Στην Αγία Γραφή αναφέρει: υπάρχει ο χρόνος για ειρήνη και υπάρχει και ο χρόνος για πόλεμο. Δεν γράφει πουθενά θα έρχονται να σας σκοτώσουν, ή θα σας απειλούν πατρίδα, την οικογένειά σας, τις αξίες σας, τη θρησκεία σας κ.ο.κ. κι εσείς θα δέχεστε και θα δέχεστε μέχρι που στο τέλος δεν θα έχει μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Δεν το λέει γιατί κάτι τέτοιο δεν υπηρετεί την έννοια της δικαιοσύνης.
Ο Θεός του Χριστιανισμού είναι θεός της δικαιοσύνης. Στην Παλαιά Διαθήκη όπου περιγράφεται ένας κόσμος καινούργιος, νεοσύστατος που βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό, οι μάχες είναι αμέτρητες. Ο πόλεμος λοιπόν είναι μια έννοια που διαχέει όλα σχεδόν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και ο Θεός πρωταγωνιστεί σε όλες τις φάσεις του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όταν διασαλεύεται η έννοια της δικαιοσύνης, ο Θεός παρεμβαίνει και μάλιστα δραστικά, δεν χαρίζεται. Δε διστάζει να αφανίσει πολιτείες ολόκληρες, όταν οι άνθρωποι δεν σέβονται τις εντολές του. Είναι ο βασιλιάς, ο απόλυτος κυρίαρχος, ο δημιουργός των πάντων και - ως εκ τούτου - απαιτεί τυφλή υπακοή. Και η παράβαση τιμωρείται αυστηρά.
Αυτό έχει ξενίσει πολύ κόσμο που ισχυρίζεται ότι μέσα από αυτές τις μάχες και συμπεριφορές διαγράφεται ένας θεός αιμοβόρος και τιμωρός που ευχαριστιέται με το να καταστρέφει ανθρώπους και πολιτισμούς. Αυτό μπορεί να ισχύει ίσως για άλλες θρησκείες, όχι όμως για εμάς. Αυτή είναι η επανάσταση του Χριστιανισμού και την κάνει να διαφέρει από κάθε άλλη θρησκεία, μία φιλοσοφία αγάπης, συγχώρεσης, ανεκτικότητας και δικαιοσύνης, όλα στον υπέρμετρο βαθμό. Είναι ασύλληπτο αν το σκεφτεί κανείς, μεγαλειώδες. Και κάποιοι θέλουν να το λένε σκοταδισμό και γραφικότητες. Οι άνθρωποι είναι που υποκύπτουν στα ατοπήματα, οι άνθρωποι είναι που παρερμηνεύουν, που εκμεταλλεύονται και ιδιοποιούνται τις εντολές. Οι άνθρωποι όλων των εποχών, όχι μόνο της σημερινής. Το έκαναν στα χρόνια του Μωυσή, το έκαναν στα χρόνια του Ιησού, αργότερα στα χρόνια των σταυροφοριών, στην εποχή της Μεταρρύθμισης και της Αντιμεταρρύθμισης και συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Είναι η ανθρώπινη φύση που υποκύπτει στην αμαρτία συνεχώς. Αμαρτία σημαίνει ατέλεια και είναι αυτό που μας αλλοιώνει απομακρύνοντάς μας από αυτό που είμαστε πραγματικά. Ο Θεός, αντίθετα, παραμένει αναλλοίωτος και τότε, και σήμερα, και πάντα.
Ο ισχυρισμός, επομένως, ότι ο Θεός αρέσκεται στη βία δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Πρόκειται για νουθεσία, για εκπαίδευση ενός κόσμου άναρχου, ο οποίος δεν είχε ούτε ιερό ούτε όσιο. Τρανταχτό παράδειγμα τα Σόδομα και τα Γόμορα που κάηκαν συθέμελα από την οργή του Θεού, αφού αρνούνταν συστηματικά να συμμορφωθούν στις εντολές. Αλλά και οι ίδιοι οι Ισραηλίτες, ο εκλεκτός λαός του Θεού, σαράντα χρόνια περιπλανούνταν στην έρημο μέχρι να φτάσουν στη γη της επαγγελίας, εκεί όπου έρεε μέλι και γάλα. Αλλά και όταν έφτασαν εκεί, χρειάστηκε να δώσουν μάχες μέχρι να την κατακτήσουν, γιατί ήδη κατοικούνταν από άλλους λαούς. Η απόσταση από την Αίγυπτο ως τη γη της Χαναάν δεν δικαιολογεί τη σαραντάχρονη διάρκεια της πορείας τους προς τα εκεί, οι άνθρωποι βασανίστηκαν, πολλοί πέθαναν πριν καν δουν τη γη της επαγγελίας. Όμως, αν διαβάσει κανείς τις περιπέτειές τους όλα αυτά τα χρόνια, θα δει πόσες αμέτρητες φορές παρέβησαν τις εντολές.
Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο αυστηρός γονιός που προσπαθεί να εκπαιδεύσει τα παιδιά του. Η τιμωρία έρχεται από την αγάπη του για αυτά. Και μέσα από την τιμωρία έρχεται η εκπαίδευση. Αν αυτό απαιτεί πως πρέπει να πεθάνεις, πρέπει να πεθάνεις. Αυτό άλλαξε με την έλευση του Χριστού, όπου σύναψε με την ανθρωπότητα την Καινή Διαθήκη. Καινή σημαίνει καινούργια. Διαθήκη σημαίνει συμφωνία. Μία καινούργια συμφωνία λοιπόν του Θεού με τους ανθρώπους, όπου ο Χριστός παίρνει πάνω του όλη την αμαρτία της ανθρωπότητας και κάνει την ύστατη θυσία πάνω στον Σταυρό, την ύστατη απόδοση δικαιοσύνης. Το δικό του αίμα ξεχρεώνει τα δικά μας ατοπήματα σώζοντάς μας από την αιώνια καταδίκη. Είναι ο αμνός που θυσιάστηκε για εμάς, γιατί τόσο πολύ μας αγαπά. Αυτό βέβαια δεν τον φέρνει σε αντίθεση με τον Πατέρα. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη γίνεται αναφορά στο πόσο βίαιη θα είναι η δεύτερη έλευση του Ιησού, ένας πόλεμος δικαιοσύνης, όπου θα κρίνει ζώντες και νεκρούς, και αποκατάστασης της χαμένης - ξανά - ισορροπίας.
Ο Θεός του Χριστιανισμού είναι θεός της αγάπης. Είναι ο ορισμός της αγάπης. Αγάπη θα πει ενέργεια. Η ενέργεια λοιπόν της αγάπης, όπως διέπει τον Θεό, διέπει και τα δημιουργήματά του, εμάς δηλαδή. Ως παιδιά του Θεού της αγάπης είμαστε κι εμείς φορείς αυτής της ενέργειας. Ο Θεός αυτό που θέλει από εμάς είναι να τηρούμε τις εντολές του. Αυτή η φράση διέπει όλη σχεδόν την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή. Για τον Θεό είναι ο μόνος τρόπος για να δουλέψει το σύστημα αρμονικά. Έφτιαξε τον κόσμο και έδωσε ένα βιβλίο οδηγιών για τη σωστή λειτουργία του. Το βιβλίο αυτό είναι η Αγία Γραφή και οι οδηγίες είναι οι εντολές, οι οποίες βρήκαν την τέλεια εφαρμογή τους στους αγίους μας και τους Πατέρες της Ορθοδοξίας. Θεωρία και πράξη στον ιδανικό συνδυασμό, για εμάς να τα γνωρίζουμε και να τα μιμηθούμε.
Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη εντολή όλων. Δε νοείται να λέγεσαι χριστιανός και στην ψυχή σου να κουβαλάς κακία, μίσος, φθόνο, ζήλεια, απέχθεια, μισαλλοδοξία, μνησικακία, όχι. Δεν είναι αυτά που μας ορίζουν ως γένος. Είμαστε παιδιά του φωτός και της αγάπης, αυτά κουβαλάμε μέσα μας από γεννησιμιού μας, μόνο που το έχουμε ξεχάσει. Αυτό ζητάει από εμάς ο Θεός μέσα από τον Λόγο του, να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, όχι ποιοι έχουμε απογίνει μετά την αλλοίωση που ασκεί η κοσμικότητα, και να πράττουμε στη ζωή μας ανάλογα, ως τα τέλεια παιδιά του. Μας ζητάει να μην ξεχνάμε το καθ' ομοίωσιν, το πόσο του μοιάζουμε. Να μην Τον ξεχνάμε. Να επιζητούμε τη συμβουλή του, την κατεύθυνσή του, τη νουθεσία του, μέσα από τη συνεχή επικοινωνία μαζί του, μέσα δηλαδή από την προσευχή. Τόσο στον καιρό της ειρήνης όσο και στον καιρό του πολέμου. Γιατί υπάρχει ο χρόνος και για τα δύο. Αμήν.
"Για όλα πάνω στη γη υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και ο συγκεκριμένος καιρός: καιρός που γεννιέται κανείς και καιρός που πεθαίνει. που φυτεύει και που ξεριζώνει αυτό που φύτεψε. Καιρός που θανατώνει κανείς και που θεραπεύει. που γκρεμίζει και που χτίζει. Καιρός που κλαίει κανείς και που γελάει. που θρηνεί και που χορεύει. Καιρός που πετάει κανείς λιθάρια και καιρός που τα μαζεύει. που αγκαλιάζει και που απομακρύνεται από τ' αγκάλιασμα. Καιρός που αποκτάει κανείς και καιρός που χάνει. που συγκρατεί και που σκορπάει. Καιρός που σκίζει κανείς και καιρός που ράβει. που σιωπά και που μιλάει. Καιρός που αγαπάει κανείς και καιρός που μισεί. καιρός για πόλεμο και καιρός για ειρήνη."
~ Εκκλησιαστής 3: 1-8
Με αγάπη,
Εύα 💗
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου