Paris je t' aime

Αν μπορούσε να επιλέξει έναν οποιονδήποτε τόπο διαμονής στον κόσμο αυτός θα ήταν το δίχως άλλο το Παρίσι. Για αυτή της την αγάπη είχε την απόλυτη πεποίθηση πως σε κάποια προηγούμενη ζωή δεν μπορούσε παρά μόνο να είχε ζήσει στην πόλη του φωτός και των τεχνών. Στην πόλη του έρωτα. Όπως ήξερε και πως θα έδινε τα πάντα χωρίς κανέναν δισταγμό να μπορούσε να δραπέτευε από την τρέχουσα ζωή της της ανελέητης καθημερινότητας, και να χανόταν μέσα στα φώτα της χλιδής, της λάμψης και των ηδονών. Σαν τη Νανά, την πανέμορφη ηρωίδα του Ζολά που είχε όλο το Παρίσι στρωμένο μπροστά στα καλλίγραμμα πόδια της.

Όμως εκείνη δε την έλεγαν Νανά, αλλά Αθηνά και δεν ζούσε στην πόλη του φωτός, αλλά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη στις παρυφές της πολιτισμένης Ευρώπης, όπου οι πάντες γνώριζαν τα πάντα για τους πάντες και τίποτε το συνταρακτικό δε συνέβαινε ποτέ που να μπορούσε να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά, όπως διακαώς επιθυμούσε. Σα να μη της έφταναν αυτά, η τύχη της τα είχε φέρει έτσι ώστε να παντρευτεί - κατά γονεϊκή προτροπή - τον πιο βαρετό και συντηρητικό άντρα αυτής της μικρής επαρχιακής πόλης - κατά την ίδια -, που μία την ανέβαζε στους επτά ουρανούς με την ασφάλεια και σταθερότητα του χαρακτήρα του και δέκα την έστελνε στα μαύρα τάρταρα της απελπισίας, εξαιτίας της εξωφρενικής για τα μέτρα της επικοινωνιακής ατροφίας του. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να βρίσκεται σε μια μόνιμη φάση εκνευρισμού που πολλές φορές έφτανε στα όρια της υστερίας ως απόρροια της αναισθησίας που τον έδερνε και της συνεπακόλουθης ασυνεννοησίας μεταξύ τους, αφού έδειχνε πως, παρά την πηγαία αγάπη του για κείνη και την οικογένειά τους, του ήταν αδύνατο να συνδεθεί συγκινησιακά με οτιδήποτε υπήρχε ή συνέβαινε γύρω του, βγάζοντάς την κάθε τόσο από τα ρούχα της και κάνοντάς την να εύχεται να μπει επιτέλους ένα τέλος σ' αυτό το αβάσταχτο καθημερινό της μαρτύριο.

photo link

Αυτή η διάθεση απόγνωσης ήταν μια μόνιμη κατάσταση που τη συνόδευε σχεδόν από την αρχή του γάμου της, τις τελευταίες μέρες, ωστόσο, φαινόταν σαν κάτι πως πήγαινε να αλλάξει. Διαπίστωνε πως όλες οι ευχές και οι σκέψεις της για μια καλύτερη ζωή όχι μόνο την είχαν κουράσει, αλλά έδειχναν να φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμούσε. Την έκαναν να αισθάνεται ακόμα χειρότερα για τη ζωή της και αυτό την εξόντωνε, αφού τη γέμιζε οργή και θυμό σε ποσότητες που δεν άντεχε άλλο.

Έτσι, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Αντί να κάθεται νυχθημερόν να καταριέται την κακορίζικη μοίρα της θα έπαιρνε το παιχνίδι στα χέρια της. Θα έριχνε γροθιά στο σπαθί. Η κατάσταση είχε φτάσει στο ως εδώ και μη παρέκει. Αν δεν άλλαζε εκείνος, θα άλλαζε η ίδια, και από μια παραδομένη στη μοίρα της καθωσπρέπει μεσοαστή κυρία του κυρίου, θα γινόταν κάτι άλλο. Κάτι μεγάλο και σημαντικό. Και τόσο, μα τόσο απελευθερωτικό. Θα γινόταν ο εαυτός της. Θα τον ανακάλυπτε και θα τον ξανάχτιζε από την αρχή, πετραδάκι-πετραδάκι, αναζητώντας για αρχή το σημείο μηδέν, το σημείο δηλαδή εκείνο που είχε ξεκινήσει να απορροφάται από τις ζωές των μελών της οικογένειάς της με όλα τους τα προβλήματα, που λειτουργούσαν απέναντί της ως ηλεκτρική σκούπα εξαφανίζοντάς την ως προσωπικότητα όπως εξαφανιζόταν η σκόνη από τα έπιπλα του σαλονιού της στο πέρασμα του ξεσκονόπανου. Θα γινόταν ο εαυτός της, πετώντας οτιδήποτε άχρηστο, ενοχλητικό ή δυσάρεστο που της είχε φορτωθεί χωρίς να ρωτηθεί στον κάλαθο των αχρήστων κάνοντας χώρο για τη νέα της αναγεννημένη εκδοχή.

Όσο το σκεφτόταν τόσο το έβλεπε ως τη μόνη λύση στην αποκαρδιωτική κατάστασή της. Χρειαζόταν να αναθεωρήσει τα πάντα, ό,τι την όριζε ως άνθρωπο, τη φιλοσοφία της, τις αντιδράσεις της, τον τρόπο που σκεφτόταν και ενεργούσε, τον τρόπο που ντυνόταν, που μιλούσε, που γελούσε, τον τρόπο που φερόταν στους άλλους, τα πάντα που δε συμβάδιζαν με αυτό που ήταν στην πραγματικότητα. Γιατί η Αθηνά μέσα της δεν ήταν καθόλου συμβατική, παρά τα φαινόμενα. Ήταν επαναστάτρια. Και είχε έρθει η ώρα να δράσει. Ή τώρα θα ήταν ή ποτέ, δεν χωρούσε αμφιβολία ούτε και αναβολή. Η αντίστροφη μέτρηση είχε πλέον αρχίσει και έπρεπε να δράσει τώρα, πριν θαφτεί εντελώς μέσα στο λάκκο που μόνη της έσκαβε ατέλειωτα χρόνια μαζοχιστικά με τα ίδια της τα νύχια.

 Παρόλο που όλες αυτές οι εκ βάθρων αλλαγές έδειχναν προκλήσεις ανυπέρβλητες, και μόνο στην σκέψη των προοπτικών μιας τέτοιας ριζικής μεταμόρφωσης πλημμύρισε από ένα αναπάντεχο κύμα ευτυχίας, κάτι που είχε να συμβεί πολύ καιρό. Μπήκε στο μπάνιο, έκλεισε πίσω της την πόρτα, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Αχ.. απορούσε τι σκεφτόταν όταν διοχέτευε σαν υπνωτισμένη όλες τις στενοχώριες της μέσα στα φανταχτερά περιτυλίγματα ολέθριων για τη σιλουέτα της γευστικών πειρασμών, λες και αυτά θα της έδιναν πίσω τη χαμένη της ευτυχία και δικαίωση...

Παρατήρησε προσεχτικά και με γενναιότητα κάθε της ατέλεια, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν πόσα χρόνια τώρα είχε αφήσει τον εαυτό της έρμαιο του χρόνου και της εγκατάλειψης. Ανέβηκε στη ζυγαριά. Να πάρει, πώς ανέβηκε τόσο πολύ ο δείκτης; Πότε έγινε αυτό; Πού ήταν εκείνη; Την έσπρωξε ξανά πίσω στη θέση της κάτω από το ντουλάπι της τουαλέτας. Ήταν πολύ θυμωμένη με τον εαυτό της. Κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη και πάλι. Τον κοίταξε κατάματα. Αυστηρά. Επικριτικά. Αυτό ήταν. Ήξερε ότι δεν οφελούσε να κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα. Θα έκανε πράξη αυτό που της υπόσχονταν καθημερινά οι εκπρόσωποι της πολιτικής του τόπου της μέσα από τα κανάλια της τηλεόρασης: μια νέα αρχή. Μόνο που εκείνη θα το εννοούσε. Για τη σωτηρία της ψυχής της. Και των γύρω της. Γιατί η μητέρα της της είχε δηλώσει κάποτε σε μια στιγμή απελπισίας της ότι δεν θα τη γεννούσε δυο φορές.

Αν λοιπόν δεν μπορούσε να πάει στο λατρεμένο της Παρίσι, θα έφερνε το Παρίσι σε εκείνη. Κι αν η μοίρα δεν της είχε φέρει στο κατώφλι της τον ακαταμάχητο σύντροφο με την ακαταμάχητη προσωπικότητα και την ακαταμάχητη γοητεία, θα τα έβρισκε όλα μέσα στον κύριο Μυστήριο (όπως της άρεσε να τον αποκαλεί ως αυθυποβολή για να μπορεί να αντισταθμίζει αυτή τη βασική για κείνη έλλειψη από τα συστατικά της ζωής της). Ήταν σχεδόν σίγουρη ότι κάπου εκεί μέσα βρίσκονταν όλα, μόνο που βρίσκονταν κοιμισμένα, περιμένοντας απλά την ευκαιρία να αναδυθούν. Και την ευκαιρία θα τη δημιουργούσε η ίδια. Θα το έβαζε σκοπό να τα ανακαλύψει και να τα βγάλει στην επιφάνεια, έστω και με το ζόρι. Το νερό έτρεχε καυτό πάνω στο γυμνό της κορμί παρασύροντας κάθε κόμπο άγχους και υπαρξιακής αγωνίας από πάνω της. Το τοπίο είχε επιτέλους ξεκαθαρίσει. Αισθανόταν τον ερωτισμό της να θεριεύει. Κράτησε την αίσθηση μέχρι το επικείμενο βράδυ, όπου κάπου λίγο πριν ξημερώματα δεν του άφησε κανένα περιθώριο να αντισταθεί στις προθέσεις της.

Για μεγάλη της έκπληξη ο κύριος Μυστήριος ανταποκρίθηκε με ιδιαίτερα μεγάλη προθυμία σε αυτή την αντιστροφή των όρων. Από ένα παιχνίδι του μυαλού η Αθηνά είχε κατορθώσει να ξυπνήσει την ερωτική τους ζωή και πάλι. Και πόσο χαιρόταν την αίσθηση που της έδινε το γεγονός ότι το μήνυμα που του είχε στείλει, πως εκείνος ήταν για εκείνο το βράδυ το αντικείμενο ηδονής, είχε περάσει απέναντι, φτάνοντας, όπως διαπίστωνε προς μεγάλη της ικανοποίηση, στον αποδέκτη του με απόλυτη επιτυχία.

"Λέγε με Νανά" του είχε ψυθιρίσει στο αυτί. "Ό,τι θες εσύ, Νανά μου, ό,τι θες εσύ.." της απάντησε έχοντας παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στον νέο της αναγεννημένο εαυτό. Χαμογέλασε φιλάρεσκα. Ω, ναι, η εξουσία της πήγαινε πολύ.