Αλίμονο σ' αυτούς που φεύγουν...

Red door house, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι φεύγουμε σαν τα κοτόπουλα. Τα περιστατικά νέων ανθρώπων που φεύγουν από την κακιά αρρώστια, ανθρώπων στην ακμή της ηλικίας τους, στην πιο παραγωγική τους φάση, πληθαίνουν ραγδαία. Μόνο στον κοντινό μου κύκλο ο αριθμός έχει από καιρό γίνει διψήφιος...

Προχτές ήμουν σε κηδεία, ό,τι είχα τελειώσει από το μνημόσυνο του πατέρα μου... Είναι αυτό που λένε, ότι όλα μαζί έρχονται... Η γυναίκα πάλευε κοντά πέντε χρόνια με τον καρκίνο... Άτομο ιδιαίτερα αξιόλογο και καλλιεργημένο, με οικογένεια και όραμα για μια ευτυχισμένη ζωή μπροστά της... Όταν είχαμε συναντηθεί την τελευταία φορά μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο αποφασισμένη ήταν να το παλέψει. 'Δεν θα το αφήσω να με βάλει από κάτω' μου είχε πει. Και επειδή εγώ σε αυτά λυγίζω πολύ εύκολα και τα αφήνω εύκολα να με βάλουν από κάτω, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση και με είχε επηρεάσει βαθιά. Σκεφτόμουν ότι κλαιγόμαστε κι εμείς που τα έχουμε όλα τακτοποιημένα, κι εκείνη, μαχητής με το θεριό, έλεγε ότι όλα είναι θέμα ψυχολογίας και ότι μπορεί να το παλέψει και ότι θα τα καταφέρει...

Μετά από εκείνη τη συνάντηση δεν την ξαναείδα. Ούτε την ξαναπήρα τηλέφωνο. Δεν είχα το κουράγιο να της μιλήσω. Να της πω τι; Υπομονή, θα περάσει; Όλα θα γίνουν καλά; Μάθαινα ωστόσο νέα της και τα νέα δεν ήταν καλά. Το αποτέλεσμα ήταν πλέον δεδομένο και ήταν θέμα χρόνου να γίνει... Πριν από έναν μήνα, ξαναμιλήσαμε τελικά. 'Θέλω να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι συνέχεια' μπόρεσα και της είπα μεταξύ άλλων 'Το ξέρω, το ξέρω γιατί το αισθάνομαι.. να και κάτι καλό με την όλη κατάσταση, ε;' Μιλούσε ξέπνοα, δεν της βγήκε το γέλιο, παρόλο που προσπάθησε...

Σήμερα δεν είναι μαζί μας... Περίμενα ότι η οικογένειά της θα ήταν συντετριμμένη, αφού τέτοιοι άνθρωποι δεν βρίσκονται εύκολα στις μέρες μας. Το ένα τέκνο δεν ήθελε να παρευρεθεί στην κηδεία, έμεινε στο σπίτι να παίξει ..playstation (!) Το άλλο με το ζόρι κάθισε για το τυπικό. Όταν ο πατέρας πήγε να τη συνετίσει, του έπιασε το μάγουλο και του είπε 'Άκου να δεις, ήρθα, δεν ήρθα; Μη με ζορίζεις, δώσε χαρτζιλίκι να πάω για καφέ με τις φίλες μου' (!). Και χάρη του είχε κάνει δηλαδή, να είναι παρούσα στην κηδεία της μάνας της... Ο πατέρας δεν χάλασε χατήρι (!) ούτε και αντέδρασε, αντίθετα, υπάκουσε πειθήνια και η κόρη έφυγε με την παρέα της μέσα στην καλή χαρά. Όλη την ώρα ήταν γελάκια και αστεία, ακόμα και όταν ο παπάς διάβαζε τη νεκρή. Κάποια στιγμή σηκώθηκε από τη θέση των συγγενών και βγήκε προς την είσοδο του ναού ..για να τσεκάρει τα μηνύματα στο κινητό! Το είδα με τα μάτια μου γιατί ήρθε σχεδόν δίπλα μου να το κάνει... Δεν το πίστευα... Δεν πίστευα στα αυτιά μου ούτε και πιο μετά, όταν ο ίδιος ο σύζυγος αστειευόταν με συναδέλφους σχετικά με το πόσο ένας δεύτερος γάμος σε περιορίζει πάλι σε μία γυναίκα, ενώ ελεύθερο πουλί έχεις όσες γυναίκες θέλεις...

Ελεύθερο πουλί... Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λες... Παρακολουθούσα το θέατρο του παραλόγου... Αυτοί που μένουν, αργά ή γρήγορα συνεχίζουν με τις ζωές τους. Κάποιοι, όπως στην προκειμένη, συνεχίζουν πριν καλά-καλά μπει το φέρετρο του ανθρώπου τους στο χώμα. Αλίμονο σε αυτούς που φεύγουν... Δεν χύθηκε δάκρυ προχτές...  Η κοπέλα ήταν στην ηλικία μου...