Μοναξιά ή αντικοινωνικότητα;

Ναι, αγαπώ πολύ τη μοναξιά μου, μόνο που θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι υπάρχουν πολλά είδη μοναξιάς, άλλα ωφέλιμα, άλλα καταστροφικά. Όλα τους, ωστόσο, έχουν να κάνουν με την επικοινωνία (με τους ανθρώπους), την Θεία κοινωνία (με τον Θεό) και την κοινωνία σε σχέση με τον εαυτό μας, ή την έλλειψη και των τριών που προανέφερα. Δεν μιλάμε για μαθηματικά όταν αναφερόμαστε στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα κι ένα δεν κάνουν απαραίτητα δύο, όταν το ένα, η μονάδα, είναι μονίμως απούσα από τις συνιστώσες, κλειδωμένη στον εαυτό της, προβληματική, ανίκανη να επικοινωνήσει με τον διπλανό για τους οποιουσδήποτε λόγους. Ακόμα όμως και η μονάδα, από την άλλη, όταν είναι ψυχικά και πνευματικά υγιής, μπορεί να επικοινωνήσει με τα πάντα γύρω της, χωρίς να έχει αυλικό προσωπικό ως απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να γίνει "κοινωνικά αποδεκτή" από τον περίγυρο.

Όταν το βλέπεις τοπικά το πράγμα, το ότι δηλαδή ο άλλος έχει ευρή κύκλο ανθρώπων γύρω του που σε ορίζουν ως "κοινωνικό" άνθρωπο - για να το βλέπει ο κόσμος προφανώς, άρα λογάσαι για τύπος "κοινωνικός", ενώ η καρδιά σου επιμένει να παραμένει εμμονικά κλειστή, προσανατολισμένη δηλαδή στο εγώ εγώ εγώ σου, γιατί είσαι σημαντικότερος από τους άλλους, σπουδαιότερος από τους άλλους, πιο γνώστης, πιο αξιόλογος, πιο ωραίος, πιο πλούσιος, πιο ενημερωμένος, με πιο πολλά επαγγελματικά κονέ και επιτυχίες, με πιο μεγάλο σπίτι και πιο ωραίο κήπο και αυτοκίνητο, όταν δεν επικοινωνείς με κανέναν από τους γύρω σου, ακόμα και με τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους, αφού είσαι αδιάφορος στις σκέψεις, τον πόνο, την έμπνευση, τα αισθήματα, τις επιθυμίες και τα όνειρα του διπλανού σου, γιατί απλά δεν σε ενδιαφέρουν αφού εσύ έχεις πιο πολλή σημασία από εκείνον, τότε δεν μιλάμε πλέον για μοναξιά ή αντικοινωνικότητα, αλλά για μια παθογενή κατάσταση που χρίζει ιατρικής, αλλά και πνευματικής μέριμνας.

Γιατί συνήθως, όταν επικρίνεις τον διπλανό σου για κάτι, εννέα φορές στις δέκα (για να μην είμαι και απόλυτη), αυτό που κάνεις είναι να προσπαθείς να κουκουλώσεις την δική σου ανεπάρκεια, τη δική σου ανασφάλεια και ανωριμότητα, με το να ρίχνεις συστηματικά στάχτη στα μάτια των άλλων, κάνοντας τελικά κακό και στους άλλους, αλλά και σε σένα τον ίδιο. Όταν τα μάτια κάποια στιγμή καθαρίζουν από την αιθαλομίχλη, τότε μπορεί να σε δει ξεκάθαρα για αυτό που πραγματικά είσαι, ένας βασιλιάς γυμνός, χωρίς ρούχα και χωρίς μάσκες. Κι αν είσαι γενναίος αρκετά, έστω, αληθινός αρκετά, ίσως επιχειρήσεις να δοκιμάσεις να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν χωρίς μασκαρέματα, με ταπείνωση προς τον Θεό και με ειλικρίνεια προς τον εαυτό σου και τους άλλους που έχεις πιθανότατα ζημιώσει στο διάβα της πορείας σου, ίσως τότε αρχίσεις να ψυχανεμίζεσαι σε ποιο είδος μοναξιάς, (αντι)κοινωνικότητας και ανθρώπινου χαρακτήρα, συνεπακόλουθα, ανήκεις, και αν χρειάζεται να κάνεις κάτι γι' αυτό επιτέλους κάποτε.

Με αγάπη,

Εύα 💗