Θέμα οπτικής γωνίας

Όλο και πιο συχνά διαπιστώνουμε ότι όλα τελικά στη ζωή είναι θέμα οπτικής γωνίας. Η απεργία των συνεργείων καθαρισμού των δήμων, ας πούμε. Έχουμε πέσει όλοι πάνω τους, καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που αποφασίσαμε να μείνουμε σ’ αυτόν τον οχετό που λέγεται Αθήνα, βρίζουμε απεργούς, συνδικαλιστές και πολιτικούς, όταν στην κατακλείδα του το έργο που επιτελούν είναι ανυπολόγιστης αξίας με σημαντικότατες κοινωνικο-πολιτιστικές και πολιτισμικές προεκτάσεις. Και εξηγούμαι πάραυτα:

Μέσα σε λίγες μέρες η γεωμορφολογία της πρωτεύουσας άλλαξε φύρδειν. Τέρμα πια οι βόλτες στου Φιλοπάππου, τέρμα οι καφέδες στον λόφο Σκουζέ. Τώρα η κάθε γειτονιά έχει τον δικό της λόφο. Το όραμα του Τσίπρα και του Αλαβάνου έγινε πραγματικότητα εν μία νυκτί, από την πιο μεγάλη λεωφόρο στο Σύνταγμα ως το τελευταίο αδιέξοδο στα Τουρκοβούνια φαίνεται ξεκάθαρα ότι άλλαξε το τοπίο! Κι όταν οι λόφοι ψηλώσουν αρκετά, η κάθε γειτονιά της Αθήνας θα πετάει τον δικό της χαρταετό κι ο αττικός ουρανός θα γεμίσει από χρώματα, ενώ το ορθόδοξο ποίμνιο θα χαίρεται να βλέπει να κτίζονται πάνω τους εκκλησάκια του προφήτη Ηλία, να πηγαίνουν εκεί τα ρομαντικά ζευγάρια και να χάνονται μες στην ψευδαίσθηση ενός κυκλαδίτικου νησιού…

Ποιο κόμμα και ποια κυβέρνηση θα φρόντιζε με τόση στοργή όλες τις κοινωνικές ομάδες που απαρτίζουν τον κοινωνικό ιστό της πόλης μας περισσότερο από τους απεργούς των συνεργείων καθαριότητας των δήμων; Από τους πιο ανήμπορους και ηλικιωμένους, που για να πετάξουν μια σακούλα σκουπιδιών περνούσαν το μαρτύριο της σκάλας, ανέβα-κατέβα, ενώ τώρα με ένα άπλωμα του χεριού έξω από το παράθυρο η σακούλα τοποθετείται αυτόματα στη θέση της, μέχρι τους εφήβους που αντί να παίρνουν τα βουνά για τις αθλοπαιδειές τους, τώρα μπορούν να επιδοθούν στην αναρρίχηση, τον ανώμαλο δρόμο και το mountain bike από την πόρτα του σπιτιού τους. Όσο, μάλιστα, προχωρά η απεργία και ψηλώνουν οι λόφοι τόσο η κατηγορία των προνομιούχων θα αυξάνεται, αφού θα προστίθενται σε αυτήν και οι κατοικούντες στα πιο ψηλά πατώματα των πολυκατοικιών, που επίσης δυσκολεύονται να ανεβοκατέβουν τις σκάλες ή υποφέρουν από κλειστοφοβία.

Οι απεργοί αγαπούν την οικογένεια. Ως τώρα οι γονείς κυνηγούσαν τα πιτσιρίκια της οικογένειας να μην κάνουν ποδήλατο ή να μην παίζουν μπάλα στον δρόμο γιατί είναι επικίνδυνα, έχει κίνηση, είναι σκοτεινά, υπάρχουν κακοποιά στοιχεία που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα κ.ο.κ. Τώρα, αυτό αναλαμβάνει να το κάνει η δυσωδία που αναδύεται από τις σωρούς των απορριμμάτων που από μόνη της αποτρέπει τους μικρούς μπόμπιρες από τις εξορμήσεις στους δρόμους της γειτονιάς, ενώ οι γονείς μπορούν πλέον να απολαύσουν ξέγνοιαστες ώρες οικογενειακής γαλήνης και εποικοδομητικές στιγμές με τα παιδιά τους στη θαλπωρή του σπιτιού.

Οι απεργοί φροντίζουν για την υγεία μας. Με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες που θα πρέπει αργά ή γρήγορα να προμηθευτούμε όλοι, όχι μόνο θα αποφύγουμε το σώριασμα στα πλακάκια του πεζοδρομίου από τη λυποθυμιά της δυσοσμίας, αλλά, κυρίως, θα σταματήσουμε να εισπνέουμε τους ρύπους των καυσαερίων από τα εργοστάσια και τα αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να διάγουμε έναν μακροβιότερο και ποιοτικότερο βίο! Άσε που θα προλαμβάνουμε και την εμφάνιση ρυτίδων.

Οι απεργοί αγαπούν τη φύση. Υπάρχει καλύτερος παράδεισος για πάσης φύσεως έρποντα ή ιπτάμενα ζωύφια από τα γλοιώδη, γλιτσιασμένα απομεινάρια της πολιτισμένης μας ζωής χυμένα έξω από τις σκισμένες από τα αδέσποτα σκυλιά και γάτες σακούλες στα πεζοδρόμια σαν εντόσθια ξεκοιλιασμένου ροφού; Όχι, βέβαια. Και όσο περνάει ο καιρός και τα απορρίμματα αποσυντίθενται ακόμη περισσότερο, θα δημιουργείται ένα πρώτης τάξεως οικοσύστημα με σπάνια είδη σκουληκιών, μυκητών, βδέλλων, και λοιπών όντων της ίδιας συνομοταξίας στα λιμνάζοντα λίπη και ζουμιά, που θα προσελκύσει το ενδιαφέρον των απανταχού οικολόγων, μη σου πω και της WWF! Η Αθήνα θα γίνει το κέντρο των διεθνών συνεδριάσεων και θα τεθεί υπό την προστασία των περιβαντολογικών οργανώσεων ως σπάνιος εθνικός υδροβιότοπος!

Οι απεργοί αγαπούν τον νόμο και την τάξη. Από τότε που ξεκίνησε η απεργία και ο όγκος των λόφων αυξάνεται, κανένα αυτοκίνητο δεν παρκάρει πια παράνομα, μετατρέποντας τα πεζοδρόμια σε πάρκινγκ. Αυτή τη δουλειά την κάνουν τώρα τα σκουπίδια, που έχουν αντικαταστήσει το έργο της τροχαίας με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο.

Οι απεργοί αγαπούν την τέχνη. Βρήκαν τη λύση για τους αντιαισθητικούς κάδους απορριμμάτων που ασχήμαιναν τις γειτονιές με την ολοκληρωτική κάλυψή τους από μοναδικά σε αισθητική και πρωτοτυπία έργα τέχνης που δημιουργούνται καθημερινά στους δρόμους από τις στίβες σακούλων, καφασιών, σπασμένων καναπέδων, κλπ. Ποιος το περίμενε ότι το όραμα του Malraux για ένα μουσείο χωρίς τοίχους θα έπαιρνε σάρκα και οστά στη δική μας πόλη! Μια πανδαισία χρωμάτων σε αποχρώσεις του παλ ποντικί και του σάπιου μήλου σε κεντρομώλες συνθέσεις σχήματος ορθής πυραμίδας, με τα συνεπίκουρα στοιχεία τους να μοιράζονται ισομερώς στους κατακόρυφους και οριζόντιους άξονές τους, αντιπροσωπευτικά δείγματα του μεταμοντέρνου κονστρουκτιβισμού της αστικής κοινωνίας των μεγαλουπόλεων. Παράδεισος και για τους καλλιτέχνες, δηλαδή!

Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες μιας κοσμογονικής συγκυρίας που συντελείται στην πόλη μας, κι εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να γκρινιάζουμε. Η συνεχιζόμενη απεργία των καθαριστών μεταμόρφωσε ριζικά το πρόσωπο της Αθήνας. Η πρωτεύουσα απέκτησε την δική της αισθητική σφραγίδα και εμείς, οι κάτοικοί της, ήρθαμε σε μια καρμική επαφή με το άρωμά της, αυτό που τόσον καιρό περιέγραφαν οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης αλλά δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε: το άρωμα της σήψης και της παρακμής, το άρωμα της ολοκληρωτικής αποσύνθεσης! Ποιος μπορεί να αντέξει περισσότερα;

Και εις άλλα με υγεία!