Μου άφησαν ένα σχόλιο στο fb όταν ανέβασα αυτή τη φωτογραφία ότι τον παίδεψα πολύ. Εντάξει, δεν θα διαφωνήσω. Όμως, όπως όλες οι μανούλες του κόσμου που αγαπούν τα χαϊδεμένα τους και τα έχουν φτάσει σε μια πρώιμη φάση ενηλικίωσης, έτσι κι εγώ, θαρρώ πως το δικαιούμαι. Δικαιούμαι να τον ζουζουνεύω που και που.
Κι ας έχει μπει στην εφηβεία του εδώ και κάμποσο καιρό. Κι ας αντιστέκεται στο πισωγύρισμα της μαμάς που προσπαθεί να αγκιστρωθεί σε στιγμές και εικόνες μιας άλλης ηλικίας, τότε που μια σταλιά ζωή της τραβούσε την ποδιά για παιχνίδι και κύλισμα στο πάτωμα και γαργαλητό μέχρι τελικής πτώσεως. Τότε που δεν σταματούσε να κάνει γκριμάτσες μπροστά στον φακό και η μαμά τραβούσε αδιάκοπα πλάνα στιγμών ανεκτίμητων που εν γνώσει της θα έφευγαν κάποια στιγμή ανεπιστρεπτί οριστικά και αμετάκλητα...
Μια στο τόσο διεκδικώ αυτό το δικαίωμα που κερδήθηκε με τα χρόνια και σαν παρηγοριά γλυκαίνει τον αδησώπητο χρόνο που περνά και χάνεται...
Τόσο λίγο. Τόσο δα.
Να, ίσα για να μου περάσει.
Άντε, ξεκουκουλώσου τώρα. Να φανεί το όμορφο προσωπάκι σου. Να το χαρώ έτσι όπως παιχνιδίζουν οι όγκοι του και οι γραμμές του με τις πλατιές σκιές του μεσημεριού και το γλυκό φως του μαγιάτικου ήλιου. Μου πέρασε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου