Ένα καλοκαίρι που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς
ποτέ στη ζωή του
φωτιά
κάρβουνο
απώλεια
και δάκρυ βουβό που κολλά
χωρίς να κυλά
στην πίσω πλευρά του μάγουλου
στην άλλη όψη της ζωής
σαν το ρετσίνι που μόλις έσκασε
πάνω στην πληγωμένη χαρακιά
ενός ακόμη
αμάραντου πεύκου
που δεν θα ξαναδώ ποτέ.
Ένας τόπος
ένας κόσμος
μια πληγή
και κάπου εκεί ανάμεσα
ένα ίχνος στο ζοφερό σκοτάδι
από ελπίδα
δυο ξωκκλήσια αλώβητα
φρεσκοασβεστωμένα
λες και βαφτήκαν μόλις χτες
αναμεσίς στις φλόγες.
Να,
κι άλλο ένα λίγο πιο πέρα
κι ένα μοναστήρι
ανέγγιχτο απ' το κακό
με την καμπάνα να χτυπά
εμβατήρια νίκης
μες στην κοιλάδα του θανάτου.
Θεός και άγιοι όλοι εδώ
και μια ανάσα πιο κάτω
άνθρωποι απλοί,
χαροκαμένοι
και ηρωικοί
βαστούν γερά
πάνω στα δυο τους πόδια
σ' αυτή τη μάνα γη,
Εύβοια, Μάνη, Αττική,
Μεσσήνη, Αρκαδία,
τη μαύρη
την πυρπολημένη.
Αναμμένοι λύχνοι
που μετά βίας μπορείς να διακρίνεις
μες στην πηχτή ομίχλη
το τράνταγμα
και το σκοτάδι
που ολοένα πυκνώνει
ολοένα σιμώνει
θέρος το θέρος
σιωπή τη σιωπή
ολοένα περισσότερο..
Με αγάπη,
Εύα 💗
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου