Ειρήνη - το πλάνο αντιγραφής Γραφής για το μήνα Ιούλιο

Το αγαπημένο μου απόσπασμα που μου έχει μείνει από τα λόγια του ίδιου του Χριστού και που μου γέμισε με δάκρυα τα μάτια όταν το διάβασα για πρώτη φορά, γιατί άγγιξαν την καρδιά μου, βρίσκονται στο, πάλι αγαπημένο μου βιβλίο της Αγίας Γραφής, το  Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Είναι κάτι που είπε ο Ιησούς απευθυνόμενος στους μαθητές Του για τελευταία φορά, λίγο πριν τον συλλάβουν μετά την προδοσία του Ιούδα, τον βασανίσουν και τον σταυρώσουν στο Γολγοθά. Υπό συνθήκες επικείμενης χιονοστιβάδας εξελίξεων και γεγονότων από τους διώκτες του, ο Χριστός μιλούσε για ειρήνη. Το χωρίο γράφει:

"Φεύγω και σας αφήνω την ειρήνη. Τη δική μου ειρήνη σας δίνω. Δε σας τη δίνω όπως τη δίνει ο κόσμος. Μην ανησυχείτε και μη δειλιάζετε. Ακούσατε αυτό που σας είπα, φεύγω, αλλά θα ξανάρθω κοντά σας."

~ Κατά Ιωάννην 14: 27-28

Είναι φοβερό το πώς λίγο πριν πάθει αυτά που παθαίνει στην πορεία, εκείνος σκέφτεται εμάς, τους μαθητές Του! Γιατί μαθητής του Χριστού είναι όποιος πιστεύει σε Εκείνον και ακολουθεί τη διδαχή και το παράδειγμά Του. Εμάς σκέφτεται και μας λέει, μην δέχεστε την εφήμερη και επιφανειακή ειρήνη του κόσμου, μη στέκεστε στο καινούργιο αμάξι που σας γεμίζει χαρά και γαλήνη, στις πολυτελείς διακοπές που θα καλύψουν την εσωτερική σας ειρήνη. Αυτή κρατάει λίγο και μετά θα διψάτε για περισσότερα. Μείνετε στη δική μου ειρήνη, αυτή που κρατά για πάντα. Αυτή που σας γαληνεύει την ψυχή, που σας κρατά πλήρεις, ολοκληρωμένους και σίγουρους για το ποιος είστε και ποιον ακολουθείτε. Έχουμε πολλά να πούμε γι' αυτό, είναι ένα μεγάλο θέμα που χωράει πολύ σκέψη και πολύ συζήτηση.

Η αγαπημένη Shanon από το SweetBlessings.com έχει αφιερώσει πολύ χρόνο και κόπο για να φτιάξει αυτά τα μικρά μηνιαία πλάνα-αφιερώματα και μου αρέσει πολύ να τη διαβάζω, όχι για την αγάπη της για τον Χριστό τόσο, όσο για το ότι μιλάει εκ των έσω. Έχει πάθει, έχει κλονιστεί, έχει κινδυνέψει η ζωή της (έχει επιβιώσει από καρκίνο), βγήκε νικήτρια και βρίσκεται εδώ σήμερα και μας μοιράζεται την ιστορία της. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλούν (ή γράφουν) όταν έχουν ζήσει κάποια πράγματα και καταστάσεις που τους έχουν σπρώξει στα όρια του εαυτού τους, να αναθεωρήσουν κάποια δεδομένα, κάποια στεγανά στην όποια κοσμοθεωρία τους που μέχρι τότε ήταν μόνο θεωρία ή ιδεολογία ή ό,τι άλλο, με αποτέλεσμα να εξελιχθούν στα άτομα εκείνα που πρώτα βιώνουν και μετά μιλούν (ή γράφουν), αντί για το αντίστροφο, όπως γίνεται συνήθως. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μοναχούς και αγίους της ορθοδοξίας μας. Μου αρέσουν οι μαρτυρίες των ανθρώπων που έχουν κάτι να πουν από εμπειρία ζωής, γιατί από αυτές μπορεί να αποκομίσει κανείς πράγματα, να εμπνευστεί και να μεταλαμπαδεύσει ίσως λίγο φως λίγο παραπέρα, λίγο πιο έξω από τον μικρόκοσμο του εαυτού μας, προς τον διπλανό, προς τον απέναντι, που και αυτός με τη σειρά του, ποιος ξέρει, ίσως να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του και για τους γύρω του και να ξημερώσει μια μέρα που ο κόσμος μας θα είναι, δεν ξέρω, κατά τι λίγο πιο διαφορετικός, λίγο πιο φωτεινός, λίγο καλύτερος.

΄Οπως λέει λοιπόν η αγαπητή Shanon, για να επανέλθω, η ειρήνη δεν είναι η απουσία των προβλημάτων, αλλά η παρουσία του Χριστού εν μέσω των προβλημάτων αυτών. Βαθύ και στοχαστικό το σχόλιό της που με προβλημάτισε, γιατί το θέμα της αναζήτησης της ειρήνης είναι κάτι που αποζητώ και επιδιώκω σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό. Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα της χριστιανοσύνης και της ορθοδοξίας, χωρίς Χριστό δεν υπάρχει ειρήνη, γιατί ο Χριστός είναι ειρήνη. Είναι ο ορισμός της ειρήνης, όπως και της αγάπης και της συγχώρεσης και τόσα άλλα πολύ πολύ βαθιά χριστιανικά ιδανικά και αρχές για να ζει κανείς. Πάρτε για παράδειγμα το απόσπασμα που σας ανέφερα. Αν καθίσετε να διαβάσετε όλο το βιβλίο και μάλιστα προς το τέλος του, θα δείτε έναν Χριστό τόσο κοντά στη δική μας ανθρώπινη ψυχοσύνθεση που λίγοι θα μπορέσουν να μείνουν ασυγκίνητοι. Σκέφτομαι μάλιστα να κάνω μια ξεχωριστή ανάρτηση μόνο για αυτό. Το αγαπώ πολύ το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, είναι γραμμένο από τον αγαπημένο μαθητή του Ιησού, ήταν αυτόπτης μάρτυρας μπροστά σε όλη τη μαρτυρική πορεία του Ιησού ως τον Σταυρό και, ως εκ τούτου, μιλάει - και πάλι - ως μάρτυρας. Δε βαριέμαι να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω και κάθε φορά, κάτι καινούργιο θα αποκομίσω, κάτι που θα με ωφελήσει ή θα με διδάξει. Φοβερό βιβλίο, γεμάτο δύναμη και γνώση Χριστού, το συστήνω ανεπιφύλακτα, ακόμα και για όποιον ίσως δεν πιστεύει. Και ειρήνη. Προπαντός ειρήνη. Ειρήνη Χριστού που ξεχειλίζει από παντού.

Αγαπώ την ειρήνη ως γνώμονα και ως αξία γενικώς, θέλω να βλέπω τον κόσμο να ευημερεί και να προκόβει, κάτι που μόνο με ειρήνη μπορεί να γίνει εφικτό, αλλά αγαπώ και να έχω την ειρήνη μέσα μου, γιατί με βοηθά να ευημερώ και να προκόβω κι εγώ. Αυτό δεν είναι νομίζω χάρισμα, ίσως και να είναι, αλλά πιστεύω πως μάλλον είναι κάτι που μαθαίνεται και που κατακτιέται. Πώς; Έχουμε έναν ολόκληρο μήνα να το διαπιστώσουμε! Τουλάχιστον, να κάνουμε την αρχή.

Το πλάνο του μήνα Ιουλίου βασίζεται σε αποσπάσματα της Αγίας Γραφής που μιλούν για το θέμα της ειρήνης και από την πρώτη του μήνα θα το ξεκινήσω, κι ας έρχονται καύσωνες, πολέμοι και πλημμύρες στο διάβα μας. Όμως, δεν πτοούμαστε. Όπως είπε κι ο Χριστός, δεν ανησυχούμε και δε δειλιάζουμε, σωστά; Σωστά! Σκέφτομαι να το ακολουθήσω μαζί σας, πώς σας φαίνεται; Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα μπορέσω να είμαι εδώ όλες τις μέρες του Ιουλίου για να μπορώ να κάνω τις αναρτήσεις μου συστηματικά, αλλά ίσως με το instagram που είναι πιο άμεσο και γρήγορο μέσο δικτύωσης που δουλεύω αρκετά συχνά, μπορέσω να καλύψω το πλάνο μου με συνέπεια. Διαφορετικά, θα τα αναρτήσω ή κατά διαστήματα ή συγκεντρωτικά όταν ολοκληρωθεί και σας ξαναδώ με μία συγκεντρωτική συνοπτική ανάρτηση.

Όποιος θέλει να με ακολουθήσει πάντως στο instagram και να δει το πλάνο του Ιουλίου στην πράξη, μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα μου *εδώ*.  Θα χαρώ να σας δω και να δω και τις δικές σας ιδέες.

Για αρχή, έχω ξεκινήσει να φτιάχνω ένα αυτοσχέδιο τετραδιάκι από αναλώσιμα χαρτιά που έχω συλλέξει, τύπου junk journal, τα έχω συρράψει και παραποιήσει ελαφρώς για να φαίνεται κάπως, ας πούμε, πιο του χαρακτήρα μου. Θα αναφερθώ σε αυτό σε επόμενη ανάρτηση, είναι πολύ εύκολο να το φτιάξει κανείς και σχεδόν δεν κοστίζει τίποτα, πέρα από αυτά που υπάρχουν στο σπίτι. Θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά γι' αυτό σύντομα.

Μέχρι τότε, την καλησπέρα μου σε όλους και ειρήνη σε εσάς και στον κόσμο.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Ξανά από την αρχή; Ξανά! Μέχρι να τα καταφέρω.

Είναι πολλά αυτά που δεν μπορώ να κατανοήσω στο κείμενο που επισυνάπτω παρακάτω που με προβλημάτισε πάρα πολύ και μου γέννησε χίλια ερωτήματα, κυρίως επειδή δεν τα ξέρω! Δεν ήξερα, π.χ. ότι το να κάθομαι και να μελετώ την Αγία Γραφή και μόνο, είναι ένα μικρό μόνο μέρος αυτού που λέμε Ορθοδοξία! Γιατί; Γιατί αυτό είναι μόνο το ένα σκέλος της πίστης μας ως χριστιανοί ορθόδοξοι. Το άλλο σκέλος είναι αυτό που αναφέρει ο συγγραφέας ως η "εν Αγίω Πνεύματι εκκλησία και εκκλησιαστική ζωή".

Τι ακριβώς είναι αυτό; Ό,τι άλλο δεν είναι Αγία Γραφή, αλλά συμπεριλαμβάνεται στους κόλπους της Ορθοδοξίας: μυστήρια, ναοί, άγιοι, χρίσμα, άμφια, ψυχοσάββατα, γιορτές, νηστείες και -κυρίως- τα κείμενα των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας. Όλο αυτό δηλαδή που εγώ θεωρούσα (συγγνώμη για την έκφραση) ως 'πανηγύρι'. Ναι, όπως το ακούτε! Επέκρινα τις γιορτές και τα πανηγύρια της ορθόδοξης τελετουργικής ζωής μένοντας προσκολλημένη αποκλειστικά στην Αγία Γραφή, ενώ με αυτή μου τη διαφοροποίηση, έμενα ..εκτός Ορθοδοξίας; Ήμουν μισή Ορθόδοξη; Ή μήπως είχα αρχίσει να φλερτάρω με τον προτεσταντισμό ενώ δεν το ήξερα; Αιρετική; Εν αγνοία μου; Πώς έγινε αυτό;;; Σίγουρα με τους καθολικούς με χωρίζουν πάρα πολλά, με τους προτεστάντες, όμως; Γιατί βρίσκω μια οικειότητα εκεί; Γιατί με δελεάζουν; Και τόσες απορίες που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω; Που δεν τις ξέρω καν; Πού θα τα βρω όλα αυτά; Πώς θα τα ανακαλύψω; Ξέρω ότι βαθιά μέσα μου πιστεύω στο Θεό και προσπαθώ να ακολουθώ τις εντολές Του, όμως, τι κάνω λάθος;;;

Το άρθρο που επισυνάπτω στο τέλος της ανάρτησης το διάβασα όταν μπήκα στο διαδίκτυο και άρχισα να ψάχνομαι γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά, κυρίως πάνω στις διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Προτεσταντισμού, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι είναι πραγματικά Ορθοδοξία για μένα και αυτό που με εκπροσωπεί, αλλά με αποδείξεις, και αν αυτό που με εκπροσωπεί είναι πράγματι η ορθόδοξη πίστη ή πιστεύω άλλα πράγματα από αυτά που ισχύουν στην πίστη μου.

Μέγα θέμα μου ανοίχτηκε. Όσο πιο πολύ διάβαζα τόσο πιο πολλά τα ερωτήματα που αναδύονταν, τόσο που άρχισαν να με βομβαρδίζουν με την άγνοια, την ημιμάθεια και την παραπλάνησή μου όλο αυτό τον καιρό, γιατί μόνο στον εαυτό μου έχω να τα καταλογίσω όλα αυτά. Και νομίζω ότι θα πρέπει να ξεκινήσω ξανά από την αρχή. Να αναθεωρήσω πολλά που είχαν ήδη αρχίσει να παγιώνονται. Να δω ξανά την αλφάβητο. Να αρχίσω από το άλφα και μετά να συνεχίσω στο βήτα κι όχι να πάω (όπως πήγα) κατευθείαν στο πι και στο ωμέγα. Να μπω στα ιερά κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, των πραγματικών διδασκάλων της ορθής πίστης, των "εν Αγίω Πνεύματι". Μα, είναι χιλιάδες! Τα κείμενα, από μια ματιά που έριξα, είναι αναρίθμητα! Από πού να ξεκινήσει κανείς; Και οι άγιοι; Εκατομμύρια! Πάλι, από πού να ξεκινήσει κανείς; Ορθολογιστικά ή εμπειρικά; Και το εμπειρικά πώς το αποκτά κανείς εντός της "εν Αγίω Πνεύματι" ορθόδοξης χριστιανικής ζωής;

Αυτή τη φορά θέλω να ξεκινήσω σωστά. Ορθά! Δεν με πειράζει να τα διαγράψω όλα και να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή. Πώς το κάνει όμως κανείς αυτό, χωρίς να αποφύγει τις κακοτοπιές, όπως συνέβη σε μένα όπως διαπιστώνω, να βαδίσει στον δρόμο του Χριστού, με τον παλιό καλό ορθόδοξο τρόπο; Όπως στην πρώτη χριστιανική κοινότητα, που έκαναν σχεδόν με αυτούσιο τρόπο όλα αυτά που κάνει σήμερα η Ορθοδοξία μας, με όλα τα συνακόλουθά του, στα οποία δηλώνω άγνοια; Πώς να γίνω μέτοχος της Εκκλησίας, όταν εγώ επιλέγω συνειδητά να απουσιάζω;

Μεγάλες απορίες έχουν προκύψει που πρέπει να ερευνήσω και να κατανοήσω. Πρέπει να γίνω ορθόδοξη χριστιανή από την αρχή! Να μάθω τι σημαίνει αυτό, να το δω στην πράξη, μέσα από μένα πρώτα και, μέσα από μένα, μέσα από τους άλλους γύρω μου. Με την Ιερή Παράδοση δεν έχω ιδέα ούτε προς τα πού να ψάξω! Άγνοια μεγάλη... ντρέπομαι, αλλά αυτή είναι η πικρή μου αλήθεια.

Θέλω όμως αυτό το κείμενο, που ήρθε στον δρόμο μου να είναι για μένα μια φρέσκια αρχή. Σταματάω λοιπόν να παρακολουθώ βιντεάκια στο youtube από πάστορες που ξεσηκώνουν τις μάζες με τις θεωρίες τους, όταν δεν έχουν καν χειροτονηθεί (όπως ορίζει η ορθόδοξη πίστη), σταματάω να ακολουθώ μεθόδους που τελικά δεν ξέρω κατά πόσο ακολουθούν τις ορθόδοξες συνισταμένες, να ασχολούμαι με την αντιγραφή της Αγίας Γραφής (αφού δεν το βλέπω πουθενά να εφαρμόζεται στην Ορθοδοξία), να ακολουθώ τις μεθόδους προσευχής και μελέτης, όπως η μέθοδος S.O.A.P. (ακρωνύμιο των λέξεων: scripture, observation, application, prayer), ή η μέθοδος P.O.W.E.R. ή F.E.A.S.T. (τις μελέτησα σχεδόν όλες, κάποιες τις εφάρμοσα, υπάρχουν στο διαδίκτυο πάρα πολλά μεθοδιστικά παραδείγματα όλων των μορφών και τύπων που μπορείς να φανταστείς), σταματώ από τη ρίζα να προσεύχομαι έτσι όπως εκείνοι έχουν επιβάλει, όταν -δόξα τω Θεώ- υπάρχουν ένα σωρό προσευχές μέσα στις δικές μας, τις ορθόδοξες λειτουργίες των Πατέρων της "εν Αγίω Πνεύματι Εκκλησίας", στην Ιερά Σύνοψη, το Απόδειπνο, τον Μικρό και Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα κι ένα σωρό άλλα που δυστυχώς δεν τα ξέρω γιατί δεν έχω ασχοληθεί, όλα τους ενταγμένα μέσα σε αυτό που μόλις έμαθα ότι υπάρχει ως "Ιερά Παράδοση", για την οποία ούτε καν ξέρω από πού να αρχίσω να ψάχνω, όταν -δυστυχώς για μένα- έχω μελετήσει με επιμέλεια τόσα άλλα άσχετα και πλανερά που με έχουν απομακρύνει από το ζητούμενο.

Και η γλώσσα; Η διατύπωση; Γιατί συνεχίζει να με ξενίζει; Γιατί με εμποδίζει; Τι με εμποδίζει; Πού βρίσκεται η κακή επιρροή; Πώς την αντιμετωπίζει κανείς αυτά και αναρίθμητα άλλα, όσα τα κύματα της θάλασσας;

Πώς θα τα προσεγγίσω όλα αυτά; Πώς τα καταλαβαίνει τόσο αβίαστα ένας πιστός της Ορθοδοξίας, ακόμα και όταν είναι ένας απλός άνθρωπος του χωριού π.χ. και παρόλα αυτά η πίστη του βρίσκεται στα ύψη; Πώς το φτάνει κανείς αυτό; Πώς το αποκτά; Πώς γίνεται κοινωνός, εγώ, πώς γίνομαι κοινωνός της Αγίω Πνεύματι Εκκλησίας και εν Χριστώ ζωής, όταν δεν μου αρέσει καν να πηγαίνω στην εκκλησία αυτοπροσώπως; Ναι, ακούω τη Θεία Λειτουργία τις Κυριακές, αλλά από την τηλεόραση, γιατί δε μου αρέσει η φλυαρία μέσα στις εκκλησίες και το κους κους την ώρα που ο ιερέας λειτουργεί, και το κήρυγμα που δεν ακούω έτσι όπως τόσο παραστατικά μου το πασάρουν οι πάστορες της Εσπερίας, ίσως βαριέμαι κιόλας να πάω πολλές φορές, πού να ντύνομαι τώρα για εκκλησία, μου φτάνει που διαβάζω την Αγία Γραφή, φτάνει όμως αυτό; Αλήθεια, φτάνει;

Τι φτάνει για να φτάσω να πω ότι ναι, τώρα είμαι μια άρτια εκπρόσωπος της Ορθοδοξίας; Της ορθής πίστης, όπως μας την δίξαξε ο ίδιος ο Κύριος, Ιησούς Χριστός; Όταν δεν ξέρω καν ούτε τα στοιχειώδη; Από πού να αρχίσω μήπως και μπορέσω να καταλάβω;

Φωτιές μου άναψε αυτό το κείμενο και ευχαριστώ τον συγγραφέα του κειμένου που υπογράφει ως Ν.Μ. για την αφύπνιση πρωτίστως, γιατί με ξεβόλεψε. Γιατί μάλλον είχα λοξοδρομήσει.

Ξανά λοιπόν πίσω στην αρχή. Την Ορθή δόξα. Την εν Αγίω Πνεύματι Εκκλησία που θέλω να βρω. Έστω και μόνη μου. Έστω και τώρα.

Θα συνεχίσω λοιπόν να προσπαθώ και να επιμένω. Μέχρι να τα καταφέρω!

***

(Ακολουθεί το κείμενο της αναδημοσίευσης, τη διεύθυνση του κειμένου μπορείτε να τη βρείτε εδώ:

https://www.impantokratoros.gr/AD21DB0B.el.aspx)

Οι Προτεστάντες ρωτούν: Γιατί να είμαι Ορθόδοξος;

Ν. Μ. πρώην Προτεστάντη αιρεσιάρχη    

Το ερώτημα αυτό, που ίσως φαίνεται τόσο αφύσικο σε έναν πιστό Ορθόδοξο, έχει μεγάλη σημασία για κάποιον που ΔΕΝ πιστεύει στην Ορθόδοξη πίστη, ή έχει μικρή   σχέση με αυτήν. Ως πρώην ιδρυτής Προτεσταντικής ομάδας, και νυν Ορθόδοξος, πιστεύω ότι αξίζει να δώσω μια απάντηση από την παλιά μου εμπειρία, μέσα από την οπτική γωνία ενός Προτεστάντη, και πρώην ορκισμένου εχθρού της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πώς βλέπει λοιπόν ένας Προτεστάντης την Ορθοδοξία; Και τι μπορεί να τον κάνει να την εκτιμήσει;  

Πηγή:   Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας    
    

1. Μια αρνητική εικόνα στην Ορθοδοξία

Οι ποιμένες του Προτεσταντισμού εδώ στην Ελλάδα, όταν αναφέρονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σχεδόν πάντοτε το κάνουν με ένα επικριτικό πνεύμα. Και πράγματι, μέσα από την οπτική του Δυτικού ευσεβιστικού ανθρώπου, βρίσκουν πολλά ενοχλητικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας. Ας δούμε λοιπόν πρώτα, ποια είναι μερικά βασικά πράγματα που ενοχλούν έναν Προτεστάντη, από όσα βλέπει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

A. Η αμάθεια του "όχλου"  

Όταν ένας Προτεστάντης συζητάει με έναν τυχαίο Ορθόδοξο, και αρχίζει να του αραδιάζει επιχειρήματα, (συνήθως από την Αγία Γραφή), στις περισσότερες περιπτώσεις, έχει μπροστά του έναν άνθρωπο άσχετο, και συνήθως "άγευστο" της Χριστιανικής πίστης, και συχνά φανατικό "οπαδό", και όχι ενσυνείδητο πιστό. Πράγματι, ο μέσος Ορθόδοξος, έχει ασχοληθεί με την Ορθόδοξη Εκκλησία, πολύ λιγότερο από ό,τι έχει ασχοληθεί με την ποδοσφαιρική ομάδα του, με την ξένη λογοτεχνία, με την επιστήμη, ή με τον... Βουδισμό! Έτσι, στα μάτια του Προτεστάντη, ο άνθρωπος αυτός, δεν είναι κάποιος που ΔΕΝ γνωρίζει την Ορθόδοξη πίστη, αλλά φαντάζει ως ένας εκπρόσωπος της... Ορθοδοξίας! Τους βλέπουν κάπως "αφ' υψηλού", σαν τους Φαρισαίους της εποχής του Χριστού, που έλεγαν: "ο όχλος ούτος ο μη γινώσκων τον νόμον επικατάρατοί εισι!" (Ιωάννης 7/ζ: 49).  


B. Η ανεπάρκεια πρεσβυτέρων  

Στα μάτια ενός Προτεστάντη, τα σκάνδαλα του Ορθόδοξου κλήρου, αποτελούν "επιβεβαίωση" της ορθότητας της επιλογής του, σε κάτι άλλο εκτός Ορθοδοξίας. Ο κάθε σχεδόν παπάς, στα μάτια τους φαίνεται ως "εχθρός", "μισθοφόρος του εχθρού", "απατεώνας", "λύκος άρπαγας", "ανήθικος" και "εκμεταλλευτής". Κυρίως όμως, ο φανατισμός και η εχθρότητα που διαφαίνεται ή εκδηλώνεται από κάποιους από αυτούς, είναι ο πλέον απωθητικός παράγοντας.  


Γ. Έλλειψη ενοριακής συνοχής  

Ενώ οι περισσότεροι Προτεστάντες, στις συναθροίσεις τους, έχουν ζεστές κοινωνικές σχέσεις, στις περισσότερες Ορθόδοξες ενορίες, παρατηρούν το ακριβώς αντίθετο. Οι ενορίτες νιώθουν ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, και αυτό για έναν Προτεστάντη, αποτελεί δείγμα έλλειψης της Χριστιανικής αγάπης, την οποία νιώθει ότι κατέχει στις μειονοτικές συνάξεις της ομάδας του, όπου όλοι γνωρίζονται με όλους, και έχουν στενότερη επαφή, λόγω της κοινής τους ιδιαιτερότητας.  


Δ. Ο τρόπος λατρείας  

Οι Προτεστάντες, θεωρούν τον τρόπο της Ορθόδοξης λατρείας, ως "εξω-Βιβλικό". Τους ενοχλούν οι εικόνες, οι ψαλμωδίες, οι ναοί, τα μυστήρια, τα άμφια, οι ακολουθίες, οι ιεροί κανόνες, κλπ. Ο,τιδήποτε έχουν διδαχθεί, ότι δεν ανήκει στο "πρωτοχριστιανικό Βιβλικό" πρότυπο λατρείας, δεν το θεωρούν "έγκυρο" Χριστιανικά, και το αποκαλούν: "ανθρώπινες παραδόσεις". Και ακόμα, τους ενοχλεί η "ασυδοσία" που φαίνεται να επικρατεί στην Ορθόδοξη ζωή και λατρεία, τόσο μεταξύ των λαϊκών, όσο και μεταξύ των κληρικών και των συμπεριφορών τους. Συνηθισμένοι από την πειθαρχημένη ζωή της ομάδας τους, θεωρούν την Ορθόδοξη πίστη "κέντρο διερχομένων".

Από τα παραπάνω, είναι προφανές ότι οι Προτεστάντες, (αλλά και οι Δυτικο-θρεμμένοι  "ορθόδοξοι" της εποχής μας που προβάλλουν ενστάσεις για την πίστη μας), μένουν κυρίως στο φαινόμενο, στη "συμπτωματολογία". Δεν διεισδύουν σε βάθος, στις αιτίες από τις οποίες προκύπτει το κάθε τι. Στέκονται στην επιφάνεια, και τους διαφεύγει η ουσία. Γενικεύουν το "όλον", και τους διαφεύγει το "επί μέρους". Και αγνοούν σημαντικές παραμέτρους της Χριστιανικής πίστης, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν, "πόσο έγκυρα είναι μερικά πράγματα που διδάχθηκαν ως δεδομένα" στον Προτεσταντισμό;

Εν τέλει, αποτυγχάνουν να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ να δουν τα πράγματα από την οπτική του πιστού Ορθοδόξου. Γιατί μόνο έτσι, θα μπορέσουν να αντιληφθούν, το μεγαλείο της Ορθοδοξίας. Αν δεν προσπαθήσεις να κατανοήσεις τον άλλον, και τον τρόπο που σκέφτεται, ΠΟΤΕ δεν θα καταφέρεις να κατανοήσεις σε βάθος, ούτε τη συμπεριφορά του, ούτε τη "συμπτωματολογία" της πίστης του. Και αυτός είναι ο λόγος, που ΠΡΙΝ απαντήσω στο ερώτημα: "Γιατί να είμαι Ορθόδοξος;", θέλησα να δείξω πρώτα, τι είναι εκείνο που απωθεί έναν Δυτικο-θρεμμένο, από την Ορθοδοξία.

Αφού ανέπτυξα τους λόγους που κάποτε με έκαναν να μισώ την Ορθοδοξία, ας αναπτύξω τώρα, μερικούς λόγους, που έκαναν εμένα τον ίδιο να αγαπήσω την Ορθοδοξία, να διαλύσω  την αιρετική ομάδα που είχα δημιουργήσει μέσα στην άγνοιά μου, και να ενταχθώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου.

2. Η πηγή τής Χριστιανικής πίστεως  

Το πρώτο βασικό πράγμα που αποτελεί επαρκή και σοβαρό λόγο για να είναι κάποιος χριστιανός (με την ευρεία έννοια του όρου), Ορθόδοξος, είναι να κατανοήσει τη σημαντικότητα της πηγής της πίστεως.

Ένας Προτεστάντης, έχει διδαχθεί (και έχει αποδεχθεί χωρίς έλεγχο και τεκμηρίωση), ότι δήθεν η πηγή της Χριστιανικής πίστης, είναι η Αγία Γραφή, και ότι τίποτα δεν πρέπει να δεχόμαστε έξω από αυτή. Μάλιστα, πιστεύει ότι η Αγία Γραφή αποτελείται από 66 βιβλία, χωρίς ποτέ να του έχουν εξηγήσει, για ποιο λόγο αφήνουν έξω από αυτή, τα 10 εκείνα βιβλία, που δέχονται οι Ορθόδοξοι.

Όταν ο άνθρωπος αυτός μάθει ότι η Αγία Γραφή έχει άλλα 10 βιβλία, ότι ΔΕΝ είναι "η πηγή της Χριστιανικής πίστης", αλλά ότι η πηγή της Χριστιανικής πίστης είναι "η εν Αγίω Πνεύματι" εμπειρία της Εκκλησίας διαχρονικά, (αυτό που λέμε: Ιερά Παράδοση), και ότι η Καινή Διαθήκη έχει συλλεχθεί  από την Ορθόδοξη Εκκλησία του 4ου αιώνα μ.Χ., τότε κλονίζεται. Κατανοεί ότι "κάτι δεν πάει καλά" σε όσα του δίδαξε ο Προτεσταντισμός ως "αληθινά" και "αναμφισβήτητα". Η ίδια η βάση της πίστης του, έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Κατανοεί, ότι δεν είναι δυνατόν, να απορρίπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία που του έδωσε την Αγία Γραφή, και να δέχεται μόνο την Αγία Γραφή, που είναι παράγωγο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αν ο άνθρωπος είναι λογικός και αγαπάει την αλήθεια, θα θελήσει να δει τα πράγματα μέσα από την Ορθόδοξη προοπτική, και να κατανοήσει τον πραγματικό "στύλο και εδραίωμα της αληθείας", που είναι "η Εκκλησία" (Α΄ Τιμόθεον 3/γ΄ 15), και όχι η Αγία Γραφή.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν, είναι εκείνη η Εκκλησία, που ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΒΑΣΗ για την πηγή της πίστεως, σε αντίθεση με τον Προτεσταντισμό. Στηρίζεται στην εν Αγίω Πνεύματι ζωή των αγίων, και μαρτυρείται ιστορικά, από την αρχή ως σήμερα.

Κατανοώντας το αυτό ένας Προτεστάντης, παύει πλέον να λέει: "πού το λέει η Αγία Γραφή αυτό που κάνετε;" Γιατί πλέον, αντιλαμβάνεται, ότι είτε το λέει η Αγία Γραφή, είτε όχι, αρκεί να το πει η Εκκλησία εν Αγίω Πνεύματι, για να είναι έγκυρο και αποδεκτό, ως τρόπος λατρείας του Θεού.

3. Ιστορική μαρτυρία  

Παράλληλα, έτσι ο άνθρωπος αυτός, μπαίνει σε μια πορεία αναζήτησης της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ Εκκλησίας. Πέραν από τους ισχυρισμούς του καθενός, για τι δήθεν πίστευαν ή έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί στη λατρεία τους, υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα, πρωτοχριστιανικά κείμενα και αρχαιολογικές ανακαλύψεις, που δείχνουν, ότι οι Χριστιανοί, από την αρχή κιόλας, λάτρευαν τον Θεό με τον Ορθόδοξο τρόπο, και όχι με τον Προτεσταντικό. Υπήρχαν Σύνοδοι , ειδικό ιερατείο, εικόνες, άμφια, τιμή αγίων και ιερών λειψάνων, καθορισμένα δόγματα, Θεία Λειτουργία , εξομολόγηση , ευχέλαιο, χρίσμα, μνημόσυνα , σταυρός , νηστεία , εορτές... Τα πάντα ήταν έτσι απ' αρχής, και μόνο σε ασήμαντες λεπτομέρειες άλλαξε το τυπικό τους. Όλα αυτά, αν ένας Προτεστάντης τα διαβάσει στις αρχαίες ιστορικές πηγές, καταλαβαίνει ότι όλα όσα του έμαθαν οι ηγέτες του, ήταν μια αυθαίρετη και ψευδής εικόνα για την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία. Και αντιλαμβάνεται, ότι αυτό που μισεί στην Ορθόδοξη λατρεία ως "εξωβιβλικό", είναι αυτό ακριβώς που μας παρέδωσε ο Ίδιος ο Κύριος!

Η ιστορική έρευνα, είναι σίγουρο, ότι θα οδηγήσει έναν καλής προαίρεσης άνθρωπο, στην Ορθόδοξη λατρεία, μακριά από Προτεσταντικά εφευρήματα του 16ου αιώνα.


4. Αποστολική Διαδοχή  

Το επόμενο εξ' ίσου σοβαρό ζήτημα, που κάνει κάποιον να κατανοήσει, ότι δεν μπορεί να ισχυρίζεται "χριστιανικότητα" έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι το θέμα της αποστολικής διαδοχής. Καθώς μελετάει τις αρχαίες Χριστιανικές πηγές, κατανοεί εδάφια της Αγίας Γραφής, τα οποία χωρίς αυτή τη γνώση, εύκολα παλιά παρερμήνευε, ή αγνοούσε. Κατανοεί, ότι η Εκκλησία λειτουργεί με το θεόδοτο Συνοδικό σύστημα. Ότι το σύστημα αυτό, είναι η εγγύηση της ενότητας, της συνοχής, και της εν Αγίω Πνεύματι ζωής της Εκκλησίας.

Η μελέτη αυτή, θα τον οδηγήσει στο να αντιληφθεί, ότι εξ αρχής, στην Εκκλησία του Χριστού, κανείς δεν ενεργεί αυθαίρετα, χωρίς εξουσία. Αλλά υπάρχει μια κλιμάκωση εξουσιοδότησης, που ξεκινάει από τον Ίδιο τον Θεό Πατέρα, και καταλήγει μέσω του επισκόπου της κάθε πόλης, στον  τελευταίο Χριστιανό. Τότε ξυπνάει από τον Προτεσταντικό του λήθαργο, και κατανοεί ότι η εξουσία του Επισκόπου, δεν είναι "ανθρωποποίητη", αλλά βασικό Χριστιανικό δόγμα πίστης. Και αρχίζει να αναρωτιέται, για την πηγή της εξουσίας των Προτεσταντών ηγετών του, (ίσως και του ιδίου του εαυτού του, αν παριστάνει τον πρεσβύτερο σε κάποια από τις συνάξεις αυτές). Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να ποιμαίνουν τους άλλους;

Με έκπληξη, αντιλαμβάνεται, ότι η Εκκλησία ποτέ δεν αποστάτησε, (όπως του είπαν κάποιοι), αλλά πορεύεται στην ιστορία πάντοτε σε συνέργεια και ενότητα με τον Κύριο Ιησού Χριστό, εν Αγίω Πνεύματι. Και αυτή την αποστολικότητα, τη βρίσκει ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν μαθαίνει τους λόγους και τον τρόπο που δημιουργήθηκε το σχίσμα με τους Παπικούς. Τότε ο δρόμος προς την Ορθοδοξία είναι πλέον γι' αυτόν μονόδρομος.

5. Συνεπείς βιωματικές απαντήσεις  

Όλα τα ανωτέρω, του δίνουν πλέον συνεπείς απαντήσεις, για όλα εκείνα για τα οποία κάποτε κατηγορούσε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κατανοεί πλέον τους λόγους της "ασυδοσίας" σε πολλούς λαϊκούς και κληρικούς της Ορθοδοξίας. Αντιλαμβάνεται ότι στο Συνοδικό Σύστημα, όπου δεν υπάρχει "πυραμιδοειδής" ιεραρχία με απόλυτες μονολιθικές εξουσίες, είναι φυσικό να υπάρχουν διαφωνίες και συγκρούσεις μεταξύ επισκόπων, σε επουσιώδη ζητήματα. Κατανοεί ότι σε μια λατρεία ελευθερίας, τα ίδια συνέβαιναν πάντοτε στον λαό του Θεού, και ότι το χωράφι του Χριστού είχε, έχει και θα έχει ζιζάνια ! Γνωρίζει πλέον τι, γιατί, και πώς πρέπει να το πιστεύει. Έτσι, κατανοεί, ότι αντί να επικρίνει τη διαγωγή των άλλων, καλύτερα θα ήταν να επικεντρώνεται στη δική του ζωή και διαγωγή, που ξέρει πολύ καλά, ότι ούτε ήταν, ούτε είναι όπως θα όφειλε να είναι ενώπιον του Θεού. Και αντί να περιμένει από τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα, θα ήταν καλύτερα ο ίδιος να προσπαθήσει να δημιουργήσει έναν κύκλο πιστών αδελφών του γύρω του, με τους οποίους να έχει τη Χριστιανική κοινωνία που επιθυμεί. Γιατί και ο ίδιος δεν είναι αμέτοχος σε ευθύνες απέναντι στους άλλους.                                            

6. Δογματικό ξεκαθάρισμα  

Είτε όμως ήταν κάποιος Προτεστάντης, είτε όχι, στην Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκει και κάτι ακόμα, που πουθενά αλλού δεν μπορεί να συναντήσει. Βρίσκει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ. Γιατί ακόμα και ως "κοσμοείδωλο" αν θελήσει να δει κάποιος (παρά φύσιν) την Ορθοδοξία, και πάλι η ανωτερότητά της είναι πασιφανής, με κάθε ανθρωποποίητο κοσμοείδωλο, κάθε φιλοσοφίας, θρησκείας ή ιδεολογίας. Γιατί μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Θεού στα ζητήματα της ζωής και της σωτηρίας. είναι φυσικό να υπάρχουν πληθώρα κληρικών και λαϊκών που εκμεταλλεύονται την ελευθερία αυτή κυρίως προς ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ βλάβη. Και ότι σε μια τέτοια πίστη ελευθερίας, είναι φυσικό να υπάρχουν ψευτοχριστιανοί και καιροσκόποι. Άλλωστε, ήδη πλέον ο άνθρωπος αυτός, γνωρίζει ότι μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει κάποιος, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο που μπορεί να γνωρισθεί ο Θεός ως πρόσωπο, και την έννοια του προσώπου εν Ιησού Χριστώ.

Μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει κάποιος έναν δοκιμασμένο τρόπο ψυχοθεραπείας, με πειραματική επιβεβαίωση στο πρόσωπο των αγίων.

Μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει κάποιος, γιατί ο Θεός είναι Τριαδικός, και τι σημαίνει ότι "ο Θεός είναι αγάπη".

Μόνο στην Ορθοδοξία νιώθει κανείς το στοιχείο της ελευθερίας στη λατρεία του, και μαθαίνει το λόγο της θυσίας του Χριστού, μακριά από τον φόβο ενός θεού - εκδικητή .

Μόνο στην Ορθοδοξία μαθαίνει την αλήθεια για την κόλαση και τον παράδεισο, και εκτιμά το μεγαλείο της αγάπης του Θεού.

Μόνο στην Ορθοδοξία μπορεί να βιώσει από τώρα, τον Μέλλοντα Αιώνα της Βασιλείας του Θεού, μακριά από "θα" και ψεύτικες υποσχέσεις για το μέλλον, που δεν έχουν πρακτικό αντίκρισμα στον αληθινό κόσμο.

Όλα αυτά, μαζί με τα επί μέρους στοιχεία της Ορθόδοξης δογματικής, έχουν μια πληρότητα τέτοια και μια συνέπεια, που πουθενά αλλού δεν μπορεί να βρει ο άνθρωπος. Γιατί πουθενά αλλού δεν μπορεί να βρει ανόθευτη τη Θεία Αποκάλυψη. Όταν ο άνθρωπος κάνει μέτρο σύγκρισης την Ορθόδοξη πίστη, βρίσκει κάθε ιδεολογία και κάθε ξένο δόγμα ανεπαρκές!

7. Η εν Αγίω Πνεύματι ζωή  

Τέλος, καθώς ο άνθρωπος βιώνει μέσα στην Ορθόδοξη πίστη και ζωή την πραγματική έννοια της Ορθοδοξίας, και καθώς αλλοιώνεται προς την ομοίωση του Θεού του και Κυρίου του Ιησού Χριστού, αρχίζει να αντιμετωπίζει τη ζωή του και τους συνανθρώπους του, με έναν τρόπο διαφορετικό, που πουθενά αλλού δεν συναντιέται.

Μαθαίνει να συγκρίνει τον εαυτό του, όχι με τους "κακούς και επικατάρατους του κόσμου", για να νιώθει εκείνος "καθαρός" και "σκεύος εκλογής", αλλά με τον ΤΕΛΕΙΟ και ΠΑΝΑΓΝΟ Κύριο Ιησού Χριστό. Και κάθε τέτοια σύγκριση αφήνει στην ψυχή του ταπείνωση και μηδαμινότητα. Αντιλαμβάνεται πλέον τη Χριστιανική οδό, όχι σαν "αφ' υψηλού κατάκριση" των αδελφών του, αλλά σαν συλλογική πορεία της ανθρωπότητας, προς τον σκοπό της ύπαρξής της. Κάθε φορά που ο πιστός κοιτάζει τον αμαρτωλό αδελφό του, δεν τον κατακρίνει, αλλά λυπάται βαθιά ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, γιατί μετέχει στην ίδια εκείνη ουσία, και τον πονάει. Και γνωρίζει ότι όχι μόνο η αμαρτία εκείνου, αλλά και η δική του αμαρτία, είναι λάδι στη φωτιά της κακίας του κόσμου. Και προσεύχεται και μετανοεί αντί να κατακρίνει. Και νιώθει την πτώση του άλλου σαν δική του πτώση, και αγωνιά για τη σωτηρία του.

Κάθε φορά που αμαρτάνει, δεν απελπίζεται, αλλά κοιτάζει με ελπίδα στην καλοσύνη και την αγάπη του Θεού, που σταυρώθηκε για τον αμαρτωλό, και όχι για τον δίκαιο. Και ξανασηκώνεται και συνεχίζει τον αγώνα του, με ανανεωμένες δυνάμεις.

Αναζητάει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επαφή με τον αδελφό του, με τη μοναδικότητα που διακρίνει το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, και δεν απαιτεί την ισοπέδωσή τους σε ένα καθιερωμένο νομικίστικο πρότυπο συμπεριφοράς, ηθικής και ζωής. Γι' αυτό μπορεί να προσεύχεται για ευλογία σε μια πάναγνη αγία όπως η Θεοτόκος, και ταυτόχρονα σε έναν φονιά και βιαστή άγιο. Και μπορεί να χαίρεται για τον άναρχο τρόπο λατρείας σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία, και αντί να δυσανασχετεί, να καμαρώνει για την ελεύθερη και ξεχωριστή έκφραση της πίστης του κάθε μοναδικού προσώπου απέναντι στον Θεό, χωρίς τυποποιημένες αγκυλώσεις.

Προσπερνάει τις ακαθαρσίες του κήπου της Εκκλησίας, και κάθεται στα λουλούδια του, για να απολαύσει τους ζωογόνους χυμούς τους. Και διδάσκεται από τον κάθε έναν, κατά το τάλαντο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Και εκτιμάει τη δύναμη του Θεού, που μπορεί να δημιουργεί άνθη σε έναν κήπο που διαρκώς βανδαλίζεται από κάθε είδους εχθρούς και πολέμιους.

Και καθώς σιγά - σιγά φωτίζεται ο άνθρωπος, ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου, Τον συναντάει "όπως είναι πραγματικά", και βιώνει μαζί Του την υπέρβαση του χρόνου, μετέχοντας στη Ζωή του Θεού.

Για όποιον γνωρίσει σωστά έστω και λίγο από το μεγαλείο και το βάθος της Ορθόδοξης πίστης, και βάλει τα πόδια του στον δρόμο της σωτηρίας, και βαδίσει έστω και για λίγο με τους αγίους, και γευτεί έστω και λίγο από το νερό της ζωής, δεν υπάρχει επιστροφή!

Ν. Μ. 

***

Με αγάπη,

Εύα 💗

Scripture writing plans (ή: πλάνα αντιγραφής της Γραφής)

Scripture writing στα αγγλικά σημαίνει το να γράφεις τη Γραφή, δηλαδή να αντιγράφεις αποσπάσματα μέσα από την Αγία Γραφή.

Scripture writing plan σημαίνει το να αντιγράφεις συγκεκριμένα αποσπάσματα της Αγίας Γραφής, τα οποία συνήθως έχουν ένα κοινό θέμα. Συνήθως αυτά τα πλάνα ολοκληρώνονται ως θεματική ανά μήνα.

Ο σκοπός αυτής της πρακτικής είναι να σε μυήσει σε μια διαδικασία διαλογισμού και προσευχής πάνω στο κείμενο που αντιγράφεις για όση ώρα αφιερώνεσαι σε αυτό, αλλά και όλη την ημέρα ή μήνα, ανάλογα με τις διαθέσεις του καθενός. Την ώρα που γράφεις σκέφτεσαι τι είναι αυτό που γράφεις, ποιος το έγραψε και γιατί και τι αποκομίζεις εσύ από το απόσπασμα. Τι διδάσκει δηλαδή ο Θεός τους ανθρώπους μέσα από αυτό το συγκεκριμένο κείμενο ή θεματική που αφορά τον εκάστοτε μήνα. Εμβαθύνεις κάνοντας συγκρίσεις αυτών που διαβάζεις με τη δική σου καθημερινότητα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις εσύ ή κάποιος δικός σου. Έτσι, το κείμενο παύει να είναι ένα τυχαίο κείμενο που το διαβάζεις και μετά από λίγο το ξεχνάς. Αντίθετα, γίνεται αφορμή για να δεις τι από τη ζωή σου συμβαδίζει με τη Γραφή και τι όχι και τι επιθυμείς να πράξεις από εδώ και στο εξής.

Πλάνα αντιγραφής υπάρχουν πολλά στο διαδίκτυο. Δυστυχώς, δεν έχω βρει κάτι αντίστοιχο στα ελληνικά, οπότε συμβιβάζομαι με τα αγγλικά. Είναι μεγάλο πλεονέκτημα το να γνωρίζει κανείς την αγγλική στις μέρες μας που με ένα πάτημα κουμπιού έχεις όλη τη γνώση του κόσμου στη διάθεσή σου. Προσωπικά, πάνω στο θέμα της μελέτης των ιερών κειμένων συγκεκριμένα με έχει βοηθήσει άπειρα.

Άλλοι οι τρόποι του θνητού, άλλοι οι τρόποι του Θεού

Αυτό, που ιερείς πηγαίνουν κι ευλογούν απεργίες, πώς να το πω τώρα; Κάτι τέτοια βλέπουν οι σκεπτικιστές / μηδενιστές / άθεοι / αλλόθρησκοι / αδιάφοροι κ.ο.κ. και εμπαίζουν την ορθοδοξία και τους εκπροσώπους της. Πάνω σε τέτοιου είδους ιλαροτραγικά επιχειρηματολογούν και μιλούν για σκοταδισμούς, γραφικότητες και ό,τι άλλο, και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα.

Δεν μπορείς; Όχι, δα! ΦΥΣΙΚΑ και μπορείς! Αλίμονο αν είχε να φοβηθεί ο Θεός από τέτοιου είδους επιθέσεις ή οτιδήποτε άλλο, μιας και αναφερόμαστε. Αυτό που μπορείς να τους πεις είναι: άλλοι οι τρόποι του θνητού, άλλοι οι τρόποι του Θεού. Ωραίο στιχάκι, ίσως να το κάνουμε και μότο εμείς οι χριστιανοί, όταν συμβαίνουν τα διάφορα που συμβαίνουν στους εκκλησιαστικούς κύκλους, προκαλώντας και διχάζοντας με την απομάκρυνσή τους από τις χριστιανικές αρχές.

Είναι πολύ άδικο να βάζουμε στο ίδιο ζύγι τα καμώματα του ανθρώπου με τα θεία. Άδικο για εμάς τους ανθρώπους, γιατί βάζουμε κάτι εξ' ορισμού ατελές να μας στερεί  από τη σχέση μας με το Θεό, που για μένα, δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό και μεγαλειώδες σε ό,τι μας ορίζει ως ανθρώπους όσο αυτό. Ο ιερέας δεν παύει να είναι άνθρωπος και ουδείς άνθρωπος αναμάρτητος. Ενίοτε, συμβαίνει να υποκύπτει και αυτός στην λάγνα και πλανεύτρα κοσμικότητα, στην οποία, εδώ που τα λέμε, λίγοι μπορούν πια να αντισταθούν.

Κατά τα άλλα, το σκυλάκι μου αναρρώνει από το στραμπούληγμα και δείχνει να μην πονάει.

Κατά τα έτερα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να πληγώνουν σα να μην υπάρχει αύριο.

Με αγάπη,

Εύα