"... έλα να με βρεις ..."

Πάνω που είχε πει να πει το ναι

Κι έτοιμος με θάλασσες φουρτουνιασμένες να παλέψει

Σε ουρανούς γεμάτους καταιγίδα να πετάξει

σε δύσκολους καιρούς κι ανταριασμένους ..

Τόσο έξω απ' το σύνορο τις νύχτες

με τις άκρες των νυχιών του που χαράζει

περιμετρικά μου εδώ κι ατέρμονους αιώνες ..

Προσπάθησα να φανταστώ, να ονειρευτώ, να καταργήσω

προκειμένου να σε βρω

και να σε χάσω ξανά απ' την αρχή

Σαν κύκλος που ποτέ δεν τελειώνει...

 Ήθελα να φτάσω ξανά πίσω σε σένα

να πω, ν' ακούσω λόγια στοργικά και λατρεμένα

στη λήθη από πάντα ξεχασμένα, να φτάσω ήθελα σε σένα...

Και μέσα από σένα, άραγε, πού;

- Ίσως, κάπου αλλού...

Σε μένα; Σε κάποιον λόγο μυστικό;

- Ίσως, κι αυτό.

Ίσως, γι' αυτό ...

Σε κάποιο νόημα κρυμμένο που αρέσκεται να διαφεύγει

Δρόμος που πρέπει να χαράξεις σε πουθενά, ποτέ και πάντα

και πάνω του να περπατάς αιώνια

Διαπίστωση στο τέλος που προσμένει ...

Φοβήθηκα μια τέτοια διαδρομή

κι ας ήξερα πως τώρα ήσουνα εκεί

Κι ήταν η σκέψη αυτή που μου' διωχνε το φόβο μακριά

Το' πα και το' κανα

Και χάραξα πορεία προς τα πίσω

Ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω ...

...

 

Τρίτη; Κυριακή; Δευτέρα; Ποια ώρα ξημερώνει;

Και ποια μέρα;

Έχω γλιστρήσει ανάμεσά τους

Παρένθεση, Ανάμνηση, Κενό

Σαν ένας χώρος αναμονής τον ξενιστή της που προσμένει ...

Το λέει μια φυσική, η κβαντική

Το λέει μια θεωρία σαν προφητεία

Ένας ξενιστής τη διαφορά θα κάνει

και το κενό δεν θα'ναι πια κενό

Ζήτημα χρόνου όλα να γιάνουν, να γίνουν όπως πρέπει.

Μόνο που και αυτός, ο Χρόνος, αβάστακτα στέκει σχετικός

Και τίτλους τέλους στην τσέπη του παλτού του μας φυλάει.

Σκοτεινιά κι η νύχτα ασάλευτη

Μόνοι θαμώνες τα λίγα δέντρα που' χουν λουστεί στο φως του φεγγαριού

Σκιά μες στις σκιές το αποφεύγω

Το μυαλό μου έχει μαζέψει καταιγίδα

Θρηνώ και προσπαθώ να καταλάβω

Σιωπές, σημάδια κι οιωνούς

και νύχτες στοιχειωμένες

Σε ποια ερώτηση απαντάνε; ...

Μόνο σιωπή, σκοτάδι κι υγρασία

Και ένα σύρσιμο αργό από μακριά

Του ονείρου μου η μουσική που σε προσμένει.

Λα μινόρε, ντο ματζόρε, ρε μινόρε…

"Σε περιμένω, έλα να με βρεις..."

Χαμογελάς και με καλείς, με προσκαλείς

μες στον ρυθμό μιας φευγαλέας μουσικής

που φτάνει σε μνήμες ζωντανές να ταξιδέψω.

Αφήνω τη φωνή μου να σε βρει, δεν θέλω να χαράξει

 τώρα που είμαστε εντάξει

… μμμ… να-να-να … μμμ…

Σιγομουρμουρίζω και αφήνομαι…

και παραδίνομαι στη μαγεία αυτής της μοναδικής

πολύτιμης στιγμής σεμνής, ατόφιας ευτυχίας

Μέσα μου ξέρω πως θα κρατήσει αιώνια.

Κι αυτό μου φτάνει, μου περισσεύει ...

Ο καιρός φορτώνει, μύρισ' ο αέρας καταιγίδα

Σύννεφα βαριά από βροχή, χαμένο το φεγγάρι από ώρα

Και μια φωνή θαρρείς στην άκρη των καιρών και του ονείρου

‘… έλα να με βρεις… έλα να με βρεις...'

Τουλάχιστον πρόλαβα, ας είν' γι' αυτό το λίγο, το τόσο δα

είπα ψηλά σηκώνοντας τα χέρια

Κι έβρεξε ο ουρανός αστέρια ...

...