Το μπλόκο

~ e.p

Τώρα θα έχω να το λέω πως ήμουνα κι εγώ εκεί, αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ανυποψίαστου πολίτη που σχολάει από τη δουλειά αργά το μεσημέρι μιας δύσκολης Παρασκευής και εγκλωβίζεται σε μπλόκο αγροτών - αστυνομίας. Γιατί, άλλο είναι να το βλέπεις στην τηλεόραση και να το προσπερνάς χωρίς πολύ σκέψη σαν μια ακόμα πληροφορία της ημέρας, και άλλο να το ζεις εσύ ο ίδιος από πρώτο χέρι. 

Το αυτοκίνητο από τη μία στιγμή στην άλλη να βρίσκεται αιχμάλωτο και ακινητοποιημένο σε μια οδική αρτηρία που κανείς δεν ήξερε πότε θα ξανανοίξει, όλος ο κόσμος, οδηγοί, συνοδηγοί και λοιποί επιβάτες που βρέθηκαν μαζί μου στο μάτι του κυκλώνα να βρίσκονται σε κατάσταση παροξυσμού, άλλοι να ξεφυσούν, άλλοι να ξεφωνίζουν και να ωρύονται, ορισμένοι διαπληκτίζονταν έξω από τα αυτοκίνητά τους, ουκ ολίγοι ήταν τέλος εκείνοι που υπέμεναν την κατάσταση σιωπηλά, με ένα αίσθημα παράδοσης θαρείς και ανημποριάς.

Ήμουν τυχερή μέσα στην ατυχία μου που βρέθηκε χώρος να σιγουρέψω το αυτοκίνητο με ασφάλεια σε μιαν άκρη έγκαιρα, όταν μπορούσα ακόμα να μετακινηθώ λίγα μέτρα ακόμα, και το πήραμε με τα πόδια ως το σπίτι, εγώ κι ο γιος μου, που έτυχε σήμερα από όλες τις μέρες (!) να έρθει από τη δουλειά για να φύγουμε παρέα για το σπίτι.

Ήταν γραφτό να το ζήσουμε μαζί αυτό. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί μόνη μου ίσως και να μην αντιδρούσα με τόση ψυχραιμία. Η απόσταση που χρειάστηκε να διανύσουμε περπατώντας ήταν - πάλι ευτυχώς - εντός των φυσικών μας δυνατοτήτων. Αργότερα μάθαμε από τα ειδησεογραφικά δελτία πως το πρωί η κατάσταση είχε εκτραπεί, με αγρότες και αστυνόμους να παίζουν πετροπόλεμο ακριβώς στα σημεία από όπου μόλις είχαμε περάσει! Τι τύχη (τρίτωσε μέσα στην ίδια μέρα!), τι ανακούφιση που δεν είχαμε συμπέσει με όλα αυτά! Επιτέλους, κάμποση ώρα αργότερα και μετά από αυτή την αναπάντεχη εμπειρία μας να εγκλωβιστούμε από μπλόκο στα καλά του καθουμένου, ήμασταν στο σπίτι μας. Κουρασμένοι φυσικά και ψυχικά, αλλά σώοι για να πούμε την ιστορία.

------

* Η φωτογραφία είναι από το κινητό, βγήκε στα κλεφτά μαζί με τρεις-τέσσερις λήψεις ακόμα, επίσης βιαστικές. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένας άλλος αυτόπτης μάρτυρας έκανε το ίδιο, έβγαλε με το κινητό φωτογραφίες. Ένας ένστολος από τα ΜΑΤ που ήταν παραταγμένα πιο κάτω κατευθύνθηκε απειλητικά προς το μέρος του απαιτώντας να διαγράψει τις φωτογραφίες που είχε μόλις βγάλει. Δεν ξέρω τι έγινε τελικά, προσπεράσαμε σφυρίζοντας αδιάφορα, και μετά, όπου φύγει φύγει!

------

* Είναι δημοκρατικό τώρα αυτό; Να εμποδίζεις κάποιον να βγάλει φωτογραφία ενός δρόμου που βρίσκεται εν μέσω μιας ασυνήθιστης κατάστασης;

------

* Ή μήπως είναι δημοκρατικό ο μεν να έχει το δικαίωμα να κλείνει τον δρόμο, και την ίδια στιγμή ο δε να υπομένει την ταλαιπωρία των επιπτώσεων που φέρνει η εξάσκηση αυτού του δικαιώματος από τον μεν;

------

* Και σε τελευταία ανάλυση, πού σταματάει η δημοκρατία του καθενός; Εκεί που θέλει αυτός που την εξασκεί ή εκεί που ξεκινάει η δημοκρατία του άλλου;

------

* Και τι πρέπει να κάνει ο δε, όταν η δημοκρατία του καταπατάται από τη δημοκρατία του μεν; Να ανεχτεί το άδικο που συντελείται εις βάρος του ή να τον αρχίσει στις σφαλιάρες;

Ιδού η απορία...