ουδέν οίδα...

Δεν ξέρω... είναι η όλη εικόνα της χώρας που δείχνει να παραπαίει τρεκλίζοντας σε σκοτεινά και κακόφημα μονοπάτια... η αναστάτωση που μεταφέρουν πράγματα πρωτοφανή και εικόνες που με κάνουν να χάνω τον ύπνο μου... ορδές αλλόθρησκων που χυμούν μέσα από ανοιχτές μπουκαπόρτες, που σκεπάζουν την πατρίδα σαν ομίχλη, σαν σκοτεινό σύννεφο, εικόνες παιδιών που περπατούν μόνα τους πάνω στην άσφαλτο, άλλα που θαλασσοπνίγονται με την ελπίδα ενός ανθρώπινου αύριο... 
Ειδήσεις που μου παγώνουν το αίμα... Ένας μεσήλικας ανατολίτης αφήνει νεκρό το άμοιρο εννιάχρονο κοριτσάκι που η κοινωνία του δίνει για γυναίκα του, τρόπαιο η άγουρη σάρκα ενός παιδιού, ποιος ξέρει σε τι ακολασίες το υπέβαλε στο όνομα του γάμου, τι κοινωνία, Θεέ μου, προωθεί τέτοια a priori εγκλήματα... Μια νταντά τζιχάντ  βαστά αλαλάζοντας στα χέρια της το κεφαλάκι του μικρού παιδιού που μόλις είχε αποκεφαλίσει στο όνομα ποιου αιμοβόρου θεού; και ποιας ιδεολογίας... κάποιοι άμοιροι γονείς της είχαν αναθέσει να τους το φροντίζει, της πρόσφεραν ψωμί και εμπιστοσύνη και έλαβαν τον ισόβιο θρήνο για αντάλλαγμα... 
Δεν ξέρω... είναι αυτό το κομμάτι της γης που γέμισε από όρνεα και γύπες με γαμψά νύχια και βλέμμα που ξερνά συμφορά και μαύρο σκοτάδι, λες και μυρίστηκαν λεία και αίμα αχνιστό, που καιροφυλακτούν να χιμήξουν με το που δοθεί το σύνθημα, από πού άραγε; και από ποιον...
Είναι που σαν σήμερα γεννήθηκε ένας ποιητής που ακούει στο όνομα Σεφέρης και αυτό έκανε τον πόνο μεγαλύτερο και πιο δυσβάσταχτο... πάντα μεγαλώνει ο πόνος όταν έρχεται η στιγμή της σύγκρισης, εξάλλου ζήτημα φωτός είναι όλα... εκεί στην ίδια κατάληξη φτάνουμε πάντα... στο ίδιο διακύβευμα... 
Δεν ξερω... είναι που έρχεται για λίγο και ξαναφεύγει πριν τον χαρώ, πριν τον χορτάσω... είναι που ξέρω ότι το προσκέφαλό του βρίσκεται μέσα στην φωλιά του λύκου και ο λύκος βρυχάται κάθε νύχτα και πιο δυνατά και τα βράδια δεν κοιμάμαι καλά εδώ και καιρό... 
Δεν ξέρω... είναι που αισθάνομαι τη χώρα μου να μη με αγαπάει πια, να διώχνει τα παιδιά μου μακρυά, να τα απελαύνει, και με πνίγει ένα παράπονο βουβό και ένα γιατί που κάποτε ήταν τεράστιο και διεκδικούσε περήφανα μιαν απάντηση και που τώρα συρρικνώνεται και αργοπεθαίνει, έχοντας σταματήσει από καιρό να περιμένει μιαν απάντηση που να μην είναι κάλπικη, να μην φοράει μάσκες... Πώς θα μπορούσε όμως; Το τριώδιο έχει ανοίξει και μασκαράδες ξεχύνονται μέσα από τις σκιές με πλουμιστά στολίδια και ψεύτικα λόγια και γίνονται ένα με την πραγματικότητα και χάνεις την αίσθηση και τον χρόνο και την κρίση και δεν ξέρεις πότε και πού θα σταματήσει όλη αυτή η εικονική ζωή η πασπαλισμένη με ψέματα που υπνωτίζουν και μουδιάζουν αντανακλώντας πάνω σου σαν αντικατοπτρισμός σε καθρέφτη δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση πως λάμπεις κι εσύ μαζί τους, μαζί με τη λαμπερή χρυσόσκονη των χολιγουντιανών όσκαρ σε ζωντανή μετάδοση, που λάμπει τόσο που σου τυφλώνει τα μάτια και γίνεται σκοτάδι, ένα απειλητικό σκοτάδι που τυφλώνει το νου και διαγράφει τις ερωτήσεις εν τη γενέσει τους... 

Στο εξοχικό

Είχα να πάω από τα Χριστούγεννα και τα βρήκα όλα ανθισμένα!

Και να φανταστείς πως, όταν το φέραμε, χωρούσε μέσα σε μια σακούλα του σουπερμάρκετ. Όπως όλα τους σχεδόν. 

Τώρα μας κοιτούν από ψηλά. Κι εμείς, τα καμαρώνουμε.

Ο δικός μας παράδεισος... 

Το μπλόκο

~ e.p

Τώρα θα έχω να το λέω πως ήμουνα κι εγώ εκεί, αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ανυποψίαστου πολίτη που σχολάει από τη δουλειά αργά το μεσημέρι μιας δύσκολης Παρασκευής και εγκλωβίζεται σε μπλόκο αγροτών - αστυνομίας. Γιατί, άλλο είναι να το βλέπεις στην τηλεόραση και να το προσπερνάς χωρίς πολύ σκέψη σαν μια ακόμα πληροφορία της ημέρας, και άλλο να το ζεις εσύ ο ίδιος από πρώτο χέρι. 

Το αυτοκίνητο από τη μία στιγμή στην άλλη να βρίσκεται αιχμάλωτο και ακινητοποιημένο σε μια οδική αρτηρία που κανείς δεν ήξερε πότε θα ξανανοίξει, όλος ο κόσμος, οδηγοί, συνοδηγοί και λοιποί επιβάτες που βρέθηκαν μαζί μου στο μάτι του κυκλώνα να βρίσκονται σε κατάσταση παροξυσμού, άλλοι να ξεφυσούν, άλλοι να ξεφωνίζουν και να ωρύονται, ορισμένοι διαπληκτίζονταν έξω από τα αυτοκίνητά τους, ουκ ολίγοι ήταν τέλος εκείνοι που υπέμεναν την κατάσταση σιωπηλά, με ένα αίσθημα παράδοσης θαρείς και ανημποριάς.

Ήμουν τυχερή μέσα στην ατυχία μου που βρέθηκε χώρος να σιγουρέψω το αυτοκίνητο με ασφάλεια σε μιαν άκρη έγκαιρα, όταν μπορούσα ακόμα να μετακινηθώ λίγα μέτρα ακόμα, και το πήραμε με τα πόδια ως το σπίτι, εγώ κι ο γιος μου, που έτυχε σήμερα από όλες τις μέρες (!) να έρθει από τη δουλειά για να φύγουμε παρέα για το σπίτι.

Ήταν γραφτό να το ζήσουμε μαζί αυτό. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί μόνη μου ίσως και να μην αντιδρούσα με τόση ψυχραιμία. Η απόσταση που χρειάστηκε να διανύσουμε περπατώντας ήταν - πάλι ευτυχώς - εντός των φυσικών μας δυνατοτήτων. Αργότερα μάθαμε από τα ειδησεογραφικά δελτία πως το πρωί η κατάσταση είχε εκτραπεί, με αγρότες και αστυνόμους να παίζουν πετροπόλεμο ακριβώς στα σημεία από όπου μόλις είχαμε περάσει! Τι τύχη (τρίτωσε μέσα στην ίδια μέρα!), τι ανακούφιση που δεν είχαμε συμπέσει με όλα αυτά! Επιτέλους, κάμποση ώρα αργότερα και μετά από αυτή την αναπάντεχη εμπειρία μας να εγκλωβιστούμε από μπλόκο στα καλά του καθουμένου, ήμασταν στο σπίτι μας. Κουρασμένοι φυσικά και ψυχικά, αλλά σώοι για να πούμε την ιστορία.

------

* Η φωτογραφία είναι από το κινητό, βγήκε στα κλεφτά μαζί με τρεις-τέσσερις λήψεις ακόμα, επίσης βιαστικές. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένας άλλος αυτόπτης μάρτυρας έκανε το ίδιο, έβγαλε με το κινητό φωτογραφίες. Ένας ένστολος από τα ΜΑΤ που ήταν παραταγμένα πιο κάτω κατευθύνθηκε απειλητικά προς το μέρος του απαιτώντας να διαγράψει τις φωτογραφίες που είχε μόλις βγάλει. Δεν ξέρω τι έγινε τελικά, προσπεράσαμε σφυρίζοντας αδιάφορα, και μετά, όπου φύγει φύγει!

------

* Είναι δημοκρατικό τώρα αυτό; Να εμποδίζεις κάποιον να βγάλει φωτογραφία ενός δρόμου που βρίσκεται εν μέσω μιας ασυνήθιστης κατάστασης;

------

* Ή μήπως είναι δημοκρατικό ο μεν να έχει το δικαίωμα να κλείνει τον δρόμο, και την ίδια στιγμή ο δε να υπομένει την ταλαιπωρία των επιπτώσεων που φέρνει η εξάσκηση αυτού του δικαιώματος από τον μεν;

------

* Και σε τελευταία ανάλυση, πού σταματάει η δημοκρατία του καθενός; Εκεί που θέλει αυτός που την εξασκεί ή εκεί που ξεκινάει η δημοκρατία του άλλου;

------

* Και τι πρέπει να κάνει ο δε, όταν η δημοκρατία του καταπατάται από τη δημοκρατία του μεν; Να ανεχτεί το άδικο που συντελείται εις βάρος του ή να τον αρχίσει στις σφαλιάρες;

Ιδού η απορία...

Amélie

Αν λατρεύω τον γαλλικό κινηματογράφο για έναν λόγο, αυτός είναι επειδή μπορεί και μιλά το ίδιο καθαρά με την αισθητική όπως με το σενάριο. Και, αν υπάρχει ταινία που έχει σφραγίσει τον γαλλικό κινηματογράφο σε αυτόν τον τομέα, αυτή είναι σίγουρα η Αμελί. 

Την έδειξε προχτές σε κάποιο κανάλι, την είχα δει πριν από χρόνια και ξαναθυμήθηκα όλους τους λόγους που απλά, την είχα λατρέψει. Όχι τόσο για την υπόθεση, που και αυτή στην προκειμένη δεν σε αφήνει αδιάφορο, κάθε άλλο παρά, ούτε για την σκηνοθεσία (παρόλο που η ματιά είναι κοφτερή και γρήγορη σε πρόσωπα και γεγονότα, γεμάτη από καλαισθησία και ευρηματικότητα), όσο κυρίως για την 'αύρα' που αποπνέει, τον τρόπο που σε έλκει μέσα της, στην ατμόσφαιρά της, μέσα από τα πλάνα, τα χρώματα, το φως, τη μουσική της. 

Σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στους γνώριμους και χιλιοπερπατημένους δρόμους της αιώνιας Μονμάρτης, με τα γραφικά παριζιάνικα καφέ και τα χαρακτηριστικά ψηλοτάβανα κτήρια με τις περίτεχνες προσόψεις και τα γυμνά παράθυρα, γνωρίζεσαι με τους ιδιαίτερους ενοίκους τους και κατανοείς όλους τους λόγους που κεντρίζουν το ενδιαφέρον της ηρωίδας να ασχοληθεί μαζί τους. Η απελπισία, η μονοτονία στη ζωή τους, η σκληρότητα απέναντι στους πιο αδύναμους, όλες οι άσχημες πλευρές του ανθρώπινου χαρακτήρα γίνονται η αφορμή για την νεαρή Αμελί να ξεκινήσει μια σταυροφορία, ένα κυνήγι θησαυρού, όπου το έπαθλο είναι το χαμόγελο που θα δει ξανά στα πρόσωπά τους, κάτι που μπορεί να καταφέρει αν τους χαρίσει ξανά το όνειρο που απώλεσαν κάπου στο διάβα της ζωής. Όταν υπάρχει η θέληση, υπάρχει και ο τρόπος. Και οι τρόποι που βρίσκει η γλυκιά ηρωίδα γοητεύουν, προβληματίζουν, παραδειγματίζουν και συγκινούν.

Η ταινία είναι ολόκληρη από το πρώτο πλάνο ως το τελευταίο ένα ποίημα σε αξίες που υπάρχουν ακόμη, δίπλα μας, στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά, σε εκείνους που συναντούμε στον δρόμο της γειτονιάς μας, στην εργασία, στους ενοίκους του κτηρίου με τους οποίους συζούμε και ανταλλάσσουμε καλημέρες, ακόμη ακόμη και εντός μας, ξεχασμένες ίσως, υποτονικές, αλλά σίγουρα εκεί. Ρομαντισμός, αθωότητα, φαντασία, ομορφιά, προσφορά, ευαισθησία, ευγένεια, καλοσύνη και, φυσικά, αγάπη. Είναι μια ωδή στη ζωή και στο καλό που κρύβουμε όλοι μέσα μας, ένα υπέροχο δείγμα του λατρεμένου μου γαλλικού κινηματογράφου που ξαναθυμήθηκα και γνώρισα και πάλι από την αρχή.

* Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.

Τα δάση που χάνουμε

~ e.p

Την ίδια ώρα που η χώρα παραλύει από μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις και θλιβερές εικόνες κλεφτοπολέμου και καταστροφής κάνουν τον γύρο του κόσμου για μία ακόμη φορά, μια Ελληνίδα ποιήτρια ετοιμάζεται να προταθεί ως υποψήφια για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η ποιήτρια Κική Δημουλά θα είναι, όπως δείχνουν τα πράγματα, η πρόταση της Ακαδημίας Αθηνών για το μεγάλο βραβείο. 

Και ενώ θα έλεγε κανείς ότι αυτό από μόνο του είναι μια πολύ μεγάλη, μια τεράστια υπόθεση, κάποιοι δείχνουν να δίνουν σημασία σε κάτι άλλο εφήμερο και επουσιώδες, πράγμα που πραγματικά σε κάνει να απορείς. Μια δήλωσή της που επικρίθηκε όταν βγήκε στη δημοσιότητα (η ίδια βέβαια το έχει διαψεύσει δημοσίως και κατηγορηματικώς, αλλά άσχετο, αφού ο ντόρος είχε ήδη συμβεί) φαίνεται ικανή να επισκιάσει το επικείμενο εν δυνάμει ιστορικό γεγονός. 

Αυτή η μετατόπιση της σημαντικότητας από το αμιγώς σημαντικό στο τυχαίο και επουσιώδες είναι κάτι που το βλέπω να γίνεται όλο και συχνότερα, όλο και πιο φανερά και αυτή η διαπίστωση με θλίβει βαθύτατα και με εξοργίζει (για να μην πω με πονηρεύει και με θορυβεί). Μια Ελληνίδα ποιήτρια ετοιμάζεται να φέρει στον τόπο το ύψιστο βραβείο για την τέχνη της, ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας (!) στα χνάρια του Σεφέρη και του Ελύτη, και εμείς ασχολούμαστε με κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον για την είδηση της μιας μέρας. 
Ασχολούμαστε με το δέντρο, μόνο για να χάσουμε ένα ακόμη δάσος.

Αναρωτιέται κανείς πόσα δάση έχουμε χάσει ως τώρα έτσι.. Πόσα θα χάσουμε ακόμη... 

Ή, όπως θα έλεγε και εκείνη:
 

... και συστέλλομαι

κι επενέρχομαι βίαια

(προς καθησυχασμόν)

στη νόμιμη και παραδεκτή

περιοχή

στην εγκόσμια πίκρα.

Και διαψεύδομαι.

Αγχολυτικαί διαδικασίαι

Γιατί, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, τι κάνεις;
Κέικ σοκολάτας. Με άρωμα πορτοκαλιού και bitter κουβερτούρα για επικάλυψη.
Και αφήνεις τους άλλους να αναρωτιούνται πώς τα κατάφερες!

Η λήψη είναι από κινητό. Η ανάρτηση (ο θεός να την κάνει), επίσης.