Διαγωγή κοσμιωτάτη...

Ήμουν πάντα καλή μαθήτρια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο σχολείο. Δύσκολα χρόνια στην αρχή. Παιδί Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία, γεννημένη εκεί και με μητρική γλώσσα τα γερμανικά, ήταν μεγάλο στοίχημα να μάθω μέσα σ’ ένα καλοκαίρι μια εντελώς άγνωστη για μένα γλώσσα, προκειμένου να μη χάσω την πρώτη δημοτικού. Οι γονείς μου έφυγαν πίσω στη Γερμανία να τακτοποιήσουν ό, τι εκκρεμότητες είχαν αφήσει εκεί κι εγώ ξέμεινα στην Ελλάδα με τη γιαγιά και τον παππού. Λέξη γερμανικά εκείνοι, λέξη ελληνικά εγώ, άντε να συνεννοηθείς. Με νοήματα στην αρχή, με βασικές έννοιες στη συνέχεια, μέσα σε έξι μήνες τα γερμανικά είχαν γίνει καπνός και μιλούσα άπταιστα ελληνικά, σα γνήσια Ελληνίδα. Τόσο περήφανη ήμουν εκείνο το διάστημα, σα να είχα κατακτήσει το Έβερεστ!

Από τότε έγινα υπόδειγμα μαθήτριας. Η μελέτη έγινε η ζωή μου. Ζούσα στην κυριολεξία για το διάβασμα. Το διάβασμά μου το έβλεπα σαν έρευνα, έψαχνα και ψαχνόμουν συνέχεια, έπρεπε να βρω αυτό που κρυβόταν ανάμεσα στις λέξεις και δεν ησύχαζα μέχρι να το καταφέρω. Δάσκαλοι και καθηγητές είχαν να λένε τα καλύτερα. «Τι έρχεστε; Αφού ξέρετε τι θα σας πούμε», να, αυτά άκουγε η μητέρα μου όποτε πήγαινε στο σχολείο για τους βαθμούς. Και σε όλους τους ελέγχους η διαγωγή πάντα κοσμιωτάτη…

Είχε στηθεί γύρω μου ένα πανηγύρι από γονείς, συγγενείς, γειτονιά, με μένα πάνω σε ένα βάθρο, πρότυπο προς μίμηση για τα απανταχού παιδιά του κόσμου. Ένιωθα την ευθύνη της φήμης, που η ίδια είχα φτιάξει ακούσια, να με βαραίνει κάθε μέρα και περισσότερο. Είχε κολλήσει πάνω μου σα ρετσινιά και δεν έφευγε με τίποτα. Κι εγώ ένιωθα να πνίγομαι. Σαν κάποιος να αποστράγγιζε τον αέρα που ήθελα να αναπνεύσω, ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να μ’ αφήσουν ήσυχη να γυρίσω στα βιβλία που τόσο αγαπούσα.

Όλο αυτό με κυνηγάει ως σήμερα. Αυτή η αίσθηση ότι πάντοτε πρέπει να είμαι άψογη σε όλα, η αίσθηση ότι πρέπει να λογοδοτήσω κάπου αν δεν γίνουν όλα τέλεια, δεν έχουν φύγει από πάνω μου.

Βλέπω αυτές τις μέρες τον γιο μου να δίνει τη μάχη του με τις πανελλήνιες. Το άγχος μου για κείνον μεγαλύτερο από το δικό του. Κάθε μέρα που φεύγει για να δώσει είναι σα να πηγαίνω εγώ. Στα δυνατά του μαθήματα νιώθω την αυτοπεποίθησή του, στα αδύνατα βιώνω την ανασφάλειά του. Ξέρω πώς είναι να είσαι προετοιμασμένος όσο δεν παίρνει κι όταν έρχεται η ώρα της κρίσεως να μπλοκάρεις μπροστά στην άσπρη κόλλα και να γράφεις άλλα αντ’ άλλων. Ξέρω πώς είναι όλοι να κρέμονται από πάνω σου και να περιμένουν από σένα όλα όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν εκείνοι κι εσύ να πνίγεσαι χωρίς να μπορείς να βγάλεις άχνα βοηθείας. Ξέρω και κατανοώ, γιατί ήμουν εκεί. Το βίωσα…Και επειδή ξέρω, δεν ζητάω τίποτα από κείνον, καμία εξήγηση, καμία διευκρίνιση, τίποτα. Παρόλο που πεθαίνω να μάθω. Περιμένω να έρθει εκείνος σε μένα. Και η ευτυχία του κόσμου κουρνιάζει στην καρδιά μου, όταν τον βλέπω να το κάνει από μόνος του, όπως προχτές, όπως και σήμερα... χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο φίλος του. Ήθελε να μιλήσουν για τις εξετάσεις. Το έκλεισε άρον άρον. Τι έγινε; εγώ. Τίποτα, ο Γιώργος, ήθελε να τα πούμε. Και γιατί δεν τα λέτε; εγώ. Επειδή… προτιμώ να τα πω σε σένα!

Έλιωσα… σε μια μικροσκοπική στιγμή χώρεσε και κλείστηκε όλη η ζωή... χωθήκαμε στον καναπέ και τα λέγαμε όλο το βράδυ και το χαμόγελο ακόμη να φύγει από τα χείλη μου...