Bon Voyage

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έτυχε να μη φύγω για διακοπές, οι υποχρεώσεις με κράτησαν στην Αθήνα. Συμπτωματικά, το ίδιο έγινε και με τις διακοπές των Χριστουγέννων, χρειάστηκε να μείνω αναγκαστικά εντός. Και να που τώρα εμφανίζονται ένα-ένα τα πρώτα σημάδια έλλειψης. Βλέπω συχνότερα φωτογραφίες από μακρινούς τόπους, χάνομαι ευκολότερα μέσα σ' αυτές, θαυμάζω με περισσότερη εμμονή το πολυαγαπημένο θέμα των ταξιδιωτικών ημερολόγιων, όπως αυτό

και αυτό

ή αυτό...

Και φυσικά, κάθομαι και εξεργάζομαι δικές μου φωτογραφίες με μοτίβα ταξιδιάρικα που μπορούν και με ταξιδεύουν από μόνα τους..




Αυτή είναι η πιο πρόσφατη δουλειά μου

 
Δεν υπάρχει αμφιβολία, κάτι στην ψυχοσύνθεσή μου αλλάζει όποτε περνάει καιρός. Και τώρα, έχει περάσει καιρός. Όλο και συχνότερα πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται προηγούμενα ταξίδια και ξαναζώ με τα μάτια της φαντασίας μου όλες τις ενθουσιώδεις προετοιμασίες, το πυρετώδικο τρέξιμο των ημερών, τα ψώνια της τελευταίας στιγμής, τι θα πάρω, τι θ' αφήσω, και μετά, όλες τις περιπέτειες και τα αναπάντεχα που προέκυπταν κάθε φορά...
Πέντε μέρες στο Παρίσι χωρίς αποσκευές γιατί δεν άλλαξαν αεροπλάνο και επέστρεψαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας, για να διαπιστώσω στο τέλος των διακοπών μου ότι τελικά δεν μου έλειψαν καθόλου.
Δέκα μέρες τον γύρο της Ευρώπης, οδικώς.. Μονορούφι διαδρομή από Αμβούργο-Βενετία, φτάσαμε εξοντωμένοι στις 4 τα ξημερώματα, καταχείμωνο, κοιμηθήκαμε όπως ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Γύρω στις εφτά το πρωί ένα χτύπημα στο θαμπό τζάμι του αυτοκινήτου από έναν βενετσιάνο πολισμάνο. 'Δεν επιτρέπεται η στάθμευση σε αυτό το σημείο, φύγετε' κάτι τέτοιο θα πρέπει να μας είπε. Γυρίσαμε, τι να δούμε. Εκεί που στις 4 δεν κυκλοφορούσε ψυχή, τώρα γινόταν ένα κονφούζιο χωρίς προηγούμενο, λεωφορεία, σχολικά, αυτοκίνητα, κόσμος πήγαινε-έλα.. κι εμείς μες στη μέση κοιμόμασταν του καλού καιρού... Είχαμε διαλέξει να ξεκουραστούμε ακριβώς στο σημείο που οι Ιταλοί άφηναν τα αυτοκίνητά τους για να μπουν μέσα στην πόλη των καναλιών, όπου δεν μπαίνει κανένα αυτοκίνητο...
 

Από το ταξίδι μου στη Βενετία

Τώρα κοιτάζω τις γεμάτες από όμορφες αναμνήσεις φωτογραφίες και αναπολώ.. Και σκέφτομαι πόσο εντυπωσιακό είναι το πόσο προσεχτικά και με τι ενθουσιασμό εμείς οι άνθρωποι οργανώνουμε τις διακοπές μας κάθε που φτάνει η μαγική στιγμή να αφήσουμε πίσω μας την ρουτίνα της καθημερινότητας, να αποδράσουμε!  Και πόσο πιο δύσκολο γίνεται όταν καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο με το πλάνο της ζωής μας... Φαντάζομαι επειδή η απόδραση είναι σαφώς πιο εύκολη υπόθεση από την αλλαγή...