Το φετινό διήμερο της Καθαρής Δευτέρας ωστόσο τους έκανα απιστία, αφού ήταν η πρώτη φορά που αντί για τις φίλες μου, την επισκέφτηκα με την οικογένειά μου. Οι συγκυρίες ευνόησαν ιδιαίτερα σε αυτό, αφού ο σύζυγος είχε δουλειά εκεί για αυτές τις μέρες και, το κυριότερο, υπήρχε αυτοκίνητο διαθέσιμο που μας περίμενε λίγα μέτρα μακριά από το λιμάνι. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσω το νησί και πέρα από τη διαδρομή Αίγινα-Άγιος Νεκτάριος που ήξερα μέχρι τώρα.
Η μέρα ήταν παραπάνω από ευνοϊκή για εκδρομή. Ένας ούριος άνεμος είχε σκορπίσει και τα τελευταία σύννεφα από τον ουρανό κάνοντας τη θάλασσα να λαμπυρίζει κάτω από τις ζωηρές μαρτιάτικες ακτίνες του ήλιου. Αρχοντικά εγκαταλελειμένα στο μένος του χρόνου, στέκονται με αξιοπρέπεια δίπλα στα σύγχρονα γκριζωπά τσιμεντοκατασκευάσματα απροσδιορίστου χαρακτήρα και αισθητικής συνεχίζοντας να αιχμαλωτίζουν με την ίδια ευκολία το βλέμμα του επισκέπτη, όσες φορές και αν τα έχει ξαναδεί.
Η ζωή στην Αίγινα προχωρά νωχελικά με τους δικούς της αργόσυρτους ρυθμούς όπως συμβαίνει σε πολλά νησιά της πατρίδας μας, σα τον φλοίσβο των κυμάτων που ντύνει μουσικά τις στιγμές των κατοίκων και των επισκεπτών της πάνω στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού.
Η νύχτα πέφτει και ένα καινούργιο πρόσωπο αποκαλύπτεται μέσα στα ασφυκτικά από τον κόσμο που ήρθε για το τριήμερο σοκάκια της, στα καΐκια που είναι στοιχισμένα σιωπηλά στο αγκυροβόλι, στις εκκλησιές που διαγράφουν το σχήμα τους με τον πιο καλλιτεχνικό τρόπο πάνω στο σκοτεινό φόντο της θάλασσας. Στο μέσο, το Δημαρχείο της Αίγινας, θαρρείς βγαλμένο από χρονοκάψουλα της εποχής του μεσοπολέμου.
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε συννεφιασμένη. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τον αμαξωτό που θα μας οδηγούσε στην ενδοχώρα του νησιού. Ήπιοι λόφοι απλώνονταν καταπράσινοι ολόγυρά μας, δαντελωτές ακρογιαλιές, η φύση να οργιάζει και ένας σκοτεινός ουρανός να υπενθυμίζει ότι ο χειμώνας δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Η απαραίτητη στάση στο μοναστήρι του Αγίου και μετά δρόμο για τον ναό της Αφαίας στην άλλη άκρη του νησιού που έχει πάρει το όνομά της από τη νύμφη Αφαία, κόρη του Δία, μια θεότητα που υπήρχε στην Αίγινα ήδη από τη 2η π.Χ. χιλιετία και λατρευόταν μόνο εδώ.
Ο ναός χτίστηκε σε έναν αρχαιότατο χώρο λατρείας στη θέση ενός πρόσφατα κατεστραμμένου από πυρκαγιά παλαιότερου και μικρότερου οικοδομήματος γύρω στο 490 π.Χ., την εποχή της μεγαλύτερης ακμής του νησιωτικού κράτους της Αίγινας και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του δωρικού αρχιτεκτονικού ρυθμού. Βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση, μάλιστα θεωρείται από τους υποστηρικτές της ιερής γεωμορφολογίας της Ελλάδας ότι είναι χτισμένος ακριβώς πάνω στην κορυφή ισοσκελούς τριγώνου που φτιάχνουν μαζί με το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τον Παρθενώνα στην Ακρόπολη. Ο τελευταίος, αν έχει καλό καιρό, είναι διακριτός από τον λόφο στην κορυφή του οποίου δεσπόζει ο ναός της Αφαίας, ο συννεφιασμένος καιρός ωστόσο δεν μας άφησε να το εξακριβώσουμε και από μόνοι μας.
Κατηφορίσαμε προς την Αγία Μαρίνα αργά το μεσημέρι, ένα θερινό ως επί το πλείστον θέρετρο. Περπατήσαμε στην γεμάτη από κόσμο παραλία της, χαζέψαμε τη θάλασσα, χαλαρώσαμε. Δυο-τρεις χαρταετοί προσπαθούσαν να βρουν το ζύγι στον άστατο άνεμο χωρίς όμως να τους κάνει το χατήρι, κάποια παιδιά έπαιζαν στην άκρη του κύματος και ο κόσμος να έχει στήσει με το τίποτα ένα υπαίθριο πανηγύρι με όλα τα σαρακοστιανά εδέσματα σε πλήρη παράταξη, χορός και τραγούδι και έξω καρδιά, και η ζωή όπως μόνο οι Έλληνες ξέρουν να τη χαίρονται, με τις αναποδιές και τις νηνεμίες της, με τις πίκρες και τα καλά της, με τη νοστιμάδα της κάνοντας κατά το πρόσταγμα του ποιητή την καρδιά τους χαρταετό για τον άνεμο και άνεμο για τον χαρταετό, ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει..
Καλή Σαρακοστή!
