Στην Αίγινα και πάλι

Σεπτέμβρης για την Αίγινα σημαίνει γιορτή του φυστικιού, έτσι, με τις κολλητές μου (η οικογένεια έμεινε στο σπίτι αυτή τη φορά) κάναμε την καθιερωμένη πλέον μίνι ημερήσια εκδρομούλα στο αγαπημένο νησί ένεκα του φεστιβάλ.

Το καραβάκι της γραμμής έφυγε στην ώρα του στις οκτώ το πρωί της Κυριακής. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, η θάλασσα καλοτάξιδη και μία ώρα και κάτι αργότερα βρισκόμασταν στο όμορφο νησί του Σαρωνικού.

Μαθημένες από την περσινή μας επίσκεψη στο νησί, κατευθυνθήκαμε ωσάν ντόπιες στην αφετηρία των λεωφορείων, αφού πρωταρχική μας υπόθεση ήταν το προσκύνημα στον Άγιο.

Ο νεόδμητος μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Νεκταρίου είναι χτισμένος δίπλα στο μοναστήρι με την παλαιότερη εκκλησία. Ο εσωτερικός διάκοσμος είναι ακόμα ημιτελής. Η λειτουργία έγινε υπό το φως των κεριών και εν μέσω σκαλωσιών, αφού το πετύχαμε στη φάση της εικονογράφησης του τρούλου.

Με το τέλος της λειτουργίας ανηφορήσαμε προς το μοναστήρι, το οποίο ήταν πνιγμένο στο πράσινο. Μέσα σε λίγα λεπτά όλοι οι χώροι του γέμισαν από τους πιστούς που ήρθαν να προσκυνήσουν και να επισκεφτούν τον χώρο.

Το μικρό εκκλησάκι που στεγάζει τον ιερό τάφο του Αγίου Νεκταρίου εφάπτεται στο πεύκο στη σκιά του οποίου συνήθιζε να πίνει το καφεδάκι του τα ζεστά απογεύματα του θέρους. Κάποιοι πιστεύουν ότι αν ακουμπήσεις το αυτί σου στον μαρμάρινο τάφο και αφουγκραστείς θα ακούσεις τον ήχο από το μπαστουνάκι του να χτυπάει ακόμα.

Στην πίσω πλευρά της μικρής εκκλησίας βρίσκεται το κατάλυμμα του Αγίου Νεκταρίου, ένα μικρό οίκημα που διατηρεί άθικτη την διακόσμησή του όπως τότε. Το σαλονάκι του με τα παλιά ξύλινα έπιπλα και τις φθαρμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τους προγόνους του στους τοίχους, η βιβλιοθήκη με τα παλαιά δερματόδετα βιβλία του

Στο βάθος, ένα δεύτερο δωμάτιο, ο προσωπικός του χώρος με την κλίνη και τα προσωπικά του αντικείμενα τοποθετημένα μέσα σε μια παμπάλαιη ξύλινη βιτρίνα στα πόδια του κρεβατιού, η πένα του, τα παντοφλάκια του, η κούπα του, η χτένα, εικόνες κτλ.

Εδώ λεπτομέρεια από τη βιβλιοθήκη του που θαύμαζα για ώρα

Βγήκαμε συγκινημένοι από εκεί - πάντα συγκινούμαι όταν βλέπω από κοντά τον προσωπικό χώρο ή τα αντικείμενα από πρόσωπα του πνεύματος κυρίως, αλλά και γενικά επιφανών ανθρώπων που άφησαν το στίγμα τους στην ανθρωπότητα - και κατευθυνθήκαμε προς ένα δεύτερο μικρό παρεκκλήσι στο οποίο υπήρχε η τιάρα που φορούσε ως αρχιεπίσκοπος. Η οροφή του παρεκκλησιού γεμάτη καντηλέρια και οι εικόνες αριστερά και δεξιά του στενού κλίτους ήταν σχεδόν καλυμμένες από τάματα.

Όταν επιστρέψαμε στην πόλη της Αίγινας είχε πλέον μεσημεριάσει. Όπως διαπιστώσαμε λίγο αργότερα, μάλλον είχαμε πέσει πάνω σε ημέρα αθλητικών εκδηλώσεων. Η θάλασσα είχε γεμίσει από ιστιοφόρα λόγω αγώνων. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες από το όμορφο θέαμα των λευκών πανιών να φάνταζαν ως κάτασπρα σύννεφα αναμεσίς ουρανού και θάλασσας.

Τα διάσημα ιππήλατα αμαξάκια με τα πλουμιστά πολύχρωμα στολίδια σε άμαξες και άλογα έτοιμα στοιχισμένα στη σειρά να περιμένουν τους επισκέπτες που θα προτιμήσουν αυτόν τον παραδοσιακό τρόπο προκειμένου να γνωρίσουν τις ομορφιές του νησιού.

Τα κιόσκια με τους φυστικοπαραγωγούς είχαν ανοίξει διανύοντας την τρίτη και τελευταία μέρα του 4ου ετήσιου φεστιβάλ φυστικιού που προσελκύει κόσμο από πολλές μεριές της Ελλάδας, Έλληνες και ξένους.

Μια μεγάλη ποικιλία παρασκευασμάτων με βάση το βασικό προϊόν που βγάζει το νησί, το περίφημο φυστίκι Αιγίνης, από λικέρ και γλυκά του κουταλιού, μέχρι φλωρεντίνες, σοκολατάκια, παγωτά, σιροπιαστά και ό,τι άλλο μπορούσες να φανταστείς, αλλά και ατόφιος ο καρπός, άλλοτε ωμός όπως είχε μαζευτεί από το δέντρο και άλλοτε ψημμένος ή ελαφρά αρωματισμένος με λεμόνι στόλιζαν με τις όμορφες συσκευασίες τα περίπτερα δημιουργώντας ένα χαρούμενο αισθητικό αποτέλεσμα.

Το 4ο φεστιβάλ φυστικού της Αίγινας έφτανε για μία ακόμα χρονιά στο τέλος του έχοντας στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.

Οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν, να αγοράσουν, να θαυμάσουν

και όλα αυτά εν μέσω συνεχών αθλητικών δραστηριοτήτων πανσαρωνικού βεληνεκούς, αφού συμμετείχαν αθλητές από όλα τα νησιά του Σαρωνικού. Μεταξύ των αθλητικών εκδηλώσεων και ο 4ος ημι-μαραθώνιος Αίγινας, μια διοργάνωση με συμμετέχοντες κάθε ηλικίας.

Εδώ συμμετάσχοντες προετοιμάζονται για τους αγώνες ποδηλασίας.

Και ένα πορτρέτο μιας νεαρής βραβευθείσας, το όνομα της οποίας δυστυχώς δεν κατάφερα να συγκρατήσω.

Οι περισσότεροι συμμετάσχοντες θα αναχωρούσαν νωρίς το απόγευμα με το ίδιο καράβι που θα παίρναμε κι εμείς.

Μέχρι να φτάσει η ώρα της αναχώρησης σεργιανίσαμε στα σοκάκια της πόλης με τα υπέροχα νεοκλασικά των αρχών του 19ου αιώνα

Λεπτομέρειες που έδειχναν πόσο μακρυά βρισκόμαστε από εκείνη την εποχή, τεχνολογικά, αισθητικά, ανθρώπινα..

Με αυτή τη γάτα έκανα πολύ χάζι. Λιαζόταν νωχελικά στο περβάζι ενός μαντρότοιχου την ώρα που περνούσα από δίπλα της κι όταν έπιασα τη φωτογραφική μηχανή για να την αποθανατίσω, εκείνη αντί να τρομάξει ή να φύγει άρχισε να μου γουργουρίζει και να μου τεντώνεται, γυρνώντας πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη, έπαιρνε στάσεις, πόζες και ήταν τόσο χαλαρή και ψύχραιμη, λες και ήταν επαγγελματίας μοντέλο! Γεια σου όμορφη γατούλα της Αίγινας!

Παλαιοπωλείον "Καλορίζικο", εμπνευσμένος ο τίτλος, αν και φτωχική η πραμάτεια του.

Η σεφ την ώρα του διαλείμματος. Με τόσο υπέροχες νοστιμιές που μας προσέφερε νομίζω ότι το δικαιούται να κάνει μια ανάπαυλα πριν αρχίσουν να ετοιμάζονται τα βραδυνά πιάτα του καταστήματος.

Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε μέσα σε κους κους, γέλια και χαρούμενη διάθεση. Χαλαρώσαμε, ξεκουραστήκαμε και ξεγνοιάσαμε για λίγες ώρες από τα καθημερινά μας καθήκοντα, σα μαθητούδια σε σχολική εκδρομή. Το καράβι μας περίμενε δεμένο στην προβλήτα του λιμανιού. Σε μια ώρα και κάτι θα έδενε πίσω, στο λιμάνι του Πειραιά, όπου η καθεμιά θα έπαιρνε τον δρόμο προς το σπίτι της. Πρωτού χωρίσουμε αποφασίσαμε να το κάνουμε θεσμό και κάθε χρόνο τέτοια μέρα να ξέρουμε ότι θα μας βρει, πρώτα ο Θεός, καλά και μαζί στο καράβι που θα μας πάει, όπως πέρσι, όπως και φέτος, στην Αίγινα και πάλι.