Διακοπές στην Πάργα

Ένα από τα καλά που έχουν τα ταξίδια με αυτοκίνητο είναι ότι σταματάς όπου θέλεις. Πολλές φορές αυτές οι ενδιάμεσες στάσεις κρύβουν πραγματικούς θησαυρούς.

Το ολιγοήμερο οδοιπορικό με αυτοκίνητο τείνει να γίνει μια από τις πιο αγαπημένες συνήθειες της οικογένειας. Κάθε χρόνο λοιπόν αποφασίζουμε μια καινούργια διαδρομή. Φέτος σειρά είχε η Πάργα. Δεν είχα ξαναπάει προς εκείνα τα μέρη και ομολογώ ότι με άφησαν κατάπληκτη. Ο κόσμος; Μιλλιούνια, δεν έπεφτε καρφίτσα. Σε κείνο το μέρος της Ελλάδας ο τουρισμός φαινόταν να έχει βγει αλώβητος από την κρίση.

Πρώτη στάση, στην έρημη από κόσμο παραλία του Αιγίου. Είναι κρίμα που ένα τόσο όμορφο μέρος δίπλα στο κύμα παραμένει αναξιοποίητο, χωρίς ένα παγκάκι για να απολαύσει κάποιος τη θέα ή έστω μια αξιοπρεπή πλακόστρωση αντί της τόσο λυπηρά προχειροφτιαγμένης τσιμεντοποίησης που είδαμε, που να μεταμορφώσει αισθητικά την περιοχή και να την ζωντανέψει, κάνοντας τον χώρο πρόσφορο για περίπατο ή ποδηλασία και τα λοιπά, προσιτό σε ντόπιους και τουρίστες.

Ήταν και η πρώτη εκδρομή του νέου μέλους της οικογένειας, της Νέλλης μας. Όπως φάνηκε, το στομάχι της δεν ήταν συνηθισμένο σε βόλτες με το αυτοκίνητο, έτσι οι στάσεις μας πλήθυναν αυτή τη φορά και για να παίρνει αέρα το σκυλάκι μας.

Υπάρχουν αλήθεια χαπάκια για τη ναυτία για σκύλους; Να το τσεκάρω όπως και δήποτε για την επόμενη φορά!

Είχαμε ακούσει ότι απεργοί ταξιτζήδες είχαν κλείσει νωρίς το πρωί τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και μέχρι να φτάσουμε εκεί, είχαμε μια ανησυχία για το αν θα ήμασταν τυχεροί να περάσουμε απέναντι ή όχι. Τελικά, ήμασταν τυχεροί, οι ταξιτζήδες είχαν κλείσει μόνο τη μία λωρίδα του δρόμου και έτσι, εναλλάξ οι δύο κατευθύνσεις μπορούσαν με αργούς ρυθμούς να εξυπηρετηθούν.

Επόμενη στάση, η Αμφιλοχία. Ο κόσμος λιγοστός και ο καιρός ηλιόλουστος, ό,τι έπρεπε για μια βόλτα στην παραλία. Δεν μείναμε για πολύ, καθότι είχαμε αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά μας.

Όταν φτάσαμε στην Πρέβεζα ήταν ήδη απόγευμα. Σεργιανίσαμε στον μεγάλο πεζόδρομο της παραλίας..

Θαυμάσαμε τα δημόσια κτήριά της, το μνημείο πεσόντων, τη δημοτική βιβλιοθήκη..

Τις όμορφες πλατείες της..

Την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της..

Και φυσικά το περίφημο ρολόι, σήμα κατατεθέν της πόλης.

Ώρα Ελλάδος: 7.02 μμ.. Καλά πηγαίνει!

Στον προορισμό μας φτάσαμε αργά τη νύχτα, εξαντλημένοι από το ολοήμερο ταξίδι. Το μόνο που θέλαμε ήταν να πέσουμε κάπου για ύπνο. Ευτυχώς οι γνωριμίες δούλεψαν άψογα. Ένας φίλος και συνεργάτης του άντρα μου μας βρήκε σε χρόνο ντε τε την καλύτερη πανσιόν, ένα πανέμορφο κτήριο στην άκρη της πόλης, μακριά από την πολύβουη παραλία της, κι έτσι τακτοποιηθήκαμε τέλεια. Εκεί θα μέναμε για τις επόμενες δυο μέρες.

Μια γρήγορη περατζάδα από την παραλία για μια πρώτη γεύση, μερικές φωτογραφίες του φωταγωγημένου νησιού με το εκκλησάκι της Παναγιάς, φαγητό και κατευθείαν για ύπνο. 

Όταν ξυπνήσαμε την επομένη, το θέαμα που αντικρίσαμε πραγματικά μας αποζημείωσε. Ομορφιά καθαρά ελληνική. Ύφος αμιγώς Ιονίου. Και μια πόλη ντυμένη στα πολύχρωμά της να βρέχει τα πόδια της σε έναν μαγευτικό όρμο λουσμένη στο εκτυφλωτικό φως του αυγουστιάτικου ήλιου.

Το πρόγραμμα της ημέρας είχε κρουαζιέρα στα κοντινά νησιά.

Πρώτα μια σύντομη στάση στους Αντίπαξους με τα σμαραγδένια νερά για μια βουτιά από το σκάφος, μιας και δεν υπήρχε αγκυροβόλι..

Νερά που θύμιζαν θάλασσες εξωτικές από πολυδιαφημισμένους επίγειους παραδείσους, όπως η Καραϊβική..

Περιήγηση στις περίφημες σπηλιές που μόνο δια θαλάσσης μπορείς να θαυμάσεις..

Και άφιξη στο πανέμορφο λιμάνι του Γαΐου, πρωτεύουσας των Παξών.

Λιτά οικιστικά συμπλέγματα μαζί με απομεινάρια αρχοντικών μιας άλλης εποχής εγκατελειμένα στην μοίρα τους..

Γραφικά καντούνια που θύμιζαν κάτι από μιαν άλλη Ελλάδα, πιο γνήσια, πιο αληθινή..

Γυρίσαμε αργά το απόγευμα κατενθουσιαμένοι. Χαρήκαμε τη βόλτα μας στην Πάργα, η οποία βούλιαζε κυριολεκτικά από τον τουρισμό. Έλληνες και ξένοι, κυρίως Έλληνες όμως, αφού ο Αύγουστος είναι  ο κατ' εξοχήν μήνας των διακοπών μας.. Εκτός βέβαια και αν ισχύει αυτό που γράφει τόσο παραστατικά η φίλη μου Talisker, και είναι το σαματατζίδικο ταμπεραμέντο μας που κάνει τόσο αισθητή την παρουσία των απανταχού Ελλήνων παραθεριστών και επισκιάζει κάθε άλλη παρουσία!

Την επομένη, αποφασίσαμε να εκδράμουμε με το αυτοκίνητο και να εξερευνήσουμε τη γύρω περιοχή. Ακολουθήσαμε τις πινακίδες προς πηγές του Αχέροντα και η έκπληξη που μας επιφύλαττε αυτή μας η απόφαση νομίζω ότι θα την θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Ένα παρθένο τοπίο, η φύση στα καλύτερά της και ένας ποταμός πραγματικά να τον πιεις στο ποτήρι.. Κρυστάλλινα νερά παγωμένα!! Τα πόδια μας οριακά το άντεχαν.. Κάποιοι βέβαια δεν πτοήθηκαν και δεν δίστασαν να απολαύσουν ένα πρωινό μπανάκι στο ποτάμι του.. Χάροντα! Το απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο ωστόσο δεν παρέπεμπε επ' ουδενί σε ό,τι έχει πλάσει η φαντασία μας για αυτό τον τόπο, που η μυθολογία τον έχει συνδέσει με το πέρασμα των νεκρών στον Κάτω Κόσμο.

Εμπειρίες μοναδικές.. Και ιππασία, παρακαλώ, μέσα από το ποτάμι και μέσα στην αγκαλιά της φύσης!

.. Αλλά και ράφτινγκ οικογενειακώς, με τη Νέλλη πρώτη-πρώτη να θαυμάζει ακίνητη στον θρόνο της, λες και ήταν γεννημένη για το άθλημα! Βαρκάδα στα μέρη του.. Βαρκάρη!!! Ευτυχώς, δεν είχαμε κανένα.. περίεργο συναπάντημα χαχα :)

Το ραντεβού μας ήταν μόνο με τη φύση.. Ένας παράδεισος σωστός που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κανένα μέρος του κόσμου...

Επιστρέψαμε ξέροντας ότι θα ήταν η τελευταία μας διανυκτέρευση στην Πάργα. Την επομένη θα επιστρέφαμε στην Αθήνα. Στη φωτογραφία, μια λεπτομέρεια της πανσιόν που μας φιλοξένησε. Οι ιδιοκτήτες - ένα καλοσυνάτο ζευγάρι από την Κρήτη - μας καταϋποχρέωσαν με την ευγένειά τους, με τη φιλοξενία τους.

Μια τελευταία βόλτα με τη Νέλλη λίγο πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, μερικές φωτογραφίες από τα πανύψηλα λιόδεντρα που μόνο στην Κέρκυρα είχα ξαναδεί, πακετάρισμα και ξανά στον δρόμο της επιστροφής..

Τελευταία στάση στο Ρίο για μια βουτιά, ψαράκι και ουζάκι δίπλα στο κύμα..

.. Και από εκεί και πέρα, ο δρόμος που θα μας γύριζε πίσω στη βάση μας..

Να περνάτε καλά!