Covid-19

Ναι, ο ιός είναι πιο επιθετικός και επικίνδυνος από το προηγούμενο κύμα επιδημίας. Και πολλοί δυστυχώς είναι οι συνάνθρωποί μας που οδηγούνται στα νοσοκομεία λόγω του κορωνοϊού.  Αριθμοί έχουν πλέον αντικαταστήσει ανθρώπους με κρούσματα, θανάτους και κλινήρεις μέσα στις ΜΕΘ. 

Βλέπω στις ειδήσεις εικόνες που μου προκαλούν όνειδο και φρίκη. Από ασθενείς που κείτονται κλινήρεις μέσα στην απομόνωση και τον φόβο για το αν θα βγουν από εκεί μέσα ζωντανοί ή όχι. Βλέπω αποσπασματικές εικόνες από αίθουσες γεμάτες από νοσούντες, ανήμπορούς, διασωληνωμένους και ολόγυμνους. Και φρίττω. 

Καταλαβαίνω ότι ιατροί και νοσηλευτυτές και όλο το προσωπικό στα νοσοκομεία κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Όμως, δεν μπορώ να μην διαμαρτυθηθώ. Λίγη ανθρωπιά για εκείνους που υποφέρουν, παιδιά. Λίγη ευαισθησία. Σεβαστείτε την αξιοπρέπειά τους. Άνθρωποι είναι, όχι ζώα, μην τους έχετε γυμνούς!

Εσάς πώς θα σας φαινόταν να έχετε μάθει ξαφνικά ότι είστε θετικός, ότι σας έχουν απομονώσει από δικούς και συγγενείς, από κάθε τι οικείο που σας έδινε ασφάλεια και παρηγορία, και να σας πετάξουν γυμνό πάνω σε ένα παγωμένο κρεβάτι κλινικής, σε έναν παγωμένο θάλαμο, με την αγωνία ότι αυτό μπορεί να είναι και το τελευταίο πράγμα που θα δείτε πάνω στον μάταιο τούτο κόσμο; 

Και σα να μην έφτανε ο φόβος, η ντροπή και ο πόνος σας, να σας έχουν βάλει στη μούρη και τα κανάλια της τηλεόρασης για να σας βγάζουν λάιβ στο δελτίο των ειδήσεων για την τρομολαγνεία του πράγματος;

Δε νομίζω ότι μπορώ να ξαναδώ ειδήσεις που να αφορούν στην πανδημία, φοβάμαι ότι οι αντοχές μου και τα αισθητήριά μου δεν μπορούν να το σηκώσουν.

Με αγάπη,

Εύα 💗

*** Η φωτό από εδώ.

"Άθληση", Νο 6

"Αι γενεαί πάσαι ύμνον την ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου

Κατελθών του ξύλου ο Αριμαθαίας εν τάφω σε κηδεύει"

Η καμπάνα ακούστηκε ύστερα από καιρό, όμως ο λυγμός σήμερα μου φάνηκε πιο πένθιμος από προηγούμενες Μεγάλες Εβδομάδες. Ο Κύριος είναι νεκρός... Πού να σταθώ; Σε τι να στηριχτώ, τώρα που η εκκλησία έχει κλείσει την αγκαλιά της; Ο Κύριος είναι νεκρός κι εγώ είμαι μόνη...

"Ω της παραφροσύνης και της χριστοκτονίας
Και των προφητοκτόνων"

Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν γιατί Εκείνος είναι νεκρός... μονάχα να κλειστώ μέσα στο καβούκι μου και να πενθήσω, όπως δεν έχω πενθήσει ποτέ, αυτό μονάχα θέλω.

"Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνο,
Πού έδη σου το κάλλος;

Θρήνον συνεκίνει η πάναγνός σου μήτηρ
Σου Λόγε νεκρωθέντος"

Το μόνο που συνεχίζει αυτόβουλα να λειτουργεί είναι η καρδιά που χτυπάει δυνατά, σα να θέλει να συγχρονίσει τον χτύπο της με τον πένθιμο χτύπο της καμπάνας που φέρνει ο αέρας μέσα από το ανοιχτό παράθυρο.

Ανηφόρισα προς το παρεκκλήσιο της ενορίας μου με πρόφαση την "Άθληση" νούμερο 6 στο sms του κινητού.  Ήθελα να προσευχηθώ, να ζητήσω συγγνώμη για όλα. Άναψα κερί, ασπάστηκα τον άδειο σταυρό, άφησα μερικά λουλούδια. Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα, για Κείνον, για μας, για μένα...

"Τρίβολοι και παγίδες οδοί του τρισαθλίου
Παράφρονος Ιούδα"

Ο Κύριος είναι νεκρός, σταυρώθηκε από χέρια θνητά, κι εγώ, δεν ξέρω γιατί, όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου πενθώ σα να πενθώ το πιο δικό μου άνθρωπο, εμένα ίσως... Σα να χάθηκε ένα κομμάτι από μένα... Δεν ξέρω αν είναι που μου απαγόρευσαν τον εκκλησιασμό, ή αν η επανάληψη της προδοσίας είναι πιο βαρειά φέτος... Άλλες χρονιές δεν με ένοιαζε και πολύ, αν είχα όρεξη πήγαινα, αν ήμουν κουρασμένη έμενα σπίτι. Δεν αισθανόμουν τα Θεία Πάθη τόσο ζωντανά όπως τα ζω φέτος. Φέτος τα έζησα στο πετσί μου και δεν θα μπορούσα να ντρέπομαι περισσότερο για τον χρόνο που κύλησε τόσο άσκοπα και μακριά Σου, Χριστέ μου...

"Υιέ Θεού πεντάναξ, Θεέ μου, πλαστουργέ μου,
πώς πάθος κατεδέξω;"

***

Φέτος, η καρδιά μου κλαίει...

https://www.youtube.com/watch?v=s2wlwA8IwqM

***

« Η καρδιά είναι μικρό όργανο, αλλά μέσα της χωρούν τα πάντα: εκεί ο Θεός, εκεί οι άγιοι, εκεί ο θησαυρός της χάριτος. Σ’ αυτή να αποσύρεσαι συχνά να συγκεντρώσεις όλο σου το νου, να παρίστασαι νοερά ενώπιον του Θεού και να επικοινωνείς μαζί Του μυστικά. »

Αγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος

***

φωτό Αποκαθήλωσης από εδώ.

***

Μένουμε σπίτι

Εννοείται ότι οι περισσότεροι από εμάς παραπονούμαστε ότι περιοριστήκαμε στο σπίτι, κυρίως τα νεότερα μέλη της οικογένειας που έχασαν τις παρέες τους και τις διάφορες δραστηριότητές τους λόγω του κορωνοϊού αλλά και οι μεγαλύτεροι που δεν μπορούμε να κάνουμε τις δουλειές μας με την ίδια ελευθερία και άνεση, όμως αν καθίσει και σκεφτεί κανείς όλους εκείνους τους δύστυχους συμπολίτες μας που βρέθηκαν δυστυχώς θετικοί στον ιό και τώρα είναι ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου απομονωμένοι από τον κόσμο με την αγωνία του ζω ή πεθαίνω (ή και χειρότερα), τότε εύκολα παραβλέπουμε τα παράπονα και τις όποιες γκρίνιες και λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που είμαστε καλά και εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι.

Ένα ευχαριστώ επίσης μπορούμε να πούμε και για τη μεγάλη ευκαιρία που μας δόθηκε μέσα σε αυτές τις περίεργες συνθήκες του εγκλεισμού στα σπίτια μας να ανακαλύψουμε ίσως για πρώτη φορά ή να ψηλαφίσουμε από την αρχή τη μαγεία του να ζεις μέσα. Μέσα στο σπίτι σου, μέσα στην οικογένειά σου, μέσα στις ασχολίες που ευχαριστούν εσένα και σε γεμίζουν, μέσα στον εσώτερο εαυτό σου. "Μένουμε σπίτι" και οι ρυθμοί αυτόματα επιβραδύνονται, μπορούμε και βλέπουμε καθαρότερα, ακούμε προσεκτικότερα, έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας που δεν είχαμε πριν, τον αξιοποιούμε ποιοτικά, γινόμαστε μέτοχοι, πρωταγωνιστές της ζωής μας που φεύγει τόσο γρήγορα και βιαστικά που μερικές φορές τρομάζει.

Για μένα, όλο αυτό που γίνεται εκεί έξω, μου άνοιξε ένα παράθυρο εδώ μέσα, στο σπίτι μου, στα παιδιά μου, τον σύζυγό μου, τα ζωάκια μας, στον χρόνο μεταξύ μας, στον δικό μου προσωπικό χρόνο, όλα αυτά που αξίζει τέλος πάντων κανείς να εκτιμά και να προσέχει όπως πραγματικά τους αξίζει.

Φωτογραφίες από το σαββατοκύριακο που πέρασε, από το δικό μας "μένουμε σπίτι".

Μένουμε ασφαλείς, μένουμε σπίτι!

Με αγάπη,

Εύα 💗