Ολιγοήμερη απόδραση (Μέρος β')

Αφήσαμε πίσω μας τη Λιβαδειά γεμάτοι από υπέροχες εικόνες και ξαναπήραμε τον δρόμο προς τα δυτικά. Δεν είχαμε ακόμα κατασταλλάξει ως προς το θέμα του δρομολογίου, το οποίο ωστόσο περνούσε μέσα από την Αράχωβα, που θα ήταν η επόμενη στάση μας.

Η Αράχωβα είναι μια ορεινή κωμόπολη του νομού Βοιωτίας που αποτελεί έναν ιδιαιτέρως δημοφιλή προορισμό για τους Αθηναίους, κυρίως κατά τους χειμερινούς μήνες που σφίζει από ζωή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως είναι χτισμένη σε υψόμετρο 968 μέτρων, έτσι, το χιονοδρομικό της κέντρο (το οποίο πρόσφατα επεκτάθηκε και ανακαινίστηκε) έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χιόνι κατάλληλο για σκι, snowboard και λοιπές χειμερινές αθλητικές δραστηριότητες. Οι πλαγιές του Παρνασσού είναι γεμάτες από σαλέ θυμίζοντας κάτι από ελβετικές Άλπεις, τα οποία γεμίζουν κάθε χρόνο από διασημότητες και μη, ιδιαιτέρως νεώτερων ηλικιών. Δεν είναι τυχαίο που η Αράχωβα είναι γενικώς γνωστή και ως η 'Μύκονος του χειμώνα'.

Εμείς, ωστόσο, δεν πήγαμε στο δημοφιλές θέρετρο μέσα στην καρδιά του χειμώνα κι έτσι μπορέσαμε να την απολαύσουμε στις ήσυχες στιγμές της. Οι δρόμοι άδειοι, οι ρυθμοί χαλαροί και τα μαγαζιά με τους ελάχιστους πελάτες τους που απολάμβαναν τον απογευματινό καφέ τους παρέα με ένα καλό βιβλίο, δημιουργούσαν μια ιδιαίτερα χαλαρωτική διάθεση.

Η Αράχωβα είναι χτισμένη πάνω στον αρχαίο δρόμο που ένωνε το μαντείο των Δελφών και την πεδιάδα της Άμφισσας με τη Βοιωτία. Η ετυμολογία της λέξης έχει δει πολλές ερμηνείες. Κάποια την συνδέουν με τη σλαβική λέξη orechova που σημαίνει καρυδότοπος. Μια δεύτερη ερμηνεία στηρίζεται στην ονομασία 'Ράχωβα' με την οποία ήταν γνωστός ο οικισμός κατά τα χρόνια της Επανάστασης, μια λέξη με ελληνική ρίζα (ράχη και ωβάς=τόπος), η οποία φαίνεται πως είναι και η επικρατέστερη εκδοχή.

Αράχωβα λοιπόν σημαίνει ράχη και τόπος, δηλαδή ραχότοπος. Ένας υπέροχος ραχότοπος με πανάρχαια ιστορία που φτάνει ως το 3.000 π.Χ., όπως χρονολογούνται τα νεολιθικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή, αλλά και ακόμα πιο πίσω, στα χρόνια του Κατακλυσμού, αφού πιστεύεται πως εκεί, στην πιο ψηλή κορυφή του βουνού που την προστατεύει στάθηκε η κιβωτός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, που γέννησαν τον Έλληνα, γενάρχη των Ελλήνων.

Εδώ, το περίφημο ρολόι ή Ώρα όπως το λένε οι ντόπιοι, χτισμένο πάνω σε απόκρημνο βράχο στις αρχές του 18ου αιώνα, κατέρρευσε από σεισμό, ανατινάχτηκε από τους Γερμανούς και το 1966 ξαναχτίστηκε στη σημερινή του μορφή από τον ηγούμενο της ιεράς μονής Οσίου Λουκά. Από τότε χτυπά τις ώρες δίπλα στο ναό του Αγίου Γεωργίου χτισμένου το 1676, αποτελώντας το σήμα κατατεθέν του θερέτρου.

Η ύπαρξη του χιονοδρομικού κέντρου, η γειτνίαση με τους Δελφούς, αλλά και η καταπληκτική θέα προς τις νότιες πλευρές του Παρνασσού δημιουργούν έναν συνδυασμό που δεν μπορεί παρά να ενθουσιάσει τον επισκέπτη.

Εδώ, στέγες, στέγες, στέγες..

Στέγες, στέγες κι άλλες στέγες...

Υπέροχες στέγες από φυσικό κεραμίδι..

Ένα εκπληκτικό κολλάζ από στέγες αμέτρητες που ζωγραφίζουν έναν υπέροχο πίνακα.

Εδώ, ένα γραφικό πέτρινο ταβερνάκι που περιμένει τον πρώτο πελάτη της ημέρας.

Καθίσαμε κάπου να πιούμε τον απογευματινό μας καφέ. Η θερμοκρασία στο μπαλκονάκι του καφέ με την μοναδική θέα πάνω από τις στέγες του παραδοσιακού οικισμού είχε πέσει από τους 32 στους 25 βαθμούς Κελσίου! Η φωτό παρμένη από τον γιο μου.

Δίπλα στην Αράχωβα βρίσκονταν οι Δελφοί, οι οποίοι όμως ήθελαν μια ξεχωριστή εκδρομή από μόνοι τους (άλλο που δε θέλαμε :)) Ήταν ήδη προχωρημένη η ώρα, δεν προλαβαίναμε να τους δούμε έτσι όπως θέλαμε, θα μας έπιανε η νύχτα στην Αράχωβα και εμείς είχαμε ήδη αποφασίσει να περάσουμε αλλού τη νύχτα μας. Ο προορισμός μας είχε οριστεί.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τον φιδίσιο δρόμο που οδηγούσε στους αχανείς ελαιώνες από όπου βγαίνει η ονομαστή θρούμπα Αμφίσσης, οι οποίοι έφταναν ως τις παρυφές της παραθαλάσσιας κωμόπολης της Ιτέας που ήδη είχε αρχίσει να διακρίνεται στο βάθος.

Πεδιάδες, εύφορα χώματα, νερά που κατεβαίνουν από περήφανα βουνά και θάλασσες να τις πιεις στο ποτήρι, τόποι γεμάτοι ομορφιά και ιστορία, γεμάτοι πολιτισμό, τόποι ευλογημένοι,

Ελλάδα...

Συνεχίζεται

...