης, ευγνωμοσύνη και ευχές

Ήταν μια προσευχή μου των τελευταίων χρόνων, που φέτος πραγματοποιήθηκε με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Ζητούσα από τον Θεό να με αξιώσει να μπω σε μια ομάδα μελέτης και να συμμετάσχω σε αυτήν ενεργά, μια ομάδα μελέτης πάνω στην Αγία Γραφή. Ένιωθα ότι το χρειαζόμουν, χρειαζόμουν αυτή τη διέξοδο, τη δυνατότητα να μπορώ να μοιράζομαι αυτή μου την λαχτάρα για τα Ιερά Γράμματα, την μεγάλη αγάπη μου για τον Θεό και τα της πίστης και με άλλους συνανθρώπους που να ενδιαφέρονται όπως κι εγώ να μπουν μέσα στην αναζήτηση της αλήθειας του Κυρίου και να θέλουν να μοιραστούν την εμπειρία του Θεού, να επι/κοινωνήσουν Θεό. Είναι τόσο δύσκολο, αβάσταχτο σχεδόν, να μιλάς για Θεό και για πίστη, όταν δεν υπάρχει κανείς να επιζητά να ανταποκριθεί σε αυτή τη διάθεση. Όσο πιο λίγο ο κόσμος μιλάει για Χριστό, τόσο στα μάτια μου αυτός ο κόσμος σκοτεινιάζει και συρρικνώνεται και με τρομάζει. Κι όλο αυτό, αυτή η τρομερή διαπίστωση της απουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο, με γεμίζει όλο και πιο επίμονα, πιο επίπονα, από θλίψη, απογοήτευση και μοναξιά. 

Ο καλός Θεός, ωστόσο, ο Παντογνώστης και Παντελεήμων, που όλα τα ακούει και τα βλέπει και που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τις καρδιές των ανθρώπων και τα όσα κρύβονται μέσα στα βάθη της, εισάκουσε την προσευχή μου και με έφερε στον δρόμο μιας απίθανης ομάδας γυναικών που αγαπούν να μελετούν τον Λόγο του Θεού και όλα όσα σχετίζονται με αυτό. Κοντά στο σπίτι μου, μέσα στην ενορία μου, μία φορά την εβδομάδα, με τα βιβλία μας ανοιχτά, με τα στυλό και τα τετράδια σε ετοιμότητα, για μία ώρα, σύμφωνα με το πρόγραμμα (πάντα είναι παραπάνω), μια μικρή ομάδα γυναικών που αγαπούν να μαθαίνουν και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο του Θεού και τις εντολές Του και τη διδασκαλία Του. Η υπεύθυνη που συντονίζει και εξηγεί, μια γυναίκα με βαθιά θεολογική γνώση της Γραφής και των Πατέρων, μεταδοτική, δοτική, ανοιχτή σε κάθε μας απορία που δεν μένει ποτέ χωρίς την απάντησή της, ήταν η δική μου απάντηση που ήρθε σε μένα από Εκείνον. 

Είμαι ευγνώμων πέρα από κάθε προσδοκία. Είμαι συγκινημένη από την ανταπόκριση του Θεού στα παιδιά Του, δακρύζω από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για έναν Θεό τόσο γενναιόδωρο, μακρόθυμο, υπομονετικό, έναν Θεό Πατέρα που δείχνει με κάθε τρόπο την στοργή και την αγάπη Του, κάνοντάς μας τα χατίρια, εκπληρώνοντας τις προσωπικές μας επιθυμίες και ανάγκες. Έναν Θεό που μόνο αγαπά και συγχωρεί και εμψυχώνει. Είμαι ευγνώμων που με έβαλε μέσα στον κόσμο Του, που με δέχτηκε. Είμαι ευγνώμων που τόλμησα να χτυπήσω την θύρα. Πόσο εύκολο ήταν τελικά! Και πόσο συνταρακτικό! Ένας κόσμος μέσα μου συνθλίφτηκε, οι πρώτες ύλες μετατοπίστηκαν, οι τεκτονικές πλάκες συγκρούστηκαν, άλλαξαν θέση, διαλύθηκαν και ξαναδημιουργήθηκαν, και ένας καινούργιος κόσμος γεννήθηκε ξανά από το μηδέν. Σαν ένα μίνι big bang, μέσα μου. Μέσα στην καρδιά μου. 

Εκεί μέσα στην κρυμμένη φάτνη της καρδιάς μου, μακριά από την ταραχή του κόσμου, γεννήθηκε ένα βρέφος, ένα μωρό που απέκτησε υπόσταση, πήρε σώμα και μορφή. Μέσα σ' αυτή την ανθρώπινη καρδιά, συντελούνται θαύματα που σε αλλάζουν για πάντα. Είναι ένα θαύμα όταν έρχεσαι στην πίστη, όταν γνωρίζεις τον Χριστό. Μια καινούργια γέννηση, μέσα στην σκοτεινιά της παγωμένης νύχτας. Ένα αστέρι που φέγγει αχνά, διακριτικά, κι όσο εσύ το χοβολάς, τόσο αυτό δυναμώνει. Το φως της αγάπης, της πίστης, της συγχώρησης. Το φως της γνώσης και της θεϊκής σοφίας που φωτίζει ολοένα πιο δυνατό, το Φως του Λόγου του Θεού, του ενανθρωπίσαντα Υιού του ανθρώπου, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εντός μου, μέσα μου, μέσα μας, μέσα στη φάτνη της καρδιάς μας. Χριστός γεννάται σήμερον. Σσσς…ξεκίνησε!

«Η θάλασσα ας ταράζεται και ό,τι τη γεμίζει·

η οικουμένη κι όλοι όσοι κατοικούν σ´ αυτήν.

Οι ποταμοί ας χειροκροτούνε

και τα βουνά μαζί ας αγάλλονται 

μπροστά στον Κύριο που έρχεται!»

~ Ψαλμοί 98: 7-8

Καλά Χριστούγεννα, αγαπημένοι. Με ειρήνη και αγάπη στον κόσμο.

Είθε ο καλός Θεός να γεννηθεί μέσα στις καρδιές όλων μας. 

Χρόνια πολλά, καλά και ευλογημένα! 

Με αγάπη,

Εύα 💗

Η ορκομωσία

 

Συναντήσαμε όλους τους καιρούς μέχρι να φτάσουμε οδικώς και μετά με το καραβάκι ως τον Πόρο. Η κίνηση πολλή, η βροχή ασταμάτητη. Στις 10 π.μ. είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Στις 11 π.μ. ακριβώς ξεκινούσε η παρέλαση. Η έντονη βροχή παραχώρησε τη θέση της σε ένα γλυκό συννεφιασμένο πρωινό, οι καιρικές συνθήκες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ιδανικές. Ο κόσμος πολύς, γονείς, συγγενείς, φίλοι, όλοι εκεί, παρόντες, να παρακολουθήσουν την τελετή της ορκομωσίας, να ζήσουν τις στιγμές, να καμαρώσουν τα παιδιά στο ξεκίνημα ενός νέου κεφαλαίου στην εφηβική τους ζωή, την έναρξη της στρατιωτικής τους θητείας. Η βασική εκπαίδευση, η πρώτη φάση είχε φτάσει αισίως στο τέλος της. Η αρχή είχε γίνει. 

Τα αγόρια μας σε λίγη ώρα θα ορκίζονταν στο όνομα της πατρίδας, της πίστης, της σημαίας. Με μια φωνή εκατοντάδες νέοι τραγούδησαν συγχρονισμένα τον ύμνο στην ελευθερία, τον εθνικό μας ύμνο. Και μετά, η ορκομωσία. Οι πλαγιές στους λόφους του νησιού αντιλάλησαν από τη σθεναρή φωνή τους και ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν σαν θάλασσα τις καρδιές όλων. Αγωνία, ενθουσιασμός, δέσμευση να φανούν αντάξιοι υιοί της μητέρας πατρίδας που τους καλούσε στα όπλα. 

Όλα ήταν οργανωμένα στην εντέλεια. Τα όπλα καλογυαλισμένα, οι στολές αψεγάδιαστες, οι κινήσεις συγχρονισμένες. Η παρέλαση άκρως εντυπωσιακή και επιτυχής. Το αποτέλεσμα μοναδικό. Οι νεοσύλλεκτοι ανήκουν πλέον και επίσημα στους κόλπους των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας, μιας Ελλάδας που σήμερα καμάρωσε με τιμή τα όμορφα παλικάρια της. 

Ήρθαν να παρακολουθήσουν και οι φίλοι του που είναι μαζί από παιδιά. Σεργιανίσαμε τους χώρους των ιστορικών κτιριακών εγκαταστάσεων του κέντρου εκπαίδευσης του πολεμικού ναυτικού. Απολαύσαμε τον καφέ μας στην παραλία του Πόρου. Από το πουθενά, συνάντησα και μια φίλη με την οποία είχαμε χαθεί από καιρό, ο γιος της ορκιζόταν κι αυτός, όπως κι ο δικός μου, πόσο απρόσμενο ήταν αυτό; Και πόσο ευχάριστο! Όμορφες γλυκιές στιγμές, μοναδικές αναμνήσεις. 

Φυσικά βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες, φυσικά περάσαμε υπέροχα, φυσικά η μέρα θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη όλων μας ως ένας σταθμός στη ζωή των παιδιών μας, αλλά και εμάς των ίδιων. 

Καλή θητεία στα ένστολα παλικάρια μας, στα αγόρια μας. 

Ήδη μας έχετε κάνει υπερήφανους!

Με αγάπη,

Εύα 💗

Συζήτηση με μια φίλη

Συζήτηση με μια καλή μου φίλη και ακόλουθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που βρέθηκε να προβληματίζεται με τις διαμάχες και τις απόψεις σχετικά με τις συνόδους, τις διαφωνίες και αντιμαχίες που εύκολα μπορούν να μπερδέψουν κάθε χριστιανό ο οποίος απλά προσπαθεί να μαζέψει πληροφορία προκειμένου να καταλήξει κάπου με την πίστη του:

Εκείνη:

διαβάζω για τους πατερες της εκκλησίας που υποτίθεται η ορθοδοξία βασίζει τη διδασκαλία της πάνω τους κ ότι λένε πχ ο τρεμπελας αλλά κ άλλοι ότι συμφωνούν όλοι τους μεταξύ τους κ μου έχουν βγει τα μάτια. τους πιο πολλούς τους έχουν βγάλει οι οικουμενικες συνοδοι ως αιρετικούς γιατί πίστευαν σε ένα σωρό αιρετικές ιδέες πχ αρειανισμο,Ωριγένη, μοντανισμο, χιλιασμο, είχαν αρχαιοελληνικη παιδεία κ έλεγαν κουλά  πχ ότι ο Σωκράτης ήταν σωσμένος κ ας μην πίστευε στον Ιησού κ ας μην τον γνώρισε! τσακώνονταν μεταξύ τους, αφοριζονταν, εξορίζονταν χαμος! άλλοι έλεγαν ότι ο Ιησούς δεν ενσαρκωθηκε, άλλοι ότι το Άγιο πνεύμα είναι κ από Υιό , άλλοι ότι είναι κατώτερο όλων, άλλοι ότι η αγια γραφη είναι αλληγορικη άλλοι ότι είναι κυριολεκτική, άλλοι ότι η ανάσταση νεκρών δ υπάρχει, άλλοι ότι σωζωνται κ άπιστοι, άλλοι ότι πρέπει να γίνεται νηπιοβαπτισμος άλλοι όχι. άλλοι ότι η Εύα δεν ήταν από τον Αδάμ, άλλοι πίστευαν πλατωνικες ιδεες. άλλος ότι έχουν μυστική προφορική παράδοση από τους αποστόλους.

4-5διαφορετικες απόψεις σε σχέση με το ποιος είναι ο βράχος στην παραβολή του Ιησού με τον βράχο κ τον Πέτρο

κ αναρωτιέμαι πως ακριβώς βασίζεται μια θρησκεία σε πατερες κ τις θεωρίες τους όταν όλοι αυτοί δεν συμφωνούν κ τα μισά που είπαν κ έγραψαν δεν ήταν βιβλικα αλλά ήταν από αρχαιοελληνικες ιδέες η ασιατικές θρησκείες η ότι οι ίδιοι καταλάβαιναν απτις γραφές. κ καταλήγω στο ότι για να είναι όλοι αυτοί που δεν συμφωνούν κ κατά βάση μη βιβλικοι να θεωρούνται η βάση της θρησκείας κ τόσους αιώνες να μην λέει κανείς κάτσε βρε αδερφέ πως γινεται κ τι πιστεύουμε από αυτούς κ με τι συμφωνούμε, καταλήγω στο ότι απλώς δεν ψάχνουμε, δεν διαβάζουμε δεν έχουμε συνδιαστικη σκέψη κ δεν αναρωτιωμαστε για τίποτα απλώς δεχόμαστε ότι μας πασάρουν ως δεδομένο. α αυτό το πε ο τάδε που ζούσε τότε κ ήταν κ καλα χριστιανός α ουαου

Εγώ:

Συμφωνώ απόλυτα σε όλα όσα λες. Όλα αυτά είναι και δικές μου διαμαρτυρίες. Προσωπικά, σε αυτό που τείνω να καταλήξω είναι ότι αν δεν καθίσεις μόνος σου εσύ και ο Χριστός και ανοίξεις το δώρο που άφησε στην ανθρωπότητα, αυτή την Αγία Γραφή που πολλοί ξέρουν αλλά αλλοίμονο κι αν την έχουν ανοίξει μια φορά να δουν τι γράφει μέσα ο ίδιος ο Χριστός, τότε, ναι, γίνεσαι μέρος μιας θρησκείας τυπολατρικής και όχι ουσίας. Εγώ καταλαβαίνω ότι μέσα σε αυτόν τον χαοτικό κόσμο όπου αναγκαζόμαστε άνθρωποι, άγιοι και δαίμονες να συμβιώνουμε στον ίδιο χώρο, η αλήθεια είναι διασκορπισμένη. Χρειάζεται να είσαι λίγο αρχαιολόγος, να κάνεις ανασκαφές. Να, σε αυτή τη γνώση υπάρχει ένα κομματάκι αλήθειας, στην άλλη εκκλησία, υπάρχει άλλο ένα κομματάκι, στον τάδε άγιο άλλο ένα, στον δείνα ιερέα κι άλλο ένα. 

Όλη όμως την αλήθεια μας την έχει δώσει ο Χριστός μέσα στην Αγία Γραφή. Γιατί και σε αυτό το άγιο ιερό Βιβλίο, θέλει την μεγαλύτερη ανασκαφή που πρέπει να κάνουμε. Όλη η αλήθεια είναι κεκαλυμμένη, αυτό πιστεύω. Γιατί η γνώση του Θεού δεν είναι για τα γουρούνια ούτε για τα σκυλιά. Θέλει ο άνθρωπος ο πιστός που χτυπάει την πόρτα με πίστη και καθαρή καρδιά να καθίσει μόνος του με τον Θεό και να ασχοληθεί ο ίδιος, προσωπικά. Καμία εκκλησία δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει όλη την αλήθεια, ούτε κανένας άνθρωπος, ας είναι και ο μεγαλύτερος άγιος του κόσμου. Για μένα, εκκλησία είναι οι πρώτοι μαθητές του Κυρίου. Αυτοί γεύτηκαν την αλήθεια, την έζησαν, τη μύρισαν, την ένιωσαν. Και μας την άφησαν μέσα στην Αγία Γραφή, που πρέπει να σκάψουμε για να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς της. 

Δεν ξέρω αν κάνω καλά, αλλά για μένα, δεν ασχολούμαι με αγίους και βιογραφίες, ούτε με συνόδους, ούτε με τυπολατρείες. Ο Χριστός δεν άφησε τον Λόγο Του για να εθιμοτυπούμε, δεν είμαστε γραμματείς και φαρισαίοι, δεν ανήκουμε πλέον στην Παλαιά Διαθήκη. Η νέα διαθήκη που μας άφησε είναι καθαρά πνευματική. Δεν ανήκουμε πλέον, ως ακόλουθοι Χριστού, στον γήινο κόσμο με τα γήινα έθιμα και τις γήινες απόψεις. Έχουμε αρχιερέα τον Χριστό και έχουμε τον Άγιο Λόγο Του. Μας έχει αφήσει τον Παράκλητο για να μπορέσουμε να ξεκλειδώσουμε την αλήθεια του Κυρίου. Με την προσευχή επικοινωνούμε με την ουράνια βασιλεία, με το αίμα του Κυρίου καθαριζόμαστε από την αμαρτία του κόσμου, με την αγάπη Του, γινόμαστε αγάπη, με την υπομονή Του, γινόμαστε υπομονή και συγχώρηση και ελπίδα και δύναμη, δύναμη Θεού και γνώση και επίγνωση και κατανόηση και νιώσιμο Θεού. Ποιος άνθρωπος και ποια εκκλησία και ποιος θεσμός ή έθιμο μπορεί να προσφέρει αυτά; 

Αυτά είναι για όσους ακολουθούν τη θρησκεία. Εμείς είμαστε η ζωντανή εκκλησία, εμείς είμαστε οι άγιοι, εμείς κρούσαμε την θύρα και μας ανοίχτηκε, εμείς, όσοι ζούμε και αναπνέουμε Χριστό. Αυτό μου λέει η εμπειρία μου μέχρι τώρα με τον Πατέρα Θεό, τον Υιό Του τον σαρκωθέντα και αναστάντα, και το Πνεύμα το Άγιο, το Κύριο, το Ζωοποιό, το Πνεύμα της αληθείας και της διδαχής και της αποκάλυψης. Δεν ζητούμε την αλήθεια εγκυκλοπαιδικά, γι' αυτό δεν ασχολούμαι τόσο με αναλύσεις επί αναλύσεων εκτός Αγίας Γραφής. Ούτε και έχει τόση σημασία ποια μετάφραση θα χρησιμοποιήσει ο καθένας ή ποια εκκλησία θα ακολουθήσει. Μπορείς να είσαι με τον Κύριο με όλη σου την καρδιά και τη διάνοια; Μπορείς να ακολουθείς τις εντολές Του; Μπορείς να συγχωρείς και να αγαπάς όπως Εκείνος; Τι άλλο νομίζεις ότι χρειάζεται για να είσαι αυτό που θέλει Εκείνος από σένα; Το φορτίο Του είναι ελαφρύ, ο ίδιος μας το λέει. Με αγαπάτε; Ακολουθήστε τις εντολές μου. Έτσι θέλει να Τον αγαπάμε. Εμείς και ο Κύριος. Ούτε μεσάζοντες, ούτε θεολόγοι, ούτε παπάδες, ούτε κανείς. Εμείς και Εκείνος στον δρόμο προς τη σωτηρία. Όλα τα άλλα είναι παρεμβολές, ταπεινή μου άποψη πάντα. Είμαι ορθόδοξη μόνο επειδή πρέπει να ανήκω κάπου. Πραγματική μου εκκλησία είναι ο Κύριος και Σωτήρας μου, και οι άγιοι απόστολοί Του, χάρη στους οποίους έμεινε σε εμάς όλη η γνώση που πρέπει να γνωρίζουμε και να χαράξουμε πάνω στις καρδιές μας. Αυτό, για μένα, μου φτάνει. [...]

          ... 

Η κουβέντα μας, βέβαια, συνεχίστηκε σε μάκρος και ήταν πολλά αυτά που ειπώθηκαν, θέλησα όμως να μεταφέρω εδώ ένα μικρό κομμάτι της μήπως και βοηθηθεί κάποια ψυχή που ίσως να αισθάνεται μπερδεμένη από την ανελέητη πληροφορία που μας βομβαρδίζει από παντού και ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Μία είναι η πληροφορία που χρειαζόμαστε πραγματικά και έχει όνομα. Όλα τα άλλα είναι παρεμβολές που μπαίνουν στον δρόμο μας απλά για να μας αποπροσανατολίσουν από τον σκοπό μας.

Εννοείται πως ό,τι γράφω εδώ μέσα είναι προσωπικές απόψεις, ο καθένας έχει το δικαίωμα της γνώμης του και μπορεί να πιστεύει (ή να μην πιστεύει) ό,τι θέλει.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Συγκομιδή

Φέτος ήταν η χρονιά τους, πολλές, πάρα πολλές, μεγάλες, ζουμερές, γυαλιστερές, υπέροχες. Σύμφωνα με την γνωμάτευση ανθρώπων σίγουρα πιο έμπειρων από εμάς στο αντικείμενο, η έντονη και παρατεταμένη ζέστη του φετινού καλοκαιριού εμπόδισε τον δάκο από το να τις καταστρέψει ολοσχερώς, όπως είχε συμβεί την προηγούμενη χρονιά, που κατέφερε να ρημάξει όλες μας τις ελιές. Βέβαια, υπήρχε, η αλήθεια να λέγεται, και αιτία, με τις άπειρες εκκρεμότητες στο νέο μας σπίτι που τελειωμό δεν έχουν, δεν καταφέραμε να βρούμε τον απαιτούμενο χρόνο να ασχοληθούμε σχολαστικά με τα δέντρα τις προηγούμενες χρονιές.

Φέτος, ωστόσο, η φροντίδα μας ήταν σαφώς περισσότερη, και τα δέντρα ανταποκρίθηκαν άμεσα. Έτσι, οι ελίτσες μας ζωηρέψανε, ανθίσανε και βγάλανε καρπό, και μάλιστα, ζηλευτό. Τα κλαδιά λύγιζαν από το βάρος τους. Χόρταινε το μάτι ομορφιά. Το κτήμα αρχίζει και δένει, το σπίτι αρχίζει να ολοκληρώνεται, και η χαρά και ευγνωμοσύνη μας για τα δώρα που έφερε και συνεχίζει να φέρνει ο Θεός στη ζωή μας είναι περισσή.

Το μάζεμα της ελιάς ολοκληρώνεται αύριο, πρώτα ο Θεός, με δροσιά, συννεφιά και αραιό ψιλόβροχο να μας δροσίζει εδώ κι εκεί μέσα στη μέρα. Εξάλλου, οι ειδήμονες της παρέας μας επισημαίνουν ότι οι πρώτες βροχές του φθινοπώρου, όπως η χθεσινή και η σημερινή, δημιουργούν γενικότερα τις ιδανικές συνθήκες για την εργασία της συγκομιδής, επειδή τα κλαδιά των δέντρων προλαβαίνουν να μαλακώσουν, να γίνουν πιο εύκαμπτα και, έτσι, να μην πληγώνονται από το μάζεμα της ελιάς. 

Ναι, γιατί και τα δέντρα μπορούν να πληγωθούν όπως και οι άνθρωποι, και μπορούν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους εξίσου, όπως ακριβώς μπορούν να την δείξουν και οι άνθρωποι, όταν αποφασίζουν να το κάνουν.

Με αγάπη,

Εύα 💗