Amélie

Αν λατρεύω τον γαλλικό κινηματογράφο για έναν λόγο, αυτός είναι επειδή μπορεί και μιλά το ίδιο καθαρά με την αισθητική όπως με το σενάριο. Και, αν υπάρχει ταινία που έχει σφραγίσει τον γαλλικό κινηματογράφο σε αυτόν τον τομέα, αυτή είναι σίγουρα η Αμελί. 

Την έδειξε προχτές σε κάποιο κανάλι, την είχα δει πριν από χρόνια και ξαναθυμήθηκα όλους τους λόγους που απλά, την είχα λατρέψει. Όχι τόσο για την υπόθεση, που και αυτή στην προκειμένη δεν σε αφήνει αδιάφορο, κάθε άλλο παρά, ούτε για την σκηνοθεσία (παρόλο που η ματιά είναι κοφτερή και γρήγορη σε πρόσωπα και γεγονότα, γεμάτη από καλαισθησία και ευρηματικότητα), όσο κυρίως για την 'αύρα' που αποπνέει, τον τρόπο που σε έλκει μέσα της, στην ατμόσφαιρά της, μέσα από τα πλάνα, τα χρώματα, το φως, τη μουσική της. 

Σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στους γνώριμους και χιλιοπερπατημένους δρόμους της αιώνιας Μονμάρτης, με τα γραφικά παριζιάνικα καφέ και τα χαρακτηριστικά ψηλοτάβανα κτήρια με τις περίτεχνες προσόψεις και τα γυμνά παράθυρα, γνωρίζεσαι με τους ιδιαίτερους ενοίκους τους και κατανοείς όλους τους λόγους που κεντρίζουν το ενδιαφέρον της ηρωίδας να ασχοληθεί μαζί τους. Η απελπισία, η μονοτονία στη ζωή τους, η σκληρότητα απέναντι στους πιο αδύναμους, όλες οι άσχημες πλευρές του ανθρώπινου χαρακτήρα γίνονται η αφορμή για την νεαρή Αμελί να ξεκινήσει μια σταυροφορία, ένα κυνήγι θησαυρού, όπου το έπαθλο είναι το χαμόγελο που θα δει ξανά στα πρόσωπά τους, κάτι που μπορεί να καταφέρει αν τους χαρίσει ξανά το όνειρο που απώλεσαν κάπου στο διάβα της ζωής. Όταν υπάρχει η θέληση, υπάρχει και ο τρόπος. Και οι τρόποι που βρίσκει η γλυκιά ηρωίδα γοητεύουν, προβληματίζουν, παραδειγματίζουν και συγκινούν.

Η ταινία είναι ολόκληρη από το πρώτο πλάνο ως το τελευταίο ένα ποίημα σε αξίες που υπάρχουν ακόμη, δίπλα μας, στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά, σε εκείνους που συναντούμε στον δρόμο της γειτονιάς μας, στην εργασία, στους ενοίκους του κτηρίου με τους οποίους συζούμε και ανταλλάσσουμε καλημέρες, ακόμη ακόμη και εντός μας, ξεχασμένες ίσως, υποτονικές, αλλά σίγουρα εκεί. Ρομαντισμός, αθωότητα, φαντασία, ομορφιά, προσφορά, ευαισθησία, ευγένεια, καλοσύνη και, φυσικά, αγάπη. Είναι μια ωδή στη ζωή και στο καλό που κρύβουμε όλοι μέσα μας, ένα υπέροχο δείγμα του λατρεμένου μου γαλλικού κινηματογράφου που ξαναθυμήθηκα και γνώρισα και πάλι από την αρχή.

* Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.