Η μέρα που δεν είδα τους Όρνιθες

Δεν είχαμε βγάλει εισιτήρια, ούτε καν ξέραμε το πρόγραμμα παραστάσεων για το φετινό καλοκαίρι. 'Πάμε;' 'Πάμε' ήταν η αναμενόμενη απάντηση από όλους, αφού για όλους μας Αύγουστος χωρίς Επίδαυρο δεν γίνεται παρά μόνο όταν λείπουμε από την Αθήνα. Για μεγάλη μας χαρά είδαμε ότι υπήρχε παράσταση με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, ο οποίος είναι η αδυναμία και των δύο παιδιών μου. Η πρώτη φορά που τους είχα πάει πήγαιναν δεν πήγαιναν τρίτη με τετάρτη δημοτικού έκαστος.

Προσπάθησα από τη μεριά μου να τους εντρυφήσω από νωρίς στην αρχαία κωμωδία αρχικά να εξοικειωθούν με το συγκεκριμένο είδος θεάματος, ώστε στην πορεία το πέρασμα στην περισσότερο απαιτητική αρχαία τραγωδία να γίνει ομαλά. Σήμερα βρίσκονται σε φάση να μπορούν να κρίνουν και να συγκρίνουν παραστάσεις μεταξύ τους καθώς και δημιουργούς. Ο Αριστοφάνης όμως παραμένει ο πιο αγαπημένος τους και τι χαρά όταν είδαμε ότι υπήρχε παράσταση Αριστοφάνη με ένα έργο που δεν είχε τύχει να δούμε καμία φορά.

Τη μία μέρα το βρήκαμε, την άλλη ήμασταν έτοιμοι. Μαζί μας θα ερχόταν και μία θεία του συζύγου, η οποία δεν είχε πάει ποτέ της Επίδαυρο κι όταν το άκουσε πέταξε από τη χαρά της. Έφυγε από το εξοχικό που ήταν με τον άντρα της, βούτηξε το αυτοκίνητο και μέσα σε δύο ώρες ήταν στο σπίτι μας έτοιμη για αναχώρηση.

Αυτές τις δύο ώρες που μεσολάβησαν ο μικρός μου γιος μπήκε στο ίντερνετ και φρόντισε να μάθει τα πάντα για την υπόθεση του έργου, ώστε να είναι προετοιμασμένος. 'Μην ανησυχείς θεία, εγώ θα σου λέω τι θα βλέπουμε' δήλωσε περήφανα, και με το δίκιο του βέβαια.

Φαίνεται όμως πως λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο και ο ξενοδόχος στην προκειμένη ήταν ο καιρός. Μέχρι να έρθει η ώρα της αναχώρησης μαύρα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται απειλητικά έτοιμα να ξεσπάσουν. Για πρώτη φορά ύστερα από έναν καυτό Ιούλη που μας έψησε κυριολεκτικά με τις θερμοκρασίες του και έναν μισό Αύγουστο που πεισματικά δεν έλεγε να δροσίσει, ο αέρας μύρισε βροχή και καταιγίδα.

Βρήκα το τηλέφωνο του αρχαίου θεάτρου, το οποίο βούιζε ασταμάτητα. Κάποια στιγμή η γραμμή ελευθερώθηκε. 'Θα γίνει η παράσταση απόψε;' ρώτησα και η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής δεν απάντησε στο ερώτημα με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο. 'Ακούστε, αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε όλες τις περιοχές τριγύρω βρέχει καρεκλοπόδαρα, όμως εδώ δεν έχει ρίξει σταγόνα βροχής. Όσο αυτό κρατήσει, η παράσταση δεν ματαιώνεται, δεν μπορώ όμως να σας πω με σιγουριά αν η υπάρχουσα κατάσταση θα παραμείνει ως έχει μέχρι την ώρα της έναρξης.'

Ούτε ναι, ούτε όχι, δηλαδή. Προβληματιστήκαμε. Ο καιρός είχε ήδη μαυρίσει για τα καλά. Άλλες μέρες θα παρακαλάγαμε να γίνει αυτό, όμως τώρα βρήκε; Που θα πηγαίναμε στην Επίδαυρο;

Η θεία απογοητευμένη αποφάσισε να επιστρέψει στο εξοχικό, δεν το ρίσκαρε να κάνει το δρομολόγιο για το τίποτα. Κι εκεί που το αποφάσισε να' σου και οι πρώτες στάλες πάνω στα κεφάλια μας. Και αφού η παράσταση προφανώς θα ματαιωνόταν, πήρε μαζί της και τον μικρό για λίγες μέρες να κάνει, παρεπιπτόντως, τα μπάνια του.

Μείναμε στο σπίτι οι δυο μας και ο Λευτέρης, ο οποίος είναι στο σπίτι αυτές τις μέρες με άδεια. Είχε κάνει χαρά που θα έβλεπε την παράσταση πριν φύγει για Κύπρο... ναι, εκεί τον στείλανε τελικά, στην Κύπρο... Ο άντρας μου τον είδε έτσι απογοητευμένο και έριξε την ιδέα. 'Πάμε μωρέ, το πολύ-πολύ αν δεν ευωδώσει, καθόμαστε κάπου εκεί κοντά να φάμε, να κάνουμε τη βόλτα μας και επιστρέφουμε.'

Όλοι πετάξαμε τη σκούφια μας!

Στην εθνική οδό μας έπιασε η βροχή. Στο βάθος, προς τη μεριά της Επιδαύρου, ο κόσμος άστραφτε και βρόνταγε.. Δύσκολα θα άλλαζαν τα πράγματα όπως έδειχνε η κατάσταση, όμως ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε όποιο πρόγραμμα θέλαμε, ούτε εισιτήρια θα χάναμε, ούτε είχαμε κοπιάσει να τα αποκτήσουμε και αν σε περίπτωση γινόταν τελικά και ανέβαινε η παράσταση, δεν θα είχε και κόσμο, αφού ο καιρός θα οδηγούσε λογικά πολλούς σε ακύρωση των σχεδίων τους. Άρα, όλα καλά.

Σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων πριν τον προορισμό μας η κίνηση άρχισε να πυκνώνει, μέχρι που λίγο πριν την είσοδο στους χώρους στάθμευσης έξω από το αρχαίο θέατρο έφτασε να γίνεται το αδιαχώρητο. Ήταν πραγματικά τόσο παρήγορο και τόσο ελπιδοφόρο να βλέπεις μια φάλαγγα από αυτοκίνητα γεμάτα από κόσμο που πραγματικά διψάει για αυτές τις εκδηλώσεις πολιτισμού που τόσο άδικα δεν προβάλλονται όσο θα' πρεπε με αποτέλεσμα να περνάνε στα αζήτητα... Φτάσαμε στα ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο ταμεία με τον καιρό μαυρισμένο έτοιμο να βρέξει. Λίγες στάλες βροχής έπεφταν εδώ κι εκεί σποραδικά, ενώ το χώμα πρόδιδε με τις νερολακκούβες του ότι είχε προηγηθεί δυνατή μπόρα. Ο Λευτέρης έφυγε μπροστά να ρωτήσει αν τελικά θα προχωρήσει κανονικά το πρόγραμμα και εκείνα μόλις τα λεπτά πήρε η κοπέλα του ταμείου ενημέρωση ότι η παράσταση με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη δυστυχώς ακυρώνεται οριστικά λόγω καιρικών συνθηκών.

Φύγαμε ολίγον απογοητευμένοι, αφού όπως είπε κι ο Λευτέρης μου, φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε τελικά νερό. Ο κόσμος πήρε στενοχωρημένος τον δρόμο της επιστροφής. Σκεφτόμασταν όλους αυτούς τους ξένους που έρχονταν από τις άκρες του κόσμου προκειμένου να δουν παράσταση αρχαίας κωμωδίας να φεύγουν άπραγοι και απογοητευμένοι, και τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια ματαίωση για την εντύπωση ..ελαφροσύνης που δίνουμε σε αυτούς που επισκέπτονται τη χώρα μας... Πήγαμε στη Νέα Επίδαυρο όπως και τόσοι άλλοι που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς και μέσα σε λίγα λεπτά δεν έπεφτε καρφίτσα στο λιμάνι. Κάτι καλό βγήκε έστω από τη ματαίωση, αφού εξαιτίας της πήραν λίγη ζωή τα επαρχιακά καφέ και ταβερνάκια της περιοχής...

Παρόλο που μείναμε με το παράπονο της ματαίωσης, τα περάσαμε υπέροχα, φάγαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε και επιστρέψαμε χορτάτοι από καλή διάθεση πίσω στην Αθήνα αργά τη νύχτα. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι τελικά δεν έριξε σταγόνα βροχής στην Επίδαυρο, ο καιρός είχε ανοίξει και θα μπορούσαμε να δούμε τη βροχή των Περσειδών που είχε προαναγγελθεί, σε έναν ξάστερο λαμπερό ουρανό. Το πιο ωραίο είναι ότι τώρα που γράφω από το γραφείο του σπιτιού μου έξω γίνεται χαλασμός από το αυγουστιάτικο μπουρίνι που ξέσπασε μόλις πριν από λίγα λεπτά...