Χαλκίδα - Τελευταίο μέρος του φωτο-οδοιπορικού

Ο Χαλκιδαίος ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς θυμάται:

"Η Χαλκίδα είναι η πατρίδα μου, ένα μέρος που δεν μπορώ να αποχωριστώ.

Είναι μια θάλασσα, την οποία αγαπώ [...], είναι η πόλη που προσπαθούμε να κάνουμε κάτι,

που δεν γίνεται πολύ εύκολα. 

Είναι εμείς. Εγώ ο ίδιος.

Έχω ζήσει εδώ από μικρό παιδί. Είναι σαν το σπίτι μου. 

Τι μπορεί να πει κανείς για το σπίτι του;

Έχω γράψει ποιήματα, έχω ζωγραφίσει πίνακες

που δηλώνουν την καταγωγή μου. Δεν το έκανα επίτηδες, ξέρετε.

Την κατοικώ μονίμως, είτε είμαι εδώ είτε είμαι κάπου αλλού. 

Αισθάνομαι ασφαλής εδώ. 

 Ο σύγχρονος τρόπος ζωής σπρώχνει προς τα άκρα. 

Η Χαλκίδα είναι μια άκρη και εγώ θέλω να μείνω μόνιμα εδώ κάποτε. 

Είναι κοντά στην Αθήνα, αλλά αυτό δεν το έχει εκμεταλλευτεί σωστά. 

Μια πόλη ξεχωρίζει

όταν αξιοποιεί τις ιδιαιτερότητές της."

~ Δημήτρης Μυταράς

 Αυτή, λοιπόν είναι η Χαλκίδα. Η πόλη των τρελών νερών,

των σοφών,

των ποιητών

και των ζωγράφων.

Η πόλη που βρίθει από ζωή ακατάπαυστα εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Με μια ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων. 

Η μητρόπολη που δημιούργησε αποικίες σε βορρά, ανατολή και δύση 

που εμπνεύστηκε το λατινικό αλφάβητο, μια γραφή που υιοθετήθηκε από όλα τα έθνη του σημερινού δυτικού πολιτισμού, και όχι μόνον.

Μια πόλη που ξέρει τι θα πει θάλασσα

 αλλά και πόλεμος και ηρωική αυτοθυσία για υψηλές αξίες και ιδανικά...

που τα παιδιά της κατέκτησαν όλα τα είδη της τέχνης

και η φήμη τους ταξίδεψε ως τα πέρατα του κόσμου

κάνοντας την Ελλαδίτσα μας ακόμα πιο σημαντική, ακόμα πιο απαραίτητη

 Μουσική, ζωγραφική, ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφος... 

Λες και ο τόπος μετουσιώνεται σε μούσα μέσα στις ψυχές τους.

Αλλά και αθλητισμός, και επιστήμες και, φυσικά, ιατρική...

Γιατί αυτά τα χώματα γέννησαν τον παγκοσμίου φήμης ιατρό και βιολόγο

που εφηύρε το θαυματουργό Τεστ-Παπ, Γεώργιο Παπανικολάου,

και που έχει σώσει χιλιάδες, εκατομμύρια γυναικείες ζωές μέχρι σήμερα.

Κοντοστέκομαι, παρατηρώ την αντανακλασή μου στο τζάμι. Πίσω μου η ζωή κυλά στους δικούς της ρυθμούς. Σκέφτομαι πόσο λίγο ξέρω την πόλη, πόσα μυστικά της μένουν ακόμα να αποκαλυφθούν. Θρύλοι, καθημερινές ιστορίες, μικρά και μεγάλα κατορθώματα επωνύμων και ανωνύμων. 

Αριστοτέλης, Σκαρίμπας, Σκαλκώτας, Μητρόπουλος, Μακρής, Παπαγεωργίου, Μιαούλης, Μυταράς.... όλοι τους παιδιά της...

Κλικ... άλλη μια στιγμή που έγινε ιστορία...

 'τσίμπα... ψαράκι!!' 

Έτσι, για να μη χάνουμε και το χιούμορ μας, μέρες ανταριασμένες που ζούμε.

Και λίγο χρώμα, να μας φτιάξει τη διάθεση! 

Μάθημα ζωής από μια λεμονιά: Ό,που υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος!

Αυτός, λοιπόν, είναι ο τόπος μου. Η γη των γονιών μου και των γονιών τους πριν από αυτούς. Το σπίτι μου. 

Και, όπως μας είπε και ο ζωγράφος Μυταράς πιο πάνω, 

τι μπορεί να πει κανείς για το σπίτι του;

Πέρα από το ότι δεν φεύγει από μέσα σου ποτέ, ό,που η ζωή κι αν σε πάει, 

που λέει και το τραγούδι. 

Αθήνα ή Καναδά...