Ο Φοίβος κουρεύεται

Το ραντεβού μας ήταν προγραμματισμένο για την Παρασκευή το μεσημέρι. Ο Αποστόλης, ένας νεαρός που είναι ολοφάνερο ότι λατρεύει τη δουλειά που έχει επιλέξει να κάνει, μας περίμενε με το γνωστό χαμόγελο και την έμφυτη ευθυμία που σου φτιάχνει αμέσως τη διάθεση δημιουργώντας το απαραίτητο κλίμα εμπιστοσύνης και οικειότητας που απαιτείται σε δύσκολες  περιπτώσεις όπως η δική μας. 

Γιατί ο Φοίβος μας, παρόλο που τρελαίνεται για χάδια και παιχνίδια, στα θέματα καλλωπισμού κρατάει μια μόνιμη στάση επιφύλαξης και αποστροφής από τότε που ήταν ακόμη μωρό.

Έτσι, κάθε φορά που έρχεται η εποχή της επίσκεψης στο πετ της γειτονιάς και το καθιερωμένο κούρεμα, υπάρχει αναστάτωση, αφού άλλο πράγμα είναι να συζητάμε να κουρευτούμε και άλλο πράγματι να κουρευόμαστε. Να αισθανόμαστε τη μηχανή πάνω στο δέρμα μας, πίσω από τα τεντωμένα σαν αντένες αυτάκια μας και επικίνδυνα κοντά στα ..ευαίσθητα σημεία μας, ανήμποροι να πράξουμε το οτιδήποτε, αφού μας κρατούν αιχμάλωτους πάνω σε εκείνο το ψηλό τραπέζι με  το μαύρο λαστιχωτό κάλυμμα το γεμάτο εξογκώματα (για να μη γλιστράμε), δεμένους και φιμωμένους (προληπτικά, αλλά δεν έχει σημασία), να υπομένουμε τον εξευτελισμό του ολοκληρωτικού αφανισμού της γούνας μας. 
Έστω, μέχρι την επόμενη σεζόν, αλλά πάλι δεν έχει σημασία.

Μέσα σε μία ώρα ήμασταν έτοιμοι, κουρεμένοι, μπανιαρισμένοι και παρφουμαρισμένοι, με την εμφάνιση στα ύψη και την αξιοπρέπεια στα τάρταρα. 

Για το υπόλοιπο της μέρας δε μου μιλούσε κι όποτε με έβλεπε να αλλάζω δωμάτιο ή να περνάω από δίπλα του με έλεγχε καχύποπτα με την άκρη του ματιού. Τα αυτάκια του παρέμειναν τεντωμένα σε κατάσταση επιφυλακής μέχρι αργά το βράδυ οπόταν εξαντλημένο από την ένταση της ημέρας έπεσε σε βαθύ ύπνο. Σήμερα το πρωί όλα είχαν επανέρθει στους γνώριμους φυσιολογικούς ρυθμούς. Οι άμυνες είχαν ξαναπέσει και η διάθεση, όπως πάντα, παιχνιδιάρικη και ζωηρή. 

Θα πάρει λίγο χρόνο να τον συνηθίσουμε στην καλοκαιρινή του εμφάνιση, σίγουρα περισσότερο από όσο χρειάστηκε τελικά ο ίδιος προκειμένου να εγκλιμαστεί στην αλλαγή. Ένας ολόκληρος κόσμος τα κατοικίδιά μας, θαυμαστός και γεμάτος μυστήριο... Βλέποντάς τον να παίζει με τα παιχνίδια του, λες και η χθεσινή εμπειρία δεν του συνέβη ποτέ, αναρωτιέμαι: έχουν άραγε αυτά τα μικρά πλασματάκια πράγματι τόσο ρηχή μνήμη ή απλά έχουν βρει τον τρόπο να αποβάλουν με εντυπωσιακή ευκολία και ταχύτητα ό,τι τους εκνευρίζει ή τους στενοχωρεί; 

Ιδού η απορία...

Ήταν αναρτημένα στον τοίχο του κομμωτηρίου. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.