Attraversiamo

'Οι σκέψεις μου γυρίζουν σε κάτι που διάβασα παλιά, κάτι που πιστεύουν οι Βουδιστές Ζεν. Λένε πως μια βελανιδιά δημιουργείται από δύο δυνάμεις ταυτόχρονα. Προφανώς, υπάρχει το βελανίδι, ο σπόρος απ' όπου αρχίζουν όλα, συγκεντρώνει όλες τις υποσχέσεις και δυνατότητες και γίνεται δέντρο. Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Λίγοι όμως αναγνωρίζουν πως εδώ λειτουργεί και μια άλλη δύναμη, το ίδιο το μελλοντικό δέντρο που θέλει τόσο απεγνωσμένα να υπάρξει, ώστε προκαλεί τη γέννηση του βελανιδιού, ανασύρει με λαχτάρα το φιντάνι από το κενό και οδηγεί την εξέλιξη από το μηδέν στην ωριμότητα. Από την πλευρά αυτή, λένε οι Βουδιστές Ζεν, η ίδια η βελανιδιά δημιουργεί το βελανίδι από το οποίο γεννήθηκε.

Σκέφτομαι τη γυναίκα που είμαι τώρα τελευταία, τη ζωή που ζω τώρα, το πόσο πολύ ήθελα ανέκαθεν να είμαι αυτό το πρόσωπο και να κάνω αυτή τη ζωή, απελευθερωμένη από τη φάρσα της υποκρισίας ότι είμαι κάτι άλλο από τον εαυτό μου. Σκέφτομαι όλα όσα πέρασα μέχρι να φτάσω εδώ κι αναρωτιέμαι αν ήμουν εγώ - εννοώ ο ευτυχισμένος και ισορροπημένος εαυτός μου που τώρα λαγοκοιμάται στο κατάστρωμα ενός μικρού ινδονησιακού ψαροκάικου - που έφερα στην επιφάνεια τον άλλο, νεότερο, πιο μπερδεμένο και πιο μαχητικό εαυτό μου όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Ο νεότερος εαυτός μου ήταν το γεμάτο δυνατότητες βελανίδι, αλλά ήταν ο παλιός εαυτός μου, η ήδη υπάρχουσα βελανιδιά αυτός που έλεγε συνεχώς: "Ναι, μεγάλωσε! Άλλαξε! Εξελίξου! Έλα να με βρεις εδώ όπου υπάρχω ήδη πλήρης και ώριμη!" [...]

Το μικρό ψαροκάικο αγκυροβολεί στα ανοιχτά του Τζίλι Μένο. Σ' αυτό το νησί δεν υπάρχουν προβλήτες. Πρέπει να σηκώσουμε τα παντελόνια μας, να πηδήξουμε από το καΐκι και να τσαλαβουτήξουμε μόνοι μας στα ρηχά. Αυτό αποκλείεται να συμβεί χωρίς να γίνουμε εντελώς μούσκεμα ή έστω να χτυπήσουμε πάνω σε κανένα κοράλι, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί εδώ η αμμουδιά είναι τόσο όμορφη και ξεχωριστή. Έτσι, ο εραστής μου κι εγώ βγάζουμε τα παπούτσια μας, φορτωνόμαστε τους μικρούς μπόγους με τα υπάρχοντά μας πάνω στο κεφάλι κι ετοιμαζόμαστε να πηδήξουμε μαζί από το καΐκι στη θάλασσα.

Είναι ξέρετε αστείο. Η μόνη ρομαντική γλώσσα που τυχαίνει να μη μιλάει ο Φελίπε είναι τα ιταλικά. Εγώ όμως προχωρώ και, παρ' όλα αυτά, του το λέω καθώς ετοιμαζόμαστε να πηδήξουμε.

"Attraversiamo".

Ας περάσουμε απέναντι.'

~ Elisabeth Gilbert, Eat, Pray, Love

Το απόσπασμα είναι από το υπέροχο, όπως αποδείχτηκε, μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ 'Eat, Pray, Love', ένας ύμνος στη γυναικεία ψυχοσύνθεση μέσα από τη ματιά μιας τριανταπεντάχρονης Νεοϋορκέζας που, ενώ τα είχε όλα, διαπίστωσε πως κάπου στην πορεία είχε απωλέσει τον εαυτό της. Τον οποίο και ξαναβρήκε βέβαια, μέσα από ένα τριπλό ταξίδι σε Ιταλία, Ινδία και Μπαλί, αλλά και ένα παράλληλο εσωτερικό ταξίδι διαλογισμού προς αναζήτηση της αλήθειας και της πολυπόθητης ισορροπίας.

Όσες επιφυλάξεις είχα για την υπεροπτική, όπως μου φάνηκε αρχικά, ματιά και γραφή της συγγραφέως, αποσύρρονται πανηγυρικά. Το βιβλίο ήταν εξαιρετικό, η γραφή γρήγορη και παραστατική, οι πληροφορίες πάνω στις ανατολικές φιλοσοφίες πολύ ενδιαφέρουσες και η παγκόσμια αναγνώρισή του (ειδικά μετά τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη) αναμενόμενη και δίκαιη.

Η φωτό είναι από την επιστροφή μας από τη Ναύπακτο, επί της Γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου.