Η αλλαγή της διακόσμησης του σπιτιού ανά τακτά χρονικά διαστήματα είναι μια συνήθεια που έχω αποκτήσει από την αρχή σχεδόν της συζυγικής μου ζωής. Το να αλλάζει η θέση των διακοσμητικών στοιχείων (πόσο μάλλον των επίπλων) ήταν κάτι το εντελώς άγνωστο στο πατρικό μου σπίτι. Πολλές φορές είχα την αίσθηση πως τόση ήταν η ακρίβεια των θέσεων που είχαν πάρει τα πράγματα σε κλίμακα χιλιοστού που ήταν λες και είχαν ριζώσει στα σημεία που ήταν τοποθετημένα και πως εκεί ήταν καταδικασμένα να βρουν το πλήρωμα του χρόνου.
Αυτή η στασιμότητα μου δημιουργούσε θλίψη. Όταν λοιπόν βρέθηκα στο δικό μου σπιτικό, πλέον αισθάνθηκα τη γλύκα της απόλυτης ελευθερίας πως τώρα μπορούσα να αλλάξω, να μεταφέρω, να πειραματιστώ, να υποστηρίξω ή να απορρίψω τα πάντα όλα κατά βούληση και όσο συχνά ήθελα χωρίς να στενοχωρηθεί κανείς. Μερικές φορές οι αλλαγές ήταν τόσο δραστικές που ερχόταν ο σύζυγος από τη δουλειά και έβρισκε ένα ..καινούργιο σπίτι! Το μόνο που δεν είχα μετακινήσει με τα χρόνια ήταν το σύνθετο, και θα το είχα κάνει αν μπορούσα να χειριστώ τον όγκο και το βάρος του. Ευτυχώς που σε αυτά είναι πολύ συναινετικός και δείχνει να μου έχει εμπιστοσύνη σε όποια αλλαγή κι αν κάνω, όχι ότι παραπονιέται βέβαια αφού κι εγώ κάνω ακριβώς το ίδιο.
Για μένα, ο τρόπος που είναι στημένα τα πράγματα μέσα στο σπίτι, οι συνδυασμοί μεταξύ τους σε θεματικές, σχήματα και χρώματα, το γενικότερο οπτικό αποτέλεσμα που εισπράττουν οι αισθήσεις, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αν κάτι δεν είναι όπως το θέλω ή αισθάνομαι ότι δεν ταιριάζει με το ύφος και τη διάθεση της στιγμής, της εποχής κτλ., το μάτι μου κολλάει εκεί σα να το κάνει επίτηδες μόνο για να μου χαλάσει τη διάθεση και δεν ησυχάζω μέχρι να βρω τον τρόπο να το αλλάξω. Και για να μπορεί το σπίτι να συμβαδίζει στις διαθέσεις της κάθε εποχής πρέπει μια στο τόσο να γίνονται αλλαγές. Αυτή η ανανέωση νομίζω ότι έχει ευεργετική επίδραση σε όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, και χαίρομαι διπλά γι' αυτό. Η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και το σπίτι μας εκμηδενίζεται, αφού χάρη στον χρόνο και την αγάπη που του δίνουμε αποκτά κάτι από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας και γίνεται ζεστό και οικείο και φιλόξενο όχι μόνο για εμάς που το ζούμε και το απολαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας αλλά και στους επισκέπτες μας, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μας την αίσθηση πως το σπίτι είναι πιστή εικόνα αυτού που εκπέμπουμε τόσο εγώ όσο και ο άνδρας μου, αφού και εκείνος δεν πηγαίνει πίσω σε ό,τι έχει να κάνει με αλλαγές και καλλιτεχνίες.
Χτες το απόγευμα έτυχε να πάμε μαζί στο σπίτι ενός φίλου του γιου μου που μας είχαν καλέσει. Ο Γιάννης είχε ξαναπάει, εμείς όμως θα τους επισκεπτόμασταν για πρώτη φορά. Ο πατέρας ήταν μηχανολόγος μηχανικός και το σπίτι ήταν φτιαγμένο από τον ίδιο από τα θεμέλια. Φρίκη... Ένα σπίτι μοιρασμένο σε τρία επίπεδα όπου στο ένα επίπεδο βρισκόταν η κουζίνα, στο άλλο το σαλόνι και στο τρίτο τα υπνοδωμάτια. Μια διαρρύθμιση λαβύρινθος με κάθετη ανάπτυξη (τι πιο άβολο!), καμία λειτουργικότητα, οι πάντες να ουρλιάζουν στους πάντες μεταξύ ορόφων, όλοι με το κινητό στα χέρια για να μπορούν να συνεννοούνται αν κάποιος τύχει και δεν ακούσει να κραυγάζουν το όνομά του, μια υστερία, ένα πανδαιμόνιο μέσα σε ένα σπίτι που έμοιαζε να έχει δεθεί κόμπος, γεμάτο από σκοτεινούς διαδρόμους και μικροσκοπικά δωμάτια χωρίς κανέναν απολύτως χαρακτήρα, χωρίς μία καλαίσθητη γωνία, χωρίς ένα κάδρο στους τοίχους να πάρει η ευχή!, από έναν άνθρωπο που η δουλειά του είναι να φτιάχνει σπίτια!... Φύγαμε από εκεί μέσα με δυνατό πονοκέφαλο μη βλέποντας την ώρα να γυρίσουμε στο σπιτάκι μας να ξαναβρούμε την ησυχία μας και αναρωτιόμασταν πώς άντεχαν αυτοί οι άνθρωποι ως το τέλος της ημέρας να μην έχουν χάσει το μυαλό τους μέσα σε αυτό το χαοτικό, στενάχωρο, άσχημο, άβολο, καταθλιπτικό και παρατεταμένα υστερικό κονφούζιο, όπου ο ένας εξόντωνε τον άλλον με τα μέχρι τελικής πτώσεως ουρλιαχτά τους, έχοντας μπλέξει μέσα σε έναν απερίγραπτο γόρδιο δεσμό μαζί με το σπίτι και τις ίδιες τις ζωές τους...
Το σπίτι για μένα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ζει και αναπνέει όπως κι εμείς, αποζητώντας την προσοχή και τη φροντίδα μας. Όση αγάπη του προσφέρουμε τόση μας επιστρέφει πίσω και ακόμα παραπάνω. Ακόμα και ο χρόνος που του αφιερώνουμε για να το φροντίσουμε, να το καλλωπίσουμε ή ό,τι άλλο, ακόμα κι αυτός επιστρέφει πίσω σε εμάς στο πολλαπλάσιο, αφού σε ένα σπίτι που έχουμε δώσει κάτι από τον εαυτό μας ο χρόνος κυλά πιο αργά και πιο ουσιαστικά, χαρίζοντας ανεκτίμητες στιγμές γαλήνης και ηρεμίας που τόσο έχουμε ανάγκη.
Οι φωτογραφίες είναι από μια γωνιά που έφτιαξα αυτές τις μέρες. Γενικά, τα περισσότερα πράγματα που βρίσκονται μέσα στο σπίτι έχουν φτιαχτεί από εμένα και τον σύζυγό μου, μιας και στους δυο μας αρέσει εξίσου να ασχολούμαστε με τα μαστορεματο-καλλιτεχνικά πραγματάκια που το αφορούν. Ένα μικρό ξύλινο τραπεζάκι σε αχρηστία βρήκε τη θέση του σε μια γωνιά της τραπεζαρίας. Κάποια στιγμή που θα βρω τον χρόνο σκέφτομαι να του αλλάξω χρώμα. Προς το παρόν, του άλλαξα το ντεκόρ. Ένα ασημένιο κηροπήγιο, δώρο γαμήλιο από φίλους που είχε κλειστεί για χρόνια μέσα στο ντουλάπι, ένας δίσκος σφυρήλατος, απόκτημα από κάποια εκδρομή μας στα Γιάννενα, στη μια μεριά ένα γυάλινο κηροπήγιο που γέμισε με τα κουκουνάρια που είχαν μαζευτεί από μια βόλτα μας στο πάρκο με ένα ρεσώ ανάμεσά τους, στην άλλη ένα μάτσο κλωνάρια από ανθούς άγριου σκόρδου από το εξοχικό που είχα αποξηράνει το καλοκαίρι δεμένα με υπόλευκες μεταξωτές κορδέλες, λίγα σύκα αποξηραμένα που μας είχαν έρθει πεσκέσι μέσα στις γιορτές από το νησί και αυτό ήταν όλο για να αποκτήσει ζωή μια άχρωμη γωνιά της τραπεζαρίας και να μας φτιάξει τη διάθεση. Χωρίς έξοδα, χωρίς κόπο, έτσι απλά!
