6.3.08

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το φως που εχάθη...




Ένας κατεβασμένος διακόπτης



κι η βολεμένη μας ζωή έκανε βουτιά στο σκοτάδι.



Αμηχανία στην αρχή, στη συνέχεια πανικός.



Είμαστε τώρα για τέτοια, μέρες που' ρχονται;



Πετούν οι χαρταετοί στα σκοτάδια;



Παίζουν οι τηλεοράσεις;



Ακούς που το λένε σκοτάδι;



Το σκοτάδι λάμπει περισσότερο, ύπουλο πράγμα.



Ανοίγει τα μάτια, λύνει τις ψυχές κι αποκαλύπτει.



Κι εμείς δεν είμαστε για τέτοια.








Σηκώστε τους διακόπτες να σταματήσουμε να βλέπουμε,


να σκεφτόμαστε,


να ονειρευόμαστε.


Μόνο ας ανάψει κάτι γρήγορα.


Όσο φτάνει να σπάσει το σκοτάδι


και να το στείλει στο πυρ το εξώτερο.


Ας είναι και κερί.


Ας είναι και φακός.


Όσο φτάνει για να διώξει τα επικίνδυνα σκοτάδια


και να επανέλθει η τάξη


στις τακτοποιημένες, βολεμένες μας ζωές…





2 σχόλια:

Don Psychote- Δ.Ψ είπε...

έσβησαν τα φώτα και ανάψαν τα όνειρα...την καλησπέρα μου!

eva είπε...

Όταν σβήνουν τα φώτα της ζωής ανάβουν τα φώτα της ψυχής, μόνο για να διαπιστώνεις έντρομος πως έχεις ξεχάσει τον κωδικό πρόσβασης του πραγματικού σου εαυτού.
Τα σέβη μου, don εμ-psychote.