Αναζητώντας το νόημα των Χριστουγέννων

Εντάξει όλα τα άλλα, αλλά και πρόσληψη κορασίδος 'ντεκορατρίς' (κοινώς, διακοσμήτριας) από αστή νοικοκυρά άνευ τέκνων με έκδηλες τάσεις νεοπλουτισμού και μεγαλομανίας για τον στολισμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου του σπιτιού της, ε, αυτό ομολογώ πως ήτανε πρωτιά. Και δεν θα μου φαινόταν τόσο εξωφρενικό στο άκουσμά του αν το θέμα έμενε εκεί, θα μπορούσε η γυναίκα να είχε τους λόγους της. Πες ότι δεν εμπιστευόταν το γούστο της, πες ότι ήθελε να απαλλαγεί από την κούραση ή οτιδήποτε, να πάει στο καλό. Το θέμα όμως ήταν πως ο λόγος που ήθελε να φωνάξει την ντεκορατρίς (όπως αρεσκόταν να την αποκαλεί) για να το διακοσμήσει ήταν επειδή ήθελε ...να καταλάβει Χριστούγεννα!
 
Ο άντρας μου συχνά-πυκνά ισχυρίζεται πως όλα τα τρελά που συμβαίνουν γύρω μας συμβαίνουν επειδή είμαστε ψεκασμένοι. Φαντάζομαι πως είναι ένας τρόπος που έχει βρει για να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Εγώ, βέβαια, επέμενα να μη δίνω σημασία σε τέτοιου είδους δηλώσεις, με τα περιστατικά όμως παροξυσμού που βλέπω τριγύρω να πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο, έχω αρχίσει να έχω πια αμφιβολίες... Ντεκορατρίς για να καταλάβει Χριστούγεννα;!;!;... Αμ, έτσι καταλαβαίνουν Χριστούγεννα, καλή μου; Αν δεν βάλεις το χεράκι σου, αν δεν κοπιάσεις από μόνη σου, τι σόι Χριστούγεννα να καταλάβεις;
 
Εκτός βέβαια κι αν μιλάμε για δυο λογιών Χριστούγεννα, οπότε αλλάζει το πράγμα... Όμορφα τα γυαλιστερά στολίδια και τα πολύχρωμα λαμπιόνια, δε λέω, και το παραμύθιασμά τους το κάνουν, και από τις σκοτούρες μας αποσπούν, αλλά φτάνουν αυτά για να "καταλάβουμε Χριστούγεννα"; Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις συμμετάσχει σε αυτά παρά μόνο ως θεατής...  Ναι, είναι καλό και χρειαζούμενο να φτιάχνουμε μια εορταστική ατμόσφαιρα στο σπίτι μας τέτοιες μέρες ντύνοντάς το με τα γιορτινά του και να μυρίζει κανέλα και γαρύφαλο από τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες και να στολίζουμε το δέντρο μας με τα ομορφότερα στολίδια, όμως αυτές τις Άγιες μέρες καλούμαστε να στολίσουμε κάτι πολύ πιο σημαντικό: την ψυχή μας με τα στολίδια της αρετής, της ταπείνωσης και της αγάπης. Στολίδια πνευματικά και άφθαρτα, γι' αυτό και θέλουν περισσότερο κάματο και προσπάθεια συνεχή και επίμονη, που όμως αρκούν για να μας συνδέσουν με τον εσώτερο ένθεο εαυτό μας που δείχνουμε να έχουμε απωλέσει...

Μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του μητροπολίτη Ιακώβου Β' που αναφέρεται  στο μήνυμα της Γέννησης του Χριστού μέσω των λόγων του Μέγα Βασιλείου, του δικού μας Άγιου Βασίλη, τον οποίο ρίξαμε στην αφάνεια και τη λήθη για χάρη του ξενόφερτου ροδαλού και στρουμπουλού Αη Βασίλη της κατανάλωσης, της υπεραφθονίας και της coca-cola, ακολουθώντας πειθήνια τις επιταγές των καιρών... (Mπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο εκπληκτικό κείμενο της καλής φίλης Όστριας, αξίζει νομίζω να το δείτε):

" ... ὁ  Μέγας Βασίλειος θαυμάζοντας τὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, θέτει στὸ στόμα τῆς Παναγίας  μας τὰ ἀκόλουθα λόγια:  

«Πῶς νὰ Σὲ ὀνομάσω ἐγώ, θαυμαστό μου Βρέφος; 

Τὶ θνητὸ ὄνομα νὰ δώσω στὸν καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; 

Νὰ Σοῦ προσφέρω θυμίαμα ἢ γάλα; 

Ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ τὶς μητρικές μου φροντίδες, ἢ νὰ πέσω στὰ πόδια Σου καὶ νὰ Σὲ λατρεύω; 

Τὶ ἀνεξήγητη ἀντίθεση; 

Ὁ οὐρανὸς εἶναι ὁ θρόνος Σου κι ἐγὼ Σὲ τοποθέτησα στὰ γόνατά μου. 

Σὲ βλέπω στὴ γῆ κι ὅμως δὲν ἄφησες τὸν οὐρανό. 

Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐκεῖ, ὅπου βρίσκεσαι Ἐσύ». 

Καὶ ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ καταλήγει ὅτι τὸ μυστικὸ ποὺ πέτυχε τὴν ἕνωση τόσων ἀντιθέτων πραγμάτων  εἶναι ἡ Ταπείνωση. Ἀπὸ ταπείνωση ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος! Ἀπὸ τὴν ταπείνωση Του ἡ γῆ ἔγινε οὐρανός. Δὲν ἀνέβηκε ὁ ἄνθρωπος στὸν οὐρανό. Κατέβηκε ὁ Θεὸς στὴ γῆ. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ὑπέρτατη πράξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ τὴ θεραπεύσει. [...] Ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ κατέστησε δυνατὴ τὴν ἄνοδο τοῦ ἀνθρώπου στὸν οὐρανό."

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του σπιτιού μου όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος δεν στολίστηκε από ντεκορατρίς. Στην πλατεία Συντάγματος αντί χριστουγεννιάτικου δέντρου στήθηκε μια τεράστια σκαλωσιά με αποκρουστικά γκροτέσκ φτιασιδώματα που περισσότερο πείθει για την ασχήμια των καιρών και την κατάντια των ανθρώπων παρά για το εορταστικό των ημερών. Πολλά μας επιφύλαττε η φετινή χρονιά, μια χρονιά δύσκολη και σκληρή για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Το μήνυμα των ημερών μοιάζει να σβήνει μπροστά στο άκουσμα της είδησης για τον χαμό των είκοσι παιδιών στο Κονέκτικατ που μονοπωλεί εδώ μέρες τα κανάλια. Πριν από έναν μήνα κάποια άλλα παιδιά χάνονταν στην Παλαιστίνη μετά από οκτώ μέρες βομβαρδισμών από τον ισραηλινό στρατό στην πόλη της Γάζας, μια είδηση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Τριάντα επτά παιδάκια χάθηκαν τότε, κανείς όμως δεν φάνηκε να συγκινείται με την ίδια ένταση και διάρκεια για το φρικτό γεγονός. Ίσως επειδή εκείνοι δεν έκαναν σόου τον θρήνο τους όπως έκανε η Αμερική. Ίσως επειδή πράγματι υπάρχουν παιδιά ενός Ανώτερου και ενός Κατώτερου Θεού, μια κατάταξη που διαμορφώσαμε εμείς με το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία μας, ανάλογα με το αν το κακό συμβαίνει στη δική μας αυλή ή λίγο πιο πέρα...

Τα Χριστούγεννα είναι εκείνη η μαγική στιγμή στη μηχανή του Χρόνου που ο Θεός ενανθρωπίζεται κατεβαίνοντας στη γη με τον πλέον ταπεινό τρόπο προκειμένου να ανεβάσει τον άνθρωπο στον ουρανό. Είναι φανερό ότι κάπου στην πορεία χάσαμε το δρόμο, η γέννηση του Θεανθρώπου ωστόσο πάντα θα συμβολίζει μια νέα αρχή για όλους μας, φτάνει να το θελήσουμε. Κι αυτό για μένα είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα απ' όλα..

Εύχομαι υγεία και αγάπη σε όλο τον κόσμο. Καλά Χριστούγεννα!