Αυτό, που ιερείς πηγαίνουν κι ευλογούν απεργίες, πώς να το πω τώρα; Κάτι τέτοια βλέπουν οι σκεπτικιστές / μηδενιστές / άθεοι / αλλόθρησκοι / αδιάφοροι κ.ο.κ. και εμπαίζουν την ορθοδοξία και τους εκπροσώπους της. Πάνω σε τέτοιου είδους ιλαροτραγικά επιχειρηματολογούν και μιλούν για σκοταδισμούς, γραφικότητες και ό,τι άλλο, και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα.
Δεν μπορείς; Όχι, δα! ΦΥΣΙΚΑ και μπορείς! Αλίμονο αν είχε να φοβηθεί ο Θεός από τέτοιου είδους επιθέσεις ή οτιδήποτε άλλο, μιας και αναφερόμαστε. Αυτό που μπορείς να τους πεις είναι: άλλοι οι τρόποι του θνητού, άλλοι οι τρόποι του Θεού. Ωραίο στιχάκι, ίσως να το κάνουμε και μότο εμείς οι χριστιανοί, όταν συμβαίνουν τα διάφορα που συμβαίνουν στους εκκλησιαστικούς κύκλους, προκαλώντας και διχάζοντας με την απομάκρυνσή τους από τις χριστιανικές αρχές.
Είναι πολύ άδικο να βάζουμε στο ίδιο ζύγι τα καμώματα του ανθρώπου με τα θεία. Άδικο για εμάς τους ανθρώπους, γιατί βάζουμε κάτι εξ' ορισμού ατελές να μας στερεί από τη σχέση μας με το Θεό, που για μένα, δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό και μεγαλειώδες σε ό,τι μας ορίζει ως ανθρώπους όσο αυτό. Ο ιερέας δεν παύει να είναι άνθρωπος και ουδείς άνθρωπος αναμάρτητος. Ενίοτε, συμβαίνει να υποκύπτει και αυτός στην λάγνα και πλανεύτρα κοσμικότητα, στην οποία, εδώ που τα λέμε, λίγοι μπορούν πια να αντισταθούν.
Κατά τα άλλα, το σκυλάκι μου αναρρώνει από το στραμπούληγμα και δείχνει να μην πονάει.
Κατά τα έτερα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να πληγώνουν σα να μην υπάρχει αύριο.
Με αγάπη,
Δεν μπορείς; Όχι, δα! ΦΥΣΙΚΑ και μπορείς! Αλίμονο αν είχε να φοβηθεί ο Θεός από τέτοιου είδους επιθέσεις ή οτιδήποτε άλλο, μιας και αναφερόμαστε. Αυτό που μπορείς να τους πεις είναι: άλλοι οι τρόποι του θνητού, άλλοι οι τρόποι του Θεού. Ωραίο στιχάκι, ίσως να το κάνουμε και μότο εμείς οι χριστιανοί, όταν συμβαίνουν τα διάφορα που συμβαίνουν στους εκκλησιαστικούς κύκλους, προκαλώντας και διχάζοντας με την απομάκρυνσή τους από τις χριστιανικές αρχές.
Είναι πολύ άδικο να βάζουμε στο ίδιο ζύγι τα καμώματα του ανθρώπου με τα θεία. Άδικο για εμάς τους ανθρώπους, γιατί βάζουμε κάτι εξ' ορισμού ατελές να μας στερεί από τη σχέση μας με το Θεό, που για μένα, δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό και μεγαλειώδες σε ό,τι μας ορίζει ως ανθρώπους όσο αυτό. Ο ιερέας δεν παύει να είναι άνθρωπος και ουδείς άνθρωπος αναμάρτητος. Ενίοτε, συμβαίνει να υποκύπτει και αυτός στην λάγνα και πλανεύτρα κοσμικότητα, στην οποία, εδώ που τα λέμε, λίγοι μπορούν πια να αντισταθούν.
Κατά τα άλλα, το σκυλάκι μου αναρρώνει από το στραμπούληγμα και δείχνει να μην πονάει.
Κατά τα έτερα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να πληγώνουν σα να μην υπάρχει αύριο.
Με αγάπη,
Εύα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου