DIY ετικέτες για την Αγία Γραφή

Το έκανα απλά, με υλικά που είχα στο σπίτι. Αυτοκόλλητα ετικετάκια σε διάφορα χρώματα και μαρκαδοράκι μαύρο ανεξίτηλο για να μη μουτζουρώνει πάνω στις ετικέτες. Τα άπλωσα όλα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και σε λίγο χρόνο έφτιαξα ετικετούλες με τους τίτλους όλων των βιβλίων που υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή. Τα ήθελα στα ελληνικά και επειδή στα ελληνικά αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν γενικότερα και πολύ θυμώνω γι' αυτό, που δεν υπάρχουν, κάθισα λοιπόν κι εγώ και τα έφτιαξα μόνη μου.

Δεν ξέρω γιατί κανείς δεν ασχολείται με το αισθητικό κομμάτι της πίστης. Μήπως κάτι δεν σκέφτομαι σωστά, μήπως είμαι εγώ; Γιατί η αλήθεια είναι ότι προβληματίζομαι πολύ γι' αυτό και στενοχωριέμαι: Είναι αθώο το θέμα της δημιουργίας, το να φτιάχνεις πράγματα με τα χέρια σου που να ομορφαίνουν το περιβάλλον γύρω σου και να σε ευχαριστούν στην όψη και την ψυχή ή μήπως όλο αυτό κρύβει μέσα του μια παγίδα ματαιοπονίας και ματαιοδοξίας ίσως; Είναι τελικά η χειροτεχνία - και η τέχνη γενικότερα - χάσιμο χρόνου, όταν δεν μιλάμε για αμιγώς εκκλησιαστικά είδη τέχνης, αγιογραφία π.χ. κτλ., αλλά για άλλα πιο ταπεινά και καθημερινά, που δεν στοχεύουν ευθέως στη δόξα του Θεού; Πάντα το είχα απορία αυτό και ακόμα αναζητώ μιαν απάντηση.

Αλλά για την ώρα, αυτό είναι το αποτέλεσμα, όμορφο και κυρίως, χρηστικό. Πάντα κατά τα γούστα μου, μην παρεξηγηθούμε κιόλας. Θέλω αυτό που χρησιμοποιώ να μου αρέσει κιόλας, θέλω όμορφα πράγματα γύρω μου, μου αρέσουν τα χρώματα, τα σχήματα, μου αρέσει να βλέπω την όμορφη πλευρά ακόμη και στα πιο πρακτικά θέματα, όπως ένα organizer π.χ., το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τα τυπικά organizer που βλέπουμε και χρησιμοποιούμε και που του έχω αλλάξει τα φώτα. Δεν είμαι αυτής της συνομοταξίας, σόρι! αλλά δε λυπάμαι κιόλας, γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση, με κάνει να αισθάνομαι καλά κι όταν αισθάνομαι καλά, ξέρω ότι και οι γύρω μου είναι καλά εξαιτίας μου, εξαιτίας της καλής μου διάθεσης δηλαδή. Είμαι ακόμα παιδί και μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτοκολλητάκια και να ζωγραφίζω με ξυλομπογιές και τέμπερες, να κόβω και να κολλάω χαρτάκια και υλικά, να συνδυάζω και να φτιάχνω ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, να χαίρομαι με τα απλά, με τη φυσικότητα και την αρμονία των πραγμάτων, με τη λεπτομέρεια που τόσο αγαπώ και με κάθε τι όμορφο και αισιόδοξο και πολύχρωμο και χρωματιστό και χαρούμενο.

Το μόνο που θα με πείραζε και που θα αναγκαζόμουν να αλλάξω θα ήταν να ξέρω ότι ενώ όλο αυτό το δημιουργικό κομμάτι μου ευχαριστεί εμένα, χωρίς όμως ταυτόχρονα αυτό να ευχαριστεί τον Θεό. Αυτό, νομίζω ότι θα με στενοχωρούσε πάρα πολύ, θα πιεζόμουν ίσως, αλλά θα προσπαθούσα παρόλα αυτά να το καταπνίξω, αν ήξερα ότι κάτι δεν κάνω καλά. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο όλο αυτό μπορεί να συνυπάρξει με τον ορθόδοξο τρόπο και πολύ θα ήθελα να έχω μια τεκμηριωμένη απάντηση που να με καλύπτει, έτσι ώστε να μην αισθάνομαι τύψεις ότι κάτι κρατάω πίσω στον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεσή μου παρά τη θέλησή μου, μόνο και μόνο γιατί υπάρχει αυτή η σκιά που πλανάται πάνω από τον παιδικό μου ήλιο, ένα "μη" που σκοτεινιάζει τη λιακάδα της δημιουργικότητας, ή μάλλον, της ταυτότητάς μου.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Είμαι καλός άνθρωπος, θα σωθώ;

Υπάρχει αυτή η άποψη που λέει ότι: τι θα γίνει με όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Χριστό, είτε επειδή είναι αλλόθρησκοι είτε άθεοι γενικότερα; θα πάνε στην κόλαση, θα καταστραφούν; Ή: όταν εσύ απλά κάνεις το καλό και δεν πηγαίνεις π.χ. στην εκκλησία ή δεν ακολουθείς το νόμο του Χριστού και είσαι πραγματικά καλός άνθρωπος, τι θα γίνει με αυτόν, δε σώζεται αφού είναι καλός;

Στην πραγματικότητα, τα ερωτήματα των "καλών" ανθρώπων δεν είναι στην ουσία τους ερωτήματα, αλλά απόψεις. Βασικά, είναι απαντήσεις που έχουν δώσει ήδη οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι, έστω. Σου λέει ο άλλος ότι, αφού είμαι καλός άνθρωπος και πράττω καλά, άρα είμαι ασφαλής ως προς τη σωτηρία και βέβαια, αγαπητός προς τον Θεό. Κάνω αυτό που θέλει, άρα είμαι εντάξει.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Κάνουμε, αυτό που θέλει ο Θεός ή τελικά κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς με βάση τα δικά μας πρότυπα και ιδεώδη και συγκριτικά με τους υπόλοιπους;

Δύσκολο ερώτημα που χωράει πολύ ψάξιμο. Πού βρίσκει κανείς λύσεις σε τέτοιου είδους υπαρξιακά ερωτήματα; Πού βρίσκουμε την αλήθεια;

Στον Χριστό, αδελφοί μου. Μόνο στον Χριστό. Μόνο εκεί θα μάθεις την αλήθεια. Για σένα, για Κείνον, για τη σχέση σου μαζί Του και τη δική Του μαζί σου, για τη σχέση μας με τους άλλους.

Λυπάμαι που είναι στενάχωρη αυτή η λύση, θέλει χρόνο και χρόνος δεν υπάρχει, και θέλει και κόπο, να καθίσεις να ασχοληθείς, να σκάψεις, να ματώσεις, γιατί η αλήθεια πολλές φορές πονάει και ματώνει. Και γι' αυτό συνήθως την αποφεύγουμε, παρόλο που αυτό μπορεί να είναι η θεραπεία μας.

Αλλά έτσι πρέπει να γίνει όταν θέλεις να μάθεις και ποιος είσαι και τι θέλει ο Θεός από σένα και τι περιμένει να κάνεις και να γίνεις. Μου λες ότι είσαι καλός άνθρωπος. Δεκτό. Πώς όμως ακριβώς ορίζεις αυτό τον χαρακτηρισμό; Το λες επειδή το πιστεύεις εσύ, επειδή το πιστεύουν οι γύρω σου, ή επειδή το πιστεύει ο Θεός; Γιατί υπάρχει διαφορά, και μάλιστα μεγάλη ως προς αυτό. Γιατί, αν δεις τι πιστεύει ο Θεός (που θα το δεις μέσα στην Αγία Γραφή), και μόνο που το λες και το ισχυρίζεσαι ότι εσύ είσαι καλός άνθρωπος, αυτόματα καταργείς την αρετή της ταπεινοφροσύνης. Όταν αυτοχαρακτηρίζεσαι και αυτοπαινεύεσαι, παύεις να είσαι δούλος του Θεού, αλλά του κόσμου. Γιατί αυτό και μόνο, στα μάτια του Θεού, είναι αμαρτία. Πού το ξέρει κανείς αυτό; Διαβάζει την Αγία Γραφή και το μαθαίνει. Και πλέον, ξέρει το νόμο, άρα ξέρει αν τον εφαρμόζει ή όχι. Αμαρτία σημαίνει κάθε τι που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον δημιουργό Του, που θα πει, από την αγιότητα που ζητάει ο Θεός από εμάς, αφού Εκείνος πρώτος είναι Άγιος, κι εμείς, ως παιδιά Του, και άρα οφείλουμε να ακολουθούμε το παράδειγμά Του.

Άρα, μελετάμε το νόμο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και μαθαίνουμε να μιμούμαστε και να εφαρμόζουμε αυτό το παράδειγμα, που είναι το παράδειγμα της αγιότητας και της αγιοσύνης. Αν καθίσει κανείς και μελετήσει την Αγία Γραφή, πουθενά δεν θα δει τον Χριστό να αυτοπαινεύεται ή να προβάλει την ισχύ του. Πουθενά και σε κανέναν δεν το έκανε αυτό. Το απόλυτο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης προς μίμηση είναι ο Χριστός, που, ενώ είναι Θεός, καταδέχτηκε να κατεβεί στο επίπεδό μας, να σεβαστεί τις ανθρώπινες ιδιότητες, να ευτελιστεί από την αλαζονία και την άγνοια, ακόμη ακόμη και την ιδιοτέλεια, για εμάς. Κι όμως, ποτέ δεν είπε: εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Που είναι ο ορισμός της Καλοσύνης. Το ίδιο και οι άγιοι, ποτέ τους δεν είπαν ότι είναι άγιοι. Τι μας μαθαίνει αυτό; Την ταπεινότητα. Την καλοσύνη μέσα από την ταπεινότητα. Μεγάλο πράγμα. Δεν λες ότι είσαι καλός άνθρωπος, αμαρτωλός είσαι, όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί αν πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης την αγιότητα του Θεού. Ξεκινάμε επομένως από εκεί και με τη χάρη του Θεού και τη δική μας προσπάθεια, παλεύουμε να κάνουμε βηματάκια προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κι ερχόμαστε σε αυτό που πρέπει να ρωτήσουμε στην πραγματικότητα:

Είμαστε καλοί άνθρωποι - ή έστω - προσπαθούμε να είμαστε καλοί άνθρωποι, σύμφωνα με την επιθυμία του Θεού ή κατά τα γούστα του κόσμου;

Αυτή είναι όλη η διαφορά, γιατί εδώ είναι η μεγάλη παγίδα. Γιατί Θεός και ο κόσμος είναι δύο αντίπαλα στρατόπεδα εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους, αυτό λέει ο Λόγος του Θεού. Ότι είναι δυο αντίπαλα, αντιμαχόμενα στρατόπεδα κι εμείς καλούμαστε να πάρουμε θέση, να επιλέξουμε στρατόπεδο ξεκάθαρα, όχι ναι μεν, αλλά. Γιατί η Αγία Γραφή λέει: όποιος δεν είναι μαζί Μου (με τον Χριστό δηλαδή), είναι εναντίον μου. Και ποιος είναι εναντίον του Χριστού; Ο διάβολος και τα τσιράκια του. Και ποια σφαίρα διαφεντεύει αυτή τη δαιμονοπαρέα; Τούτο τον κόσμο. Σ' αυτό το γήπεδο παίζουν, σε αυτό το στρατόπεδο, στο στρατόπεδο αυτού του κόσμου. Όταν λοιπόν έχεις διαλέξει τον κόσμο, τότε ανήκεις σε αυτή την παρέα. Τους ανήκεις. Δεν ανήκεις στον Θεό. Και σε κάνουν ό,τι θέλουν. Πολλές φορές, χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Είναι πολύ καλοί σε αυτό, οι καλύτεροι.

Το θέμα είναι να μπορείς να το καταλαβαίνεις ώστε να μη σε κάνουν ό,τι θέλουν, αυτός είναι ο όλος αγώνας. Για να μάθεις τι σημαίνει είμαι καλός άνθρωπος και αυτό που λες να έχει εκτόπισμα, πρέπει να συμπορεύεσαι με τον Θεό. Να κάνεις έργα Θεού, να προσεύχεσαι, να ασκείσαι, να μελετάς το νόμο Του μέσα στην Αγία Γραφή με επιμέλεια, με σταθερότητα, γιατί εκεί μέσα σταδιακά θα καταλάβεις πολλά πράγματα και θα δεις ότι αυτό που είσαι, ίσως να μην είναι ακριβώς αυτό που ο Θεός θέλει από σένα να είσαι ή αυτό που απλά νομίζεις ότι είσαι, συνήθως λόγω αμέλειας, χλιαρότητας, άγνοιας ή πλάνης.

Ένα παράδειγμα βρίσκεται στην προς Ρωμαίους επιστολή του αποστόλου Παύλου. Εκεί μέσα λέει με δυο λόγια ότι αν δεν ανήκεις στον Χριστό, είτε ως άθεος είτε ως αλλόθρησκος κτλ., και είσαι καλής προαίρεσης, τότε ο Θεός δεν θα σε αφήσει στη μοίρα σου, θα σε σώσει. Πρόβλημα υπάρχει όταν λες ότι είσαι με τον Χριστό, ότι είσαι χριστιανός και δεν τηρείς το νόμο Του. Γιατί όταν είσαι χριστιανός και δεν τηρείς το νόμο του Χριστού, τότε θα κριθείς και από το Νόμο του Χριστού.

Μα, θα μου πεις, εγώ δεν τον πολυξέρω αυτό το Νόμο, πειράζει; Απλά είμαι ένας καλός χριστιανός και ένας καλός άνθρωπος, δεν φτάνει αυτό;

Αυτό είναι ένα ερώτημα προς ερεύνηση. Αν δεν ξέρω το Νόμο του Χριστού, οφείλω να τον μάθω για να ξέρω αν τον εφαρμόζω στην πράξη ή όχι. Και αυτό το κάνω για πολλούς λόγους: για να καταλάβω ποιος είμαι τώρα και ποιος θέλω να γίνω όταν θα μπορώ να ευαρεστώ τον Θεό που πιστεύω, και για να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τις επιθέσεις που δέχομαι από το αντίπαλο στρατόπεδο ώστε να είμαι σε ετοιμότητα να μπορώ να αμυνθώ, να ωριμάσω πνευματικά, να μάθω την αλήθεια της ζωής, να τρέξω τον καλό αγώνα μου και με τη χάρη του Θεού να βγω νικητής. Όχι στον στίβο του κόσμου, αλλά στον στίβο του Θεού. Τουλάχιστον, να έχω προσπαθήσει. Γιατί θα ξέρω ότι έχω διαλέξει στρατόπεδο. Συνειδητά.

Προς Ρωμαίους επιστολή, κεφ. 2: 10-16 

9- Θλίψη και στενοχώρια περιμένουν κάθε άνθρωπο που υπηρετεί το κακό, πρώτα τον Ιουδαίο αλλά και τον εθνικό. 

10 - αντίθετα, δόξα, τιμή και ειρήνη προσμένουν όποιον κάνει το καλό, πρώτα τον Ιουδαίο αλλά και τον εθνικό. 

11 - γιατί ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. 

12 - Έτσι, λοιπόν, όσοι αμάρτησαν χωρίς να ξέρουν το νόμο του Θεού, θα καταδικαστούν όχι με κριτήριο το νόμο. Κι από την άλλη, όσοι αμάρτησαν γνωρίζοντας το νόμο, θα δικαστούν με κριτήριο το νόμο. 

13 - Γιατί στο θεϊκό δικαστήριο δεν δικαιώνονται όσοι άκουσαν απλά το νόμο αλλά μόνο όσοι τήρησαν το νόμο. 

14 - Όσο για τα άλλα έθνη, που δε γνωρίζουν το νόμο, πολλές φορές κάνουν από μόνοι τους αυτό που απαιτεί ο νόμος. Αυτό δείχνει πως, αν και δεν τους δόθηκε ο νόμος, μέσα τους υπάρχει νόμος. 

15 - Η διαγωγή τους φανερώνει πως οι εντολές του νόμου είναι γραμμένες στις καρδιές τους. και σ' αυτό συμφωνεί και η συνείδησή τους, που  φωνή της τους τύπτει ή τους επαινεί, ανάλογα με τη διαγωγή τους. 

16 - Όλα αυτά θα γίνουν την ημέρα που ο Θεός θα κρίνει δια του Ιησού Χριστού τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων, όπως λέει το ευαγγέλιό μου.

Με αγάπη,

Εύα 💗


---

φωτό από εδώ.

Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος

Σημειώσεις:

*  Ο ουσιαστικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, που σημαίνει την παρουσία του Χριστού μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και τη θεραπεία του από όλα αυτά τα πράγματα τα οποία τον υποδουλώνουν, τον κρατούν τραυματισμένο και υπόδουλο στα πάθη και στην αμαρτία.

* Οι καλοί καρποί του Αγίου Πνεύματος αρχίζουν να ανατέλλουν και να παράγουν καρπούς όταν έχεις θεραπευτεί δια του Αγίου Πνεύματος από αυτά τα πάθη, που είναι ένδειξη ότι το Άγιο Πνεύμα έχει δουλέψει μέσα μας.

*  Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος είναι χειροπιαστοί και μπορεί να το εξακριβώνει ο καθένας μας τσεκάροντας τον εαυτό του να δει αν λειτουργούν αυτοί οι καρποί εντός του ή όχι.

* Για να δεις καρπούς στη ζωή σου θέλει υπομονή όπως όταν φυτεύεις ένα δέντρο που το σκαλίζεις, το ποτίζεις, το φροντίζεις, του αφιερώνεις χρόνο. Πρέπει να εργάζεσαι πάνω σε αυτό συστηματικά, να κάνεις τον αγώνα σου, έτσι θα φτάσεις να δεις και τους καρπούς, που είναι χειροπιαστοί και που χρειάζεται να τους έχεις στη ζωή σου προκειμένου να είσαι ένας υγιής πνευματικά άνθρωπος.

* Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος είναι συγκεκριμένοι, κάτι που το κρατάς στο χέρι σου, όπως οι καρποί οποιουδήποτε έργου. Ο Θεός δεν κατοικεί μέσα στον άνθρωπο αφηρημένα και αόριστα ή ως συναίσθημα, αλλά παράγει συγκεκριμένους καρπούς που τους βλέπουμε και τους αισθανόμαστε μέσα μας και γύρω μας, ως ενέργεια που εκπέμπεται από μέσα προς τα έξω: η αγάπη , η χαρά, η ειρήνη, η πραότητα, η πίστη, η αγαθοσύνη, η μακροθυμία, η εγκράτεια, η πραότητα είναι αυτοί οι καρποί. Έτσι, αν θέλει να κρίνει κανείς τον εαυτό του, μπορεί να δει αν όντως λειτουργούν μέσα του αυτοί οι καρποί. Αν βλέπει ότι υπάρχουν και λειτουργούν, να τους διατηρήσει, αν δεν λειτουργούν, να δουλέψει πάνω σε αυτό.

* Δείγμα ότι η καρδιά μας είναι ζωντανή είναι η διάθεσή μας για αναζήτηση του Θεού μέσα στη ζωή μας και ότι η ψυχή μας δεν έχει θαφτεί μέσα στις μέριμνες και τις παγίδες που μας πνίγουν. Αυτή την αναζήτηση του ανθρώπου την βρίσκει πρωτίστως μέσα στον χώρο της Εκκλησίας και είναι κάτι το χαρμόσυνο αλλά ταυτόχρονα, και κάτι πολύ σοβαρό: πρέπει ο άνθρωπος να βρει αντίκρισμα, να βρει αυτό που ψάχνει, γιατί αν δεν το βρίσκει, τότε μπορεί να καταλάβει ότι κάτι δεν δουλεύει σωστά και πρέπει να το ψάξει περισσότερο.

* Εκατομμύρια άνθρωποι μέχρι σήμερα έχουν βρει τον καρπό του Αγίου Πνεύματος, άρα το να μη τον έχεις βρει, σημαίνει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά και που πρέπει να το ψάξεις στον εαυτό σου για να δεις τι συμβαίνει (ένας τρόπος είναι μέσα από πνευματικούς γιατρούς που μπορούν να του υποδείξουν πώς θα προχωρήσει). Αφού εντοπίσεις την αιτία, τότε το δύσκολο είναι αυτή η θεραπευτική αγωγή που σου δίνεται από τον πνευματικό σου να βρεί εφαρμογή, είναι η ώρα δηλαδή που πρέπει να φροντίσεις το δέντρο.

* Ως τέκνα της Εκκλησίας, η Εκκλησία είναι ο χώρος όπου θα βρούμε τον Θεό (Εκκλησία: όχι μόνο ο χώρος του ιερού ναού, αλλά το σύνολο όλων αυτών των ανθρώπων που είναι μέλη της Εκκλησίας και οργανικά δεμένοι σε αυτή την παράδοση και την εμπειρία του Θεού, με την κεφαλή που είναι ο Χριστός). Αυτή λοιπόν η σχέση μας με την Εκκλησία έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι αδύνατο ο υγιής άνθρωπος να ψάχνει ή να αγωνίζεται για πράγματα, τα οποία δεν μπορεί να πιάσει στο χέρι του. Δεν μπορείς π.χ. να αγωνίζεσαι για τον Χριστό, όταν ο Χριστός είναι άγνωστος, όταν δεν τον πιάνεις μέσα σου. Όταν αποκτάς γνώση πνευματική, τότε διαπιστώνεις ότι ήταν πάντοτε μαζί σου από την πρώτη στιγμή, περισσότερο δε στις αρχές.

* Στην αρχή το Άγιο Πνεύμα παρέχεται κατά κανόνα δωρεάν, στη συνέχεια διαπιστώνεις ότι χρειάζεσαι να κάνεις άσκηση, αγώνα, άσκηση, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, νηστεία, προσευχή, μετάνοια κτλ. για να το διατηρήσεις και να το αναπτύξεις. Όλα αυτά, αλλά κυρίως η διάθεση να τα εφαρμόσεις μέσα από την καρδιά σου ως ανάγκη και όχι ως υποχρέωση ή αγγαρεία, είναι η εμφανής παρουσία της Θείας Χάριτος στη ζωή σου. Το Άγιο Πνεύμα έχει αρχίσει να δουλεύει.

* Αφού γευτήκαμε και είδαμε πόσο μας γεμίζει ο Θεός και ότι αυτό ουσιαστικά είναι που έχουμε ανάγκη στη ζωή μας, βλέπουμε ότι οποιαδήποτε άλλη αναζήτηση που είχαμε κάνει ως τότε για να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρα και τις επιθυμίες μας για να βρούμε αυτό που ψάχνουμε γενικότερα, είναι στην πραγματικότητα άνευ ουσίας. Ο Θεός γίνεται η καθολική απάντηση σε όλα μας τα ερωτήματα, η εκπλήρωση όλων μας των αναγκών και επιθυμιών και αναζήτήσεων, γιατί διαπιστώνουμε ότι τελικά δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο, είμαστε επιτέλους πλήρεις.
Είμαστε πλήρεις από Θεό.

Αυτά και άλλα πολλά και ωφέλιμα μπορείτε να τα παρακολουθήσετε στο βίντεο του Αθανασίου Λεμεσού που ακολουθεί:

*** Η φωτό από εδώ.

Με αγάπη,

Εύα 💗

Ξεκινάει η μετακόμιση

Φεύγουμε από ένα σπίτι στο οποίο ζήσαμε σχεδόν ολόκληρη την έγγαμη συζυγική και οικογενειακή μας ζωή. Είναι ένα σπίτι που είχαμε ανακαινίσει εκ θεμελίων όταν το πρωτοπήραμε, το κάναμε σπιτικό, το αγαπήσαμε.

Όμως του έλειπαν πράγματα. Ήταν ένα σπίτι πόλης, ένα διαμέρισμα με ενοίκους από πάνω και από κάτω από εμάς, σε μια σχετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, αν και το άλσος δίπλα μας ήταν μια παρηγοριά κόντρα στο γκρίζο της πόλης.

Εμείς, και εγώ και ο άνδρας μου, ονειρευόμασταν από πάντα ένα σπίτι στην εξοχή. Θέλαμε ένα κτήμα με χώρο για φυτέματα, με μπαξέ και οπωροφόρα, με ελιές, με τα κατοικίδια να ζουν ελεύθερα στο ύπαιθρο και όχι να είναι φυλακισμένα αιχμάλωτα στα κελιά τους. Θέλαμε ζώα, κότες, κουνελάκια, χήνες, να τρώμε το φρέσκο αυγό της ημέρας, το φρούτο που μόλις κόπηκε από το δέντρο, θέλαμε την επαφή με τη φύση. Περιστασιακά το επιδιώξαμε και με τον έναν τρόπο ή τον άλλον ας πούμε ότι κάτι καταφέραμε, όμως δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχαμε κατά νου. Θέλαμε κάτι πιο ελεύθερο, πιο κοντά στη φύση, με άμεση σχέση με τα ζώα μας και με το περιβάλλον που θα μας φιλοξενούσε, αλλά και επιτρεπτά προσβάσιμο για να μπορούμε να πηγαινοερχόμαστε στη δουλειά.

Αυτό λοιπόν το όμορφο όνειρο που ήταν ένα όνειρο ζωής για εμάς, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Έτσι .. μετακομίζουμε! Αλλάζουμε σπίτι, κυρίως όμως, αλλάζουμε τρόπο ζωής, έναν τρόπο ζωής πολύ πιο κοντά στα ιδανικά μας, την ιδιοσυγκρασία και τους στόχους μας. Και ξεκινάμε ένα καινούργιο ταξίδι, ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μας.

Το δοκιμαστικό βιντεάκι που ακολουθεί είναι ενδεικτικό αυτής της έναρξης, ένα μικρό δείγμα της διαδικασίας της μετακόμισης. Σκέφτομαι να κάνω αναρτήσεις που να συνοδεύονται από τέτοια παρόμοια βιντεάκια, δεν ξέρω αν συνεχίσω να το κάνω. Πρώτα θέλω να δω αν μου αρέσει αυτή η στροφή προς αυτό το καινούργιο πεδίο που δεν γνωρίζω και πολύ καλά (βασικά σχεδόν καθόλου), αλλά με ενδιαφέρει πολύ να μπω στη διαδικασία να το μάθω. Αν μου αρέσει, ίσως κάνω και άλλα πράγματα από εκεί, θα δούμε.

Όμως, η μετακόμιση ξεκινάει! και αφήνω για την ώρα τις θεωρίες κατά μέρος. Κούτες, τσάντες, τσαντάκια, κάδρα, μικροέπιπλα, σακκούλες, όλα μέσα στη μέση, έτοιμα να ταξιδέψουν στη νέα μας βάση. Σίγουρα είναι μια χρονοβόρα και κοπιαστική διαδικασία το να μεταφέρεις ένα ολόκληρο νοικοκυριό σε ένα άλλο σπίτι, όμως δεν μετράει στο ελάχιστο μπροστά σε αυτό που ελπίζουμε και μας περιμένει. Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε!

Με αγάπη,

Εύα 💗

Κυριακή στην Πάχη

Το μεσημέρι της Κυριακής αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο επίνειο των Μεγάρων, την Πάχη, μιας και προς τα εκεί θα είναι τα μέρη μας από εδώ και μπρος, τώρα που αλλάζουμε τόπο διαμονής.

Ένα λιμανάκι γραφικό, γεμάτο ομορφιά και αέρα νησιώτικο και στο βάθος της προβλήτας, μέσα στη μέση της θάλασσας, το εκκλησάκι της Παναγίτσας, όπως αγαπούν να το λένε οι ντόπιοι. Η επίσημη ονομασία του είναι το Γενέσιον της Θεοτόκου και τιμάται στις 8 Σεπτεμβρίου. Επίσης, εορτάζεται και τον Δεκαπενταύγουστο με μεγάλη πανήγυρη και εορταστικές εκδηλώσεις.

Η Παναγίτσα της Πάχης είναι μια μικρογραφία μεγάλου ναού, με το πρόστυλο, την σαμαρωτή σκεπή, το σταυροειδές σχήμα, το ιερό του που βλέπει στην ανατολή, με το απέριτο καμπαναριό. Όλα είναι εκεί, μόνο σε μικρογραφία. Κι όμως, μεγαλειώδη. Η ομορφιά μέσα στην απλότητά της, η δωρική ομορφιά της Ελλάδας. Γύρω τριγύρω η θάλασσα, κάτασπροι γλάροι που το χαιρετούν και σημαίες που το πλαισιώνουν με τα αγκυροβολημένα καΐκια που βρίσκουν το απάγκιο τους στον προστατευμένο από τους αγέρες όρμο. Μια πολύ ρομαντική γωνιά για να βγάλεις φωτογραφίες, για να κάνεις γάμο, για να φέρεις δυο φίλους και να περάσεις όμορφα σε αυτή την παραθαλάσσια γωνιά της Αττικής που φιλάει το κύμα, και παρόλα αυτά τόσο κοντά στην πρωτεύουσα, μια ανάσα δρόμος.

Ήταν η πρώτη επίσημη βόλτα μας μετά την καραντίνα του κορωνοΐού και πρέπει να πω ότι την εκτιμήσαμε και την χαρήκαμε δεόντως.

Σ' ευχαριστούμε Ελλάδα για τις ομορφιές και τις ευλογίες που μας σκορπάς τόσο απλόχερα!

Κι ένας γλάρος πάνω στο άδειο τραπεζάκι.

Εδώ προσπάθησα να βγάλω ένα βιντεάκι με τη θέα γύρω από το παρεκκλήσι της Παναγίτσας. Η θέα, όπως βλέπετε, παρόλες τις τεχνικές ατέλειες της εγγραφής, είναι πολύ όμορφη.

Τριάντα χρόνια γάμου κλείνουμε σήμερα. Σα νερό περάσανε! Σα να' ταν χθες... Να μας έχει ο Θεός καλά. Κι όλο τον κόσμο. Αγάπη μόνο, αυτό μένει.

Με αγάπη,

Εύα 💗