Το πολυαναμενόμενο συνέδριο της UNESCO ξεκίνησε από χτες στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης, τα προγράμματα με τις ομιλίες των εκπροσώπων χωρών απ’ όλες τις μεριές του κόσμου, που διεκδικούν τους θησαυρούς τους από τα μητροπολιτικά μουσεία – θεματοφύλακες της παγκόσμιας κληρονομιάς, μπήκαν στην ημερήσια ατζέντα, αλλά για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα… ούτε ψίθυρος!!!
Τι κι αν παιάνιζαν έναν χρόνο πριν στο Παρίσι Βουλγαράκης και Αναστασόπουλος για τη χρυσή ευκαιρία που μας παρουσιαζόταν, προκειμένου μέσα από την διημερίδα να προωθηθεί το ελληνικό αίτημα με τον πλέον πιεστικό τρόπο, τι κι αν η Διεύθυνση Μουσείων και το Τμήμα Αρχαιοκαπηλίας του ΥΠΠΟ ακόμη περιμένουν να προσκληθούν, ή αν ο ίδιος ο χώρος, ο ιερός λόφος της Ακρόπολης, κραυγάζει από μόνος του για την αδικία… το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων έμεινε εκτός… Τα επίσημα χείλη σιώπησαν… Και το μουσείο της Βρετανίας θριάμβευσε δια της δειλίας μας και δια της απουσίας μας!
Πού είσαι Μελίνα να δεις πώς ερμηνεύονται σήμερα τα οράματά σου; Πού είσαι Ζάχι Χαουάς, που άφησες εμβρόντητους τους Βρετανούς συναδέλφους σου, κατηγορώντας τους μέσα στο ίδιο τους το μουσείο ως κλέφτες και ληστές των πολιτισμών του κόσμου, και που στο τέλος δικαιώθηκες με την επιστροφή των θησαυρών της χώρας σου, της Αιγύπτου, πίσω στη γενέτειρά τους, και συνεχίζεις ακάθεκτος, να δεις τη δική μας αποφασιστικότητα και τον δικό μας αντικομφορμισμό;…
Η ειρωνεία του πράγματος; Η δήλωση του τέως εφόρου των Βασιλικών Μουσείων Τέχνης και Ιστορίας των Βρυξελλών, Christiane Tytgat στους εκπροσώπους της UNESCO, που έπιναν τον καφέ τους με θέα την Ακρόπολη: «Ρίξτε μια ματιά γύρω σας για να δείτε πού ανήκουν πραγματικά τα Μάρμαρα του Παρθενώνα».
Εκείνος το ξέρει… Εμείς;…
Τι κι αν παιάνιζαν έναν χρόνο πριν στο Παρίσι Βουλγαράκης και Αναστασόπουλος για τη χρυσή ευκαιρία που μας παρουσιαζόταν, προκειμένου μέσα από την διημερίδα να προωθηθεί το ελληνικό αίτημα με τον πλέον πιεστικό τρόπο, τι κι αν η Διεύθυνση Μουσείων και το Τμήμα Αρχαιοκαπηλίας του ΥΠΠΟ ακόμη περιμένουν να προσκληθούν, ή αν ο ίδιος ο χώρος, ο ιερός λόφος της Ακρόπολης, κραυγάζει από μόνος του για την αδικία… το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων έμεινε εκτός… Τα επίσημα χείλη σιώπησαν… Και το μουσείο της Βρετανίας θριάμβευσε δια της δειλίας μας και δια της απουσίας μας!
Πού είσαι Μελίνα να δεις πώς ερμηνεύονται σήμερα τα οράματά σου; Πού είσαι Ζάχι Χαουάς, που άφησες εμβρόντητους τους Βρετανούς συναδέλφους σου, κατηγορώντας τους μέσα στο ίδιο τους το μουσείο ως κλέφτες και ληστές των πολιτισμών του κόσμου, και που στο τέλος δικαιώθηκες με την επιστροφή των θησαυρών της χώρας σου, της Αιγύπτου, πίσω στη γενέτειρά τους, και συνεχίζεις ακάθεκτος, να δεις τη δική μας αποφασιστικότητα και τον δικό μας αντικομφορμισμό;…
Η ειρωνεία του πράγματος; Η δήλωση του τέως εφόρου των Βασιλικών Μουσείων Τέχνης και Ιστορίας των Βρυξελλών, Christiane Tytgat στους εκπροσώπους της UNESCO, που έπιναν τον καφέ τους με θέα την Ακρόπολη: «Ρίξτε μια ματιά γύρω σας για να δείτε πού ανήκουν πραγματικά τα Μάρμαρα του Παρθενώνα».
Εκείνος το ξέρει… Εμείς;…
12 σχόλια:
Καλησπέρα Ευαγγελία!
Όμορφη η γωνιά σου!
Και απ' ότι είδα μοιραζόμαστε τουλάχιστον μια κοινή αγάπη, τους Ιμπρεσιονιστές :)
Όσο για το σημερινό σου κείμενο, δεν υπαρχουν κορίτσι μου άνθρωποι μαχητικοί σε αυτόν τον τόπο για τίποτα σπουδαίο...Είναι λυπηρό να το διαπιστώνει κανείς, αλλά είναι η αλήθεια
Καλό σου βράδυ:)
elmelissa...Θα σου πω γιατί αγαπώ τους Ιμπρεσιονιστές τόσο πολύ: 10 άνθρωποι, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους, σε 10 χρόνια, έκαναν τη διαφορά. Έφεραν τα πάνω κάτω στον τομέα που αγαπούσαν περισσότερο. Ταγμένοι σταυροφόροι, δεν υπολόγισαν τίποτα. Ώρες ατέλειωτες σε συζητήσεις, πειραματισμούς, μιμήσεις και συγκρούσεις, μαρτυρικές αναζητήσεις της προσωπικής τους σφραγίδας, μέσα στα καμπαρέ της Μονμάρτης, κάτω από τον καυτό ήλιο της Αρλ, δεν είχε σημασία πού. Για τους ίδιους ήταν η τέχνη ή τίποτα...
Πιστεύω ακράδαντα ότι και ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά. Έχουμε μάθει να μετατοπίζουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν στον πρώτο εύκαιρο που θα βρεθεί μπροστά μας. Πάντα φταίει κάποιος άλλος για την αδικία που υποφέρουμε, για την κακοδαιμονία που μας κυνηγά, για τα κακά κείμενα της δημόσιας και ιδιωτικής σκηνής.
Κάποτε, όμως, αυτό πρέπει να σταματήσει. Λίγο-λίγο απ' τον καθένα ξεχωριστά και ο καθένας στον τομέα του, σ' αυτό που τον πονάει περισσότερο. Για μένα είναι η πόλη μου, η τέχνη της, ο πολιτισμός της. Για σένα είναι κάτι άλλο.
Αυτό που κουβαλάμε μέσα μας είναι αυτό που εκπέμπεται στο περιβάλλον γύρω μας. Αν μας ενοχλεί αυτό που βλέπουμε γύρω μας, πρέπει να ρίξουμε μια βαθιά και ειλικρινή ματιά στα βάραθρα του εαυτού μας, ακόμη κι δεν μας αρέσει αυτό που θα δούμε, ακόμη κι αν πάθουμε ήλιγγο, και να βρούμε τη δύναμη να κάνουμε τη διαφορά...
Σ' ευχαριστώ που ήρθες... ελπίζω να τα λέμε συχνά!
Ευαγγελία σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου από την σελίδα μου, κυρίως επειδή αποτέλεσε αφορμή να ανακαλύψω την δική σου σελίδα. Πραγματεύεσαι ενδιαφέροντα θέματα. Όσο για την δειλία που περιγράφεις, είναι ένα από τα άσκημα των καιρών μας φαινόμενα, που βαθιά μέσα μου πιστεύω πως η μοίρα τους είναι να σβήσουν,γιατί η ασχημοσύνη τους πλέον δεν κρύβεται. Μιλώ για τους μικρούς ανθρώπους, που διαχειρίζονται τα μεγάλα. Η σκέψη γεννιέται από την ανάγκη, κι οι άνθρωποι της γενειάς τούτης και κυρίως της επόμενης, σημάδια δίνουν της όχλησής τους, της αμφισβήτησης που γεννάει δυναμικές. Κι όταν αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζει και το τοπίο...
Την καλημέρα μου! :))
Νίκο, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια κι ανταποδίδω. Έχουμε την τύχη ή την ατυχία (όπως το βλέπει κανείς) να βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, στο τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Η ώρα της κρίσης έχει φτάσει και είναι μονόδρομος: ή θα γίνουμε πρωταγωνιστές της συγκυρίας ή θεατές της, μια απόφαση για τις συνέπειες της οποίας έχουμε την αποκλειστική ευθύνη.
Δεν πρέπει να μας πτοεί η σήψη που θριαμβεύει γύρω μας, εξάλλου, το πυκνότερο σκοτάδι είναι λίγο πριν την ανατολή, κι όπου να' ναι ξημερώνει...
Σ' ευχαριστώ που ήρθες!
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη που στάθηκε η αιτία να γνωρίσω έγκαιρα το πολύ αξιόλογο ιστολόγιό σου.
Καλώς σε βρίσκω λοιπόν!!
Τώρα τα μάρμαρα, μήπως... μια σκέψη εκανα... να μείνουν εκεί που βρίσκονται και είναι πιο ασφαλή;
Το καλοκαίρι οι πύρινες γλώσσες "καψάλισαν'" το μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.
Οι κούροι που αναφέρεις στην ανάρτησή σου βίσκονται ......οριζοντιωμένοι και αναξιοποίητοι χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δες και εδώ τί συμβαίνει στην Αργολίδα και την Ελληνική Πυραμίδα.
Φιλί και Γλαρένιες αγαλιές
Πυραμίδα
Όπως το' πες κι εσύ, Γλαρένια, πονάει η καρδιά σου... Ίσως πονάω λίγο περισσότερο με την όλη κατάσταση γιατί τυγχάνω να είμαι παιδί μεταναστών και τα παιδικά μου χρόνια ήταν βουτηγμένα στον νόστο της πατρίδας. Θυμάμαι τη μαμά μου που έλεγε συχνά-πυκνά με λυγμό ψυχής: "Πήγαινέ με να φιλήσω το χώμα του χωριού μου και ξαναγυρνάμε"...
Όλα αυτά μου έχουν μείνει και μου είναι δύσκολο να καταλάβω γιατί τόση αδιαφορία για την ιστορία μας και για τον πολιτισμό μας. Έχω την αίσθηση ότι ζω σε μια χώρα που θεωρείται ντροπή να λες ότι είσαι κάτοικός της, ότι είσαι Έλληνας, κι όταν το λες γίνονται αυτόματοι συνειρμοί με σκοτεινές πολιτικές προεκτάσεις. Πού αλλού στον κόσμο γίνεται αυτό; Υπήρχε περίπτωση να έλεγε Ιταλός: "Παιδιά, κρατήστε τον David, γιατί θα είναι καλύτερα σε ξένα χέρια, παρά στα δικά μας"; Δε νομίζω...
Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή της: "Η βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός της" και συμφωνώ απόλυτα. Τι έχουμε να αναδείξουμε ως χώρα; Τρία πράγματα μόνο: θάλασσα-ουρανό-πολιτισμό. Έναν πολιτισμό, που όπως γράφεις στην Πυραμίδα της Αργολίδας, περιφράζουμε με σκουριασμένο κοτετσόσυρμα και εγκαταλείπουμε στη μοίρα του...
Σ' ευχαριστώ που ήρθες και να χαίρεσαι την Hi-5 ομάδα σου!
...εμείς; ποιοι είμαστε; περαστικοί και ασχετοι, ξέρουμε την καλομοίρα κι όχι τον Καλομοίρη...από το γήπεδο στη γιουροβίζιον...κι η μοίρα μας καλή, στου καναπέ τη ζήση...τιμόνι και τηλεκοντρόλ..το καπετανάτο των κακομοίρηδων! πρόεδροι των καφενείων...αλί και 3ςαλί! την καλημέρα μου, απ'τα βαθιά μας μεσάνυχτα!
Μέσα μας, Δόγη, εκεί βρίσκονται όλες οι αλήθειες κι όλα τα ψέμματα του κόσμου, μόνο που χρειαζόμαστε το κλειδί της αυτογνωσίας, και αυτογνωσία χωρίς παιδεία δεν υφίσταται...
Δεν υπάρχουν μόνο οι καφενο-καναπεδόβιοι, υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που γνωρίζουν τον Καλομοίρη, εκείνοι που υποφέρουν και βασανίζονται μ' ένα μολύβι στα χέρια (ενίοτε και οδοντόβουρτσα) να μορφοποιήσουν σκέψεις και να παράγουν όνειρα, να παράγουν δηλαδή πολιτισμό, απλά επιλέγουν να μην το κάνουν με σαματά.
Βροχερή η μέρα των ποιητών... ό,τι πρέπει για δημιουργία...
Καλό σου απόγευμα!
...σου χαμογελάω μέσα απ'τις στάλες της βροχής κι η καρδιά μου σ'ευχαριστεί, χτυπώντας πιο γρήγορα από χαρά, σκύλος που κουνά την ουρά του σαν δει κάποιον αγαπημένο...
..πονεμένη ιστορία..και δυστυχώς την ακούμε χρόνια...
Καλο σαββατοκύριακο :)
Πονεμένη, Ηλία, και χιλιοειπωμένη, για να καταλήξει κάθε φορά στα ίδια αναπάντητα ερωτήματα: από τον Σαίξπηρ (to be or not to be?...), μέχρι τον Gaugin (από πού ερχόμαστε, πού είμαστε και πού πάμε;), αλλά και τον δικό μας Καλομοίρη, που έφερε η κουβέντα (pourquoi et pour qui?)...
Ή που θα βρούμε την απάντηση ή που θα πεθάνουμε προσπαθώντας...
Έκοψες, δ."ψ", την αμηχανία στα δυο και μου' στειλες το μερτικό μου...
Δημοσίευση σχολίου