... να έχεις διαλυθεί από την κούραση την προηγούμενη με τα της μετακόμισης που τελειωμό δεν έχουν, να περιμένεις μάστορα το πρωί για την περίφραξη, να σου ανακοινώνουν απρόσμενα ότι θα έρθουν γνωστοί να σε δουν, να ξανακάνεις φασίνα από την αρχή να είναι οι αυλές σκουπισμένες και η τουαλέτα απολυμασμένη και ο νεροχύτης καθαρός, να είσαι βουτηγμένη μέσα στο άγχος και την αγωνία γιατί έτσι είσαι φτιαγμένη να είσαι να τα προλάβεις όλα να είναι στην εντέλεια, να έχεις και τα σκυλιά σου ταϊσμένα και τον εαυτό σου σε αξιοπρεπή κατάσταση κι ας έχεις καταρρεύσει από μέσα, να περνάει η ώρα και να περνάει, και στο τέλος να μην εμφανίζεται κανείς.
Δεν μπορώ όταν οι άνθρωποι φέρονται απερίσκεπτα, δεν το έχω κάνει σε άνθρωπο στη ζωή μου, γιατί σκέφτομαι τον άλλον όταν κάνει τα πάντα για να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου, με το να δείχνω τον απαιτούμενο σεβασμό για την κούραση και τον χρόνο που σπατάλησε για μένα, ενώ δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, και αυτό το αναγνωρίζω και το σέβομαι πάντα.
Τες πα.
Όπως και να' ναι, βρήκα την ευκαιρία και μάζεψα με την ησυχία μου τις πρώτες ελιές της φετινής σοδειάς απολαμβάνοντας μια υπέροχη, ήσυχη συννεφιασμένη Κυριακή σε ένα πεντακάθαρο αστραφτερό σπίτι αποκλειστικά για μένα, την οικογένειά μου και τα κατοικίδιά μας για να κλείσει όμορφα μια πιεστική κατά τα άλλα και δύσκολη εβδομάδα.
Με αγάπη,
Εύα 💗
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου