The Julie/Julia project dot com

   Δυο ηρωίδες - δυο ιστορίες: Το 1948 η Τζούλια Τσάιλντ (Μέριλ Στριπ, Χρυσή Σφαίρα + υποψηφιότητα για Όσκαρ) διάσημη σεφ της Αμερικής, κάτι αντίστοιχο με την δική μας Χρύσα Παραδείση, και ο διπλωμάτης σύζυγός της μετακομίζουν στο Παρίσι. Εκείνη αποφασίζει να ασχοληθεί με την μαγειρική και καταλήγει να γράψει ένα βιβλίο μαγειρικής με γαλλικές συνταγές. Αρχικά, σκοπός της ήταν απλώς να μεταφράσει στα αγγλικά τις υπάρχουσες γαλλικές, όμως σταδιακά και έχοντας πάρει πλέον το πτυχίο της σεφ σε μια εποχή που οι τίτλοι σπουδών γενικώς θεωρούνταν ανδρικό προνόμιο οδηγεί την μαγειρική σε νέα επίπεδα. Οι γαλλικές συνταγές της έγιναν βιβλίο και έκανε θραύση και μέχρι σήμερα παραμένει σημείο αναφοράς στον χώρο της γκουρμέ μαγειρικής.

  

Σε παράλληλο χρόνο (πενήντα χρόνια μετά, σε χρόνο ταινίας) διαδραματίζεται μια δεύτερη ιστορία: η Τζούλι Πάουελ (Έιμι Άνταμς), επίσης υπαρκτό πρόσωπο, αποφασίζει να αφιερώσει την ενέργειά της σε ένα φιλόδοξο σχέδιο, σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το αδιέξοδο, επαγγελματικό και ψυχολογικό: να μαγειρέψει τις 524 συνταγές της διάσημης σεφ Τ.Τ. μέσα σε 365 μέρες. Με προτροπή του συζύγου της και έχοντας αποτύχει στις συγγραφικές της προσπάθειες, ανοίγει ένα μπλογκ. (Παρένθεση εδώ: οι bloggers στις Ηνωμ. Πολιτείες αντιμετωπίζονται πλέον ως οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς συγγραφέων). Θέμα του μπλογκ - επανέρχομαι - η Τζούλια Τσάιλντ. Πρόκληση: να μαγειρέψει όλες τις συνταγές του βιβλίου, ενώ δεν παραλείπει να καταγράψει στο μπλογκ τις εντυπώσεις της, αποτυπώνοντας έτσι και μια διαδρομή γνώσης και σοφίας που αποκτήθηκε στην πορεία. Η δουλειά της γίνεται γνωστή, συνεντεύξεις, προτάσεις για συνεργασία με περιοδικά μαγειρικής, λογοτεχνικοί ατζέντηδες (!)  κ.ο.κ. για να καταλήξει, με τα πολλά, με πρόταση από εκδοτικό οίκο να γράψει ένα βιβλίο πάνω σ' αυτό, και στη συνέχεια να ακολουθήσει και η μεταφορά του στον κινηματογράφο, βέβαια, οι ηθοποιοί να φύγουν με υποψηφιότητες και διακρίσεις, οι παραγωγοί να τρίβουν τα χέρια τους από την εμπορική επιτυχία της ταινίας, και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Μια ιδέα που έπιασε. Ήσυχο θέμα, αντι-ήρωες και σίγουρη επιτυχία, αφού συνδύαζε όλα τα υλικά μιας πολλαπλά δοκιμασμένης στα χολλυγουντιανά στούντιο συνταγής: φιλοδοξία, κυνήγι ονείρου ( βλ. american dream), επιτυχία μετά κόπων και βασάνων, ήρωες καθημερινοί που δοκιμάζονται, με τις αδυναμίες τους, τα όνειρά τους, τα λάθη τους, και, φυσικά, Γαλλία, Παρίσι, Ευρώπη και γκουρμέ μαγειρική.

   Αυτά τα τελευταία φαντάζουν πάντα εξωτικά για μια Αμερική που ενδόμυχα θα ήθελε όσο τίποτα να διαθέτει το χρονικό βάθος της ευρωπαϊκής ιστορίας και κουλτούρας. Αθήνες διάσπαρτες σε ολόκληρη την ήπειρο, Παρίσι στο τάδε state, New England στο δείνα, Romes, Venices, Scotland Missisippi, πύργοι στου Άιφελ, Παρθενώνες, ονόματα, ονόματα παντού, όλα πιστές αντιγραφές ακουσμάτων, εικόνων, εθίμων, οτιδήποτε που θα μπορούσε να φέρει την Ευρώπη όσο το δυνατόν πιο κοντά τους... Το ξέρατε ότι οι επιστήμονες που ασχολούνται με την ιστορική περίοδο από την ανακάλυψη της Αμερικής και δώθε, λέγονται αρχαιολόγοι; ...

Είναι κοινό μυστικό πως το πιο άπιαστο, το πιο γλυκό όνειρο του σημερινού Αμερικανού είναι να επισκεφτεί την Ευρώπη και να ζήσει, έστω και για λίγο, όπως οι Ευρωπαίοι, με τις τέχνες τους, την ιστορία τους, την περηφάνεια και ζωντάνια τους, τα όμορφα κτήρια και συντριβάνια τους, και φυσικά... τη μαγειρική τους.

Αληθινή ιστορία, σκέφτηκα μετά, κι έψαξα να την βρω στο διαδίκτυο. Το μπλογκ υπάρχει, όπως και μια πληθώρα άλλων, τα οποία έχουν ασχοληθεί με αυτό! Από φοιτητές και επαγγελματίες, ανθρώπους κάθε ηλικίας και στάτους, σε απεγνωσμένη αναζήτηση... κάποιου ινδάλματος; Θα μπορούσε...

   Ο κόσμος ψάχνει από κάπου να πιαστεί, κάτι να πιστέψει, κι όταν δεν το  βρίσκει, το πλάθει με την φαντασία του ή - ακόμα πιο βολικά - το βρίσκει μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πιάνεται από την αφορμή, όπως αυτή η ιστορία, την μεγενθύνει, την προσαρμόζει στα δικά του μέτρα και σταθμά και για δυο ώρες βρίσκεται εκεί, στον δικό του ιδανικό κόσμο, με τις περιπέτειές του, τις ίντριγκες, τη δράση, το μυστήριο, με το κυνήγι του άπιαστου, τη δικαίωση των κόπων, των αξιών, την κάθαρση και όλα αυτά τα θαμένα και ξεχασμένα, που όμως, κάθε άλλο παρά ξεχασμένα φαίνεται πως είναι τελικά.