Καλωσήρθες καλοκαίρι!

Εντάξει, επίσημα μπορεί να αρχίζει στις 21 Ιουνίου, όμως το δικό μου καλοκαίρι από τότε που ξεκίνησα τη σχολή ξεκινάει με το που τελειώνουν οι εξετάσεις, δηλαδή... σήμερα!

Πάει κι αυτό, ένα ακόμα μάθημα έμεινε πίσω μου και, ευτυχώς, όλα πήγαν καλά!

 Ένα μάθημα δύσκολο, κατά γενική ομολογία το πιο δύσκολο της σχολής. Πολλοί το έχουν χαρακτηρήσει το Βατερλώ των σπουδών στον ελληνικό πολιτισμό και όχι άδικα, αν αναλογιστείς ότι πρέπει να καλύψεις μια περίοδο από τον 6ο αιώνα π.Χ. με όλους τους προσωκρατικούς, να περάσεις από τον σωκρατικό κύκλο, στα μεγαθήρια Πλάτωνα και Αριστοτέλη, τους σοφιστές (Γοργίας, Πρωταγόρας και υπόλοιποι), να περάσεις στην ελληνιστική και ύστερη αρχαιότητα με Πλωτίνο και Πορφύριο και όλες τις σχολές (κυνικοί, επικούρειοι, στωικοί κτλ.), να μπεις στο Βυζάντιο με τα ατέλειωτα ονόματα (Φώτιο, Ψελλό, Βλεμμύδη, Ακροπολίτη, Μετοχίτη, Πλήθωνα Γεμιστό, Λέοντα Φιλόσοφο, Ησυχαστές κτλ.) και φιλοσοφικά ρεύματα, με τις αλληλοεπιδράσεις τους με Σύριους, Άραβες και Δυτικούς, να μπεις στους σκοτεινούς αιώνες, να βγεις στην τουρκοκρατούμενη περίοδο μέχρι την Επανάσταση και μετά να περάσεις ξανά από όλες τις περιόδους, αλλά αυτή τη φορά όχι από το πρίσμα της φιλοσοφίας, αλλά της επιστήμης, με όλα τα ονόματα και επιτεύγματά τους... Αρχίζω να πιστεύω πλέον αυτό που λένε οι παλαιότεροι, ότι μετά την Φιλοσοφία ο δρόμος για το πτυχίο είναι ευθεία, αφού μετά τη δοκιμασία της φιλοσοφίας, όλα σου φαίνονται παιχνιδάκι...

Είχα βγάλει την ύλη από τρεις φορές το κάθε βιβλίο, πολλά μάλιστα σημεία και κεφάλαια που ήταν περισσότερο δυσκολόπεπτα από άλλα, και τέσσερις και πέντε φορές. Ξενύχτησα πολλά βράδια πάνω στο βιβλίο, άλλα τόσα μεσημέρια τα πέρασα στο μπαλκόνι και δεν σηκωνόμουν παρά μόνο όταν είχε σκοτεινιάσει τόσο που δεν έβλεπα να διαβάσω άλλο, και αφού με είχαν καταφάει τα κουνούπια. Έκανα σχεδόν το διπλάσιο διάβασμα από όλα τα προηγούμενα μαθήματα και πάλι αισθανόμουν αβέβαιη για το πόσο τα έχω εμπεδώσει επαρκώς ως την τελευταία στιγμή...

Χτες ήταν η μέρα της εξεταστικής, θα δίναμε στις 6 το απόγευμα. Σηκωμένη από τις επτά το πρωί έφτιαξα καφέ και είπα να κάνω ένα τελικό πέρασμα για να δω τι θυμόμουν. Με κλειστά τα βιβλία έφερνα στο μυαλό μου ονόματα και προσπαθούσα να θυμηθώ το έργο τους. Δεν θυμόμουν τίποτα.. Άνοιγα το βιβλίο και έβλεπα με τρόμο ότι τα ήξερα όλα και ότι αν δεν το είχα ανοίξει ..δεν θα απαντούσα σε τίποτα;!... Πέρασα στα βιαστικά τους προσωκρατικούς που ήταν πολλοί, ξανάκλεισα τα βιβλία και πάλι το απόλυτο κενό! Είχα πάθει μπλακ-άουτ.... Τόσο διάβασμα, πού είχε πάει;

Έβλεπα ότι άρχισα να χάνω τη μπάλα και αποφάσισα να τα κλείσω όλα και να μην τα ξανανοίξω μέχρι το απόγευμα που έδινα, πριν με πιάσει πανικός. 'Ό,τι διάβασα, διάβασα', είπα από μέσα μου προσπαθώντας να με εμψυχώσω. Δεν είχε αποτέλεσμα, βέβαια, αφού διαπίστωνα ότι μετά από τόσο διάβασμα και τόσα ξενύχτια, ακόμα δεν ήμουν έτοιμη... Από την ένταση στην οποία βρισκόμουν, έπιασα τη σκούπα. Καθάρισα όλο το σπίτι. Κι όταν τελείωσα με το σπίτι, καθάρισα και τις σκάλες της εισόδου. Μετά συγύρισα όλα τα δωμάτια, τακτοποίησα κρεβάτια, μάζεψα τα ρούχα, ξεσκόνισα, συμμάζεψα τον νεροχύτη, έβαλα το φαγητό να γίνεται, έβαλα και δυο πλυντήρια, άπλωσα, μάζεψα, καθάρισα το μπαλκόνι... Και φυσικά, περιποιήθηκα ό,τι θα πάρει μαζί του ο μεγάλος μου γιος τη Δευτέρα που είναι να παρουσιαστεί, σεντόνια, ρούχα, πετσέτες...

Ειδικές δυνάμεις... "Special forces, δηλαδή;" ρώτησα τον άντρα μου και τον γιο μου. "Όχι", μου είπαν και οι δυο τους. "Στην αρχή θα είναι το αντίστοιχο των Rangers που έχουν οι Αμερικανοί", είπε ο άντρας μου. "Ή το αντίστοιχο των Commandos που έχουν οι Εγγλέζοι", συμπλήρωσε ο γιος μου.

"Στην αρχή;" συνέχισα εγώ, που δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά που μου λέγανε. Τους μόνους rangers που ήξερα ήταν οι ..power rangers, και αυτό, από την παιδική σειρά που έβλεπε ο μικρός μου σε μικρότερη ηλικία. "Ναι, γιατί σε δέκα με δεκαπέντε μέρες θα πάρει ας πούμε ειδίκευση, μια κατεύθυνση. Μπορεί να τον ρίξουν π.χ. στους αλεξιπτωτιστές, ή στους καταδρομείς. Μπορεί επίσης να καταλήξει πεζοναύτης, marine στα αγγλικά. Μπορεί να πάει στους Ο.Υ.Κ (ομάδα υποβρύχιων καταδρομών σημαίνει αυτό. Είδατε; Μαθαίνω σιγά-σιγά :)) Και φυσικά, υπάρχουν και οι Λ.Ο.Κ., κοινώς Λοκατζήδες ή πρασινοσκούφηδες (από το: λόχος ορεινών καταδρομών).

Άρχισαν να μου λένε τι καλούνται να φέρουν εις πέρας κάθε μια από αυτές τις ομάδες όταν το ζητήσει η ανάγκη (χτύπα ξύλο), εγώ ωστόσο, το μόνο που έβλεπα σε όλα αυτά ήταν οι extreme συνθήκες εκπαίδευσης που περιμένουν τον Λευτέρη τους επόμενους εννέα μήνες, που μπορεί να γίνουν και χρόνος αν τον προλάβει η αλλαγή...

"Ειδικές δυνάμεις;" μου είπε με ενθουσιασμό κάποιος συγγενής μας, παππούς στην ηλικία, όταν το αναφέραμε. "Μπράβο του που το επέλεξε, οι περισσότεροι νέοι σήμερα δυστυχώς κοιτάνε πώς να λουφάρουν, δεν κοιτάνε να κερδίσουν κάτι από αυτή την εμπειρία που δεν θα ξαναέρθει στη ζωή τους. Μην ανησυχείς σε τίποτα. Θα δεις, θα μπει παιδί και θα βγει αητός."

'Θα βγει αητός'.. Τι ποιητικό... Έτσι μου είπε ο συγγενής και αναθάρρησα. "Μην ανησυχείς" μου είπε και ο γιος μου, που μαζί δίναμε χτες, εγώ φιλοσοφία το απόγευμα και εκείνος αγγλικά το πρωί "έχε μου εμπιστοσύνη". "Μην ανησυχείς" είπε και ο άντρας μου "όλα θα πάνε καλά."
Και δεν ξαναέδειξα την ανησυχία μου. Αυτήν, την κράτησα για μένα...