Χαλκίδα - Τα τρένα που φύγαν...

Έτος 1905. Το πρώτο σιδηροδρομικό ταξίδι Αθήνα - Χαλκίδα είναι γεγονός και γίνεται πρώτο θέμα στις σελίδες των εφημερίδων της εποχής. Ένα σεμνό και κομψό αρχιτεκτόνημα νεοκλασικού ρυθμού που υπηρετεί αξίες που γεννήθηκαν εδώ, στην πατρίδα μας, όπως το μέτρο, η αρμονία, η λιτή ομορφιά, πλέον μετρά έναν και κάτι αιώνα ζωής και αδιάλλειπτης λειτουργίας.

Η φθορά των αφημένων στη μοίρα τους νεοκλασικών κτηρίων της Ελλάδας είναι η χαρά του φωτογράφου να τα αποτυπώνει μέσα από τον φακό, όμως... δεν παύει να πρόκειται για μια ομορφιά που πληγώνει. Όλα αυτά τα αριστουργήματα που σβήνουν μέρα με τη μέρα είναι ιστορία και κληρονομιά μας, και εμείς επιλέγουμε να τα αφήνουμε τόσο αψυχολόγητα(;) να χαθούν για πάντα.

Ένας προνομιακός σταθμός, ίσως ο μοναδικός στην Ελλάδα που βρίσκεται δίπλα ακριβώς στη θάλασσα, πλαισιωμένος από πανύψηλους ευκάλυπτους και σιωπηλός (οι αποβιβάσεις και επιβιβάσεις των επιβατών έχουν μεταφερθεί αρκετά μέτρα πριν από το τέρμα), έχει γεμίσει με γκράφιτι στα εξωτερικά τοιχώματα, ζιζάνια κυριαρχούν παντού και - το χειρότερο όλων - ένα τσιμεντένιο κατασκεύασμα αμφιβόλου αισθητικής, που τελεί χρέη πλατφόρμας και που, αν με ρωτήσεις, δείχνει μια ακατάληπτη, για μένα, σχεδόν υβριστική αδιαφορία(;) και έλλειψη σεβασμού απέναντι στο πολύτιμο κομψοτέχνημα-έμβλημα της πόλης, το οποίο από το 2000 μάλιστα θεωρείται διατηρητέο ως αρχιτεκτονικό, ιστορικό και πολιτιστικό κληροδότημα...

Μια φράση τριγυρνά από το πρωί στο μυαλό μου, ένα σχόλιο που διάβασα κάπου μέσα στη θάλασσα του διαδικτύου: "[...] ας υπερασπιστούμε, τουλάχιστον, να βλέπουμε τον κόσμο μας με έναν καλλιτεχνικό - δηλαδή, ηθικό - τρόπο."

Δεν θα μπορούσα να κλείσω το δεύτερο σε σειρά αφιέρωμα στην όμορφη και μελαγχολική Χαλκίδα με καλύτερο τρόπο, αρνούμενη συνειδητά να αναδείξω μέσα από τη φωτογραφική μου μηχανή την ασχήμια και την κακογουστιά για πολλοστή φορά και υποσχόμενη στον εαυτό μου ότι θα προασπίζομαι την επιλογή να συνεχίσω να βλέπω τον κόσμο γύρω μου μόνο μέσα από το φίλτρο της τέχνης. Μια επιλογή που μόλις απέκτησε και ηθική διάσταση.

Συνεχίζεται...