Δεν ξέρω... είναι η όλη εικόνα της χώρας που δείχνει να παραπαίει τρεκλίζοντας σε σκοτεινά και κακόφημα μονοπάτια... η αναστάτωση που μεταφέρουν πράγματα πρωτοφανή και εικόνες που με κάνουν να χάνω τον ύπνο μου... ορδές αλλόθρησκων που χυμούν μέσα από ανοιχτές μπουκαπόρτες, που σκεπάζουν την πατρίδα σαν ομίχλη, σαν σκοτεινό σύννεφο, εικόνες παιδιών που περπατούν μόνα τους πάνω στην άσφαλτο, άλλα που θαλασσοπνίγονται με την ελπίδα ενός ανθρώπινου αύριο...
Ειδήσεις που μου παγώνουν το αίμα... Ένας μεσήλικας ανατολίτης αφήνει νεκρό το άμοιρο εννιάχρονο κοριτσάκι που η κοινωνία του δίνει για γυναίκα του, τρόπαιο η άγουρη σάρκα ενός παιδιού, ποιος ξέρει σε τι ακολασίες το υπέβαλε στο όνομα του γάμου, τι κοινωνία, Θεέ μου, προωθεί τέτοια a priori εγκλήματα... Μια νταντά τζιχάντ βαστά αλαλάζοντας στα χέρια της το κεφαλάκι του μικρού παιδιού που μόλις είχε αποκεφαλίσει στο όνομα ποιου αιμοβόρου θεού; και ποιας ιδεολογίας... κάποιοι άμοιροι γονείς της είχαν αναθέσει να τους το φροντίζει, της πρόσφεραν ψωμί και εμπιστοσύνη και έλαβαν τον ισόβιο θρήνο για αντάλλαγμα...
Δεν ξέρω... είναι αυτό το κομμάτι της γης που γέμισε από όρνεα και γύπες με γαμψά νύχια και βλέμμα που ξερνά συμφορά και μαύρο σκοτάδι, λες και μυρίστηκαν λεία και αίμα αχνιστό, που καιροφυλακτούν να χιμήξουν με το που δοθεί το σύνθημα, από πού άραγε; και από ποιον...
Είναι που σαν σήμερα γεννήθηκε ένας ποιητής που ακούει στο όνομα Σεφέρης και αυτό έκανε τον πόνο μεγαλύτερο και πιο δυσβάσταχτο... πάντα μεγαλώνει ο πόνος όταν έρχεται η στιγμή της σύγκρισης, εξάλλου ζήτημα φωτός είναι όλα... εκεί στην ίδια κατάληξη φτάνουμε πάντα... στο ίδιο διακύβευμα...
Δεν ξερω... είναι που έρχεται για λίγο και ξαναφεύγει πριν τον χαρώ, πριν τον χορτάσω... είναι που ξέρω ότι το προσκέφαλό του βρίσκεται μέσα στην φωλιά του λύκου και ο λύκος βρυχάται κάθε νύχτα και πιο δυνατά και τα βράδια δεν κοιμάμαι καλά εδώ και καιρό...
Δεν ξέρω... είναι που αισθάνομαι τη χώρα μου να μη με αγαπάει πια, να διώχνει τα παιδιά μου μακρυά, να τα απελαύνει, και με πνίγει ένα παράπονο βουβό και ένα γιατί που κάποτε ήταν τεράστιο και διεκδικούσε περήφανα μιαν απάντηση και που τώρα συρρικνώνεται και αργοπεθαίνει, έχοντας σταματήσει από καιρό να περιμένει μιαν απάντηση που να μην είναι κάλπικη, να μην φοράει μάσκες... Πώς θα μπορούσε όμως; Το τριώδιο έχει ανοίξει και μασκαράδες ξεχύνονται μέσα από τις σκιές με πλουμιστά στολίδια και ψεύτικα λόγια και γίνονται ένα με την πραγματικότητα και χάνεις την αίσθηση και τον χρόνο και την κρίση και δεν ξέρεις πότε και πού θα σταματήσει όλη αυτή η εικονική ζωή η πασπαλισμένη με ψέματα που υπνωτίζουν και μουδιάζουν αντανακλώντας πάνω σου σαν αντικατοπτρισμός σε καθρέφτη δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση πως λάμπεις κι εσύ μαζί τους, μαζί με τη λαμπερή χρυσόσκονη των χολιγουντιανών όσκαρ σε ζωντανή μετάδοση, που λάμπει τόσο που σου τυφλώνει τα μάτια και γίνεται σκοτάδι, ένα απειλητικό σκοτάδι που τυφλώνει το νου και διαγράφει τις ερωτήσεις εν τη γενέσει τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου