Ολιγοήμερη απόδραση (Μέρος α')

 Είμαστε από τις οικογένειες που το καλοκαίρι δεν αποζητούμε ιδιαίτερα τη θάλασσα. Αυτό που μας γεμίζει και μας ξεκουράζει είναι η δροσιά, τα τρεχούμενα νερά και ο παχύς ίσκιος κάτω από φουντωτά αιωνόβια πλατάνια, κι όταν η ευκαιρία παρουσιαστεί, εννοείται ότι δεν την αφήνουμε να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Το φετινό καλοκαίρι, παρόλα αυτά, ήταν φτωχό σε διακοπές. Κάτι ο μεγάλος μας γιος με τις αναμονές που συνόδευαν τις μετακινήσεις του από στρατόπεδο σε στρατόπεδο μέχρι να φύγει οριστικά για την Κύπρο πριν από λίγες μέρες, κάτι η διάθεση που είχε χαλάσει και δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε έχοντας το παιδί μας φευγάτο, δεν ευώδωσε να κάνουμε κανονικές διακοπές, παρόλο που είχαν γίνει αρκετές συζητήσεις για το πού και πότε που όμως έπεσαν στο κενό.

Όμως, αν αυτό σε εμένα και τον άντρα μου δεν πολυκακοφάνηκε, κακοφάνηκε στον μικρό μου γιο, ο οποίος τώρα που πια είχαμε ησυχάσει από τα τρεχάματα και τις αναμονές, μας παραπονέθηκε ότι πέρασε σχεδόν όλο το καλοκαίρι και εμείς δεν είχαμε πάει πουθενά μαζί, σαν οικογένεια.

Αφού λοιπόν το παράπονο μπήκε στο τραπέζι, δεν θα μπορούσαμε να του χαλάσουμε το χατήρι. Πόσο μάλλον όταν όλο το καλοκαίρι πέρασε με την προσοχή μας στραμμένη στον μεγάλο του αδελφό. Δεν χωρούσε άλλη αναβολή, θα πηγαίναμε διακοπές εδώ και τώρα και πάση θυσία. Έτσι, η μαγική ερώτηση δεν άργησε να ακουστεί. "Πάμε;" Και η δεδομένη απάντηση από όλους ήρθε να σφραγίσει τελεσίδικα την απόφαση: "Πάμε!" Το πού δεν είχε σημασία, εξάλλου, αυτή είναι και η ομορφιά του να ταξιδεύεις οδικώς, να σταματάς όπου θέλεις και για όσο θέλεις και γι' αυτό αυτού του είδους οι διακοπές είναι οι αγαπημένες όλων μας.

Πρώτη στάση στο πλησιέστερο πρατήριο γκαζιού να γεμίσουμε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου και μετά ..προορισμός το άγνωστο.

Η εθνική οδός Αθηνών-Λαμίας ήταν σχεδόν άδεια. Στο ύψος των Αφιδνών είδαμε την καταστροφή από την πυρκαγιά που κατέκαψε τη γύρω περιοχή πριν από λίγες μέρες. Δυο λωρίδες η κάθε κατεύθυνση, από μία βοηθητική στην κάθε μια συν το διαχωριστικό τοιχείο ανάμεσα με τους φυτεμένους καλωπιστικούς θάμνους, μα πώς στην ευχή πέρασε η φωτιά απέναντι; Πώς είναι δυνατόν να μη την πρόλαβαν; Μείναμε με την απορία...

Το αρχικό σχέδιο έλεγε να κάνουμε τη διαδρομή Αράχοβα-Δελφούς-Ιτέα-Γαλαξείδι και πίσω, ωστόσο λίγο από το αρχικό αυτό σχέδιο τηρήσαμε τελικά. Πήραμε το δρόμο για τη Λιβαδειά με σκοπό να κάνουμε μια σύντομη στάση εκεί για φαγητό και ξεκούραση και αυτή η απόφαση άλλαξε άρδην όλο το υπόλοιπο των ολιγοήμερων διακοπών μας.

Λίγο πριν μπούμε στην Αλίαρτο αυτός ο κατακίτρινος σκαραβαίος που είχε μετατραπεί σε μίνι κηπάκο γεμάτο με καλωπιστικά φυτά και άνθη έδινε μια χαρούμενη νότα στην πεδιάδα της Κωπαΐδας με τις βαμβακοφυτείες τραβώντας την προσοχή μας.

Λίγα λεπτά αργότερα φάνηκε ο μισογρεμισμένος ενετικός πύργος έξω από την Αλίαρτο. Αίσθηση έκανε το ..παρκαρισμένο πολεμικό αεροσκάφος μπροστά από το δημαρχείο της κοινότητας, το οποίο δεν έβγαλα φωτογραφία γιατί η ορατότητα από τον δρόμο δεν βοηθούσε για λήψεις λόγω των παρκαρισμένων αυτοκινήτων μπροστά του.

Δεν άργησε να φανεί και η Λιβαδειά, την οποία είχαμε επισκεφτεί μόνο μια φορά πριν από πολλά χρόνια στα πεταχτά, αφού και πάλι ήμασταν περαστικοί για άλλον προορισμό, όπως και τώρα.

Αυτή τη φορά όμως είπαμε να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Και η έκπληξη που μας περίμενε μας αποζημείωσε με το παραπάνω.

Παρόλο που είναι η πρωτεύουσα του νομού Βοιωτίας, η Λιβαδειά παραμένει μια πόλη ήσυχη, με καθαρή ρυμοτομεία και χαρακτήρα, γεμάτη από όμορφες γωνιές και το κυριότερο

... πνιγμένη στο πράσινο!

Πλατάνια που οι ρίζες τους βρίσκονταν μέσα στον ποταμό Έρκυνα, με το γάργαρο νερό του να περνάει μέσα από την καρδιά της γενέτειρας του αγωνιστή του '21 Αθανασίου Διάκου.

Οι κάτοικοι λιγοστοί, οι ευθείς δρόμοι που οδηγούν στις τέσσερις πλατείες της πόλης άδειοι, ίσως επειδή είχε ήδη πάει μεσημέρι όταν φτάσαμε.

Μπαλκόνια γεμάτα ολάνθιστες γλάστρες

Δίπατα νεοκλασικά κτήρια έδιναν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στον κεντρικό δρόμο της πόλης.

Στο βάθος η απόκρημνη νότια πλευρά του Ελικώνα πάνω στην οποία έχει κτισθεί το κάστρο της πόλης.

Καντούνια και γειτονιές που η εικόνα τους σε ταξιδεύει σε αλλοτινές, ξεχασμένες εποχές, όταν η γειτονιά ήταν ο κύριος πυρήνας της τοπικής κοινωνίας, ίσως σημαντικότερος και από κείνον της οικογένειας.

Και μετά ... ήρθε η έκπληξη. Ποιος να το φανταζόταν ότι σε μια πόλη που απέχει μόλις μία ώρα από την Αθήνα θα έβλεπες αυτό το θέαμα!

Καταρράκτες με ορμητικά νερά, νερόμυλοι σε πλήρη λειτουργία και ένα υπέροχο καλαίσθητο σκηνικό με γεφυράκια πετρόκτιστα, πλακόστρωτους δρόμους για περίπατο σκιασμένους από τεράστια αιωνόβια πλατάνια που χάριζαν απλόχερα ίσκιο και δροσιά στους επισκέπτες!

Μείναμε με το στόμα ανοιχτό, οι τοπικές αρχές είχαν κάνει εκπληκτική δουλειά που μας έκανε όση ώρα σεργιανίζαμε στην πόλη να αναρωτιώμαστε: Μα, στη Λιβαδειά;

Κι όμως, ναι, στη Λιβαδειά!

Τόσο νερό ορμητικό, πεντακάθαρο, παγωμένο που κατέβαινε με παφλασμό από τα γύρω βουνά του Παρνασσού και του Ελικώνα προσφέροντας ένα μοναδικού κάλλους θέαμα που δεν χορταίναμε να απολαμβάνουμε.

Τα πάντα πνιγμένα στο πράσινο, παντού πέτρα και πράσινο που διαμόρφωναν έναν επίγειο παράδεισο, μία ώρα μακριά από την πρωτεύουσα.

Κι άλλα νερά και ορμητικοί καταρράκτες.

Μια πανδαισία ομορφιάς, δροσιάς και αγαλλίασης.

Το ιδανικό περιβάλλον για περίπατο και χαλάρωση.

Να κι ένα γνώριμο μουτράκι ανάμεσα στις φυλλωσιές! :)

Δεν έχασε χρόνο να εξερευνήσει τον χώρο και τα όριά του.

Και μερικά παράθυρα, αγαπημένο φωτογραφικό μου θέμα.

Άποψη του παραδοσιακού φούρνου με ζυμωτό ψωμί ψημένο στα ξύλα.

Και λίγα ακόμα παράθυρα που φώναζαν για φωτογραφία.

Ο περίπατος στις ομορφιές της πόλης της Λιβαδειάς έκλεισε με ένα καταπληκτικό πιάτο που μας έφτιαξε ο σεφ του εστιατορίου Νερόμυλος, δίπλα ακριβώς στους καταρράκτες. Το εστιατόριο δεν ονομάστηκε τυχαία έτσι, αφού η πρώτη χρήση του οικήματος ήταν αυτό που πρόδιδε η ονομασία, ήταν νερόμυλος και συνέχιζε να διατηρεί ακέραια τη φυσιογνωμία του κατ' επιλογή των ιδιοκτητών του εστιατορίου. Αν τύχει και σας βγάλει ποτέ ο δρόμος σας προς τα εκεί, σας προτείνω να δοκιμάσετε την γκουρμέ σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, ζουμερό μπιφτέκι ψημένο στα κάρβουνα με αρωματική κρεμώδη σάλτσα μανιταριών, θα με θυμηθείτε! :)

Συνεχίζεται

...