Προετοιμασίες για τη νέα χρονιά

Δεν είναι μόνο η χριστουγεννιάτικη γενική καθαριότητα του σπιτιού, δεν είναι το στόλισμα του δέντρου, ούτε οι χριστουγεννιάτικες αγορές για τα δώρα της οικογένειας, των φίλων και συγγενών. Δεν είναι τα μαγειρέματα, τα τραπεζώματα και οι επισκέψεις. Είναι και κάτι άλλο. Για όλους εμάς τους αναλογικούς βιβλιόφιλους και βιβλιοφάγους και τους κολλημένους με το χαρτοβασίλειο των τετραδίων, ημερολογίων, organizers και των παρελκόμενων αξεσουάρ τους, είναι η εποχή που προετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε τα ημερολόγιά μας του 2024 ευχαριστώντας τα με ευγνωμοσύνη για όλες τις αναμνήσεις και στιγμές που διαφυλλάξαμε προστατευτικά μέσα στις σελίδες τους και να μπαίνουμε σιγά σιγά στη διαδικασία της αντικατάστασής τους με νέα που περιμένουν να γεμίσουν, αρχής γενομένης από την πρώτη Ιανουαρίου του 2025.

Για μένα, όλη αυτή η διαδικασία είναι κάτι σαν τελετουργικό, σαν ιεροτελεστία και σαν προσωπικό μου έθιμο που τηρώ αδιαλλείπτως από τα εφηβικά μου χρόνια. Τις τελευταίες μέρες του χρόνου θα ξεφυλλίσω όλα τα τετράδια και ντοσιέ που γέμισαν μέσα στον χρόνο να δω μήπως έχω αφήσει τυχόν εκκρεμότητες που χρειάζεται να μεταφέρω στην καινούργια χρονιά. Μετά θα τα αρχειοθετήσω μαζί με τα υπόλοιπα των προηγούμενων ετών. Θα καθαρίσω την βιβλιοθήκη και το γραφείο μου, θα αφαιρέσω ό,τι δεν μου είναι χρήσιμο ή δεν με εκφράζει πια και θα αφήσω ελεύθερο χώρο για το 2025. Κι όταν όλα θα είναι έτοιμα, τότε θα αρχίσει η αναζήτηση για όσα θα χρειαστώ προκειμένου να οργανώσω τη νέα χρονιά. Θα μπω στο διαδίκτυο, θα επισκεφτώ τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς μου, θα δω τι κυκλοφορεί για φέτος, θα κάνω τον προϋπολογισμό μου και θα εκδράμω για τις αγορές μου.

Μαζί με τα καινούργια μου, αποφάσισα να ξαναχρησιμοποιήσω και κάποια παλαιότερα. 

Το filofax malden στο Α5 μέγεθος για όλα τα σχετικά με την πίστη, το άδειασα από το περιεχόμενό του και αντικατέστησα τις περιττές σελίδες με χαρτί φωτοτυπικό κομμένες στη μέση που στη συνέχεια τρύπησα με περφορατέρ - στα ελληνικά διακορευτής. 

Ένα τετράδιο που είχε χρησιμοποιηθεί ελάχιστα για γενικών σημειώσεων, έσκισα τις σελίδες που είχαν δουλευτεί και το υπόλοιπο είναι πλέον έτοιμο και καθαρό να υπηρετήσει τον σκοπό του. 

Ένα moleskine pocket του 2024 για την τσάντα μου όταν βγαίνω από το σπίτι, το είχα χρησιμοποιήσει ελάχιστα, κάλυψα με διορθωτική ταινία ό,τι ήταν γραμμένο, κάλυψα και τις ημερομηνίες, ξαναέγραψα από πάνω τις ημερομηνίες για το 2025 και είναι έτοιμο για χρήση. 

Ένα moleskine large για τις προσωπικές μου τύπου dear diary εγγραφές, το ξεκίνησα το φθινόπωρο του 2024, θα συνεχίσω και για το 2025 μέχρι να τελειώσει.

Ο γιος μου φέτος το καλοκαίρι μου έκανε δώρο μία εβδομαδιαία ατζέντα του 2025 από το ταξίδι του στη Βαρκελώνη, τουριστική, με υδατογραφίες από διάφορα μέρη της πόλης, χοντρό χαρτί, σαν λεπτό χαρτόνι, μια πάρα πολύ όμορφη και προσεγμένη έκδοση. Ήδη έχω αρχίσει να την χρησιμοποιώ, γιατί υπήρχαν σελίδες και για την τελευταία εβδομάδα του 2024.

Και επειδή ήθελα και ένα ημερήσιο ημερολόγιο για τις καθημερινές μου υποχρεώσεις, πήγα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου και διάλεξα μια ημερήσια ατζέντα 2025 στο μεγάλο μέγεθος, για να μπορώ να κολλάω και τα διάφορά μου εκεί μέσα, και σε χρώμα που να ταιριάζει με το εβδομαδιαίο της Βαρκελώνης.

Από την εκκλησία της ενορίας μου πήρα το μικρό ημερολογιάκι που γράφονται οι εορτές και οι νηστείες της χρονιάς, και από το σούπερ μάρκετ τον ημεροδείκτη κύβο με τις ημέρες που αφαιρείς τις σελίδες του ανά ημέρα, στο οποίο αναγράφονται τα εδάφια μελέτης της Αγίας Γραφής για το καθημερινό διάβασμα.

Τέλος, αποφάσισα να πάρω μία καινούργια Αγία Γραφή που σκοπεύω να ξεκινήσω να δουλεύω με αυτήν από το νέο έτος. Την ήθελα από τότε που πρωτοεκδόθηκε, το 2023, είναι η νέα εκδοχή της μπλε, από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία, είναι δερμάτινη καφέ χωρίς τα δευτεροκανονικά, ελαφρύτερη, πιο μικροκαμωμένη, πιο προσεγμένη στις λεπτομέρειες, στρογγυλεμένες γωνίες, χρυσό φινίρισμα στις αιχμές των σελίδων, σελίδες σε απαλή ιβουάρ απόχρωση που ξεκουράζει τα μάτια, λίγο μεγαλύτερη η γραμματοσειρά, λίγο εντονότερο το μελάνι, μια ομορφιά.

Τώρα είμαι έτοιμη να ξεκινήσω δυναμικά το νέο έτος, με τους αγαπημένους βοηθούς και συνοδοιπόρους μου που έχουν γίνει πολύτιμοι φίλοι μου με τα χρόνια, να οργανώσω τις υποχρεώσεις μου που ήδη έχουν αρχίσει και συσσωρεύονται, να θέσω τους στόχους μου, να καταγράψω τις αναμνήσεις που θα δημιουργούνται όσο περνά η ζωή, να συλλέξω τις εμπνεύσεις που θα έρχονται στον δρόμο μου, να διορθώσω τις αστοχίες, να βελτιώσω τις ατέλειες, να συμπληρώσω τις ελλειπείς γνώσεις, να αναμετρηθώ με τις αναβολές μου, και να πορευτώ αποφασιστικά και οργανωμένα προς μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου και της ζωής μου γενικότερα, όσο αυτό είναι δυνατόν.

Δεν είναι μόνο η οργάνωση. Δεν είναι η αυτοβελτίωση. Είναι και η ευχαρίστηση. Η χαρά της δημιουργίας. Για μένα, που γράφω πολύ και τα σημειωματάριά μου γεμίζουν πριν καλά καλά αρχίσουν, έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Είναι το χόμπι μου, μία δίοδος καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής έκφρασης, που συνδυάζονται άψογα με την χρηστική τους ιδιότητα. Είναι η παιδική μου χαρά και το οχυρό μου, ο πολυαγαπημένος χαρτόκοσμός μου, my happy place, το μέρος που με κρατά οργανωμένη, δημιουργική και χαρούμενη.

Εύχομαι Καλή Χρονιά σε όλους, με ειρήνη, αγάπη και προκοπή.

Χρόνια πολλά και Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος!

Με αγάπη,

Εύα 💗

Στο πάρκο με τη Νέλλη

Έχω την τύχη να ζω σε μια προνομιακή γωνιά της Αθήνας, δίπλα σε ένα καταπράσινο πευκόφυτο πάρκο μεγάλης φυσικής ομορφιάς που προσελκύει κόσμο από όλα τα μέρη της πόλης. Από την πλευρά της κρεβατοκάμαρας και του γραφείου τα κλαδιά των δέντρων φιλούν σχεδόν τα παράθυρα του σπιτιού κι όταν αυτά ανοίγουν μπαίνει πλούσιο το οξυγόνο ποτισμένο από το άρωμα του πεύκου και της ρετσίνας.

Χάρη σε αυτό το πάρκο η Νέλλη το σκυλάκι μου έχει βρει το πλέον ιδανικό περιβάλλον για τον καθημερινό της περίπατο. Με το που πω "πού θα πάμε τώρα;" την βλέπεις να πετάγεται σα να την έχει χτυπήσει ρεύμα ηλεκτρικό και με δυο πελώρια μάτια γεμάτα αδημονία και μια ουρά που κουνιέται ασταμάτητα πέρα δώθε από την προσμονή, περιμένει με λαχτάρα την λυτρωτική απάντηση: "Κάτω!"

Με το που περνάς την είσοδο ένα κύμα δροσιάς και καθαρού οξυγόνου εισβάλλει με ορμή από τα ρουθούνια κάνοντας τα πνευμόνια να φουσκώσουν από καθάρια μυρωμένη ατμόσφαιρα.

Ακούς τα ξεραμένα φύλλα από τους ευκάλυπτους και τις πευκοβελόνες που έχουν κάνει χαλί τέτοιον καιρό να σπάζουν στο κάθε σου βήμα, ενώ κελαηδίσματα από πουλιά όλων των ειδών, κοτσύφια, καρακάξες, περιστέρια, αηδόνια και πόσων άλλων που δεν τα αναγνωρίζω σιγοντάρουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα που ελεύθερα ξεδιπλώνονται μέσα σε αυτόν τον μικρό παράδεισο στις παρυφές της πρωτεύουσας.

Η Νέλλη δείχνει να το ευχαριστιέται κάθε φορά. Όταν είμαστε μόνες μας την απελευθερώνω από το λουράκι της και αρχίζει τις εξερευνήσεις μετά μανίας.

Κάτι έχει εντοπίσει μέσα σε αυτόν τον θάμνο από σχίνα, σπουργίτια ήταν που πέταξαν πάνω στα κλαδιά των πεύκων παρατηρώντας τώρα τον "εισβολέα" από απόσταση ασφαλείας.

Κάποιες φορές το άλσος σφίζει από ζωή, όπως χτες όπου ο δήμος διοργάνωσε για δέκατη τέταρτη συνεχή χρονιά αγώνες δρόμου παιδιών και ενηλίκων. Το 2000 που πρωτοξεκίνησε ο θεσμός οι συμμετέχοντες ήταν 85 άτομα, στην χτεσινή διοργάνωση έφτασαν ... τους 1600!

Ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει από νωρίς το πρωί περιμένοντας να ξεκινήσουν οι αγώνες. Κάποιοι είχαν αρχίσει ήδη την προθέρμανση, άλλοι επέλεξαν τη συντροφιά και τη συζήτηση με γνωστούς και φίλους μέχρι να έρθει η ώρα της εκκίνησης.

Τόσο κόσμο δεν είχαμε ξαναδεί στη γειτονιά μας, στο αγαπημένο μας πάρκο. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδας και όλων των ηλικιών από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι ήρθαν να τιμήσουν με την παρουσία τους τόσο την διοργάνωση όσο και μια διαδρομή που πηγαίνει πίσω, βαθιά μέσα στον ρου της ιστορίας, όταν μια άλλη πομπή ακολουθούσε την ίδια διαδρομή στα πλαίσια των Παναθηναίων, τη σημαντικότερη εορτή των Αθηνών κατά την Αρχαιότητα, η οποία ξεκινούσε από την Ακρόπολη και μέσω της Ιεράς Οδού κατέληγε στον ιερό χώρο της Ελευσίνας.

 Μέρος αυτής της ιερής διαδρομής περνούσε και μέσα από το πάρκο. Υπάρχουν σημεία που φαίνονται μέχρι και σήμερα οι λειασμένες από τη χρήση πλάκες της αρχαίας οδού, ιδιαίτερα στο σημείο πριν φτάσεις στο ύψος του Σκαραμαγκά. Είναι συγκινητικό να βλέπεις την ίδια διαδρομή να παραμένει σε πλήρη χρήση μέχρι και τις μέρες μας...

Εδώ οι συμμετέχοντες της φετινής διοργάνωσης αγώνων δρόμου λίγες στιγμές πριν από την εκκίνηση.

Η διοργάνωση είχε και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, αφού όσοι επιθυμούσαν μπορούσαν να προσφέρουν διάφορα πράγματα, τρόφιμα, είδη ένδυσης κτλ. για τα παιδάκια του κέντρου παιδικής προστασίας 'Αναρρωτήριο Πεντέλης' παράρτημα του ιδρύματος ΜΗΤΕΡΑ. Έτοιμοι; Φύγαμε! Καλή επιτυχία!

Ο κόσμος δεν σταματούσε να χειροκροτεί και να βγάζει φωτογραφίες.

Με το μετάλιο πλέον κρεμασμένο στο λαιμό ο νεαρός αθλητής απολαμβάνει παιχνίδι και χαλάρωση με τους φίλους του στην παιδική χαρά του πάρκου.

Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να πάρουν το κολατσιό τους κάνοντας πικ νικ κάτω από τον ίσκιο των δέντρων.

Πολλοί από τους συμμετέχοντες είχαν διαλέξει το ποδήλατο ως μέσο μεταφοράς για την προσέλευσή τους στον χώρο, ανάμεσά τους και παιδιά που έρχονταν κατά ομάδες με φίλους και συμμαθητές τους.

Κι άλλα ποδήλατα αραγμένα στην είσοδο περιμένουν τους ιδιοκτήτες τους για να ξαναπάρουν τον δρόμο της επιστροφής, απαλλάσσοντας προς μεγάλη ανακούφιση των κατοίκων της περιοχής τους συνορεύοντες δρόμους από τον υπέρογκο αριθμό αυτοκινήτων. Είναι κρίμα που ο δήμος, ενώ διαθέτει έναν τέτοιο χώρο που προσελκύει τόσον κόσμο κάθε τόσο, δεν έχει προβλέψει έναν χώρο στάθμευσης για τα αυτοκίνητα ώστε να μην επιβαρύνονται οι ήδη βεβαρημένες γειτονιές, αλλά και να μην ταλαιπωρούνται και οι επισκέπτες.

Η Νέλλη δεν χάρηκε καθόλου με αυτή την αναπάντεχη λαοθάλασσα που είχε εισβάλλει στο πάρκο της. Δεν έβλεπε την ώρα να φύγουν και να χαρεί και πάλι τη βόλτα της μακριά από κόσμο και φασαρία, όπως ακριβώς της αρέσει.

Δεν άργησε ωστόσο να της γίνει το χατήρι. Μέχρι το μεσημέρι που είχαν ολοκληρωθεί και οι απονομές και ο κόσμος άρχισε να παίρνει τον δρόμο της επιστροφής, το πάρκο είχε βρει και πάλι τους γνώριμους ήσυχους ρυθμούς του.

Η μέρα που δεν είδα τους Όρνιθες

Δεν είχαμε βγάλει εισιτήρια, ούτε καν ξέραμε το πρόγραμμα παραστάσεων για το φετινό καλοκαίρι. 'Πάμε;' 'Πάμε' ήταν η αναμενόμενη απάντηση από όλους, αφού για όλους μας Αύγουστος χωρίς Επίδαυρο δεν γίνεται παρά μόνο όταν λείπουμε από την Αθήνα. Για μεγάλη μας χαρά είδαμε ότι υπήρχε παράσταση με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, ο οποίος είναι η αδυναμία και των δύο παιδιών μου. Η πρώτη φορά που τους είχα πάει πήγαιναν δεν πήγαιναν τρίτη με τετάρτη δημοτικού έκαστος.

Προσπάθησα από τη μεριά μου να τους εντρυφήσω από νωρίς στην αρχαία κωμωδία αρχικά να εξοικειωθούν με το συγκεκριμένο είδος θεάματος, ώστε στην πορεία το πέρασμα στην περισσότερο απαιτητική αρχαία τραγωδία να γίνει ομαλά. Σήμερα βρίσκονται σε φάση να μπορούν να κρίνουν και να συγκρίνουν παραστάσεις μεταξύ τους καθώς και δημιουργούς. Ο Αριστοφάνης όμως παραμένει ο πιο αγαπημένος τους και τι χαρά όταν είδαμε ότι υπήρχε παράσταση Αριστοφάνη με ένα έργο που δεν είχε τύχει να δούμε καμία φορά.

Τη μία μέρα το βρήκαμε, την άλλη ήμασταν έτοιμοι. Μαζί μας θα ερχόταν και μία θεία του συζύγου, η οποία δεν είχε πάει ποτέ της Επίδαυρο κι όταν το άκουσε πέταξε από τη χαρά της. Έφυγε από το εξοχικό που ήταν με τον άντρα της, βούτηξε το αυτοκίνητο και μέσα σε δύο ώρες ήταν στο σπίτι μας έτοιμη για αναχώρηση.

Αυτές τις δύο ώρες που μεσολάβησαν ο μικρός μου γιος μπήκε στο ίντερνετ και φρόντισε να μάθει τα πάντα για την υπόθεση του έργου, ώστε να είναι προετοιμασμένος. 'Μην ανησυχείς θεία, εγώ θα σου λέω τι θα βλέπουμε' δήλωσε περήφανα, και με το δίκιο του βέβαια.

Φαίνεται όμως πως λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο και ο ξενοδόχος στην προκειμένη ήταν ο καιρός. Μέχρι να έρθει η ώρα της αναχώρησης μαύρα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται απειλητικά έτοιμα να ξεσπάσουν. Για πρώτη φορά ύστερα από έναν καυτό Ιούλη που μας έψησε κυριολεκτικά με τις θερμοκρασίες του και έναν μισό Αύγουστο που πεισματικά δεν έλεγε να δροσίσει, ο αέρας μύρισε βροχή και καταιγίδα.

Βρήκα το τηλέφωνο του αρχαίου θεάτρου, το οποίο βούιζε ασταμάτητα. Κάποια στιγμή η γραμμή ελευθερώθηκε. 'Θα γίνει η παράσταση απόψε;' ρώτησα και η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής δεν απάντησε στο ερώτημα με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο. 'Ακούστε, αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε όλες τις περιοχές τριγύρω βρέχει καρεκλοπόδαρα, όμως εδώ δεν έχει ρίξει σταγόνα βροχής. Όσο αυτό κρατήσει, η παράσταση δεν ματαιώνεται, δεν μπορώ όμως να σας πω με σιγουριά αν η υπάρχουσα κατάσταση θα παραμείνει ως έχει μέχρι την ώρα της έναρξης.'

Ούτε ναι, ούτε όχι, δηλαδή. Προβληματιστήκαμε. Ο καιρός είχε ήδη μαυρίσει για τα καλά. Άλλες μέρες θα παρακαλάγαμε να γίνει αυτό, όμως τώρα βρήκε; Που θα πηγαίναμε στην Επίδαυρο;

Η θεία απογοητευμένη αποφάσισε να επιστρέψει στο εξοχικό, δεν το ρίσκαρε να κάνει το δρομολόγιο για το τίποτα. Κι εκεί που το αποφάσισε να' σου και οι πρώτες στάλες πάνω στα κεφάλια μας. Και αφού η παράσταση προφανώς θα ματαιωνόταν, πήρε μαζί της και τον μικρό για λίγες μέρες να κάνει, παρεπιπτόντως, τα μπάνια του.

Μείναμε στο σπίτι οι δυο μας και ο Λευτέρης, ο οποίος είναι στο σπίτι αυτές τις μέρες με άδεια. Είχε κάνει χαρά που θα έβλεπε την παράσταση πριν φύγει για Κύπρο... ναι, εκεί τον στείλανε τελικά, στην Κύπρο... Ο άντρας μου τον είδε έτσι απογοητευμένο και έριξε την ιδέα. 'Πάμε μωρέ, το πολύ-πολύ αν δεν ευωδώσει, καθόμαστε κάπου εκεί κοντά να φάμε, να κάνουμε τη βόλτα μας και επιστρέφουμε.'

Όλοι πετάξαμε τη σκούφια μας!

Στην εθνική οδό μας έπιασε η βροχή. Στο βάθος, προς τη μεριά της Επιδαύρου, ο κόσμος άστραφτε και βρόνταγε.. Δύσκολα θα άλλαζαν τα πράγματα όπως έδειχνε η κατάσταση, όμως ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε όποιο πρόγραμμα θέλαμε, ούτε εισιτήρια θα χάναμε, ούτε είχαμε κοπιάσει να τα αποκτήσουμε και αν σε περίπτωση γινόταν τελικά και ανέβαινε η παράσταση, δεν θα είχε και κόσμο, αφού ο καιρός θα οδηγούσε λογικά πολλούς σε ακύρωση των σχεδίων τους. Άρα, όλα καλά.

Σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων πριν τον προορισμό μας η κίνηση άρχισε να πυκνώνει, μέχρι που λίγο πριν την είσοδο στους χώρους στάθμευσης έξω από το αρχαίο θέατρο έφτασε να γίνεται το αδιαχώρητο. Ήταν πραγματικά τόσο παρήγορο και τόσο ελπιδοφόρο να βλέπεις μια φάλαγγα από αυτοκίνητα γεμάτα από κόσμο που πραγματικά διψάει για αυτές τις εκδηλώσεις πολιτισμού που τόσο άδικα δεν προβάλλονται όσο θα' πρεπε με αποτέλεσμα να περνάνε στα αζήτητα... Φτάσαμε στα ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο ταμεία με τον καιρό μαυρισμένο έτοιμο να βρέξει. Λίγες στάλες βροχής έπεφταν εδώ κι εκεί σποραδικά, ενώ το χώμα πρόδιδε με τις νερολακκούβες του ότι είχε προηγηθεί δυνατή μπόρα. Ο Λευτέρης έφυγε μπροστά να ρωτήσει αν τελικά θα προχωρήσει κανονικά το πρόγραμμα και εκείνα μόλις τα λεπτά πήρε η κοπέλα του ταμείου ενημέρωση ότι η παράσταση με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη δυστυχώς ακυρώνεται οριστικά λόγω καιρικών συνθηκών.

Φύγαμε ολίγον απογοητευμένοι, αφού όπως είπε κι ο Λευτέρης μου, φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε τελικά νερό. Ο κόσμος πήρε στενοχωρημένος τον δρόμο της επιστροφής. Σκεφτόμασταν όλους αυτούς τους ξένους που έρχονταν από τις άκρες του κόσμου προκειμένου να δουν παράσταση αρχαίας κωμωδίας να φεύγουν άπραγοι και απογοητευμένοι, και τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια ματαίωση για την εντύπωση ..ελαφροσύνης που δίνουμε σε αυτούς που επισκέπτονται τη χώρα μας... Πήγαμε στη Νέα Επίδαυρο όπως και τόσοι άλλοι που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς και μέσα σε λίγα λεπτά δεν έπεφτε καρφίτσα στο λιμάνι. Κάτι καλό βγήκε έστω από τη ματαίωση, αφού εξαιτίας της πήραν λίγη ζωή τα επαρχιακά καφέ και ταβερνάκια της περιοχής...

Παρόλο που μείναμε με το παράπονο της ματαίωσης, τα περάσαμε υπέροχα, φάγαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε και επιστρέψαμε χορτάτοι από καλή διάθεση πίσω στην Αθήνα αργά τη νύχτα. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι τελικά δεν έριξε σταγόνα βροχής στην Επίδαυρο, ο καιρός είχε ανοίξει και θα μπορούσαμε να δούμε τη βροχή των Περσειδών που είχε προαναγγελθεί, σε έναν ξάστερο λαμπερό ουρανό. Το πιο ωραίο είναι ότι τώρα που γράφω από το γραφείο του σπιτιού μου έξω γίνεται χαλασμός από το αυγουστιάτικο μπουρίνι που ξέσπασε μόλις πριν από λίγα λεπτά...

Στο τέλος του κύματος

Ο ζεστότερος μήνας του χρόνου φέτος φαντάζει ζεστότερος από ποτέ. Ξαναμμένα πρόσωπα που γυαλίζουν από τον ιδρώτα, ξέπνοα βλέμματα και παραδομένες αντοχές έρμαιο ενός παρατεταμένου καύσωνα που μας έχει κάνει να παραμιλάμε, είναι το μόνιμο θέαμα των ημερών, ενώ η ζέστη παραμένει το κύριο θέμα συζήτησης όπου και να βρεθείς. "Ζέστη και σήμερα", "Ναι, αφόρητη. Δεν αντέχεται" δίνουν και παίρνουν οι διάλογοι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι κι από παρέα σε παρέα.

Ο ήλιος πυρρακτώνει τα πάντα χωρίς έλεος κάνοντας την αραιωμένη κίνηση στους δρόμους βασανιστική. Η Αθήνα ασθμαίνει σε κατάσταση ασφυξίας με το θερμόμετρο καρφωμένο στους 42 βαθμούς εδώ και μέρες να προκαλεί τις αντοχές των κατοίκων της βγαίνοντας νικητής.

Η κουρτίνα επίμονα ασάλευτη από την άπνοια. Στο δρόμο τα αδέσποτα εξαντλημένα στο έλεος των υψηλών θερμοκρασιών. Τα γαβγίσματα λιγοστά και εξασθενημένα. Κείτονται σαν πτώματα αριστερά και δεξιά στη μέση της ασφάλτου τις νύχτες, ενώ τις μέρες μάταια αναζητούν σκιερές κηλίδες δροσιάς για να παρηγορηθούν. Η Νέλλη ευτυχής στο νέο της κούρεμα μπορεί να ανασάνει και πάλι.

Ανοίγω την τηλεόραση. Πέντε φορές επάνω οι φόροι που πρέπει να πληρώσουμε φέτος. Θέλω να την κλείσω, γκρίνια και καύσωνας φτιάχνουν ένα δύσπεπτο κοκτέιλ που δεν θέλω να πιω σήμερα. Όμως παραμένει ανοιχτή στο ίδιο κανάλι μέχρι να ακουστεί το δελτίο καιρού, ελπίζοντας σε καλά προγνωστικά. Λίγη ώρα αργότερα η έκτακτη ανακοίνωση της ΕΜΥ δεν ξεκινάει ευοίωνα. 'Επικίνδυνες καιρικές συνθήκες, κλειστείτε στα σπίτια σας' είπε με δυο λόγια. Η αυριανή μέρα θα ξημερώσει χειρότερη από τη σημερινή, αλλά ας μην απελπιζόμαστε αφού βρισκόμαστε στο τέλος του κύματος καύσωνα που μας ταλανίζει αυτές τις καυτές μέρες του Ιούλη. Όποιος θα έχει επιζήσει, από το βράδυ της Δευτέρας θα μπορεί να απολαύσει την κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας στους 36 βαθμούς Κελσίου.

'Δροσιά στους 36;' απορώ, ενώ απελπίζομαι ξανά στην προοπτική άλλης μιας μέρας αφόρητης ζέστης. Βγαίνω στη βεράντα. Ξαναζώ νοερά τη μέρα που πέρασε. Τις φούριες να ετοιμάσουμε τα πράγματα, να μην ξεχάσουμε τίποτα πίσω. Την ανυπομονησία μέχρι να φτάσουμε στο στρατόπεδο. Το καταλάγιασμα της ψυχής στη θέα του παιδιού. Χίλια τζάτζαλα μάντζαλα του πήγαμε, τι γεμιστά, τι κέικ, τι μπισκότα και σοκολάτες που είχε πεθυμήσει.. Ό,τι μπορούσα για να του δώσω μια μικρή γεύση από σπίτι, να μην το έχει καημό. Τον καφέ ευχαριστήθηκε περισσότερο απ' όλα. "Θεϊκός ο καφές σου, μάνα", του είχε λείψει, δεν φτιάχνουν καφέ στο στρατόπεδο...

Φούσκωνα από υπερηφάνεια, δεν χόρταινα να τον βλέπω, να τον αγκαλιάζω, να τον καμαρώνω. Πώς του πηγαίνουν τα στρατιωτικά, άντρας σωστός... Ο αδελφός του ξεσηκωμένος, να προλάβει να του πει όλα τα νέα που είχε χάσει, να μας ανακοινώσει ότι εκεί ήθελε να θητεύσει και εκείνος, μετά, στον δρόμο της επιστροφής. Βιαζόταν να μεγαλώσει, να ακολουθήσει τα χνάρια του μεγάλου αδελφού...

Το μυαλό μου κολλημένο στον Λευτέρη.. Κανένα παράπονο, καμιά διαμαρτυρία, ακουγόταν γεμάτος, ευχαριστημένος. Ήταν καλά, μπορούσα να το καταλάβω, και αυτό με καθησύχαζε. 'Μαθήματα πειθαρχίας είναι όσα μας κάνουν, να φτάσουμε να κάνουμε το 'εγώ' 'εμείς' και να παλεύουμε σαν μία γροθιά..' Ανοιχτός στις αξίες που μπορούσε να πάρει από εκεί.. Τίποτα δεν κράτησε μαζί του, δυο-τρία πράγματα, ό,τι χωρούσε στην τσέπη της στολής.. Αυτάρκης, βρήκε στο μέτρο το άριστο... 

Περασμένα μεσάνυχτα και τα τζιτζίκια ακόμα τραγουδούν. Η πραγματικότητα γύρω μου αλλάζει, με δυσκολία συγχρονίζομαι πλέον μαζί της.. Δεν υπάρχουν αντοχές, ούτε διάθεση... Δροσιά στους 36 ανακοίνωσε από μεθαύριο η ΕΜΥ. Κάτι είναι κι αυτό. Μετά τους 43, οι 36 βαθμοί  μπορεί και να μου φανούν σαν άνοιξη...