Χαλκίδα, μια 'θλιμμένη κολομπίνα'

Ναν' σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάει ο νότος

κι εγώ καταμόναχος και να λέω, τι πόλη!

Να μην ξέρω αν είμαι - μέσα στην ασβόλη -

ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε - είπα - ο νότος κι έλεγα, η Χαλκίδα

ω, Χαλκίδα - πόλη (έλεγα) καε φέτος

ήμουν - στ' όνειρό μου είδα - Περικλέτος

πάλι Περικλέτος ήμουν - είδα...

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι

πάν' σε ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια

Ως θερία, ως δέντρα - αναγλυμένοι - ως ψάρια

τα όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τα γητέματά σου

κι είμαι ακόμη ωραίος σαν το Μάη μήνα

κρίμα, λέω, θλιμμένη να' σαι κολομπίνα

και να κλαίω εγώ στα γόνατά σου.

Έτσι ναν' σπασμένοι, να φυσά απ' το νότο

και με πίλο κλόουν να γελάς, Χαλκίδα

Αχ, νεκρόν στο χώμα - να φωνάζεις - είδα

έναν μου ακόμη πιερότο...

~ Γιάννης Σκαρίμπας (1893-1984)

Θεατρικός συγγραφέας, κριτικός, ποιητής και πεζογράφος, ο λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας (ο μπαρμπα-Γιάννης Σκαρίμπας, όπως ήταν γνωστός στους φίλους του) θεωρείται από τους πρωτοπόρους της ελληνικής λογοτεχνίας, αφού ήταν ο πρώτος που εισήγαγε υπερρεαλιστικά στοιχεία στην πεζογραφία. 

Έζησε όλη του τη ζωή στη Χαλκίδα, έχοντας ταξιδέψει ελάχιστα.

Μια πόλη με την οποία ταυτίστηκε και αγάπησε "σαν μοίρα, σα γυναίκα" και χάρη στην οποία εμπνεύστηκε μερικά από τα καλύτερα ποιήματά του.

Όμως, η Χαλκίδα είναι και δική μου πόλη, η πρωτεύουσα του τόπου μου. Και γι' αυτό, κάθε φορά που την επισκέπτομαι συγκινούμαι βαθιά. Όπως χτες, που την είδα ξανά ύστερα από κάμποσο καιρό και βρήκαμε τον χρόνο - επιτέλους - να την περπατήσουμε, χωρίς να μας περιμένουν υποχρεώσεις και τρεχάματα.

Ο καιρός ήταν με το μέρος μας, έτσι, η βόλτα επιμηκύνθηκε.
Οι φωτογραφίες θα ανεβούν σε δόσεις γιατί ως το απόγευμα που επιστρέψαμε στην Αθήνα, ο αριθμός τους είχε μάλλον ξεφύγει κατά πολύ.