Θλίψη μόνο..

 

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την εκπομπή-αφιέρωμα στην δρ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, ωστόσο έχω διαβάσει βιβλία της και την έχω διδαχτεί στο πανεπιστήμιο. Για την κα Γλύκατζη μόνο τα καλύτερα έχω να πω, γυναίκα πρωτοπόρος, η πρώτη πρύτανις γυναίκα και η πρώτη Ελληνίδα διευθύντρια ερευνών στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και το κέντρο επιστημονικών ερευνών της Γαλλίας αντίστοιχα, με αμέτρητους τιμητικούς τίτλους και περγαμηνές, με βαθειά γνώση του αντικειμένου της, αναγνωρισμένη παγκοσμίως για το έργο, τη συνεισφορά και την προσωπικότητά της. 

Κι όμως, κάποιοι, Έλληνες δυστυχώς, αμφισβητούν αυτή της την ελληνικότητα. Ο λόγος; Επειδή ασχολήθηκε με το Βυζάντιο και, κατ' εκείνους, τα χίλια χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κακώς έπρεπε να υφίστανται, έπρεπε να διαγραφούν. Γιατί; Γιατί είναι κολλημένοι στην ειδωλολατρεία και το δωδεκάθεο. Και γιατί, αν ήξεραν καλύτερα, δεν θα μίλαγαν, δεν θα έβριζαν, μάλλον, αφού χάρη στο Βυζάντιο ξέρεις σήμερα εσύ, δωδεκαθεϊστή, αντίχριστε δηλαδή άνθρωπε, την αρχαιοελληνική γραμματεία για την οποία παινεύεσαι, και τον ηθικό χριστιανικό κώδικα με το οποίο σε μεγάλωσαν οι γονείς σου και οι παππούδες σου και οι ήρωες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για να έχεις εσύ σήμερα το δικαίωμα να βρίζεις και να κατηγορείς.

Ναι, εννοείται ότι έγιναν ευτράπελα στα χρόνια του Βυζαντίου, και κάποιοι αρχαιοελληνικοί ναοί καταστράφηκαν, και αγάλματα συνθλίφτηκαν, και άνθρωποι πέθαναν, εντάξει, συμφωνούμε, κάποιες σελίδες δεν ήταν ροζ με ωραία ηλιοβασιλέματα. Σήμερα δεν συμβαίνουν αυτά; Εσύ, που είσαι προοδευτικός και επαναστατείς ενάντια στον Θεό και Δημιουργό σου για να προασπίσεις ψεύτικους θεούς φτιαγμένους από μάρμαρο, ξύλο ή πηλό, που ακυρώνεις την έννομη τάξη με το να καταστρέφεις δημόσια περιουσία κάθε φορά που τα σπας σε μια επέτειο και σπάζεις στο ξύλο κάποιον μετανάστη ή τη γυναίκα σου και το παιδί σου, ή όποιον άλλον δεν συμφωνεί μαζί σου, να ακυρώνεις δηλαδή κάθε έννοια σεβασμού και αξιοπρέπειας και ισοκρατίας προς τον συνάνθρωπο και να προκαλείς το χάος και την αποσάρθρωση και τον μηδενισμό και την ακύρωση στο όνομα αυτής σου της προοδευτικότητας, πόσο Έλληνας αλήθεια εξακολουθείς να αυτοθεωρείσαι; 

Όμως, ήρθε ο Χριστιανισμός, η ενανθρώπιση του αληθινού Θεού χάρη στον Ιησού Χριστό που καταδέχτηκε και περπάτησε στη γη, ανάμεσα στους ειδωλολάτρες και τους έκπτωτους, μόνο για να σωθεί το ανθρώπινο γένος, για να σωθείς εσύ. Το γεγονός αυτό ήταν συνταρακτικό σε παγκόσμια κλίμακα. Το αληθινό φως νίκησε το μάρμαρο και το ξύλο, και το άφθαρτο ήρθε και αντικατέστησε το φθαρτό, τους φθαρτούς μαρμάρινους θεούς, τις ανθρωποθυσίες, τις ζωοθυσίες, τα όργια, για να σώσει εσένα. Η ιστορία έπρεπε να προχωρήσει γιατί τα δεδομένα άλλαξαν, το κοντέρ του χρόνου μηδενίστηκε και ξεκίνησε ξανά από την αρχή γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να γνωρίσει τον αληθινό Θεό και όχι τις απομιμήσεις του, αγαπητέ δωδεκαθεϊστή, αρχαιοελληνιστή, αναρχικέ, προοδευτικέ και όπως αλλιώς θέλεις να αυτοαποκαλείσαι.

Ο Θεός, σε μια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία κατέβηκε στη γη, για να Τον γνωρίσουμε. Κι εμείς, τι; Θα Του γυρίσουμε την πλάτη; Επειδή κάποτε ήμασταν δωδεκαθεϊστές; Και αρχίζουμε να χλευάζουμε έναν άνθρωπο που σκύβει πάνω σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή της ιστορίας, όπου ο Θεός συναντιέται με τον άνθρωπο; Ακυρώνοντας την ελληνικότητα αυτής της μεγάλης Ελληνίδας, επειδή μόνο αυτοί που τα λένε έτσι είναι οι Έλληνες και οι άλλοι που λένε ίσως κάτι διαφορετικό από σένα να πάνε να πνιγούν; Δεν πάει έτσι.

Πόσο Έλληνας είσαι, αλήθεια, όταν εκ πεποιθήσεως απορρίπτεις το παρελθόν σου; Γιατί παρελθόν δεν είναι μόνο ο χρυσός αιώνας, είναι και το Βυζάντιο. Είναι και η υποδούλωση στους οθωμανούς για τετρακόσια χρόνια. Τα διαγράφουμε κι αυτά; Είσαι σίγουρος ότι μετά από τετρακόσια χρόνια άγριας υποδούλωσης σε έναν αλλόθρησκο, απολίτιστο λαό, συνεχίζεις να είσαι σίγουρος ότι το dna σου είναι 100%  ελληνικό; και όχι τουρκικό; όχι σλαβικό; όχι αλβανικό; Ότι δεν είσαι νοθευμένος; μιγάς; μισοπολιτισμένος - μισοβάρβαρος; Γιατί αυτό μου δείχνει η συμπεριφορά σου, και οι πεποιθήσεις σου, βεβαίως. Ένας αληθινός Έλληνας δεν θα απέρριπτε κανένα κομμάτι του παρελθόντος του. Δεν θα εξύβριζε ποτέ συνάνθρωπό του. Δεν θα έβγαινε στα μίντια να βρίσει μια γυναίκα που το μόνο που έχει κάνει μέχρι τώρα είναι να προσφέρει τις γνώσεις της πάνω στην Ελλάδα, προβάλλοντάς μας, όλους εμάς τους Έλληνες, ανά τον κόσμο. Αυτό κάνει ο αληθινός Έλληνας, αγαπητέ/ αγαπητή μου. Και, δει, ένας Έλληνας Χριστιανός.

Απορρίπτεις το Βυζάντιο, δεκτό, σε έναν πολιτισμένο κόσμο όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Απορρίπτεις όσους ασχολούνται με αυτή την περίοδο υβρίζοντας και υποτιμώντας κάποιον που δεν σε έχει πειράξει, την άποψή της εκφράζει και μάλιστα με επιστημονική τεκμηρίωση, και, ως δωδεκαθεϊστής, απορρίπτεις τον Χριστιανισμό και τον Τριαδικό Θεό. Οκέι, όλα δεκτά. Όμως, θέλεις να κάνεις και Χριστούγεννα, ε; Θέλεις να σουβλίσεις και το αρνάκι σου το Πάσχα. Θέλεις να γιορτάζεις και την ονομαστική σου γιορτή, που ακούει μάλιστα και σε όνομα βυζαντινής αυτοκράτειρας στην προκειμένη, ή αγίου, ή χριστιανικής γιορτής και επετείου, και να παντρέψεις ή να βαπτίσεις το παιδί ή το εγγόνι σου, και να κάνεις ένα μνημόσυνο στον αποθανόντα συγγενή σου, και έναν αγιασμό στο καινούργιο σου σπίτι ή αυτοκίνητο ή επιχείρηση ή στο σχολείο του παιδιού σου. 

Άρα, τα θέλεις όλα. 

Όμως, δεν πάει έτσι.

----

Οι φωτογραφίες είναι σελίδες από το τετράδιο σημειώσεών μου στην Αγία Γραφή. 

Με αγάπη,

Εύα 💗

Κάποιες σκέψεις

Ναι, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν όντως ο ορισμός της ομορφιάς, ευθυτενείς, υπερήφανοι, όμορφοι, οι γυναίκες καλοχτενισμένες, με λεπτή μέση και αραχνοΰφαντα διάφανα προκλητικά ιμάτια, πρότυπο για τους γλύπτες και ζωγράφους της εποχής που αντέγραφαν με ρεαλισμό την πραγματικότητα που έβλεπαν γύρω τους. Ήταν η αποθέωση του εαυτού, η θεοποίησή του. 

Σε όλα αυτά συμφωνώ, και, ναι, είναι μίζερο να βλέπεις από την άλλη μαυροφορεμένα και άχαρα ράσα και σκυφτές ατημέλητες μοναχές στη νεοελληνική πραγματικότητα, όπως λες, όταν τριγύρω σου υπάρχει τόσο χρώμα και μουσική και ένταση και σταρς και ινφλουένσερς και παιχνίδια στις αμμουδιές και ροκ συγκροτήματα στις συναυλίες και έρωτας και αυτοκίνητα και δράση, δράση, δράση σε όλα τα επίπεδα. 

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ, μέρος αυτού του υλιστικού συστήματος, όχι στην υπερβολή του, αλλά επηρεαζόμουν κι εγώ, δεχόμουν αυτά τα ερεθίσματα, ανήκα σε αυτό το σύστημα αξιών και ήμουν ευχαριστημένη. 

Μέχρι που αρρώστησα. Και είδα πόσο φθαρτά είναι όλα αυτά και πόσο εφήμερα. Είδα επίσης, πως όσο δυνατή και ατρόμητη κι αν πίστευα πως ήμουν, δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω τον χρόνο να κρατήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, γιατί απλά ο χρόνος, η ζωή, η αναπνοή, τίποτα από όλα αυτά δεν εξαρτόταν από μένα, ούτε έστω από τους θεράποντες γιατρούς. Ήμουν έρμαιο στο παιχνίδι που παιζόταν για τη ζωή μου. Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα πως ήμουν κυρία του εαυτού μου κι ότι θα ζήσω για πάντα, αυτά ήταν τα δεδομένα μου. Τίποτα δεν ήμουν στην πραγματικότητα, παρά σκόνη και νερό. Τι ήταν όμως αυτό που μου ψιθύριζε στο αυτί τις αβάσταχτες νύχτες της οδύνης στον θάλαμο του νοσοκομείου: "συνέχισε, μην εγκαταλείπεις, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα, έχε θάρρος, δεν είσαι μόνη. Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά." Συνέχεια και συνέχεια. Τι μου συνέβαινε τώρα;

Ένα από αυτά τα βουβά βράδια της αγωνίας μου, μπήκε στο θάλαμο ένας ιερέας, νεαρός στην ηλικία, μαύρο ράσο, ξανθοκόκκινο μουσάκι, μαλλιά τυλιγμένα πίσω σε κότσο, ήταν δεν ήταν στα τριάντα. Είδε ότι δεν κοιμόμουν και με πλησίασε με ένα χαμόγελο. "Πώς είναι το όνομά σου;" με ρώτησε. "Ευαγγελία" απάντησα εγώ. "Θέλω να εξομολογηθώ" συνέχισα χωρίς δεύτερη σκέψη, μια σκέψη που δεν είχε έρθει ποτέ στο μυαλό ως τότε. Ο ιερέας έσκυψε προς το μέρος μου και άρχισε χαμηλόφωνα να λέει μια προσευχή. Δεν καταλάβαινα τις λέξεις, όμως δε με ένοιαζε, γιατί κάτι συντελούνταν μέσα μου εκείνη τη στιγμή που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Με είχε συνεπάρει, με πλημμύριζε σαν ένα ορμητικό κύμα δύναμης που με τραβούσε μακριά από τον θάνατο προς τη ζωή. Αυτό το κύμα φούσκωνε ολοένα και περισσότερο. Τα δάκρυα έτρεχαν ποταμός από τα μάτια μου, έκλαιγα με αναφιλητά. "Έχε θάρρος, καλή μου. Ο Θεός είναι εδώ, μαζί σου. Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά." Έβγαλε ένα κομποσχοίνι που κρατούσε κρυμμένο στη ζώνη του ράσου, μου έδειξε τη νοερά προσευχή, "πάρ' το" μου είπε, "χρησιμοποίησέ το. Αυτό είναι το όπλο σου. Θα προσεύχομαι για σένα". Μου έδωσε την ευχή του και έφυγε... το ίδιο αθόρυβα όπως είχε έρθει. Και εκείνη τη στιγμή ήξερα μέσα μου ότι θα γίνω καλά. Και ότι δεν θα ξαναμείνω μόνη.

Όπως και έγινε...

Είναι εμπειρίες που δύσκολα μπορείς να τις πιστεύεις, όταν γύρω σου η πραγματικότητα σφυροκοπά ανελέητα με τον κυνισμό και την σκληρότητά της. Όταν έχεις δεχτεί όμως τέτοιες αλλοιώσεις, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ξαναγυρνάς πίσω, σε όλα αυτά που θεωρούσες για δεδομένα ως τότε. Έχεις αλλάξει μέσα σου με έναν τόσο έντονο, επαναστατικό, ολοκληρωτικό, σαρωτικό τρόπο, που πια οι επιστημονικές κατακτήσεις και τα ωραία ρούχα και η τεχνολογία και η δράση δράση δράση, δεν σε συγκινούν πλέον. Βρίσκεσαι αλλού. Έχεις γευτεί κάτι από Θεό και έχουν αλλάξει όλα. 

Η χάρη του Θεού δεν μπορεί να εξηγηθεί με ανθρώπινες λέξεις και δεδομένα, όσο και να προσπαθήσεις να το κάνεις. Γιατί δεν χωράει μέσα σε όλο αυτό που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος κι όσα παραπάνω και καλύτερα και πιο προηγμένα και να κατακτήσει, πάλι δεν θα μπορέσει να το φτάσει. Γιατί δεν είναι θέμα γνώσης, αλλά αποκάλυψης. Είναι δώρο στον άνθρωπο από τον Δημιουργό του. Και μόνο από αυτό, δεν μπορεί παρά να σε πιάνει δέος και συντριβή. Νιώθεις τόσο μικρός και ασήμαντος και τρωτός μπροστά σε αυτή τη Δόξα, που χαραγματιές μόνο έχει ανοίξει για σένα, για να υποψιαστείς. Η Χάρη του Θεού θα σε ξεπερνά πάντα. Γιατί είσαι το δημιούργημα, είσαι σκόνη και νερό. Αλλά και τόσο μεγάλος, μέσα σου, μέσα στην ψυχή σου. Γιατί έτσι σε δημιούργησε, για να έχεις ένα κομμάτι δικό Του μέσα σου. Για να μπορείς να συνδέεσαι με αυτό το ανώτερο, το ανεξήγητο, το θεϊκό που δεν μπορείς να κατανοήσεις, παρά μόνο όταν σου το αποκαλύπτει Εκείνος. Σε μια ανείπωτη στιγμή, σε έναν θάλαμο νοσοκομείου.  

Με αγάπη,

Εύα 💗

Εξουσία δεν σημαίνει ανωτερότητα

Συγχωρήστε με που δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει "παραγεγραμμένο έγκλημα λόγω πεπερασμένου χρόνου". 

Τι σχέση μπορεί να έχει το ένα με το άλλο; Με ποια λογική έχουν συνδεθεί αυτά τα δύο; 

Όσος χρόνος και να περάσει, το έγκλημα δεν παραμένει έγκλημα; Τουλάχιστον, μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη; Έγκλημα και τιμωρία, μαζί δεν πηγαίνουν αυτά τα δύο; Δεν έπεται το ένα του άλλου;

Η παραγραφή δηλαδή, εφόσον έχει περάσει κάποιος καθορισμένος χρόνος από το έγκλημα, δεν συνεπάγεται ότι αυτός που διαπράττει το έγκλημά του αυτόματα συνηγορεί και με την τιμωρία των θυμάτων του; 

Ο θύτης δηλαδή γίνεται και εγκληματίας και τιμωρός; 

Και συνεχίζει να εγκληματεί λόγω παραγραφής χρόνου;

Με ποια λογική;

Με βάση ποια ανθρώπινη αξία;

Και η δικαιοσύνη του θύματος; 

Η ελευθερία του θύματος; 

Η δικαίωσή του;

Και βρεγμένος και δαρμένος;

Και ο εγκληματίας απέξω;

Σα να μην τρέχει τίποτα;

Για να συνεχίζει να βιάζει γυναίκες; 

Να κακοποιεί ανήλικα παιδιά;

Να καταστρέφει ζωές;

Να διαστρεβλώνει αξίες;

Να επιβάλλει την ψυχασθένεια και την ανωμαλία του πάνω στο κοινωνικό σύνολο ως ηθικά επιτρεπτό;

Να επιβάλλεται ως διεστραμμένος influencer σε εύπλαστες ομάδες που ακόμα διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους;

Γιατί απλά μπορεί;

Να κάνει ό,τι γουστάρει γιατί μπορεί;

Ή μήπως γιατί τον αφήνουν;

Ιδού η απορία...

Έπεσαν όλοι οι φραγμοί στο όνομα της ελευθεριότητας και της προοδευτικότητας και μοντερνικότητας και μετά τι; Όλη αυτή η θύελλα αλλαγών έφερε κάτι καλύτερο; Κάτι ανώτερο; Ανώτερο από τι; Κι αν είναι ανώτερο και χειροκροτούμε αυτή την αλλαγή, ποιο είναι το αποτέλεσμά της; Ποιοι είναι οι καρποί της; Γιατί, όπως λέει και στην Καινή Διαθήκη, από τους καρπούς φαίνεται το δέντρο. Καλοί καρποί, καλό το δέντρο. Κακοί καρποί, πρέπει το δέντρο να πηγαίνει σούμπιτο στη φωτιά για καυσόξυλα.

Ή μήπως έχουμε μπερδευτεί τόσο που τον κακό καρπό τον λέμε καλό και τον καλό κακό;

Να, κι άλλη μια απορία...

Εκτός και αν είναι δασκαλεμένο όλο αυτό το μπέρδεμα, γιατί η πρόοδος υποτίθεται ότι είναι εκεί για να μας κάνει καλύτερους από αυτό που ήμασταν στο παρελθόν. Να μας κάνει ανώτερους.

Σα να αρχίζουν οι απορίες να πληθαίνουν, μου φαίνεται.

Δεν ξέρω τι έχει πάθει ο κόσμος τον τελευταίο καιρό και σα να έχει σεληνιαστεί ένα πράγμα και το άσπρο το βλέπει για μαύρο και ανάστροφα. Είναι μήπως αυτή η αγωνία να κατακτήσουμε όλα αυτά τα καινούργια και προοδευτικά και, χωρίς να το καταλάβουμε, ξεχνάμε τα άλλα, αυτά που έχουμε μάθει ήδη και λόγω παραγραφής πεπερασμένου χρόνου καταλήγουμε να τα πετάμε στα σκουπίδια ως μη επίκαιρα; μη της μόδας; μη "in"; Γιατί τώρα είναι παλιομοδίτικα, ξεπερασμένα, γραφικά. Γιατί το καινούργιο είναι πιο "πιασάρικο", πιο μοντέρνο, έχει άλλη αίγλη, έχει τη γλύκα της εξουσίας, την ηδονή που φέρνει το παιχνίδι μαζί της. Και πλέον μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όταν το θέλει, σε όποιον το θέλει, είτε θέλει ο άλλος είτε δεν θέλει. Γιατί απλά μπορεί. Σωστά;

Είναι γλυκειά η εξουσία. Να κάνεις ό,τι θέλεις και να μη λογοδοτείς σε κανέναν και για τίποτα. Και αισθάνεσαι ανώτερος γιατί είσαι αυτός που την διαθέτει και έτσι πρέπει να κάνεις παιχνίδι. Κι αν καταστραφούν μερικές παιδικές ή εφηβικές ψυχές στο μεταξύ, τι να κάνουμε τώρα, παράπλευρες απώλειες. Εσύ είσαι ανώτερος. Έχεις την εξουσία. Είσαι υπεράνω. Έχεις ξεπεράσει τον ίδιο σου τον εαυτό. Κατά πώς πάει, σε λίγο θα γίνεις και θεός. Γιατί αυτή τη γνώμη έχεις για τον εαυτό σου, αλλιώς δεν θα εγκληματούσες. 

Το αν, βέβαια, αυτή σου η γνώμη συνάδει και με την γνώμη των θυμάτων σου, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

***

"Νομίζω μερικές φορές ότι ο κόσμος αξίζει τα βάσανα που υφίσταται."

~ από την ταινία: Ταξίδι στον χρόνο (Predestination).

***

φωτό από εδώ.

***

Με αγάπη,

Εύα 💗