Δύο Χαίρε για δύο εορτές.
Το πρώτο: Χαίρε Κεχαριτωμένη, τιμή και χαιρετισμός στην Παρθένο Μαρία, που από σήμερα ευαγγελίζεται (ευαγγελισμός > ευ + αγγελία = χαρμόσυνη είδηση) το μήνυμα της Ανάστασης, της νίκης δηλαδή της ζωής επί του θανάτου και τη σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής.
Το δεύτερο: Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά, τιμή και ύμνος εθνικός για την ιδέα που τοποθετήθηκε πάνω από την ίδια τη ζωή, τότε, την εποχή των ματωμένων λαβάρων και των σκισμένων φουστανελών, την εποχή των ηρώων…
Επανάσταση και Ανάσταση. Δύο λέξεις, η μία μέσα στην άλλη, αλληλοσυμπλεκόμενες και αλληλοεξαρτώμενες. Επανάσταση > επ + αν + ίσταμαι, που σημαίνει: ήμουν σκυφτός, σκυμμένος, υποτελής, υπόδουλος και σηκώθηκα. Όρθωσα το ανάστημά μου, κοίταξα τον ουρανό ως άνθρωπος (άνθρωπος > άνω + θρώσκων = ο θρώσκων ψηλά = εκείνος που κοιτά ψηλά). Ήμουν, δηλαδή, νεκρός κι αναστήθηκα (για να’ ρθουμε στη δεύτερη λέξη) και απέκτησα την αυτονομία και την αυτοτέλειά μου. Κατ’ επέκταση, την ελευθερία μου, το ύψιστο αγαθό που απαιτεί υψηλό φρόνημα, αυταπάρνηση, αυτοθυσία.
« Έσπειρα τον σπόρο της λευτεριάς, εσείς θα τον θερίσετε», ήταν τα λόγια του Ρήγα Φεραίου, λίγο πριν δολοφονηθεί για τις «ενοχλητικές» ιδέες του για έθνος, απελευθέρωση, ελληνισμό. Εσείς, οι επόμενοι. Δηλαδή και εμείς, οι ελεύθεροι σκλαβωμένοι του σήμερα. Όχι από Οθωμανούς σουλτάνους, αγάδες και μπέηδες, αλλά από έναν άλλον εχθρό, πιο ύπουλο, πιο αθόρυβο και γι’ αυτό, πιο επικίνδυνο. Αυτόν που αποσαρθρώνει το υπέδαφος κάτω από τα πόδια μας, που διαβρώνει και καταργεί τα πιστεύω και τις αξίες μας και όταν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή του είμαστε ήδη χαμένοι σε μια αιχμαλωσία που αντανακλάται στο εξωτερικό μας περιβάλλον, ακριβώς επειδή το αφήσαμε να κυριαρχήσει στο εσωτερικό, η αδιαφορία, η απόσυρση.
Το πρώτο: Χαίρε Κεχαριτωμένη, τιμή και χαιρετισμός στην Παρθένο Μαρία, που από σήμερα ευαγγελίζεται (ευαγγελισμός > ευ + αγγελία = χαρμόσυνη είδηση) το μήνυμα της Ανάστασης, της νίκης δηλαδή της ζωής επί του θανάτου και τη σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής.
Το δεύτερο: Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά, τιμή και ύμνος εθνικός για την ιδέα που τοποθετήθηκε πάνω από την ίδια τη ζωή, τότε, την εποχή των ματωμένων λαβάρων και των σκισμένων φουστανελών, την εποχή των ηρώων…
Επανάσταση και Ανάσταση. Δύο λέξεις, η μία μέσα στην άλλη, αλληλοσυμπλεκόμενες και αλληλοεξαρτώμενες. Επανάσταση > επ + αν + ίσταμαι, που σημαίνει: ήμουν σκυφτός, σκυμμένος, υποτελής, υπόδουλος και σηκώθηκα. Όρθωσα το ανάστημά μου, κοίταξα τον ουρανό ως άνθρωπος (άνθρωπος > άνω + θρώσκων = ο θρώσκων ψηλά = εκείνος που κοιτά ψηλά). Ήμουν, δηλαδή, νεκρός κι αναστήθηκα (για να’ ρθουμε στη δεύτερη λέξη) και απέκτησα την αυτονομία και την αυτοτέλειά μου. Κατ’ επέκταση, την ελευθερία μου, το ύψιστο αγαθό που απαιτεί υψηλό φρόνημα, αυταπάρνηση, αυτοθυσία.
« Έσπειρα τον σπόρο της λευτεριάς, εσείς θα τον θερίσετε», ήταν τα λόγια του Ρήγα Φεραίου, λίγο πριν δολοφονηθεί για τις «ενοχλητικές» ιδέες του για έθνος, απελευθέρωση, ελληνισμό. Εσείς, οι επόμενοι. Δηλαδή και εμείς, οι ελεύθεροι σκλαβωμένοι του σήμερα. Όχι από Οθωμανούς σουλτάνους, αγάδες και μπέηδες, αλλά από έναν άλλον εχθρό, πιο ύπουλο, πιο αθόρυβο και γι’ αυτό, πιο επικίνδυνο. Αυτόν που αποσαρθρώνει το υπέδαφος κάτω από τα πόδια μας, που διαβρώνει και καταργεί τα πιστεύω και τις αξίες μας και όταν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή του είμαστε ήδη χαμένοι σε μια αιχμαλωσία που αντανακλάται στο εξωτερικό μας περιβάλλον, ακριβώς επειδή το αφήσαμε να κυριαρχήσει στο εσωτερικό, η αδιαφορία, η απόσυρση.
*** Φωτό από εδώ.
3 σχόλια:
Και τη δικη μου καλησπερα λοιπον!
Πολυ ενδιαφέρον το blog σου! Θα χαρώ πολύ να τα λέμε συχνά :)
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Είναι πραγματικά περίεργο πώς κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τη ζωή σου σε ανείπωτο χρόνο και να γίνουν σημεία αναφοράς. Το περιστατικό που περιγράφεις πλησιάζει πολύ σε δική μου εμπειρία. Το' χει φαίνεται ο κλάδος, δεν ξέρω... Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι μετά από αυτό το σταυροδρόμι, δεν παρέμεινα η ίδια... Καλό σου βράδυ!
Προστέθηκες στα αγαπημένα links.. :) Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου