SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 30η)

Φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου και στην ολοκλήρωση του αφιερώματός μας Υπακοή στον Θεό. Ένας ολόκληρος μήνας αφιερωμένος σε μια θεία λέξη, σε μια θεία εντολή και πόσες αλήθειες αποκαλύφθηκαν για εμάς που βρίσκονταν κρυμμένες μέσα στον Λόγο του Θεού, απλά, επειδή ασχοληθήκαμε. 

Ξέρετε, παρακολουθούσα χθες ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στα ευαγγελικά, τη μάχη δηλαδή που συντελέστηκε στην αυγή του 20ου αιώνα στη χώρα μας για την επικράτηση ή μη του αρχαίου κειμένου στα ιερά γράμματα. Φυσικά, νίκησαν οι αρχαϊστές, η επικρατούσα ηγεσία της εκκλησίας τότε αυτό απεφάνθη. Και είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις τις ολέθριες επιπτώσεις αυτής της άγονης πολιτικής και θρησκευτικής επιλογής του τότε στο σήμερα. 

Είμαι χριστιανή ορθόδοξη, αυτό γράφει η ταυτότητά μου, έτσι βαπτίστηκα, έτσι μεγάλωσα, σε αυτό το περιβάλλον γαλουχήθηκα, το χριστιανό ορθόδοξο. Όμως, δεν μπορώ να δεχτώ σήμερα, δύο χιλιετίες μετά, να παραμένουμε προσκολλημένοι σε μια παρωχημένη μορφή της ελληνικής γλώσσας αγκυλωμένη και άγνωστη στον σημερινό Έλληνα, μόνο για να λέμε ότι είμαστε οι θεματοφύλακες της αρχαίας κληρονομιάς. Η κληρονομιά παραμένει, εννοείται, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν επιβάλλεται να ελιχθούμε, να εξελιχθούμε και να προσαρμοστούμε στα καινούργια δεδομένα, από τη στιγμή που βλέπουμε την τρέχουσα πραγματικότητα να μη μας ακολουθεί πλέον και εμείς να μένουμε πίσω. 

Είμαστε, εννοείται, υπερήφανοι που τα ιερά γράμματα γράφτηκαν στην δική μας ελληνική γλώσσα, με την Καινή Διαθήκη γραμμένη ως πρωτότυπο στην ελληνιστική κοινή, και την Παλαιά Διαθήκη γραμμένη ως την πρώτη παγκοσμίως μετάφραση από την εβραϊκή, τη μετάφραση των Εβδομήκοντα, πάλι στην ελληνιστική κοινή, και στην οποία στηρίχθηκαν όλες οι χώρες του κόσμου, προκειμένου να προβούν στις μεταφράσεις της γλώσσας του τόπου τους. Είναι, λοιπόν, ντροπή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ως χριστιανή ορθόδοξη, να βλέπω την ιεραρχία της ορθοδοξίας τόσα χρόνια, από σύστασης ελληνικού κράτους, να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να απαγκιστρωθεί από την άγνωστη στους σημερινούς Έλληνες αρχαϊκή γλώσσα του 300 προ Χριστού και να αρνείται πεισματικά να φέρει τον άγιο Λόγο του Θεού στο σημερινό ποίμνιο, ώστε ο κόσμος να μπορεί να καταλαβαίνει. Και δεν μιλάω μόνο για την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, όλες οι προσευχές, όλες οι λατρευτικές δοξασίες, οι ύμνοι, οι παρακλήσεις, οι δεήσεις, οι θείες λειτουργίες, τα πάντα, όλα όμως, είναι γραμμένα σε ένα ιδίωμα που καμία σχέση δεν έχει με το σήμερα. 

Δεν βλέπει το ιερατείο σήμερα ότι η νεολαία δεν ακολουθεί, ότι ο πολύς ο κόσμος έχει απομακρυνθεί και στρέφεται σε άλλες θρησκευτικές ομάδες και εκκλησίες, επειδή εκεί μπορούν και καταλαβαίνουν και ασχολούνται με τον Λόγο του Θεού, γιατί η εκκλησία τους δίνει προτεραιότητα σε αυτό; Δεν αναρωτιέται κανένας από τους επίσημους εκπροσώπους της δικής μας εκκλησίας ότι αυτή η τακτική δεν δουλεύει πλέον; Πώς να ακολουθήσει ο απλός κόσμος, όταν εισέρχεται στον ιερό ναό και ό,τι ακούει εκεί μέσα είναι όλα σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει; Πώς να υπάρξει η σύνδεση με το θείο όταν μπλοκάρεται η δίοδος στο μόνο εργαλείο που θα μπορούσε να βοηθήσει, που είναι η γλώσσα; Δεν ζούμε στα ελληνιστικά χρόνια, δεν ζούμε στο Βυζάντιο, ζούμε στο σήμερα και κάπως πρέπει να συνδεθούν όλα αυτά, ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν.

Όλοι οι λαοί πήραν την ελληνιστική κοινή και κάθισαν κάτω και ασχολήθηκαν να μεταφράσουν το πρωτότυπο κείμενο στην γλώσσα της χώρας τους, ώστε ο Λόγος του Θεού να γίνει προσβάσιμος στον καθένα. Εμείς, γιατί δεν το κάνουμε αυτό; Γιατί η εκκλησία θεωρεί κάθε προσπάθεια να μεταφερθεί το ιερό κείμενο στην γλώσσα που μιλάμε και καταλαβαίνουμε ως μη ορθόδοξη; ως αιρετική; Είναι δυνατόν να θεωρείς αιρετικό αυτόν που προσπαθεί να μπει μέσα στα ιερά γράμματα και να τα κατανοήσει; Και κάθονται οι ιεράρχες μας να κριτικάρουν γιατί η μία μετάφραση δεν το είπε ακριβώς όπως έπρεπε, και η άλλη μετάφραση δεν ήρθε από ελληνικό τυπογραφείο και άρα, υπάρχουν κρυμμένες ατζέντες που θέλουν να επιβάλουν τις όποιες ιδεολογίες τους; Στην κριτική όλοι είμαστε πρώτοι, να κατακρίνουμε και να απορρίπτουμε όλους τους άλλους. Γιατί δεν κάθονται, λοιπόν, σαν σύνολο, σαν την επίσημη εκπροσώπηση της ορθόδοξης εκκλησίας να κάνουν την μετάφραση με τις γραμμές τους και τις αξιώσεις τους στον πήχη που πρεσβεύουν ότι θα έπρεπε να είναι, και να φέρουν το ιερό κείμενο και όλο το συγγραφικό έργο σε υμνωδίες και λατρευτικές δοξασίες, ακόμη και στα πατερικά κείμενα, στον απλό κόσμο που ποθεί να μάθει τι είναι και ποιος είναι ο Χριστός, και ποιο το μέγεθός Του, και τι είναι και ποια είναι η ορθοδοξία, ώστε να ξέρουμε και να μπορούμε να καταλαβαίνουμε;

Γιατί, για μένα, είναι ανεπίτρεπτο, για να μην πω ότι αυτό είναι το πραγματικά αιρετικό, όταν μπαίνεις σε μια εκκλησία να ακούσεις Λόγο Θεού, και ο Λόγος του Θεού να περιορίζεται σε ένα απόσπασμα του ενός λεπτού σε διάρκεια, σε μια γλώσσα ακατανόητη, και όλο το υπόλοιπο να είναι υμνωδίες, πάλι ακατάλυπτες, λόγω γλώσσας. Δεν επιτρέπεται η προσευχή να μην είναι προσβάσιμη σε όλους, λόγω μη κατανόησης της γλώσσας. Όπως και είναι ανεπίτρεπτο, σημερινοί ιεράρχες να ντύνονται ως βυζαντινοί αυτοκράτορες με χρυσάφια και ζαφείρια πάνω τους, όταν ο ίδιος ο Χριστός ήταν ρακένδυτος σε όλη τη διάρκεια της επίγειας σύντομης ζωής του, πρεσβεύοντας αυτή τη φιλοσοφία, τον τρόπο ζωής που οφείλει να ζει ο χριστιανός, με το προσωπικό Του παράδειγμα. Ο ίδιος ο Χριστός τα διδάγματά Του τα δίδαξε στην γλώσσα που μπορούσαν να καταλάβουν οι ακροατές Του. Το Πάτερ Ημών που δίδαξε δεν το δίδαξε σε αρχαΐζουσα γλώσσα, για να δείξει ότι είναι κάποιος, το δίδαξε στην καθομιλουμένη, ώστε να εισπραχτεί από τον απλό άνθρωπο που παρακολουθούσε και να ωφεληθεί από αυτό. Ήμαρτον. Προσκυνούμε ομοιώματα ξύλινα, χάλκινα, ασημένια, όταν η Αγία Γραφή το ξεκαθαρίζει ρητά: ΟΧΙ προσκύνημα ή λατρεία σε ομοιώματα. Ήμαρτον και πάλι. Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Θεός ΔΕΝ θέλει να προσκυνάμε κανέναν είτε βρίσκεται στον ουρανό είται πάνω στη γη είτε κάτω από τη γη, είτε άγιος είναι είτε άγγελος, ΚΑΝΕΝΑΝ, παρά μόνο τον Θεό, που είναι άυλος και ενέργεια, και μέσα μου οφείλω να Τον προσκυνώ και να Τον λατρεύω, μέσα μου, μέσα στην καρδιά μου, με όλη τη διάνοια και το νου και την ψυχή και την καρδιά μου, με όλο μου το είναι. Προσκυνώ και λατρεύω την ουσία και την οντότητα του Θεού που κατοικεί μέσα μου. Ήμαρτον, και ήμαρτον και πάλι.

Δεν είμαστε Φαρισαίοι για να φερόμαστε ως Φαρισαίοι, ούτε βυζαντινοί αυτοκράτορες για να ντυνόμαστε και να περιφερόμαστε ως τέτοιοι. Είμαστε απλοί χριστιανοί, και ο απλός λαός και οι ιεράρχες που μας ποιμένουν, και προσπαθούμε όλοι εξίσου να μοιάσουμε στον Χριστό, τον μόνο Κύριο, που ήταν απλός και πράος και διακριτικός, που δεν είχε πού να ακουμπήσει το κεφάλι Του. Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από αυτό που πρεσβεύει ο Κύριος για μας, είναι τραγικό. Για μένα, είναι προσβολή στα θεία, το μέγιστο αμάρτημα, το μόνο που δεν συγχωρείται, η προσβολή στην αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.

Το σημερινό εδάφιο είναι παρμένο από το βιβλίο της Αποκάλυψης. Έχουμε κάνει πλήρη κύκλο αυτό τον μήνα, φτάσαμε στην τελευταία απόχρωση της εντολής για τον μήνα. Βρισκόμαστε τώρα στα χρόνια του Αντιχρίστου, έχουμε μπει σε αυτή την εποχή, την ζούμε ήδη, και η εντολή που έρχεται από τον Κύριό μας παραμένει: να φυλάω τις εντολές, να φυλάω την πίστη στον Ιησού. Όμως, τώρα, μας λέει αγίους, γιατί πλέον είμαστε οι άνθρωποί Του, οι άνθρωποι του προέδρου, οι άνθρωποι του βασιλιά. Έχουμε μπει στο στάδιο και το διανύουμε, ακολουθούμε τον Θείο Λόγο, υπακούμε τις εντολές, φυλάττουμε την πίστη, πλέον, είμαστε οι άγιοί Του. Ναι, κι εγώ, κι εσύ, όλοι μας. 

Δεν είμαι άγιος επειδή ένα ιερατείο αποφάσισε να με αγιοκατατάξει ως άγιο. Δεν είμαι άγιος επειδή είμαι αναμάρτητος. Δεν είμαι άγιος επειδή έφυγα από τον κόσμο για να λατρεύω τον Θεό πάνω στο βουνό και μέσα στις οπές της γης μονάχος. Όχι. Είμαι άγιος, επειδή ακολουθώ τον Χριστό. Ακολουθώ το παράδειγμά Του. Ακολουθώ την διδασκαλία Του. Έχω ατέλειες και πάθη, δεν είμαι το τέλειο παράδειγμα πιστού που Εκείνος θα ήθελε. Όμως, αναγνωρίζω ότι δεν είμαι τέλειος, και συνεχίζω να προσπαθώ. Συνεχίζω να κάνω τον αγώνα μου. Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια, παρόλο που γνωρίζω την αμαρτωλότητά μου. Είμαι προσανατολισμένος στην πορεία και την αλήθεια του Κυρίου. Θα πέσω στον πειρασμό, θα υποκύψω στον κόσμο, θα ξεγελαστώ από τον σκοτεινό. Όμως, παραμένω άγιος, γιατί ξανασηκώνομαι. Γιατί προσμένω τη σωτηρία. Γιατί ξέρω ποιον υπηρετώ. Γιατί ξέρω ποιον πιστεύω. 

Γι' αυτό είμαι άγιος, γιατί προσπαθώ να μοιάσω στον Θεό. Είναι εντολή Κυρίου, άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί. Εμείς είμαστε το ιερατείο Του, η εκκλησία Του, εμείς είμαστε τα πρόβατά Του. Εμείς είμαστε η εκλεκτή γενιά, το βασιλικό ιερατείο, το άγιο έθνος, ο λαός τον οποίο διάλεξε ο Θεός, για να διακηρύξει τα μεγαλεία Εκείνου που μας οδήγησε από το σκοτάδι στο θαυμαστό Του φως. Εμείς, που κάποτε δεν ήμασταν καν λαός, όμως τώρα γίναμε λαός του Θεού. Εμείς, που άλλοτε δεν είχαμε ελεηθεί, όμως τώρα βρήκαμε το έλεος. (Α' Πέτρου 2: 9-10). 

Είμαστε οι άγιοί Του, γιατί κληθήκαμε από τον Ιησού Χριστό, όπως όταν σε καλούν στον στρατό, γίναμε η εκκλησία Του, είμαστε οι στρατιώτες Του που πολεμούμε κατά του σκοτεινού και αυτών που προσπαθεί να μας επιβάλει, κατά του κόσμου που παλεύει με νύχια και με δόντια να απομακρύνει τους ανθρώπους από την πηγή της σωτηρίας τους, και από τον ίδιο μας τον εαυτό, που δεν σταματά να δέχεται επιθέσεις από δυνάμεις και εξουσίες ενός αόρατου πολέμου, που συντελείται σε πνευματικές διαστάσεις. Είμαστε οι άγιοί Του, όλοι μας, όλοι όσοι τούτους τους σκοτεινούς καιρούς φυλάττουμε την πίστη του Κυρίου, ομολογούμε Χριστό, ακολουθούμε τις εντολές Του και τιμούμε τον Λόγο Του, υπακούοντας στο Άγιο θέλημά Του, μέχρι την τελευταία μας πνοή. Αμήν.

Ημέρα 30η - Αποκάλυψη 14:12

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP- Υπακοή στον Θεό (ημέρα 29η)

Εάν αγαπάμε τον Θεό είναι γιατί ο Θεός μας αγάπησε πρώτος. Κι αν αγαπάμε τους ανθρώπους, είναι γιατί αυτή η αγάπη προέρχεται από τον Θεό, αφού ο Θεός αγάπη εστί. Δεν είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε από μόνοι μας, αν δεν έχουμε γνωρίσει τον Θεό πρώτα, ώστε να λάβουμε αυτή την ικανότητα. Όταν δεν μπορείς να αγαπήσεις είναι γιατί δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τον Θεό, άρα, δεν είσαι ακόμα παιδί του Θεού, δεν ανήκεις ακόμα σε Αυτόν.

Όταν φτάσεις στην αγάπη του Χριστού, μέσω της πίστης και της υπακοής στις εντολές Του, αυτό σημαίνει ότι γεννήθηκες από τον Θεό, αγαπήθηκες από τον Θεό, και ο Θεός σου εμπότισε την ιδιότητα της αγάπης. Αγάπη και Θεός είναι όροι ταυτόσημοι, όπως και οι όροι Χριστός και σωτηρία, αφού το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Όταν φτάνεις να τηρείς τις εντολές αυτοβούλως, υπακούοντας αγόγγυχτα στο θέλημα του Θεού, είναι το σημάδι του Θεού πάνω σου, η σφραγίδα Του ότι ανήκεις σε Εκείνον και ότι πλέον έχεις πρόσβαση στις ιδιότητές Του, με κυριότερη την αγάπη.

Άνθρωποι που δεν αγαπούν τον Θεό, δεν έχουν φτάσει στην κατανόηση της έννοιας της αγάπης, που περιορίζεται στην επίγεια, εφήμερη και επισφαλή της διάσταση. Η επίγεια αγάπη εμπεριέχει ανασφάλεια και φόβο, ενώ η αγάπη του Θεού είναι τέλεια και ελευθερώνει τον άνθρωπο, διώχνοντας κάθε τι το αρνητικό μακριά. Φως και σκοτάδι δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε προς το φως και την αγάπη του Κυρίου μας, όλα αρχίζουν να φωτίζονται από ένα διαφορετικό φως, που καμία σχέση δεν έχει με τον κόσμο. Αρχίζουμε να δεχόμαστε τις ακτίνες της αγάπης Του και να ζεσταίνει τόσο εμάς, όσο και τους γύρω μας. Η αγάπη γίνεται τώρα κάτι το φυσικό, γίνεται ιδίωμά μας, θεωρείται αυτονόητη, φυσιολογική, όσο το να εκτελούμε τις εντολές και τα θελήματα του Κυρίου μας, που γίνονται επίσης φυσικά και από αγάπη. 

Δεν υπηρετούμε τον Θεό επειδή πρέπει, τώρα Τον υπηρετούμε γιατί Τον αγαπούμε. Δεχτήκαμε τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος και όλα ξεκλειδώνουν μέσα μας. Η πίστη μας γίνεται δυνατότερη, η σχέση μας με τον Θεό ουσιαστικότερη, και η σχέση μας με τους συνανθρώπους αποκαλυπτικότερη, η οποία γίνεται ανιδιοτελής, αυτοτελής, δεν ζητάει κάτι ως αντάλλαγμα. Σκοπός της αγάπης μας προς τους ανθρώπους είναι η παρηγορία, η υποστήριξη, η ενδυνάμωση, η βοήθεια, η αυτοθυσία, όχι η αυτοεπιβεβαίωσή μας ότι αξίζουμε ή ότι πρέπει να αποδείξουμε ή να μας αποδείξουν κάτι οι άλλοι. Αυτή η μορφή αγάπης, ως προσφορά και δόσιμο του εαυτού μας χωρίς ανταλλάγματα, διαμορφώνεται και τροφοδοτείται από την ανεξάντλητη τροφοδοσία που δεχόμαστε κατευθείαν από τον Θεό, την πηγή της αγάπης, χάρη στην πίστη μας και την υπακοή μας σε Αυτόν, στις εντολές Του και το Θείο Θέλημά Του.

 Αυτού του είδους η αγάπη είναι σημάδι ότι έχουμε δεχτεί το άγγιγμα της αγάπης του Θεού και ότι είμαστε πλέον παιδιά του Υψίστου. Όταν συμβαίνει αυτό, το να υπακούω στις εντολές του Κυρίου, παύει να είναι υποχρέωση ή να θεωρείται ως αντάλλαγμα προκειμένου να λάβω κάτι από τον Θεό. Υπηρετώ τον Θεό από αγάπη, χάρη στην πίστη μου σε Εκείνον. Το κάνω αβίαστα, επειδή εγώ θέλω να συμμετέχω ενεργά στη σχέση μου μαζί Του. Γιατί εκεί μέσα θέλω να βρίσκομαι, γιατί η δική Του παρουσία είναι που με αναπαύει, με ειρηνεύει, με δυναμώνει, με παρηγορεί. Κι όσο πιο πολύ μεγαλώνει η πίστη μου στον Κύριο, τόσο η αγάπη Του προς εμένα πολλαπλασιάζεται και με πλημμυρίζει και, ως φορέας πλέον της αγάπης Του, μεταλαμπαδεύεται μέσω εμού στον πλησίον, επειδή, απλά, επέλεξα με την ελεύθερή μου βούληση να υπακούω, να υπηρετώ και να φυλάττω τον Λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και τις Θείες εντολές.

Ημέρα 29η - Α' επιστολή Ιωάννου 5: 1-3

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 28η)

Η καρδιά δεν μπορεί να μας κατακρίνει όταν η αγάπη μας για τον Θεό και το πλησίον είναι αυθεντική και ουσιαστική. Το να λες ότι αγαπάς τους συνανθρώπους σου στα λόγια, χωρίς να νιώθεις την παραμικρή συμπόνοια στον πόνο και τη δυσκολία τους, χωρίς ίχνος αλήθειας και ανθρωπιάς μέσα στην καρδιά σου, ναι, αυτό είναι καταδίκη. Όταν, όμως, η καρδιά μας συναισθάνεται και ενεργεί κατά τους τρόπους του Χριστού, ο οποίος έδειξε έμπρακτα πώς ορίζει την αγάπη, μέσα από την απόλυτη αυτοθυσία Του για εμάς, προκειμένου να μας οδηγήσει στη σωτηρία, τότε δεν υπάρχει κατάκριση ούτε από την συνείδησή μας ούτε από τον Θεό, ο οποίος αρέσκεται να βλέπει την αγάπη του Κυρίου να βρίσκει εφαρμογή στις καρδιές των πιστών Του.

Δεν υπάρχει κατάκριση όταν τηρούμε τις εντολές και πράττουμε κατά το θέλημα του Κυρίου. Η υπακοή μας στον Χριστό είναι που ανοίγει τις υποσχέσεις Του προς εμάς. Έρχεται η ανταμοιβή και οι απολαβές όταν Του ζητούμε, μέσα από την προσευχή μας, την ευχαριστία μας προς Εκείνον και τις δεήσεις μας, να κάνει πράγματα για εμάς. Εννοείται, ότι θα πραγματοποιηθούν φτάνει να συμβαδίζουν με την διδασκαλία και το παράδειγμα του Χριστού. Τα αιτήματά μας πρέπει να συμβαδίζουν με όλα εκείνα που ξέρουμε ότι ευχαριστούν τον Θεό. Και τα ξέρουμε, όταν μελετούμε τον Λόγο του Θεού με σεβασμό, δεκτικότητα και ταπεινότητα, συστηματικά και με αφοσίωση, ώστε να δεχτούμε όλη τη γνώση και τη φρόνηση που ο Κύριος μας αποκαλύπτει μέσα από τον Θείο Λόγο Του. Και δεν μας αποκαλύπτει μόνο τη γνώση και τη φρόνηση, μας αποκαλύπτεται ο ίδιος, μας φανερώνει τον εαυτό Του, ποιος είναι, τι αγαπά, τι απεχθάνεται και τι ζητάει από εμάς, ώστε να ωφεληθούμε από αυτή την προσωπική πλέον σχέση μας μαζί Του στο έπακρο.

Εμείς τα ξεκινούμε όλα, από την δική μας υπακοή στον Θεό ανοίγει το κανάλι της αγάπης και της επικοινωνίας από και προς τον Πατέρα Θεό, μέσω του Υιού Του, Ιησού Χριστό και την πίστη μας προς Αυτόν. Όσο εμείς πιστεύουμε έμπρακτα στον Κύριο, ο Κύριος αποστέλλει σε εμάς το Πνεύμα το Άγιο. Όταν το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα μας, όλη η Αγία Τριάδα κατοικεί μέσα μας. Υπάρχει ένα ρεύμα αγάπης και επικοινωνίας ανάμεσα στους πιστούς που ακολουθούν με υπακοή τις θείες εντολές που καταργεί κάθε καταδίκη ή κατάκριση μέσα στην καρδιά μας, γιατί η καρδιά μας είναι γεμάτη από Χριστό και Πνεύμα Άγιο. Κι όταν συμβαίνει αυτό, τότε έρχεται η χάρη του Θεού Πατέρα και βλέπουμε θαύματα να συντελούνται στη ζωή μας και στους γύρω μας. Και όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή πιστέψαμε στον Κύριο Ιησού Χριστό και υπακούσαμε στις εντολές Του, που είναι ουσιαστικά η αγάπη, η κάθετη και η οριζόντια, όπως έχουμε πει σε προηγούμενη ανάρτηση, κάθετη ως προς την αγάπη του πιστού προς τον Θεό και οριζόντια από τον πιστό προς τον πλησίον, έτσι όπως μας την δίδαξε με το παράδειγμά Του και τη διδασκαλία Του ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Θεού Υιός, ο Σωτήρ.

Ημέρα 28η - Α' επιστολή Ιωάννου 3: 21-24

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 27η)

Δεν θα έπρεπε, ως χριστιανοί, να παραξενευόμαστε από τις δοκιμασίες που μας ταλανίζουν στη ζωή, και δεν είναι σωστό να κατηγορούμε τον Θεό για ό,τι κακό μας συμβαίνει. Είμαστε ακόλουθοι Χριστού, και ο Χριστός κακοπάθησε, και μάλιστα άδικα, για να έχουμε εμείς την ελπίδα της σωτηρίας. Μας τοποθέτησε μακριά από την αμαρτία, ώστε να μπορούμε να ζούμε με γνώμονα τον Λόγο και τις εντολές του Κυρίου. Και αυτό, αναγκαστικά, έχει τις συνέπειές του.

Τη στιγμή που έρχεται φώτιση Θεού μέσα μας, έρχεται αυτόματα η καταδίκη. Καταλαβαίνουμε πόσο μακριά από τον Θεό βρίσκονται οι ασυδοσίες, τα γλεντοκόπια και οι πειρασμοί, με τα οποία είχαμε μεγαλώσει και συνηθίσει μέχρι τότε. Αυτά όμως όλα, πλέον, μας ενοχλούν, ενοχλούν την συνείδησή μας. Και κάθε φορά που πέφτουμε σε ατόπημα, δεν το ξεπερνάμε εύκολα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αισθανόμαστε τύψεις για τα ατοπήματά μας, που τώρα δεν ανήκουν πια στο καλό κομμάτι της ημέρας, αλλά στην πτώση που νιώθουμε μέσα μας να συντελείται. Είναι το Πνεύμα το Άγιο που μας ενοχλεί στη συνείδηση, γιατί μας θέλει καθαρούς και άγιους.

Όταν, λοιπόν, οι συνήθειές μας αλλάζουν και πράγματα που συνηθίζαμε να κάνουμε δεν τα κάνουμε πια, όταν δεν μας αρέσουν πλέον ορισμένες παρέες, και απομακρυνόμαστε σιγά σιγά από περιβάλλοντα που δεν έχουν καμία σχέση να κάνουν με τον Θεό και αυτά που θέλει από εμάς, είναι φυσικό αυτή η μεταστροφή να γίνει αντιληπτή από τους άλλους. Βλέπουν ότι κάτι έχει αλλάξει με εμάς. Κι όταν, αρχίζουμε να εκφράζουμε έμπρακτα πράγματα Χριστού στους γύρω μας μέσα από την αλλαγή που συντελείται εντός μας, οι γύρω μας, αν δεν έχουν αυτή την καταδίκη από το Άγιο Πνεύμα μέσα τους όπως εμείς, αρχίζουν να χλευάζουν, να υποτιμούν, να αντιμάχονται, να εχθρεύονται, να μας επιτίθενται, να μας διαγράφουν. 

Όσο πιο μακριά βρίσκονται εκείνοι από τον Θεό, όσο πιο νεκροί - κατά την Αγία Γραφή, τόσο πιο έντονη είναι η δυσφορία τους προς εμάς. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εμείς είμαστε εκείνοι που διαγράφουμε στην ουσία πρόσωπα, πράξεις, περιβάλλοντα, συμπεριφορές. Χάρη στη μεταστροφή που συντελείται μέσα μας, ο εαυτός μας δεν ανέχεται, δεν αντέχει να ζει μέσα στη βρωμιά και την αμαρτία. Και, σιγά σιγά, ως χριστιανοί κατά χάρη, όχι στο όνομα μόνο, απομακρυνόμαστε, αποσυρόμαστε από τα του κόσμου τούτου. Ο κόσμος δεν μας εκφράζει πλέον, δεν είναι πλέον το σπίτι μας όλο αυτό που ξέραμε μέχρι σήμερα. Σπίτι μας τώρα είναι ο Χριστός και όλο αυτό που πρεσβεύει.

Όμως, ας μην φοβόμαστε την κριτική του κόσμου. Ο Θεός ανταποδίδει κατά τα έργα μας και θα δώσουμε όλοι λόγο σε εκείνον που είναι έτοιμος να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς. Ο Κύριος μας έδειξε πώς είναι να κακοπαθείς από έναν κόσμο που ελέγχεται από τον σατανά, θέτοντας το δικό Του παράδειγμα προς δική μας μίμηση. Μας παροτρύνει να οπλιστούμε με το δικό Του φρόνημα, της υπομονής, της ανοχής, της συγχωρητικότητας, της αγάπης, της πραότητας, της αδελφοσύνης, δοξάζοντας τον Θεό για όλα, τα καλά και τα άσχημα. Μας παροτρύνει επίσης να απέχουμε από το κακό. Όταν το κακό έρχεται να σου επιτεθεί, δεν θέλει να το ανταποδίδουμε, γιατί η εκδίκηση ανήκει στον Κύριο. 

Ο Κύριος ξέρει πόσο υποφέρουμε, και η κρίση Του είναι κοντά. Η υπακοή μας στο θέλημά Του να υπομένουμε τις κακουχίες, είναι η απόδειξη ότι βαδίζουμε πάνω στον δρόμο του Κυρίου, ένα σημάδι ότι ο Κύριος είναι ικανοποιημένος από το μέγεθος της πίστης μας και της υπακοής μας προς το άγιο θέλημά Του, γιατί ξέρει ότι οι δικές μας δοκιμασίες γίνονται καμίνι στο οποίο σμιλεύεται η ποιότητα του χαρακτήρα μας, αυθεντική και ατόφια κατά το δικό Του πρότυπο. Κοινωνώντας τον πόνο Του Χριστού, κοινωνούμε Χριστό, κοινωνούμε χαρακτήρα Χριστού και κοινωνούμε και την ευαρέστησή Του σε όσους ακολουθούν τις διδαχές και τις εντολές Του, με το Πνεύμα Κυρίου και τη Θεία Χάρη να παραμένουν μέσα στις καρδιές μας προς δική μας σωτηρία και δική Του δόξα.

Ημέρα 27η - Α' επιστολή Πέτρου 4: 16-17

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 26η)

Ο Θεός δεν απαντάει στις προσευχές των εγωιστών, όσων επιδιώκουν την ηδονή, τη φιλοδοξία, την εξουσία, τις απολαύσεις, τα επιτεύγματα, αλλά απαντάει στις προσευχές και τις δεήσεις των δικαίων. Δίκαιοι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, χαρακτηρίζονται εκείνοι που πιστεύουν στο όνομα του Κυρίου, Τον ομολογούν, εφαρμόζουν το θέλημά Του, και μάχονται κατά της αμαρτίας και του κακού, διαφοροποιώντας τον εαυτό τους από τον κόσμο.

Λίγο πιο πάνω στο ίδιο κεφάλαιο, υπάρχει εδάφιο που λέει: "Μοιχαλοί και μοιχαλίδες, δεν ξέρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος, λοιπόν, θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού." - Ιακ. 4:4. Γιατί μας ονομάζει μοιχαλούς και μοιχαλίδες; Επειδή απιστούμε απέναντι στον Λόγο του Θεού και τις εντολές Του. Καταπατούμε τον νόμο του Θεού κάθε φορά που επιλέγουμε να στραφούμε στα πράγματα του κόσμου και αγνοούμε ή αδιαφορούμε για τον Θεό Πατέρα μας.

Γι' αυτό και τα σημερινά εδάφια έρχονται ως ένας καταιγισμός εντολών και παροτρύνσεων προς όλους εμάς που δεν δίνουμε την πρέπουσα αξία, σεβασμό και φόβο απέναντι στον Κύριο, αντίθετα, οι επιθυμίες μας είναι επιθυμίες επίγειες, εφήμερες, της απόλαυσης, των πειρασμών, της αμαρτίας. Γυρίστε στον Θεό, η πρώτη σύσταση. Αντισταθείτε στον διάβολο, η δεύτερη. Ξεπλυθείτε από την αμαρτία, εξαγνίστε την ψυχή σας, σταματήστε να διχάζεστε ανάμεσα στον Θεό και τον κόσμο - διάβολο. Έχετε το θάρρος να στερηθείτε την καλοπέρασή σας, να πενθήσετε για τα αμαρτήματά σας, να κλάψετε από μεταμέλεια. Μη χαίρεστε με τα εφήμερα επιτεύγματά σας, αντίθετα, πενθείστε που δεν είστε δυνατοί αρκετά στην πίστη και δεν υπακούτε στο θέλημα Του Κυρίου.

Είναι τα δύο αφεντικά που αναφερθήκαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, οι δύο στρατηγοί. Ή τον Θεό θα υπηρετούμε ή τον διάβολο, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Ο διάβολος, όπως μας αποκαλύπτεται μέσα στον Λόγο του Θεού, κρύβεται μέσα στον κόσμο και μέσα στον άνθρωπο, γι' αυτό δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η μόνη αξιόπιστη πηγή εμπιστοσύνης και αλήθειας είναι ο Θεός. Όσο απομακρυνόμαστε από την εμπιστοσύνη μας στον κόσμο - διάβολο, τόσο προσεγγίζουμε στην εμπιστοσύνη του Θεού. Και όσο πιο ταπεινωμένοι - μετανοημένοι επιστρέφουμε στον Κύριο, τόσο ο Κύριος μας υψώνει απομακρύνοντάς μας από την φθορά και την πτώση του αμαρτωλού και σκοτεινού και γεμάτου ψέματα, απάτες και αυταπάτες κόσμου στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε. 

Δεν γίνεται να ενστερνιζόμαστε πρακτικές, αξίες και συμπεριφορές που δεν συμβαδίζουν με το θέλημα του Θεού, ούτε και με τον τίτλο μας ως χριστιανοί, και την ίδια ώρα να καταπατούμε το Άγιο θέλημά Του με τη ζωή μας και τις επιλογές που κάνουμε. Είναι μία πνευματική μοιχεία όταν συμβαίνει αυτό, μια απομάκρυνση από την πορεία μας προς την σωτηρία και σίγουρα, δεν πρόκειται να δεχτούμε καμία ευεργεσία και κανένα πνευματικό δώρο από Εκείνον, όσο επιμένουμε να υιοθετούμε κοσμικές πεποιθήσεις και ροπές απορρίπτοντας την προσωπική μας σχέση μαζί Του.

Ημέρα 26η - επιστολή Ιακώβου 4: 7-10

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 25η)

Το να κάθεσαι και να διαβάζεις ή να ακούς τον Λόγο του Θεού και μετά να φεύγεις να κάνεις τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της ημέρας σου, χωρίς να θέσεις τα όσα έμαθες σε εφαρμογή, είναι δώρον άδωρον, χρόνος χαμένος. Όπως δώρον άδωρον είναι να κάνεις όλα τα τυπολατρικά της εκκλησίας σου τηρώντας τα κατά γράμμα, χωρίς να έχεις εντρυφήσει στη διδασκαλία του Κυρίου και να την έχεις μετουσιώσει σε έργο Θεού. 

Οι εντολές του Κυρίου δεν είναι για να διαβάζονται απλά, αλλά για να μετουσιώνονται σε πράξη, σε έργο. Δεν πρόκειται να δεις ορατό αποτέλεσμα στη ζωή σου όταν δεν εντρυφείς στον Άγιο Λόγο χωρίς να αναρωτάς τον εαυτό σου, γιατί μου το έδειξε αυτό ο Θεός σήμερα; τι προσπαθεί να μου δείξει; τι με διδάσκει; πώς μπορώ αυτό που διάβασα να το κάνω πράξη που να ωφελήσω τον εαυτό μου και τους άλλους; πώς μπορεί να με κάνει καλύτερο άνθρωπο το εδάφιο που διάβασα, να με ωριμάσει, να με μεταμορφώσει, να με κάνει από παθητικό αναγνώστη σε ενεργό μέλος της εκκλησίας, να με κάνει στρατιώτη του Χριστού;

Όλα αυτά για να απαντηθούν και να βρουν εφαρμογή απαιτούν να καθίσουμε μπροστά στον καθρέφτη του Θεού, απογυμνωμένοι από υποκρισίες και επίκτητες ιδεολογίες ή πεποιθήσεις, γυμνοί από μάσκες και συνήθειες, αλλά ειλικρινείς, ταπεινοί και δεκτικοί στη γνώση που περιμένει να μας αποκαλυφτεί. Χρειάζεται να πάρουμε τον χρόνο μας και να αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας με προσοχή, να αρχίσουμε να προσέχουμε μοτίβα στη συμπεριφορά μας, στο ποιοι είμαστε στον πυρήνα μας. Πώς μιλάμε; Πώς δρούμε; Πώς αντιδρούμε; Τι μας πυροδοτεί φιλονικίες; καταλαλιές; συκοφαντίες;  Πώς σκεφτόμαστε; Τι αντίχτυπο έχουν οι συνήθειές μας στα παιδιά μας; στους φίλους μας; Και πόσο κοντά ή μακριά βρισκόμαστε από την διδασκαλία του Θεού; από την αλήθεια του Κυρίου; Είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας σε σχέση με τον Κύριο ή μήπως όχι; Κι αν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε μέσα στην ψυχή μας, πώς μπορούμε να το διορθώσουμε, ώστε να ευθυγραμμιστούμε λίγο περισσότερο στον Λόγο του Θεού, ο οποίος μας έχει υποσχεθεί την μακαριότητα, την ευτυχία;

Αυτό τον ρόλο παίζει ο Λόγος του Θεού στη ζωή του ανθρώπου, αφού στην ουσία του, ο Άγιος Λόγος του Θεού είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Είσαι σωστός; Είσαι ευθυγραμμισμένος με αυτό τον Λόγο του Θεού, της αλήθειας και της ζωής; Προχωράς παρακάτω, σε νέα γνώση, σε νέα δόξα. Δεν είσαι; Γυρίζεις πίσω και προσπαθείς ξανά από την αρχή. Ο Λόγος του Θεού γίνεται ο γνώμονας της ζωής μας, και αυτός ο γνώμονας, αυτό το σημείο αναφοράς, μας κρατάει εστιασμένους, συγκεντρωμένους στη σωστή πορεία, την πορεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπως μας την διδάσκει ο Άγιος Λόγος Του.

Όσο μένουμε στα λόγια και δεν προχωρούμε στα έργα της βελτίωσης του εαυτού μας σε σχέση με εμάς τους ίδιους, τους συνανθρώπους γύρω μας και την σχέση μας με τον Θεό, πάντα με οδικό χάρτη τον Θείο Λόγο, η χάρη του Θεού τραβιέται από εμάς. Άδικα προσευχόμαστε να εκπληρώσει τα όνειρα και τις επιθυμίες μας. Η ευτυχία, η μακαριότητα, όπως μας υπόσχεται ο Λόγος του Θεού, απαιτεί δουλειά από μέρους μας, είναι ένα δώρο που πρέπει να κερδηθεί από εμάς με την προσωπική μας εργασία και προσπάθεια, μέσα από έργα Κυρίου, και φυσικά με τον Κύριό μας και τη Θεία χάρη Του συνοδοιπόρο και οδηγό στην προσωπική μας ωρίμανση και εξέλιξη ως άξιοι μαθητές και παιδιά Του.

Ημέρα 25η - επιστολή Ιακώβου 1: 22-25

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 24η)

Ακόμα και τις φορές που η πίστη μας στον Θεό κλονίζεται και παύουμε να είμαστε πιστοί σε Εκείνον, ο Θεός είναι πάντοτε πιστός σε εμάς. Αν Τον αρνηθούμε, θα μας αρνηθεί, γιατί δεν μπορεί να επιβληθεί επάνω στην ελεύθερή μας βούληση. Όσο όμως εμείς ζούμε και πεθαίνουμε για Αυτόν, όσο τηρούμε τον Λόγο Του και εφαρμόζουμε τις εντολές Του, ο Κύριος θα εκπληρώσει όλες τις υποσχέσεις που έχει υποσχεθεί σε εμάς ότι θα εκπληρώσει. Καμία υπόσχεση δεν θα μείνει ανεκπλήρωτη, μέχρι το τέλος της εγκόσμιας ζωής μας.

Η σταθερότητα στην πίστη από μέρους μας είναι προϋπόθεση στην πιστότητα του Θεού προς εμάς, ότι θα μας εξασφαλίσει το εισιτήριο για την αιώνια ζωή με τον Χριστό. Είναι η παρηγοριά και η ελπίδα ότι Εκείνος θα βρίσκεται στο πλευρό μας, ενισχύοντάς μας σε όλη την πορεία μας προς τη σωτηρία.

Η ημέρα της τελικής κρίσης δεν είναι για τους πιστούς, αλλά για όλους εκείνους που με λόγια ή με έργα αρνούνται τον Χριστό ως Κύριο. Αυτούς αφορά η τελική κρίση, όχι τους πιστούς στον Κύριο Ιησού Χριστό. Και η δικαιολογία ότι εμείς δεν ξέραμε για τον Χριστό, άρα δεν έχουμε καμία ευθύνη για τις όποιες συνέπειες ακολουθήσουν, είναι παιδαριώδης, αφού δεν υπάρχει σημείο πάνω στον πλανήτη που να μην είναι προσβάσιμο στην πληροφορία. Αυτός που θέλει να αναζητήσει τον Χριστό, δεν έχει παρά να ανοίξει τον υπολογιστή, το τάμπλετ ή το κινητό του. Κι αν δεν βρίσκει σήμα, ας πάει στο βιβλιοπωλείο να αγοράσει μία Αγία Γραφή, ακόμα καλύτερα. Κι αν δεν έχει χρήματα να αγοράσει μία Αγία Γραφή, ας την δανειστεί από μια δανειστική βιβλιοθήκη. Κι αν δεν βρίσκει ούτε εκεί, ας επισκεφτεί την εκκλησία της ενορίας του, και εκεί θα τον καθοδηγήσουν οι άνθρωποι της εκκλησίας σχετικά. 

Τρόποι υπάρχουν χιλιάδες. Μην έρχεσαι όμως να λες ότι εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Χριστό και τον Θείο Λόγο Του ή τις εντολές Του, γιατί κανένας δεν μου είπε ή δεν με ενημέρωσε. Σου λέω εγώ, τώρα, μοιράζομαι μαζί σου Λόγο Θεού. Δεν θέλεις να Τον δεχτείς; Τινάζω τη σκόνη από τα παπούτσια μου και φεύγω, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για σένα, γιατί με δεσμεύει ο Κύριος από το δικαίωμά σου στην ελεύθερή σου βούληση. Έτσι έκαναν και οι μαθητές Χριστού, έτσι έκανε και ο ίδιος ο Χριστός. Και αλλού στην Αγία Γραφή το αναφέρει, προσπάθησες μία φορά; προσπάθησες δύο; Την τρίτη φορά, η ευθύνη δεν πέφτει πάνω σε σένα που προσπάθησες, αλλά πάνω σε εκείνον που αρνήθηκε να δεχτεί Χριστό. 

Μη μου λες, λοιπόν, ότι κανένας δεν σου έχει πει για Χριστό και σωτηρία. Αν δεν σου έχει πει και θέλεις να μάθεις, κάθισε μόνος σου, ασχολήσου, ψάξε και θα μάθεις. Όπως μαθαίνουν όλοι όσοι επιζητούν και επιδιώκουν να μάθουν πραγματικά την αλήθεια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον Λόγο του Θεού και τις εντολές Του.

Ημέρα 24η - Β' επιστολή προς Τιμόθεο 2: 11-14

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη, 

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 23η)

Και μην ξεχνάτε, πως ό,τι καλό κάνετε, ό,τι άγιο, ό,τι δίκαιο, όλα αυτά που ο Θεός ζητάει από εσάς να κάνετε, να τα κάνετε για τον Θεό, όχι για τους ανθρώπους και σίγουρα όχι για τον εαυτό σας.

Η υπακοή στον Θεό γίνεται για τον Θεό, για τη δόξα Του, όχι για εμάς. Εμείς είμαστε απλά τα μέλη της εκκλησίας για να δοξαστεί Εκείνος. Άλλος είναι τα χέρια, άλλος τα μάτια, άλλος το μυαλό. Όλοι δουλεύουν κάτω από το θέλημα του Κυρίου. Μπορεί να είσαι οικοδόμος, όμως αυτό που κατασκευάζεις, πρώτα το κάνεις για τον Κύριο. Είσαι συγγραφέας; Πρώτα το κάνεις για να δοξάσεις τον Θεό Πατέρα. Είσαι νοικοκυρά; Καθαρίζεις και καθαγιάζεις το σπιτικό σου, μαγειρεύεις, φροντίζεις την οικογένεια, όλα προς δόξα Κυρίου.

Τίποτα δεν κάνουμε από μόνοι μας, όταν βρισκόμαστε στην προστασία και την καθοδήγηση του Θεού. Είναι ο βοσκός μας και είμαστε τα πρόβατά Του, και μας οδηγεί μέσα από το τρομακτικό πυκνό δάσος του κόσμου, το γεμάτο κοφτερές πέτρες, αιμοδιψή ζώα και απειλητικά φαντάσματα, στο ξέφωτο της ασφάλειας του Θεού και τα πράσινα απαλά λιβάδια της αιώνιας βασιλείας. Κανένα πρόβατο δεν πρέπει να μένει πίσω σε αυτό το ταξίδι, γιατί θα το κατασπαράξουν οι ύαινες ή θα το δηλητηριάσουν τα ερπετά. Δεν μένουμε πίσω, δεν κάνουμε του κεφαλιού μας, δεν ακολουθούμε τη νόρμα του κόσμου που οδηγεί στην απώλεια, και σίγουρα δεν αφηνόμαστε να μας εξαπατήσει ο σκοτεινός και η στρατιά του.

Η υπακοή στον Θεό είναι η εκπαίδευση την οποία πρέπει να περάσουμε. Πρέπει να εκπαιδευτούμε στην υπακοή, στην αφοσίωση, την πίστη, να εκπαιδευτούμε στο να είμαστε ειλικρινείς, να μένουμε στην αλήθεια, να έχουμε δικαιοσύνη και να την υπερασπιζόμαστε, να πολεμάμε ενάντια στο κακό, την αδικία, την εκμετάλλευση. Η εκπαίδευσή μας στον Θεό να έχει στρατιωτική τοποθέτηση, δεν είμαστε χαλαροί, ούτε αδιάφοροι, είμαστε συνεπείς και υπεύθυνοι για την αποστολή που μας έχει ανατεθεί, έχουμε την ευθύνη του εαυτού μας απέναντι σε εμάς, απέναντι στους διπλανούς μας και απέναντι στον Θεό. 

Το παράσημο, η επιβράβευση, έρχεται στο τέλος της εκπαίδευσης, που είναι η ανταπόδοση της κληρονομιάς, επειδή υπηρετήσατε στο πλευρό του στρατηγού Χριστού με επιτυχία. Αν η εκπαίδευση όμως έχει αποτύχει, επωμίζεσαι τα επακόλουθα της αποτυχίας σου. Δεν ήσουν δίκαιος; Δεν θα δεις ποτέ σου δικαιοσύνη, η οργή του Κυρίου θα έρθει πάνω σου και θα σε βρει με πολύ εμπνευσμένους τρόπους, από εκεί που δεν θα το περιμένεις. Η αδικία που έδειξες στους άλλους, θα έρθει και θα σε βρει. Θα το βρεις από τον Θεό, που δεν είναι προσωπολήπτης, δεν κάνει χατήρια, ούτε δωροδοκείται. 

Το άδικο αποκαθίσταται, όχι για την τιμωρία του αδικούντος, αλλά για τη δικαίωση του αδικημένου. Έτσι λειτουργεί η Θεία δικαιοσύνη, ως αποκατάσταση της ανισορροπίας που ο άνθρωπος δημιουργεί με την ελεύθερή του βούληση. Είτε κάνουμε το καλό, είτε το κακό, εμείς είμαστε που το προκαλούμε, και πίσω σε εμάς επιστρέφει, είτε ως δικαίωση και αποκατάσταση, είτε ως οργή Θεού, Θεία δίκη και Θεία τιμωρία.

Ημέρα 23η - Κολοσσαείς 3: 23-25

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 22η)

Η μεγαλύτερη μάχη που καλείται να δώσει ο χριστιανός στη ζωή του από τη στιγμή που αρχίζει να πιστεύει στον Θεό συνειδητά είναι ενάντια στις σκέψεις. Είναι ο λεγόμενος πόλεμος του μυαλού. Οι σκέψεις μας, η νόησή μας, όσο ζούμε και δραστηριοποιούμαστε μέσα στο πεδίο του γήινου υλιστικού και έκπτωτου κόσμου, είναι αναπόφευκτο να μην επηρεάζονται από αυτές τις συνιστώσες. 

Με πύλες εισόδου τα μάτια μας και τα αυτιά μας, ορμούν σαν ποταμός μέσα στη συνείδηση και το υποσυνείδητό μας στρατιές φαντασιών, θελημάτων, επιθυμιών, πειρασμών, φαντασιώσεων σε όλα τα επίπεδα. Τι είναι της μόδας, τι περιμένει από εμένα το οικογενειακό, φιλικό, κοινωνικό, επαγγελματικό μου περιβάλλον, ποια είναι τα ζητούμενα που πρέπει να επιδιώξω ως μέλος του κοινωνικού ιστού, φιλοδοξίες, χρήματα, έτερον ήμισυ, που αλλάζει και αντικαθίσταται στην πρώτη ασυμφωνία, επιδιώξεις, ορέξεις, ικανοποίηση παθών, ιστορίες, πειρασμοί και αμαρτίες. 

Όταν όλα αυτά που θέλω δεν τα έχω προσκυνημένα στα πόδια μου, όταν οι επιθυμίες μου δεν έχουν γίνει πραγματικότητα, τότε όλες αυτές οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μετατρέπονται σε φαντασιώσεις, σε νοητικά συστήματα μέσα στο κεφάλι μου και σκέψεις που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αντιβαίνουν κατάφωρα στο νόμο του Θεού, σε αυτό που ο Θεός θέλει για εμάς, την αγιότητα, τη δικαιοσύνη, την καλοσύνη, την αρετή. Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, γιατί ακόμα δεν έχουμε έρθει σε κοινωνία με τον Θεό, ώστε να ξέρουμε καλύτερα.

Βλέπουμε, λοιπόν, τον χριστιανό να βρίσκεται στη μέση ενός πεδίου μάχης. Από τη μια τον τραβάει ο κόσμος με τα θελήματά του, και ο εαυτός του που ελκύεται από αυτά, και από την άλλη μια δύναμη καινούργια, που τον ωθεί στο να υιοθετήσει μια νέα κοσμοθεωρία, εντελώς αντίθετη από την αντίληψη του κόσμου και του ίδιου, όπως αυτός την ήξερε ως τώρα. Είναι ένα σταυροδρόμι ζωής, στο οποίο πρέπει να επιλέξει προς τα πού θα οδηγήσει τον εαυτό του από εδώ και στο εξής. Θα παραμείνει στον γνώριμο δρόμο που περπατούσε ως τώρα, ή θα οδηγήσει τα βήματά του προς έναν δρόμο πιο απάτητο, γνωστό μόνο εξ ακοής, δύσβατο, στενό, ανηφορικό και κακοτράχαλο, με οδηγό τον Χριστό; 

Όχι και μια ιδιαίτερα αυτονόητη ή εύκολη απάντηση σε αυτό το δίλημμα ζωής, σε αυτό το σταυροδρόμι.

Όταν επιλέξεις αυτό τον δρόμο, τον δρόμο του Θεού, ξέρεις εκ των προτέρων ότι η ζωή σου θα είναι πιο δύσκολη. Οι προκλήσεις πιο μεγάλες, οι αντιστάσεις αβάσταχτες και ο πόλεμος εναντίον σου ανιλεής. Έχεις διαλέξει να βαδίσεις τον δρόμο του Χριστού, έναν δρόμο που οδηγεί στην χλεύη και την απαξίωση, στην αποδοκιμασία, το μαρτύριο, τον Γολγοθά, τη σταύρωση. Ο εαυτός σου σταυρώνεται καθημερινά, υποφέρει και ματώνει, γιατί κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα του κόσμου και του παλιού σου εαυτού. Τον είχες συνηθίσει αυτό τον εαυτό, όλα ήταν βολικά. Τώρα όμως και αυτό πρέπει να αλλάξει, και, ω! πόσο δύσκολη είναι αυτή η αλλαγή! 

Όμως παρόλα αυτά, δεν σταματάς να ελπίζεις ότι θα φτάσεις και εσύ στην ανάσταση όπως ο διδάσκαλός σου, που είναι δίπλα σου, σε κάθε σου βήμα, να σε στηρίζει, να σου χαρίζει τη χάρη Του, την βοήθειά Του, να σε προστατεύει από τους κινδύνους και τις κακοτοπιές και να εγγυάται την υπόσχεση της αιώνιας ζωής μαζί Του. Συνεχίζεις να ανηφορίζεις τον προσωπικό σου δρόμο του μαρτυρίου, γιατί ξέρεις τι σε περιμένει στο τέρμα του δρόμου, όταν ο αγώνας σου θα έχει ολοκληρωθεί. Με όλα αυτά τα δώρα, η επιλογή παύει να είναι ένα δύσκολο δίλημμα. Όχι όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε έναν κίβδηλο κόσμο, που κυβερνάται από το σκοτάδι, και σε έναν κόσμο αληθείας, ειρήνης, δικαιοσύνης και φωτός.

Όταν στρέφεσαι προς τον δρόμο του Θεού, ο Θεός δεν σε αφήνει να παλέψεις μόνος σου με τους πειρασμούς, τους δαίμονες και τους θολούς λογισμούς. Είναι εκεί, να σε κρατάει εστιασμένο στον στόχο, που είναι να υπηρετείς αυτό που ξέρεις ότι θέλει Εκείνος, να μελετάς τον Λόγο Του που είναι φως και κλειδί και αποκάλυψη. Όσο η υπακοή σου φτάνει στην ολοκλήρωση αυτού του αγώνα, όλα τα εμπόδια σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα μπροστά σου. Οι πλεκτάνες για σένα είναι εμφανείς, τις βλέπεις, διαπερνάς τα ύπουλα σχέδια, ξέρεις τις σκοτεινές διαθέσεις ανθρώπων που θέλουν να σε βλάψουν. Χαρίζεις ευεργεσία, ανακούφιση και θεραπεία στους γύρω σου. Δεν ντρέπεσαι πλέον να ομολογήσεις Χριστό, αντίθετα, καίγεσαι να διαδόσεις τον Θείο Λόγο Του, γιατί ξέρεις ότι απλά δουλεύει, λειτουργεί. 

Είναι η αλήθεια του Θεού κόντρα στο ψέμα του κόσμου. Είναι ο Λόγος του Θεού κόντρα στις νοήσεις του ανθρώπου. Είναι η ειλικρίνεια του Θεού κόντρα στην απάτη του σκοτεινού. Κι όλα αυτά, επειδή ο Θεός σου έστειλε λίγο από το φως του, που σου το έστειλε, επειδή έφτασες στην πλήρη υπακοή προς Εκείνον. Η υπακοή σου άνοιξε τα μάτια. Η υπακοή σε ελευθέρωσε από τις αλυσίδες της αμάθειας, της δολοπλοκίας και της απάτης. Η από καρδιάς υπακοή σου προς τον Θεό σε εκτόξευσε σε άλλες σφαίρες πνευματικές, διανοητικές και ουράνιες. Ανήκεις σε μιαν άλλη συνομοταξία πλέον, αυτή των αγίων, των παιδιών του Θεού, των συγκληρονόμων μαζί με τον Χριστό της αιώνιας ζωής και βασιλείας. Είσαι πρίγκιπας των ουρανών, δεν σε αγγίζει τίποτα το γήινο, φθαρτό ή κάλπικο. Βλέπεις όλο το παιχνίδι εκ των προτέρων, βλέπεις τη μεγάλη εικόνα. Σου αποκαλύφθηκε η αλήθεια του Θεού. Και όλα αυτά, επειδή ακολούθησες την στενή οδό του Κυρίου κόντρα σε κάθε αντιξοότητα και υπάκουσες στο θέλημά Του και τον Θείο Λόγο Του στην πληρότητά του.

Ημέρα 22η - Προς Κορινθίους Β' 10: 3-6

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 21η)

Τώρα, λοιπόν, που ο Θεός μας έχει δείξει το έλεός Του, μέσα από τα θεία δώρα και τις υποσχέσεις που έρχονται μαζικά προς το μέρος μας, όσο υπηρετούμε το θέλημα και τις εντολές Του, είναι πλέον η δική μας σειρά να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας για τη στροφή που αρχίζουν να παίρνουν τα πράγματα μέσα μας, ως άτομα, και εξωτερικά, σε σχέση με τους γύρω μας. Ήρθε η ώρα να θέσουμε όλα αυτά τα φρονήματα που οφείλει να έχει ένας αληθινός πιστός χριστιανός σε εφαρμογή, ώστε η σχέση μας με τον Θεό να ξεκαθαρίσει θεωρητικά και πρακτικά, να σταθεροποιηθεί και να μεγαλουργήσει.

Η άρνηση συσχετισμών με όλους όσους φρονούν κοσμικά και υλιστικά, πρέπει να αρχίσει να μπαίνει σε λειτουργία. Αυτός ο διαχωρισμός είναι ένα πρωτεύον ζητούμενο για τους πιστούς χριστιανούς που υπακούν στον Θεό. Απομακρυνόμαστε, προσπαθούμε τουλάχιστον όσο πιο πολύ μπορούμε, από κάθε τι που δεν συμφωνεί με την βούληση του Κυρίου και μας παρασύρει πάλι πίσω στην κοσμική ζωή της φθοράς και της αμαρτίας (ό,που αμαρτία ίσον ατέλεια και απομάκρυνση από το θέλημα του Θεού). Αντί, λοιπόν, να ενδίδουμε στις ορέξεις του γήινου κόσμου, χρησιμοποιούμε τον εαυτό μας ως ζωντανή θυσία προς τον Θεό. Τα μέλη του σώματός μας τώρα τα χρησιμοποιούμε για άγιους σκοπούς, όχι για την αμαρτία, όχι για να ικανοποιηθούν γήινα, υλιστικά, σωματικά πάθη και φιλοδοξίες. Αυτά έχουν τελειώσει πλέον για μας, γιατί τώρα έχουμε πεθάνει για τον κόσμο, και ξαναγεννηθήκαμε στον Χριστό ως ένα νέο δημιούργημα. Είμαστε πλέον παιδιά του Θεού, είμαστε σωσμένοι μέσω της χάρης που μας δόθηκε από Εκείνον. Έτσι, ό,τι κάνουμε, πρέπει τώρα να το κάνουμε σε ευθυγράμμιση προς τον Θεό και τον Θείο Λόγο Του, σύμφωνα με κάθε τι που είναι καλό, αγαθό, άγιο, αρεστό και τέλειο στον Θεό.

Αυτή η ζωντανή θυσία γίνεται με την ελεύθερή μας βούληση, γιατί εμείς είμαστε που επιδιώκουμε μια διαρκή και δυνατή σχέση με τον Δημιουργό μας, Πατέρα Θεό. Θέλουμε να είναι ευχαριστημένος μαζί μας, και Εκείνος, με τη σειρά Του, επιστρέφει αυτή την αγάπη πίσω σε εμάς πολλαπλάσια. 

Αυτή τη σύνδεση δεν την επιδιώκουμε για τις απολαβές που περιμένουμε να λάβουμε, αλλά για την αγάπη του Θεού. Αν το κάναμε αυτό, για τις απολαβές δηλαδή που επιδιώκουμε να λάβουμε από τον Θεό, η σχέση ανάμεσα σε εμάς και τον Θεό θα έμοιαζε με μια σχέση συμφέροντος και υστεροβουλίας, και αυτό δεν το θέλουμε, αφού ο Θεός γνωρίζει τα κίνητρά μας πριν από εμάς, και, άρα, δεν μπορούμε να κρυφτούμε από Αυτόν. Αυτό που θέλουμε είναι μια ειλικρινή σχέση όπου όλα τα μέλη να βρίσκονται σε απόλυτη ευχαρίστηση και σε απόλυτη αφοσίωση και αγάπη μεταξύ τους. Γιατί, όταν αρχίζεις να μπαίνεις στη σφαίρα της αγάπης μεταξύ ανθρώπου και Θεού, τότε αρχίζεις να ξεκλειδώνεις και τη σχέση αγάπης μεταξύ εσένα και των συνανθρώπων σου. Η σχέση με τους γύρω σου σταδιακά αλλάζει, μεταλλάσσεται, γιατί απλά, έχεις δεχτεί την αγάπη του Θεού και δουλεύεις, επενδύεις πάνω σε αυτή, και αυτή η αγάπη είναι ουράνια, αγαθή, άγια και τέλεια. Και όλη αυτή η ενέργεια σε διαποτίζει ως το τελευταίο σου κύτταρο, είναι τόσο δυνατή που αναγκαστικά εκπέμπεται και έξω από σένα, μια ενέργεια που αγγίζει, που ακουμπά πλέον τον διπλανό σου, τον πλησίον σου. 

Η συμπεριφορά σου αλλάζει, δεν χαρίζεις πλέον αγάπη στον συνάνθρωπο με συναισθηματική αγάπη, ανθρώπινη και φθαρτή, αλλά γίνεσαι αγάπη, είσαι αγάπη που εκπέμπεται σε κάθε τι που κάνεις, που λες και που είσαι, γιατί χάρη στην υπακοή σου Στον Κύριο, έχεις αγάπη Χριστού μέσα σου, που είναι αδύνατον να μη την μεταδώσεις στους άλλους, στα ζώα, στη φύση, στο σπίτι σου που φροντίζεις, στη δουλειά που κάνεις, στους συναδέλφους σου, τους γείτονές σου, την οικογένειά σου, στον ίδιο σου τον εαυτό που αναγνωρίζεις, αποδέχεσαι και αγαπάς, ως απόρροια της αγάπης του Κυρίου προς εσένα. Είναι αδύνατο να αγαπήσεις τον άλλον αληθινά, αν δεν έχει προηγηθεί η αγάπη που απορρέει από την αμοιβαία σχέση μεταξύ εσού και του Θεού. Χωρίς Θεό στη ζωή σου, η αγάπη σου προς τους άλλους περιορίζεται στο κοσμικό, φθαρτό, συναισθηματικό, ανασφαλές και με ημερομηνία λήξης επίπεδο που μόνο την επιφάνεια καταφέρνει ίσως να αγγίξει, αγνοώντας παντελώς τα πολυδιάστατα επίπεδα της πραγματικής, αιώνιας, αθάνατης αγάπης που μας διδάσκει ο Κύριος.

Αυτή είναι η σταυρική αγάπη του χριστιανού, κάθετη, που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, και οριζόντια, που ενώνει, με την ίδια αγάπη, τον άνθρωπο με τον συνάνθρωπο. Γι' αυτό και το σύμβολο του χριστιανού είναι ο σταυρός, μια σταυρική πορεία προς την Αγάπη, με Α κεφαλαίο, που πηγάζει από τον ίδιο τον Θεό, με αποδέκτη όλους εμάς που υπακούμε στο Άγιο θέλημά Του.

Ημέρα 21η - Προς Ρωμαίους 12: 1-2

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 20η)

Προς Ρωμαίους επιστολή σήμερα, που για πολλούς αποκαλείται το ευαγγέλιο του αποστόλου Παύλου, γιατί μέσα σε αυτό περιέχεται συμπυκνωμένη όλη η θεολογία του Χριστού. Είναι, θεωρώ, αν όχι το πιο δύσκολο, πάντως από τα πιο δύσκολα σε νοήματα βιβλία μέσα στην Αγία Γραφή. 

Στο σημερινό εδάφιο υπάρχει ένα τρομερό δίλημμα σχετικά με την υπακοή. Μιλάει για δύο κατηγορίες ανθρώπων, που και οι δύο υπηρετούν κάτι. Σήμερα, ωστόσο οι κατηγορίες που έχουν διαμορφωθεί είναι τρεις. 

Στην πρώτη κατηγορία θα μπορούσαμε να κατατάξουμε αυτόν που υπηρετεί μια φιλοδοξία επαγγελματική, ας πούμε, δουλεύει πάνω στον στόχο του να ανεβεί βαθμίδες επαγγελματικά και κοινωνικά, να αποκτήσει οικονομική άνεση, να ζήσει το όνειρο της επίγειας ευμάρειας, να φτιάξει το σπίτι του, την οικογένειά του, τη δουλειά του, και να καταξιωθεί κοινωνικά, ως ηθική αμοιβή των κόπων του για τον ίδιο και αυτούς που αγαπά. Είναι μια πολύ ωραία κατηγορία. 

Στη δεύτερη κατηγορία είναι αυτός που προσπαθεί μέσω πλαγίων οδών να αποκτήσει αυτή την ευμάρεια, μέσω κλοπών, ληστειών, παράνομου εμπορίου ποικίλης ύλης, ακόμα και ανθρώπων, μέσω της ανομίας με δυο λόγια, προκειμένου να εξυπηρετήσει ατομικά τον εαυτό του με υλικά αγαθά, χρήμα, περιουσία, πάθη, σπατάλες, ίσως και με σκοτεινή καταξίωση από τους σχετικούς κύκλους στους οποίους δραστηριοποιείται ώστε να αναδειχτεί, ως την ηθική του αποζημείωση για τους κόπους του και τα ρίσκα που έχει πάρει επιλέγοντας αυτή την πλάγια οδό. 

Και υπάρχει κι άλλη μια τρίτη κατηγορία, όπου τα πάντα του ανθρώπου ορίζονται από την δύναμη και την αγιότητα του Κυρίου, και ό,τι στόχους θέτει στη ζωή του, τους θέτει με γνώμονα να συμβαδίζουν με το θέλημά Του πρώτα. Ζητάει έγκριση από τον Θεό, προτού κάνει το επόμενο βήμα του. Κι αν έρθουν τα δώρα στη ζωή του, καλώς θα τα δεχτεί, εννοείται. Όμως, τα δώρα αυτά δεν είναι ο αυτοσκοπός, ό,τι κάνει το κάνει για να ευχαριστήσει τον Δημιουργό Του πρώτα, κι ύστερα, ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα, φτάνει να συμβαδίζουν με το θέλημά Του και τον Θείο Λόγο Του. Εκεί βρίσκεται η αφετηρία της τρίτης κατηγορίας αυτών των ανθρώπων.

Στις δύο πρώτες κατηγορίες, βλέπουμε ότι διακυβεύεται μια αμοιβή υλικής φύσεως, αλλά και κοσμικής, αφού έχει να κάνει με την κοινωνία, με τον κόσμο και του ανθρώπου σε σχέση με αυτόν, αλλιώς δεν θα υπηρετούσε κανέναν στόχο και κανέναν σκοπό, αν δεν υπήρχε αυτή η απολαβή είτε προσωπική είτε κοινωνική είτε οικονομική. Στην τρίτη κατηγορία δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ο εαυτός δεν είναι προτεραιότητα, αλλά εργαλείο προς έναν σκοπό έξω και πάνω από αυτόν. Αυτό που υπηρετεί είναι κάτι ανώτερο και έξω από το κοσμικό ή ατομικό επίπεδο. Ο σκοπός του είναι να δοξάσει τον Θεό μέσα από εκείνον, μέσα από τα έργα του, τα επιτεύγματά του, τον τρόπο ζωής του, και αυτά που πρεσβεύουν αυτό τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει. Άρα, οι δύο πρώτες κατηγορίες, ενώ μοιάζουν μεταξύ τους σε κίνητρα και αυτοσκοπούς, η τρίτη κατηγορία διαφέρει.

Το δίλημμα, λοιπόν, εδώ που σου βάζει, μέσω αποστόλου Παύλου, ο Ιησούς Χριστός είναι: α) αν ξέρεις σε ποια από τις τρεις κατηγορίες ανήκεις και, β) αν ήρθε η ώρα για σένα που θα πρέπει να επιλέξεις τι θα υπηρετήσεις (που θα πει, σε τι θα υπακούσεις, που θα πει, σε ποιον θα είσαι δούλος), αν αυτός τον οποίο θα υπηρετείς θα είναι η αμαρτία, δηλαδή ο διάβολος, που ο μισθός της είναι ο θάνατος, ή αν θα είναι ο Θεός, που ο μισθός από Εκείνον θα είναι δικαιοσύνη, η ηθική νομιμότητα, άρα αρμονία, άρα ειρήνη, ευημερία, αλήθεια, πληρότητα, αιώνια ζωή. Η βιβλική αλήθεια που σου δίνεται εδώ είναι ότι δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αφεντικά, δύο κυρίους συγχρόνως. Ή τον έναν θα διαλέξεις να υπηρετείς ή τον άλλο. 

Ναι, αλλά εδώ  αναφερθήκαμε σε τρεις κατηγορίες, όχι σε δύο, πού είναι η τρίτη κατηγορία; 

Ο Χριστός κάπου είπε, όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου. Που σημαίνει ότι καλούμαστε, ως άνθρωποι, μιας και έχουμε το αυτόβουλο, να διαλέξουμε το αφεντικό μας, αν θα είναι το φως ή αν θα είναι το σκοτάδι. Οι κατηγορίες, λοιπόν, σύμφωνα με τον Άγιο Λόγο του Θεού, δεν είναι τρεις, αλλά δύο. Προσέξτε ότι πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή δεν γίνεται αναφορά στο άτομο, ως επιλογή πορείας ζωής. Δεν μιλάει για τρεις κατηγορίες, αλλά μόνο για δύο. Δεν σου δίνει τρίτη οδό, να διαλέξεις τον εαυτό σου, και τα θέλω σου, που διαφημίζονται τόσο πιεστικά πολύ με τις γιόγκα φιλοσοφίες, τα ινδουιστικά, βουδιστικά ή new age κινήματα. Εδώ ο Χριστός είναι ξεκάθαρος. Αν δεν ακολουθείς Χριστό και ακολουθείς τον εαυτό σου, δεν ανήκεις σε αυτόν. Ακόμα κι αν είσαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Έχω γνωστούς μου που το υποστηρίζουν αυτό σθεναρά, ότι είναι καλοί άνθρωποι, άρα, έχουν τον Θεό με το μέρος τους, άρα, είναι καλυμμένοι. 

Βλέπετε όμως, ότι ο δικός σου δρόμος, αυτός που φτιάχνεις μόνος σου με τα χέρια σου, δεν είναι δρόμος Χριστού. Το λέει ο ίδιος ο Χριστός ότι αυτή την οδό, την δική σου, την απορρίπτει, ως μη ανήκουσα σε Αυτόν. Που θα πει ότι ο δικός σου δρόμος, δεν σε οδηγεί σε σωτηρία. Ο κύριος που υπηρετείς, ακόμα κι αν είσαι εσύ ο ίδιος και δουλεύεις τίμια και σωστά με τα ίδια σου τα χέρια και που όλος ο κόσμος σου το αναγνωρίζει και το παραδέχεται και το θαυμάζει, δεν ανήκει στο φως, αλλά στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δίνεις αξία και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, δεν αφήνεσαι στην εμπιστοσύνη του Κυρίου, άρα δεν έχεις πίστη Θεού μέσα σου, άρα, δεν ανήκεις σε Αυτόν, ανήκεις στον σκοτεινό, και ως εκ τούτου δεν είσαι δούλος Κυρίου και δεν μπορείς να λάβεις κανένα δώρο εκ Θεού, που θα σε βάλει στη σφαίρα των αθανάτων, των αγίων, της αιώνιας ζωής. Η ζωή σου, με τα επίγεια κίνητρα και αφετηρίες σου, θα παραμείνει επίγεια και θνητή, και, χωρίς να το έχεις καταλάβει, θα έχεις πέσει στην παγίδα του σκοτεινού που σε έριξε στον κόσμο και τη φθορά του, στερώντας σου, ουσιαστικά, τον ουρανό.

Ημέρα 20η - Προς Ρωμαίους 6:16

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 19η)

Μία δήλωση πριν ξεκινήσω. Δεν είμαι θεολόγος, δεν είμαι ιερέας, δεν είμαι μοναχή ή ηγουμένη, δεν είμαι ιεροκήρυκας. Ζω μια απλή συνηθισμένη ζωή και είμαι ένας απλός άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι, που έτυχε να συναντήσει τον κόσμο του Κυρίου μέσα από τον Θείο Λόγο Του. Γεύτηκα λίγο από το φως, και τώρα μου είναι αδιανόητο να φύγω από εκεί. Βρήκα το χωράφι με τον θησαυρό, όπως λέει και στην Αγία Γραφή, και τώρα δεν τον αφήνω με τίποτα. Και ασχολούμαι με αυτό, για να μάθω περισσότερα. Κι όσο πιο πολύ ασχολούμαι, τόσο πιο πολύ αγαπάω αυτά που μαθαίνω. Επειδή, αυτά που έρχονται στο φως όσο σκαλίζω μέσα στον Λόγο του Θεού, είναι συνταρακτικά για τη ζωή του ανθρώπου, και ένιωσα την ανάγκη του επείγοντος να τα μοιραστώ, να τα μεταδώσω, ότι όλα αυτά πρέπει να ειπωθούν, για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει την αλήθεια μέσα από το πρίσμα του Θεού και Δημιουργού του. Είναι ο Πατέρας μας, και μας άφησε αυτό το ιερό βιβλίο, γιατί ήθελε κάτι να μας πει. Ότι μας αγαπάει, ότι μας σκέφτεται νύχτα μέρα, ότι θέλει το καλό μας, γι' αυτό μας προειδοποιεί για τους κινδύνους τούτου του κόσμου, που κυριαρχείται από κάποιον άλλο, τον σκοτεινό. 

Σκοπός του σκοτεινού είναι να καταστρέψει τους ανθρώπους. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι παιδιά του διαβόλου, αλλά του Θεού. Είμαστε φτιαγμένοι από την αστερόσκονη του Κυρίου, έχουμε πνεύμα Θεού μέσα μας, έχουμε δυνάμεις που ούτε καν γνωρίζουμε ότι τις διαθέτουμε. Γιατί ο σκοτεινός έχει σκοτεινιάσει τα πάντα γύρω μας για να μην μπορούμε να δούμε πέρα από αυτά που θέλει εκείνος για μας. Πώς θα μας εξουσιάσει, πώς θα μας εξαπατήσει, πώς θα μας οδηγήσει στα βάθη της αβύσσου μαζί του. Αν δεν ήταν ο Θεός να μας προστατεύει, θα μας είχε εξοντώσει όλους εδώ και αιώνες με τους πιο φρικτούς και βασανιστικούς τρόπους. Δεν αντέχει το φως των ανθρώπων που είναι εκ Θεού, ούτε όλα αυτά τα χαρίσματα που μας έχει δώσει ο Κύριος. Φθονεί αυτά που έχουμε, και κάνει τα πάντα, με απάτες, με ψέματα, με ελιγμούς και δωροδοκίες, προκειμένου να μας κρατάει μέσα στο δικό του σκοτάδι.

Γι' αυτό η τελευταία εντολή του Ιησού Χριστού στους μαθητές Του ήταν διαδώστε το Ευαγγέλιο στα πέρατα του κόσμου. Γιατί το ζήτησε αυτό; Για να μάθουμε όλοι ότι το Ευαγγέλιο είναι το φως που σπάει τα σκοτάδια, κι ότι είμαστε άξιοι της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής, ότι είμαστε παιδιά του Ενός, του Παντοδύναμου, του Θεού Πατέρα, άξιοι κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει ότι έχει δικαίωμα στην αγάπη, στην ελευθερία, στην αλήθεια. Και όλα αυτά τα βρίσκει κανείς σκάβοντας με τα χέρια του μέσα στον Θείο Λόγο, τα ιερά γράμματα, την Αγία Γραφή. Υπάρχει δύναμη εκεί μέσα, από εμάς εξαρτάται να την ανακαλύψουμε και να την οικειοποιηθούμε.

Σήμερα είναι η 19η ημέρα του αφιερώματός μας στην Υπακοή στον Θεό. Όπως είπα και χθες, στο κεφάλαιο 14 στο Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο μιλάει ο ίδιος ο Χριστός. Είναι λίγο προτού παραδοθεί από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη στους αρχιερείς και οδηγηθεί στα μαρτύρια και την Σταύρωση. Είναι πιο ανθρώπινος από ποτέ. Τα λόγια Του ξεχειλίζουν από αγάπη και στοργή, οι στιγμές είναι πολύ δυνατές και συγκινητικές. Είναι το δικό Του αντίο στους αγαπημένους Του μαθητές, που Τον ακολουθούσαν επί τρία χρόνια, ζήσανε όλη την διδασκαλία Του, τους τρόπους Του, τη ζωή Του, τον χαρακτήρα Του, και όλα αυτά έγιναν μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη στην μετέπειτα διάδοση του Ευαγγελίου, που είναι το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας του ανθρώπου, της νίκης κατά του θανάτου, της αμαρτίας, του σκοταδιού.

Ο Κύριος δεν μιλάει μόνο στους μαθητές Του τότε, μιλάει σε σένα τώρα. Η αξία της Αγίας Γραφής είναι ότι κάθε της λέξη απευθύνεται σε σένα, σε όλους εμάς, που πιστεύουμε στον Λόγο του Θεού, που είμαστε οι ακόλουθοι του Χριστού, υπάκουοι στο θέλημα και τις εντολές Του, πιστοί χριστιανοί. Κι εδώ μιλάει για αγάπη και την δείχνει έμπρακτα. 

Το πόσο μας αγαπάει το δείχνει στον στίχο 15. Αν με αγαπάς, φύλαγε τις εντολές. Γιατί, αν το κάνεις, εγώ θα σου στείλω έναν άλλον Παράκλητο, για να είναι κοντά σου βοηθός, δάσκαλος, καθοδηγητής, εμψυχωτής, για το υπόλοιπο της ζωής σου. Αυτή η φωνή μέσα μας που μας ειδοποιεί ότι κάτι δεν μας κάθεται σωστά στην κατάσταση που βιώνουμε κάποια δεδομένη στιγμή, ή όταν μας ωθεί σε αυτή την απόφαση αντί της άλλης, ή που ξυπνάει μέσα μας την απάντηση σε κάτι που μας βασάνιζε καιρό, ή μας έβαζε σε δίλημμα, ναι, αυτή η μικρή ψιθυριστή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι ο Παράκλητος, είναι το Πνεύμα του Θεού που μας μιλάει, είναι το Άγιο Πνεύμα. 

Το οποίο Άγιο Πνεύμα δεν γίνεται αντιληπτό σε όλους. Είναι ένα δώρο που δεν χαρίζεται στους ανάξιους, οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτό το Άγιο Πνεύμα, αφού απλά, δεν το έχουν γνωρίζει, γιατί αν το γνώριζαν η ζωή τους θα ήταν διαφορετική. Το Άγιο Πνεύμα γίνεται διακριτό μόνο στους πιστούς που έχουν καθαρή καρδιά, που αγαπούν τον Θεό, που επιζητούν την παρουσία Του, που κάνουν τον αγώνα τους να απέχουν από την αμαρτία και το κακό, και που εργάζονται στο έργο του Θεού, υπακούοντας το θέλημά Του, φυλάττοντας τον Λόγο Του, και τηρώντας τις εντολές Του. 

Είναι ένα δούναι και λαβείν. Δώσε αίμα και λάβε Πνεύμα, έλεγαν οι πατέρες της ορθοδοξίας. Πρέπει να δώσουμε αίμα, δηλαδή να θυσιάσουμε κάτι από εμάς, τον χρόνο μας, την κούρασή μας, τις σκέψεις μας, τη διάθεσή μας, για να λάβουμε τα δώρα του Θεού και να τα βλέπουμε να εργάζονται με τη σειρά τους και αυτά στη ζωή μας. Όσο εμείς εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση, ο Παράκλητος μένει μαζί μας, ζει μέσα μας. Κι όταν το Άγιο Πνεύμα, που είναι Άγιο, κατοικεί μέσα μας, τότε, συνεπακόλουθα, επειδή ακριβώς είναι Άγιο, εξαγιάζει όλο μας το είναι, μας καθαρίζει, μας εξαγνίζει, μας κάνει άγιους, όπως άγιους μας θέλει ο Θεός να είμαστε. Έτσι, βήμα το βήμα, σκέψη τη σκέψη, σελίδα τη σελίδα, προσευχή την προσευχή, με τη σταδιακή στροφή μας προς τον Χριστό, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αρχίζουμε σταδιακά να μοιάζουμε στον Χριστό, με τα έργα μας, με τον τρόπο που μιλάμε, που αντιδράμε, γενικά με την παρουσία μας στον χώρο όπου βρισκόμαστε, με τον τρόπο και τον χαρακτήρα μας. Όταν είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό, γινόμαστε ένα μαζί Του, και Εκείνος μαζί μας, και εμείς, δια Χριστού και Πνεύματος Αγίου, με τον Θεό Πατέρα. 

Λέμε, λοιπόν, ότι αγαπάμε τον Χριστό. Ωραία. Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά; Πώς ακριβώς Τον αγαπάμε; Με το να το λέμε; Να το αισθανόμαστε; Χριστέ μου, σ' αγαπώ; Φτάνει, άραγε, αυτό για να λάβουμε Πνεύμα αληθείας, Πνεύμα Χριστού;

Στο σημερινό εδάφιο, ο Χριστός μας λέει επακριβώς πώς θέλει να Τον αγαπάμε: "Εκείνος που έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπάει." Στίχος 21. Θέλει την υπακοή μας στα λόγια Του που άφησε παρακαταθήκη για εμάς. Αυτά που γράφει στην Αγία Γραφή θέλει να τα έχουμε, "εκείνος που έχει τις εντολές μου". Πότε έχω τις εντολές του Κυρίου; Όταν τις ξέρω. Και πότε τις ξέρω; Όταν τις μελετώ, νύχτα-μέρα, όπως γράφει ο Δαβίδ στους Ψαλμούς. Νύχτα-μέρα, ο Λόγος του Θεού είναι στη σκέψη μου, χαράζω τις εντολές Του πάνω στις πλάκες της καρδιάς μου, γίνονται κομμάτι της ύπαρξής μου. Αυτό σημαίνει έχω τις εντολές του Κυρίου. Και όταν αυτές τις εντολές αρχίζω να τις εφαρμόζω, να τις κάνω πράξη στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου, τότε έχουμε φτάσει να λέμε Αγαπώ Χριστό. Και τότε έρχεται ο Χριστός μέσα μας, ζούμε την αγάπη Του, και η αγάπη Του αυτή μας φανερώνεται. Όταν αγαπάμε τον Χριστό με αυτό τον τρόπο που μας ζητάει, έρχεται ο Χριστός σε εμάς, φανερώνοντας τον εαυτό Του για μας, για τους μαθητές Του, τους πιστούς Του, τους ακολούθους Του, τους χριστιανούς. 

Έτσι φανερώνεται ο Χριστός στη ζωή μας. Αν δεν έχει προηγηθεί η διαδικασία που αναφέραμε σήμερα, αλλά και στις προηγούμενες μέρες του αφιερώματος περί υπακοής στον Θεό, όσο κι αν ακούς ανθρώπους να λένε, εδώ είναι ο Χριστός ή εκεί είναι ο Χριστός, μην πείθεστε. Ο Χριστός για να αποκαλυφθεί, θα αποκαλυφθεί σε αυτούς που Τον αγαπούν έμπρακτα, μέσα από την φύλαξη και την τήρηση των Λόγων Του και των εντολών Του. Γιατί αυτή είναι η οδός του Κυρίου, όπως μας την έδωσε παρακαταθήκη μέσα από το Ιερό Ευαγγέλιο.

Ημέρα 19η (και 18η από χθες) - Κατά Ιωάννη 14:21

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (18η ημέρα - μόνο φωτογραφίες)

Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο για σήμερα και αύριο, με εδάφια από το ίδιο κεφάλαιο, το 14 (ιδ'), που είναι απλά καταπληκτικό, μοναδικό και υπέροχο, σας προτείνω να το διαβάσετε, όποιος θέλει. 

Τα εδάφια για τις δύο ημέρες του αφιερώματος αφορούν στο ίδιο θέμα, οπότε σκέφτομαι ότι δεν θα είναι ωραίο να το σπάσω σε δύο μέρη, ένα για σήμερα, ένα για αύριο.  Προτιμώ να αναφερθώ αύριο και για τα σημερινά εδάφια και για το αυριανό, ώστε να μη χαθεί η ροή του κεφαλαίου, αλλά και της σκέψης μου όσο αναφέρομαι σε αυτό. 

Ανεβάζω, ωστόσο, τις φωτογραφίες της σημερινής μου αντιγραφής, έτσι ώστε το γράψιμό μου να προχωράει κανονικά και να παραμένω συνεπής στο πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής με το αφιέρωμα Υπακοή στον Θεό, για τον μήνα Σεπτέμβριο. Για τις σκέψεις μου πάνω στα εδάφια της 18ης και 19ης ημέρας επιφυλάσσομαι για αύριο, όπου θα μπορούμε να τα πούμε εκτενέστερα.

Μέχρι αύριο, λοιπόν; 

Μέχρι αύριο, πρώτα ο Θεός!

Καλό βράδυ!

Ημέρα 18η (μόνο φωτογραφίες) - Κατά Ιωάννη 14: 15-17

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

 

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 17η)

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όσες Σοφίες, Αγάπες και Ελπίδες γιορτάζουν σήμερα. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει όνομα Πίστη, αλλά αν υπάρχει, χρόνια σου πολλά, Πίστη.

Αισίως σήμερα μπαίνουμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος "Υπακοή στον Θεό" για τον μήνα Σεπτέμβριο, όπου ξεκινάμε με εδάφια από την Καινή Διαθήκη. Από τις Πράξεις Αποστόλων, λοιπόν, τα σημερινά εδάφια, και μας μιλάει για τα μεγάλα δώρα που ο Θεός έφερε στη ζωή μας, επειδή υπακούμε στο θέλημά Του. Η εντολή έρχεται από στόματος αποστόλου  Πέτρου και άλλων αποστόλων, τα ονόματα των οποίων δεν κατονομάζονται εδώ: Να πειθαρχούμε στον Θεό, πιο πολύ παρά από το να πειθαρχούμε στους ανθρώπους. Δεν ακυρώνει την πειθάρχησή μας στους ανθρώπους, γιατί χρειάζεται να πειθαρχούμε στους γονείς μας, π.χ., στις αστυνομικές αρχές ή στους κυβερνώντες μας, αφού, όταν αυτό δεν εφαρμόζεται, έρχεται το χάος, η αναρχία και η οπισθοδρόμηση. Πρόοδος δεν σημαίνει αναγκαστικά διάλυση της κοινωνίας, να εξηγούμαστε. Με το να καταστρέφεις τα πάντα γύρω σου δεν καταφέρνεις τίποτα, μια τρύπα στο νερό δημιουργείς. Χτίζω το καλό πάνω στο καλό και νικάω το κακό πράττοντας το καλό, αυτή είναι η οδός του Θεού.

Ωστόσο, αυτό που τονίζεται σε εμάς περισσότερο από την πειθαρχία μας προς τους ανθρώπους, είναι η προτεραιότητα που πρέπει να δίνουμε πρωτίστως απέναντι στην πειθαρχία μας προς τον Θεό. Πάντα βάζουμε τον Θεό μπροστά, πάντα ο Θεός έρχεται πρώτος στις προτεραιότητές μας, αν θέλουμε να Τον δούμε να δρα υπέρ μας. Κι όταν αυτό συμβαίνει, τότε έρχονται τα μεγάλα δώρα που υποσχέθηκε ο Θεός μέσα από την Καινή Διαθήκη, το νέο συμβόλαιο κληρονομιάς, δηλαδή, που απευθύνεται αποκλειστικά στα δικά Του παιδιά, που αποκτήθηκαν με υιοθεσία, όλους εμάς, τους μαθητές Χριστού, τους χριστιανούς, χάρη στη θυσία του μονάκριβου Υιού Του Θεού Πατέρα, Ιησού Χριστού, και χάρη στη δική μας πίστη προς Αυτόν, τον Κύριό μας. 

Στη ζωή μας ήρθε ο Ιησούς Χριστός, το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στην ανθρωπότητα. Και, παρόλο που οι άπιστοι και οι άνομοι αυτού του κόσμου τον σταύρωσαν με θάνατο πάνω στον Σταυρό, και συνεχίζουν να Τον σταυρώνουν καθημερινά μέχρι σήμερα, ο Πανάγιος Θεός Πατέρας μας Τον ανέστησε, Τον έστεψε αρχηγό και σωτήρα, δίνοντας σε Εκείνον τα κλειδιά της δικής μας σωτηρίας, μέσα από την μετάνοια (μιλήσαμε χθες για τη μετάνοια) και την άφεση των αμαρτιών μας. Ο Κύριός μας φορτώθηκε επάνω Του όλη την αμαρτία του κόσμου και πλήρωσε το τίμημα με την δική Του θυσία πάνω στον Σταυρό, προκειμένου εμείς να έχουμε το δικαίωμα της υιοθεσίας, αδέλφια με τον Κύριο και συνκληρονόμοι στην ουράνια βασιλεία και την αιώνια ζωή.

Στην πορεία μας προς τα εκεί, ο Πατέρας Θεός έστειλε δια Ιησού Χριστού και το Πνεύμα το Άγιο, το πνεύμα της αληθείας, της γνώσης, της βοήθειας, της καθοδήγησης. Ο Θεός, επομένως, έρχεται στην Καινή Διαθήκη και αρχίζει να μας προσφέρει τα Μεγάλα Δώρα. Με τον Παράκλητο ως βοηθό και συνοδηγό μας, το Άγιο Πνεύμα, ο Θεός Πατέρας μας έρχεται και μας προσφέρει Τον απόλυτο οδηγό, το απόλυτο παράδειγμα προς μίμιση, το απόλυτο σημείο αναφοράς για όλους εμάς που πιστεύουμε, εμπιστευόμαστε και υπακούμε στο Άγιο θέλημά Του, τον ίδιο του τον Υιό, Ιησού Χριστό, το λυχνάρι στα πόδια μας, να περπατούμε πάνω στα δικά Του βήματα, προς οδό σωτηρίας, αλήθειας και ζωής. Αμήν.

Ημέρα 17η - Πράξεις 5: 29-32

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 16η)

Διάβαζα το απόσπασμα σήμερα και κάτι μου ταρακούνησε λίγο τις ενοχές. Τι μας λέει το σημερινό εδάφιο; Πάλι μιλάει για υπακοή, αφού αυτό είναι το αφιέρωμά μας για τον μήνα Σεπτέμβριο, αλλά διαβάστε εδώ: Ακούστε τη φωνή Μου, που, πώς ακούμε τη φωνή του Θεού; Διαβάζουμε τον Λόγο του Θεού, που βρίσκεται μέσα στην Αγία Γραφή, και ό,τι διαβάζουμε, το ακούμε με τα μάτια, και μετά το ακούμε με τα αυτιά του σώματός μας, και μετά με τα αυτιά και τα μάτια και τη νόηση του έσω εαυτού μας, ο Λόγος γίνεται χωνευτήρι μέσα μας, και έτσι Τον ακούμε. 

Ο Θεός εκεί μέσα μας μιλάει, μέσα στην καρδιά μας, μέσα στον νου και την ψυχή μας. Η φωνή έρχεται μέσω μελέτης, που σημαίνει πως για να ακούσεις τον Θεό, αν θέλεις να Τον ακούσεις, επιβάλλεται να αφιερώσεις ένα κομμάτι από τον χρόνο σου - από σένα εξαρτάται πόσο μεγάλο - για να καθίσεις να διαβάσεις τον Λόγο του Θεού, να τον μελετήσεις, να κάνεις την έρευνά σου, να ψάξεις να βρεις τι σημαίνουν οι άγνωστες λέξεις που συναντάς, να καταγράψεις τις απορίες σου, να διαβάσεις τις παραπομπές αυτού που διαβάζεις (πρώτης τάξεως μελέτη η μελέτη των παραπομπών, να μαθαίνεις την Αγία Γραφή μέσα από την Αγία Γραφή!), κι έτσι, αφιερώνοντας τον χρόνο σου σε Εκείνον, έρχεται Εκείνος και σε πληροφορεί, ως γνώση, ως συμμόρφωση και ως καθοδήγηση. 

Σημείωση εδώ. Ναι, υπάρχουν και πάρα πολλοί άνθρωποι που λένε ότι ακούν τη φωνή του Θεού εξωτερικά, σαν κανονική φωνή. Και υπάρχουν κι άλλοι, που λένε ότι την ακούν σαν όραμα μέσα στον ύπνο τους. Παιδιά, προσοχή, προσοχή, προσοχή. Όλα αυτά είναι λίαν επικίνδυνα για να τα ακολουθήσουμε. Ο Χριστός μας έχει προειδοποιήσει ουκ ολίγες φορές, ότι δεν είναι όλα τα πνεύματα αθώα. Και αν διαβάσεις την Αγία Γραφή, υπάρχουν και οι φωνές εκείνες που δεν έρχονται από την πλευρά του φωτός, Και ότι ο ίδιος ο διάβολος μπορεί να μεταμφιεστεί σε άγγελο φωτός, αν το βάλει σκοπό να σε παραπλανήσει και να σε απομακρύνει από την αλήθεια και την οδό του Θεού. Γι' αυτό, πολύ, πολύ προσοχή. Η ασφαλής οδός για εμάς είναι η οδός της αληθείας. Και αυτή βρίσκεται μέσα στον Λόγο του Θεού, μέσα στην Αγία Γραφή.

Όταν, λοιπόν, για να συνεχίσουμε, καταθέτουμε τον χρόνο και τον κόπο μας να ακούσουμε τη φωνή του Θεού, που είναι η δική μας εργασία που καλούμαστε να κάνουμε από τη μεριά μας με τη μελέτη της Αγίας Γραφής, έρχεται η υπόσχεση του Θεού να μας διαβεβαιώσει ότι Εκείνος είναι δικός μας, και εμείς δικοί Του. Εμείς και ο Θεός, δηλαδή, πλέον ανήκουμε στην ίδια ομάδα, στο ίδιο στρατόπεδο. Δεν στρεφόμαστε άλλο στον κολλητό μας για καθοδήγηση, ή τον γείτονα ή τον συγγενή, ούτε ψάχνουμε στην τηλεόραση για απαντήσεις, αλλά ούτε και στον εαυτό μας, αφού εδώ, μέσα στο μυαλό μας, συντελείται ο μεγαλύτερος πνευματικός πόλεμος, προκειμένου να ηττηθούμε από τον σκοτεινό. Όντας με το μέρος μας, ο Θεός προπορεύεται για εμάς, μας προφυλάσσει από τα αδέσποτα βέλη που έρχονται κατά πάνω μας, μάχεται τις μάχες μας με Εκείνον στο πλευρό μας, και γινόμαστε ένα, χάρη στην Θεία Χάρη Του και το Πνεύμα το Άγιο, που είναι δίπλα μας πάντα.

Δεύτερη εντολή που θέλει να υπακούσουμε είναι να περπατάμε στους δρόμους Του. Αυτό ξαναναφέρθηκε και σε προηγούμενες μέρες του αφιερώματος, αλλά εδώ μας λέει κάτι καινούργιο. Δεν λέει απλά αυτό, γίνεται πιο συγκεκριμένος, ζητάει από εμάς να περπατάμε στους δρόμους που Εκείνος επέλεξε για εμάς να περπατήσουμε!

Τι; Και τα σχέδιά μας; Και όλα όσα έχουμε προγραμματίσει, οι λίστες μας, τα χρονοδιαγράμματά μας; 

Ναι, κατά τον Θεό, σε όλα αυτά πρέπει να πατήσουμε το delete. Ο Θεός θέλει να εμπιστευόμαστε Αυτόν, και Αυτόν να ακολουθούμε, Αυτόν να υπηρετούμε, Αυτού τις εντολές να εκτελούμε, και στους δικούς Του δρόμους να πορευόμαστε, ΟΧΙ στους δικούς μας δρόμους. Η εντολή είναι, ξέχνα τους δικούς σου δρόμους-τρόπους-αντιλήψεις-απόψεις-αισθήματα-θέλω-πεποιθήσεις-προσωπικές γνώσεις, και ξεκίνα να ακολουθείς αυτά που Εγώ σου ζητάω από σένα να ακολουθείς. 

Πώς είπαμε πως το λένε αυτό, όταν αποφασίζεις να το κάνεις; 

Το λένε μετάνοια.

Εδώ είναι που δυσκολεύουν τα πράγματα, γιατί έρχεται το δίλημμα. Ποιον, λοιπόν, επιλέγω να εμπιστεύομαι πρώτα και πάνω από όλους και όλα στα σχέδιά μου και στα όνειρα που έχω για το μέλλον και στον τρόπο που θα ζήσω τη ζωή μου και όλα τα σχετικά; Σε ποιο στρατόπεδο επιλέγω να πολεμάω για το υπόλοιπο της ζωής μου; Ποιον στρατηγό επιλέγω να υπηρετήσω μέχρις εσχάτων; Γιατί, όπως λέει και στην Αγία Γραφή, δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αρχηγούς ταυτόχρονα, ή τον έναν θα ακολουθήσεις ή τον άλλον. Κι όταν φτάσεις σε αυτό το σταυροδρόμι, ποιον δρόμο τελικά θα ακολουθήσεις;

Εδώ είναι που έρχεται το μεγάλο ερώτημα, που δεν είναι άλλο πέρα από το κατά πόσο πιστεύουμε αληθινά στον Θεό, αληθινά όμως, όχι φούμαρα. Τον πιστεύουμε αρκετά, ώστε να Τον εμπιστευτούμε με τη ζωή μας; Ή απλά λέμε ότι πιστεύουμε, ενώ στην πραγματικότητα πιστεύουμε σε όλα τα άλλα, εκτός από τον Θεό;

Είναι ένα βαθύτατο θεολογικό ερώτημα, που αγγίζει άμεσα υπαρξιακά ζητήματα, και που, αν απαντηθεί, θα αρχίσει να ξεκλειδώνει αλυσιδωτά και μια σειρά άλλων ερωτήσεων ως προς το ποιοι είμαστε, από πού ήρθαμε, ποιος είναι ο σκοπός μας πάνω στη γη, πού πάμε. 

Και με αυτά τα υπέροχα ανοίγματα στον ουρανό, κι αυτό το λαμπερό ολόγιομο φεγγάρι που έχει απόψε, θα σας καληνυχτίσω. Θα τα πούμε και πάλι αύριο με τη συνέχεια του αφιερώματός μας, πρώτα ο Θεός. Σας ευχαριστώ που μου κάνετε παρέα. Να είστε όλοι καλά, και να έχετε την ειρήνη του Θεού μέσα σας πάντοτε.

Ημέρα 16η - Ιερεμίας 7: 23

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 15η)

Το να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου είναι μια εκ των Δέκα Εντολών που έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο. Αυτή η εντολή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, φαίνεται και από την κατάταξη στην οποία βρίσκεται, αμέσως μετά τις εντολές του ανθρώπου προς τον Θεό και η πρώτη από τις εντολές του ανθρώπου σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Είναι μια σημαντική εντολή, η οποία καθορίζει τις αρμονικές σχέσεις ανάμεσα τους γονείς και τα παιδιά τους, μια εντολή που αγγίζει τον πυρήνα του οικογενειακού ιστού, και που η τήρηση ή η καταπάτησή της καθορίζει την ευτυχία ή την δυστυχία μέσα στις οικογένειες. 

Παρατηρούμε ότι στον Δεκάλογο των Εντολών, δεν υπάρχει η εντολή αγάπα τα παιδιά σου. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή θεωρείται αυτονόητο ένας γονιός να αγαπάει τα παιδιά του και ότι κάνει τα πάντα, προκειμένου να τα βλέπει να μεγαλώνουν σωστά και να προκόβουν, ακόμα κι αν η ανωριμότητα της ηλικίας των παιδιών δεν τα αφήνει να το αναγνωρίσουν και να το εκτιμήσουν ως οφείλουν. Με αυτή την αφετηρία, το να αγαπάει το παιδί τον γονιό του, ή να τον τιμάει ή να τον σέβεται, σεβόμενος αυτά που του λέει ο γονιός, δεν θεωρείται πάντα αυτονόητο. Σου δίνει, λοιπόν, την εντολή Τίμα τους γονείς σου, και όχι αγάπα, γιατί την τιμή είναι πιο επιτακτικό να την αναγνωρίζεις και να την σέβεσαι όντας παιδί, όποιας ηλικίας και αν είσαι.

Το να τιμάς τον γονιό σου είναι μια εντολή που δεν σταματάει στην ενηλικίωση, είναι μια εντολή που βαστάει εφ' όρου ζωής. Για το παιδί, το να τιμάει τους γονείς του είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει σαν ευχαριστώ, σαν αναγνώριση όλων των θυσιών, και των δυσκολιών και των αγώνων που υπέμειναν αυτοί οι γονείς, μπορούσαν - δεν μπορούσαν, για να είναι εκείνος ένας άνθρωπος με βάσεις, έτοιμος να αντιμετωπίσει την ζωή και τις προκλήσεις της. Και είναι πραγματικά λυπηρό όταν βλέπει κανείς νέους ανθρώπους, που τους έχουν προσφερθεί τα πάντα έτοιμα στο χέρι, να διαγράφουν εντελώς τους γονείς τους από τη νέα τους ζωή, με το που ανοίξουν τα φτερά τους. Είναι καταπάτηση εντολής, και όχι προσωπικών γούστων ή αντιλήψεων και απόψεων. Η εντολή είναι εντολή, και ο Θεός που είναι δίκαιος και όλα τα βλέπει, δεν μπορεί να δεχτεί να καταπατάται η εντολή που ο ίδιος έχει δώσει, σε ανθρώπους αχάριστους, άκαρδους, εγωιστές και συμφεροντολόγους, όπως τα παιδιά εκείνα, που επιλέγουν να μην τιμούν τους γονείς τους για τον οποιονδήποτε λόγο ή δικαιολογία, όσο σημαντικά κι αν αυτά μπορεί να φαντάζουν μέσα στο ανώριμό τους μυαλό.

Ημέρα 15η - Παροιμίες 6: 20

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 14η)

Ο δρόμος προς μια δίκαιη εν Χριστώ ζωή παράγει καρπούς, εφόσον μένουμε σταθεροί στην πειθαρχία και είμαστε δεκτικοί στη διόρθωση. Πειθαρχία και διόρθωση λειτουργούν μόνο όταν υπάρχει ταπείνωση και υπακοή απέναντι στον Θεό. Ένας εγωιστής ή υπερήφανος δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί να τον διορθώνουν, γιατί μέσα του αισθάνεται ανώτερος από τους άλλους. Κι όταν ο Θεός θελήσει να τον συμμορφώσει, θα δεχτεί πολλή αντίσταση με τον εαυτό του, γιατί έχει πλάσει τον χαρακτήρα του με τέτοιον τρόπο, που να μην μπορεί να δέχεται υποδείξεις από κανέναν. Δεν αισθάνεται ότι κάνει κάπου λάθος, γι' αυτό και ο Θεός κατατάσσει αυτού του είδους τις συμπεριφορές στις υψηλότερες βαθμίδες της αμαρτίας.

Ο δρόμος, αντίθετα, του δικαίου, είναι πηλός στα χέρια του Θεού. Ο χριστιανός αφήνεται στο άγγιγμα του Θεού, δέχεται τις διορθώσεις Του και, όσο εκείνος προχωράει στον δρόμο του Θεού, τόσο πιο πολύ μαθαίνει. Κι όσο μαθαίνει, τόσο ανεβαίνει πνευματικά και η θέα αλλάζει όσο ανηφορίζει, αποκτάει προοπτική και μια πανοραμική ματιά, μια όλο και πιο ολοκληρωμένη εικόνα που πλέον τον βοηθάει να εξηγούνται πράγματα γι' αυτόν, τα οποία, στο χαμηλότερο επίπεδο που βρισκόταν πριν, του ήταν αδύνατο να του αποκαλυφθούν.

Στη μετάφραση των Εβδομήκοντα - η πρώτη και παλαιότερη μετάφραση της Αγίας Γραφής που έχει γίνει ποτέ, στην ελληνιστική κοινή -, η λέξη που χρησιμοποιείται εδώ είναι "παιδεία", αντί για τη λέξη "πειθαρχία" που χρησιμοποιείται από τις περισσότερες μεταφράσεις του κόσμου, ακόμα κι εδώ, στην Ελλάδα. Η αρχική όμως λέξη είναι παιδεία, ο Θεός θέλει να μένουμε σταθεροί στην παιδεία. Η λέξη παιδεία, προέρχεται από το ρήμα παιδεύω. Ο Θεός ζητάει από εμάς να είμαστε ανοιχτοί ως προς αυτό, να έχουμε, δηλαδή, τον χαρακτήρα εκείνο που δέχεται αυτή την παιδεία, αυτό το παίδεμα από τον Θεό. 

Είναι μια μορφή υπακοής κι αυτό, σε ένα άλλο επίπεδο. Όταν μένεις σταθερός στο να αποδέχεσαι την παιδεία, την εκπαίδευση από τον Θεό, είσαι ανοιχτός και στις διορθώσεις που θα κάνεις στον εαυτό σου, ώστε να μοιάσεις λίγο περισσότερο στο παράδειγμα του Χριστού, το απόλυτο πρότυπο για τα χριστιανικά και ανθρώπινα δεδομένα. Όταν, μάλιστα, έχεις φτάσει στη δυνατότητα να τα εφαρμόζεις όλα αυτά στην καθημερινή σου ζωή, στο ημερήσιο τυπικό σου, στον κανόνα σου της ζωής, και να τα κάνεις πράξη, τότε η υπόσχεση του Θεού που έρχεται, επειδή ακριβώς αποδέχεσαι όλη αυτή την παιδεία που σου έχει προσφέρει ο Θεός και την έχεις κάνει πράξη στη ζωή σου, είναι η επιβεβαίωση ότι βαδίζεις στην οδό του Κυρίου.

Ημέρα 14η - Παροιμίες 10: 17

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 13η)

Όσο πιο κοντά έρχεται ο άνθρωπος στον Θεό, τόσο πιο εύκολη γίνεται η επικοινωνία ή η προσευχή (το ίδιο πράγμα είναι αυτά τα δύο ουσιαστικά) μαζί Του. Η αμεσότητά μας αυτή φέρνει την ανταπόκριση στα αιτήματα και τους προβληματισμούς μας και από τη μεριά του Θεού, η οποία γίνεται, με τη σειρά της, το ίδιο φυσικά και αβίαστα.

Το να τηρείς το θέλημα του Θεού μέσα από την υπακοή, φέρνει ως αποτέλεσμα τη διδαχή από τον Θεό, στο να αποσαφηνίζονται οι τρόποι με τους οποίους περιμένει να Τον ακολουθήσεις. Όσο μένουμε κοντά στον Θεό, ο Θεός μας διδάσκει, μιλάει μέσα μας, στη συνείδησή μας, αλλά και φωναχτά, μέσα από τον Λόγο Του, μας αναλύει με κάθε λεπτομέρεια τι χρειάζεται να ξέρουμε, ώστε να μάθουμε, να συναισθανθούμε, να κατανοήσουμε και να ωφεληθούμε. Κι όταν δεν είμαστε σίγουροι, υπάρχει ο Παράκλητος που μας αποκαλύπτει την κεκαλυμμένη αλήθεια, οδηγώντας μας σε δρόμο ευθύ, χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς δυσκολίες και κινδύνους να ελλοχεύουν βάζοντάς μας σε κίνδυνο ή αποπροσανατολίζοντάς μας.

Στο σημερινό εδάφιο αυτό που παρατηρούμε είναι ένα πάρε-δώσε ανάμεσα στον άνθρωπο με τον Θεό. Προσφέρουμε την υπακοή μας σε Κείνον, μας επιστρέφει ως αντάλλαγμα την διδαχή και την καθοδήγηση μέσα από ασφαλείς δρόμους και ορθές διδαχές, είτε μέσα από την Αγία Γραφή, είτε από το Πνεύμα το Άγιο που κατοικεί μέσα μας. Το οποίο, βέβαια, κατοικεί μέσα μας, όσο εμείς ακολουθούμε τις οδούς και τους τρόπους του Θεού.

Ημέρα 13η - Ψαλμοί 143: 10 

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 12η)

Η υπακοή μας στον Θεό λειτουργεί μόνο όταν το κάνουμε ελεύθερα, με όλη μας την καρδιά, όπως και το να αναζητάς την αλήθεια του Θεού. Σήμερα το αφιέρωμα στην υπακοή στον Θεό έχει έναν μόνο στίχο και μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπου να μπορεί να διαλέγει μόνος του τον δρόμο προς τον Θεό. Κανένας δεν του το επιβάλλει - ή, δεν πρέπει να του το επιβάλει -, πόσο μάλλον ο Θεός. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη και σίγουρα δεν θέλει ό,τι κάνεις για Κείνον να το κάνεις επειδή σου δίνει διαταγή να το κάνεις. 

Ο Θεός έχει δώσει στους ανθρώπους το δώρο του αυτόβουλου. Σου δίνει το δικαίωμα που πηγάζει από την ελεύθερη και συνειδητή βούληση να κάνεις μόνος σου τις επιλογές σου, να διαλέξεις μόνος σου αν θα ακολουθήσεις τον Θεό ή όχι. Δεν σε θέλει να υπακούς στις εντολές από υποχρέωση ή επειδή κάποιος θεσμός το έχει καθιερώσει, και, άρα, οφείλεις να υπακούσεις. Δεν λειτουργεί έτσι ο Θεός της χριστιανοσύνης.

Η αγάπη μας προς τον Θεό πρέπει να έρχεται από καθαρή καρδιά. Πρέπει ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος να αναζητήσει την αλήθεια του Θεού από μόνος του, να μελετήσει ποια είναι αυτά που ο Θεός θέλει από Σένα μόνος του, και αν τα κάνεις από αγάπη, τότε τα δέχεται και ο Θεός με χαρά και ανταποκρίνεται χαρίζοντάς σου όλες τις υποσχέσεις που φυλάει για σένα με την εύνοιά Του. 

Γιατί ο Θεός αγάπη εστί, δεν έχει αγάπη, είναι αγάπη. Και αγάπη χωρίς ελευθερία, στα μάτια του Θεού, δεν λογαριάζεται για αγάπη. Χωρίς ελευθερία, η αγάπη χάνει αυτόματα το νόημά της. Χωρίς ελευθερία, η αγάπη έχει αυτοακυρωθεί. 

Ό,που δεν εμπεριέχεται ελευθερία στην αγάπη, να ξέρετε ότι δεν είναι εκ Θεού, προέρχεται από κάτι άλλο, και αυτό το κάτι που έρχεται, δεν είναι ποτέ για καλό.

Ημέρα 12η - Ψαλμοί 119: 12

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗

SWP - Υπακοή στον Θεό (ημέρα 11η)

Μακάριος σημαίνει ευλογημένος, ευτυχισμένος, πλήρης. Αυτό χαρίζει ο Θεός σε όποιον απομακρυνθεί από τα μονοπάτια των ασεβών και των αμαρτωλών. Τι όμορφη υπόσχεση! Δεν θέλει δίκαιους με ασεβείς να μπερδεύονται μέσα στο ίδιο κουβάρι. Πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί τη σήμερον ημέραν, αλλά αυτό είναι που επιθυμεί ο Θεός. Σκέφτομαι ότι το κάνει μάλλον για την προστασία των πιστών. Όσο ο πιστός ανακατεύεται με τον αμαρτωλό, τον αλαζόνα, τον νάρκισσο, τον χλευαστή, τον εγωιστή, τον φιλόδοξο, τον φιλοχρήματο, τον φιλήδονο, τον σκληρόκαρδο, τον αυθάδη, και τόσα άλλα, ο κατάλογος δεν έχει τέλος, ο άνθρωπος του Θεού, που δεν έχει τίποτα κοινό με όλα αυτά, δέχεται συνεχή επίθεση, πληγώνεται, προσβάλλεται, ματώνει, υπομένει. 

Και σα να μη έφταναν όλα αυτά, υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ χειρότερο, που αναγκάζεται να υφίσταται ο πιστός. Δεν του απομένει ούτε χρόνος ούτε ενέργεια, ούτε διάθεση για να ασχοληθεί με τα του Θεού, αφού χάνει διαρκώς την ειρήνη που έχει μέσα του, μιας και του την απομυζούν όλοι αυτοί οι ασεβείς με τους οποίους συναναστρέφεται. Χωρίς ειρήνη, πώς θα μελετήσεις; πώς θα σταθείς γαλήνιος μπροστά στον Θεό; πώς θα προσευχηθείς; πώς θα εντρυφήσεις στον Λόγο του Θεού; Αυτά τα δύο δεν μπορούν να συνδυαστούν. 

Ο Χριστός είχε πει κλείσου στο πιο απόμερο δωμάτιο του σπιτιού σου για να επικοινωνήσεις μαζί Του με προσευχή και μελέτη. Πόσες φορές ο ίδιος δεν απομακρυνόταν ακόμα και από τους μαθητές του, πόσο μάλλον από τους ασεβείς Φαρισαίους και το ανίδεο πλήθος, ανέβαινε στο βουνό, απομονωνόταν στο όρος των Ελαιών, προκειμένου να ανακάμψει, ξαναβρίσκοντας την ειρήνη μέσα Του, επικοινωνώντας με τον Θεό Πατέρα. Αν το έχει ανάγκη Εκείνος, πόσο μάλλον εμείς, που είμαστε απλά πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Ο Θεός, λοιπόν, μας θέλει απομονωμένους, μας θέλει χώρια, μακριά από τα πλήθη της απιστίας, της πτώσης και της διαφθοράς, για να προστατευτούμε και να μένουμε ανεπηρέαστοι κοντά Του, άγιοι και καθαροί από τη βρωμιά και τον βούρκο που μας περιβάλλει. 

Ημέρα 11η - Ψαλμοί 1: 1-2

Αγία Γραφή, μτφρ. Φίλου, εκδ. Πέργαμος, Αθήνα 2016

Με αγάπη,

Εύα 💗