Όλοι οι εκπαιδευτικοί σήμερα είναι στους δρόμους σε μια παράνομη και καταχρηστική, όπως κρίθηκε από τη δικαιοσύνη, πανελλαδική απεργία. Ο λόγος; Δεν θέλουν να αξιολογηθούν. Και ο λόγος που δεν θέλουν να αξιολογηθούν; Έλα να μου πεις...
Συγγνώμη, αλλά είσαι υπάλληλος, δεν είσαι; Δημόσιος μεν, αλλά υπάλληλος, που θα πει ότι δουλεύεις για κάποιον άλλον, δεν είσαι αυτοαπασχολούμενος να κάνεις ό,τι θέλεις. Εργοδότης σου είναι το κράτος που σε πληρώνει μέχρι να βγεις στη σύνταξη, έχει δεν έχει το κράτος χρήματα να σε πληρώσει, είσαι δεν είσαι ικανός να κάνεις τη δουλειά σου σωστά, αφού σε προστατεύει η μονιμότητα. Πελάτης σου είναι ο απλός κοσμάκης που θέλει να δει τα παιδιά του να προκόβουν στη ζωή και στην εργασία. Βασικά, είμαι εγώ που σου γράφω και η οικογένειά μου και όλες οι οικογένειες στην Ελλάδα που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στις υπηρεσίες σου. Αυτό επέλεξες να κάνεις και γι' αυτό σε πληρώνουν, κανείς δεν σε εξανάγκασε. Παρέχεις, επομένως, υπηρεσίες σε ένα λίαν ευαίσθητο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας επί πληρωμή από το κράτος - εργοδότη σου .. ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΘΕΙΣ;!;; ΕΠΕΙΔΉ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ;!;; Πού το έχεις ξανακούσει αυτό σε άλλη πολιτισμένη χώρα πλην της Ελλάδας;!;; Για να καταλάβω: τα παιδιά, που είναι το αντικείμενο εργασίας σου, δεν σε ενδιαφέρουν σε τι ποιότητας σχολείο θα φοιτήσουν και με τι ποιότητα καθηγητών και δασκάλων; Πώς εξασφαλίζεται αυτή η ποιότητα, αν πρώτα δεν υπάρξει κάποιας μορφής αξιολόγηση; Γερά και κούφια όλα στο ίδιο τσουβάλι; Αυτό θέλεις λοιπόν, ως ο πρώτος ειδικός; ως εκπαιδευτικός; Γιατί να έχεις πρόβλημα με την αξιολόγηση, αν είσαι εντάξει και αφοσιωμένος στη δουλειά του, ακέραιος και συνεπής, που παράγει έργο υγιές και παραγωγικό;
Εκτός κι αν δεν είσαι και τόσο εντάξει, αφοσιωμένος στη δουλειά του, ακέραιος και συνεπής, ώστε να σε φοβίζει μια απλή αξιολόγηση, που θα αποδείξει και την αξία σου άλλωστε. Γιατί, αν ήσουνα καθαρός και εντάξει, θα έπρεπε να είσαι ο πρώτος που θα ήθελε την αξιολόγηση, ώστε να μπορέσει να ξεχωρίσει ο ικανός από τον άχρηστο, ο άξιος από το σκουπίδι, η ήρα από το στάχυ. Τι έχεις να φοβηθείς εσύ από αυτή την αξιολόγηση όταν είσαι συνεπής και ακέραιος και αφοσιωμένος στη δουλειά σου, αν η κατάρτισή σου είναι σταθερή και ενημερωμένη, αν συμβαδίζει με τις εξελίξεις των σύγχρονων καιρών, την ψυχολογία των παιδιών σήμερα, αν μπορείς να ανταπεξέλθεις στο λειτούργημα που καλείσαι να υπηρετήσεις με επάρκεια, αν προστατεύεις τα παιδιά όπως χρειάζεται ως δεύτερος κηδεμόνας, τα τα διδάσκεις να τα νουθετείς, να τα αγαπάς, να νοιάζεσαι για αυτά και για το μέλλον τους; Τίποτα απολύτως. Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται, τι σε φοβίζει, λοιπόν; Εξήγησέ μου, και κάνε το νια νια σε παρακαλώ, γιατί δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά, ούτε οι γονείς τους, ούτε και ο εργοδότης σου, ως φαίνεται, αλλιώς δεν θα έπαιρνε μέτρα για σένα.
Η πρώτη ύλη σου είναι τα παιδιά, τα παιδιά είναι το πρώτο πράγμα που υποτίθεται πως θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει. Όμως, όπως δείχνουν τα τεκμήρια, δεν φαίνεται να είναι. Είσαι στους δρόμους, σε μια παράνομη απεργία που κάποιος σου σφύριξε να συμμετάσχεις και να ακολουθήσεις. Και είναι κρίμα, γιατί έχεις και ανώτατη μόρφωση και θα 'πρεπε να ξέρεις καλύτερα. Κρίμα, που ακόμη σε παρασέρνουν οι ιδεοληψίες σου και οι ιδεοληψίες των ιδεοληψιών που πειθήνια συνεχίζεις να ακολουθείς χωρίς κανένα αποτέλεσμα, τουλάχιστον ως προς την πρόοδο, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης και όχι την ιδεοληπτική.
Κρίμα, γιατί τελικά αδιαφορείς για τα παιδιά και γιατί το δείχνεις, που είναι και το χειρότερο. Γιατί εκείνα, οι μαθητές σου, το έχουν καταλάβει αυτό για σένα, σε έχουν διαπεράσει, ξέρουν όλα τα μυστικά σου. Γιατί η δουλειά σου δεν είναι πλέον λειτούργημα για σένα, αλλά ένα ξερό μηνιάτικο με μπόνους και παροχές. Γιατί δεν δίνεις σημασία για εκείνα, αδιαφορείς, εκμεταλλεύεσαι, μνησικακείς, εχθρεύεσαι, ξεσπάς πάνω τους τις δικές σου προσωπικές παθογόνες αφετηρίες, κι όλα αυτά, να ξέρεις, γεννούν πληγές, οργή, θυμό και εκδίκηση. Και αντιδρούν απέναντι σε σένα και αυτό που εκπροσωπείς έτσι όπως το εκπροσωπείς με τον μόνο τρόπο που μπορούν, τη βία, την αδιαφορία, τον εξευτελισμό, τον βανδαλισμό, το μίσος, την απαξίωση, όταν εσύ θα έπρεπε να πρεσβεύεις άλλα πράγματα, υψηλότερα και ανώτερα από αυτά που βλέπουν στους δρόμους της φθοράς και της κατάντιας.
Όπως βλέπεις, λοιπόν, δεν φταίνε εκείνα, αλλά εσύ και εγώ και όλοι όσοι δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας σε όποιον τομέα και αν δραστηριοποιούμαστε, είτε στη δουλειά είτε στο σπίτι. Είμαστε όλοι μας ένοχοι, γιατί εκείνα είναι τα σφουγγάρια, οι δέκτες, τα παιδιά μας, και ό,τι βλέπουν να κάνουμε, κάνουν κι όταν δεν το κάνουμε καλά, αντιδρούν. Μην αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί το λειτούργημα του εκπαιδευτικού δεν έχει πια κανένα κύρος και αξιοπρέπεια, γιατί τα σχολεία είναι στην πλειοψηφία τους βανδαλισμένα από απογοητευμένους και σκληρούς μαθητές, και γιατί οι μαθητές σου έχουν πάψει να σε σέβονται εσένα ως οντότητα ή να σε θαυμάζουν και να παίρνουν έμπνευση από σένα ή να βλέπουν ένα θετικό πρότυπο μίμησης και παραδειγματισμού, κάτι που έχουν να δουν από εσένα ως εκπαιδευτικό και ως άνθρωπο εδώ και πολύ πολύ, πολύν καιρό.
Γιατί εκείνα, οι μαθητές σου, είναι ο τελικός κριτής σου, αφού εκείνα είναι ο δέκτης και ο κριτής της δικής σου προσωπικής εργασίας και γνώσης και διδαχής και προσωπικότητας και χαρακτήρα, και αυτό θα έπρεπε να είναι το πρώτο που θα έπρεπε να σε νοιάζει και να σε κόφτει, και όχι η αξιολόγηση.
Και γιατί αν έτσι ήταν τα πράγματα σε αυτή την υποτιθέμενη ιδανική πραγματικότητα που όλοι μας ονειρευόμαστε και κανένας δεν θέλει να εργαστεί προς αυτό, δεν θα χρειαζόταν να σε αξιολογήσει καμία επιτροπή και κανένα κράτος, γιατί απλά θα κοιμόσουν ήσυχος επειδή θα είχες κάνει τη δουλειά σου σωστά, ως όφειλες, αυθής εξαρχής.
Με αγάπη,
Εύα 💗
******
----- φωτό από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου