23.5.08

Διαγωγή κοσμιωτάτη...


Ήμουν πάντα καλή μαθήτρια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο σχολείο. Δύσκολα χρόνια στην αρχή. Παιδί Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία, γεννημένη εκεί και με μητρική γλώσσα τα γερμανικά, ήταν μεγάλο στοίχημα να μάθω μέσα σ’ ένα καλοκαίρι μια εντελώς άγνωστη για μένα γλώσσα, προκειμένου να μη χάσω την πρώτη δημοτικού. Οι γονείς μου έφυγαν πίσω στη Γερμανία να τακτοποιήσουν ό, τι εκκρεμότητες είχαν αφήσει εκεί κι εγώ ξέμεινα στην Ελλάδα με τη γιαγιά και τον παππού. Λέξη γερμανικά εκείνοι, λέξη ελληνικά εγώ, άντε να συνεννοηθείς. Με νοήματα στην αρχή, με βασικές έννοιες στη συνέχεια, μέσα σε έξι μήνες τα γερμανικά είχαν γίνει καπνός και μιλούσα άπταιστα ελληνικά, σα γνήσια Ελληνίδα. Τόσο περήφανη ήμουν εκείνο το διάστημα, σα να είχα κατακτήσει το Έβερεστ!

Από τότε έγινα υπόδειγμα μαθήτριας. Η μελέτη έγινε η ζωή μου. Ζούσα στην κυριολεξία για το διάβασμα. Το διάβασμά μου το έβλεπα σαν έρευνα, έψαχνα και ψαχνόμουν συνέχεια, έπρεπε να βρω αυτό που κρυβόταν ανάμεσα στις λέξεις και δεν ησύχαζα μέχρι να το καταφέρω. Δάσκαλοι και καθηγητές είχαν να λένε τα καλύτερα. «Τι έρχεστε; Αφού ξέρετε τι θα σας πούμε», να, αυτά άκουγε η μητέρα μου όποτε πήγαινε στο σχολείο για τους βαθμούς. Και σε όλους τους ελέγχους η διαγωγή πάντα κοσμιωτάτη…


Είχε στηθεί γύρω μου ένα πανηγύρι από γονείς, συγγενείς, γειτονιά, με μένα πάνω σε ένα βάθρο, πρότυπο προς μίμηση για τα απανταχού παιδιά του κόσμου. Ένιωθα την ευθύνη της φήμης, που η ίδια είχα φτιάξει ακούσια, να με βαραίνει κάθε μέρα και περισσότερο. Είχε κολλήσει πάνω μου σα ρετσινιά και δεν έφευγε με τίποτα. Κι εγώ ένιωθα να πνίγομαι. Σαν κάποιος να αποστράγγιζε τον αέρα που ήθελα να αναπνεύσω, ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να μ’ αφήσουν ήσυχη να γυρίσω στα βιβλία που τόσο αγαπούσα.


Όλο αυτό με κυνηγάει ως σήμερα. Αυτή η αίσθηση ότι πάντοτε πρέπει να είμαι άψογη σε όλα, η αίσθηση ότι πρέπει να λογοδοτήσω κάπου αν δεν γίνουν όλα τέλεια, δεν έχουν φύγει από πάνω μου.
Βλέπω αυτές τις μέρες τον γιο μου να δίνει τη μάχη του με τις πανελλήνιες. Το άγχος μου για κείνον μεγαλύτερο από το δικό του. Κάθε μέρα που φεύγει για να δώσει είναι σα να πηγαίνω εγώ. Στα δυνατά του μαθήματα νιώθω την αυτοπεποίθησή του, στα αδύνατα βιώνω την ανασφάλειά του. Ξέρω πώς είναι να είσαι προετοιμασμένος όσο δεν παίρνει κι όταν έρχεται η ώρα της κρίσεως να μπλοκάρεις μπροστά στην άσπρη κόλλα και να γράφεις άλλα αντ’ άλλων. Ξέρω πώς είναι όλοι να κρέμονται από πάνω σου και να περιμένουν από σένα όλα όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν εκείνοι κι εσύ να πνίγεσαι χωρίς να μπορείς να βγάλεις άχνα βοηθείας. Ξέρω και κατανοώ, γιατί ήμουν εκεί. Το βίωσα…Και επειδή ξέρω, δεν ζητάω τίποτα από κείνον, καμία εξήγηση, καμία διευκρίνιση, τίποτα. Παρόλο που πεθαίνω να μάθω. Περιμένω να έρθει εκείνος σε μένα. Και η ευτυχία του κόσμου κουρνιάζει στην καρδιά μου, όταν τον βλέπω να το κάνει από μόνος του, όπως προχτές, όπως και σήμερα... χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο φίλος του. Ήθελε να μιλήσουν για τις εξετάσεις. Το έκλεισε άρον άρον. Τι έγινε; εγώ. Τίποτα, ο Γιώργος, ήθελε να τα πούμε. Και γιατί δεν τα λέτε; εγώ. Επειδή… προτιμώ να τα πω σε σένα!
Έλιωσα… σε μια μικροσκοπική στιγμή χώρεσε και κλείστηκε όλη η ζωή... χωθήκαμε στον καναπέ και τα λέγαμε όλο το βράδυ και το χαμόγελο ακόμη να φύγει από τα χείλη μου...

30 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Την έζησα κι εγώ αυτή την αγωνία. Οταν φαντάσου με ρώτησε ο μαθηματικός μου αν έβγαλα 3 ως αποτέλεσμα στην 2η άσκηση, έβαλα τα κλάματα νομίζοντας ότι έκανα λάθος που είχα βρει 6/2. Φαντάσου άγχος κι αγωνία και χάσιμο.

Να πάνε όλα καλά μέσα από την ψυχή μου και τα καλά δεν είναι μόνο όσα υποθέτουμε, είναι αυτή η ευτυχία που περιγράφεις στο τέλος.

eva είπε...

@freedula, όλοι σχεδόν οι γονείς έχουν βρεθεί εκεί, απλώς, όταν έρχεται η σειρά των παιδιών τους, αρνούνται να μπουν στη θέση τους και απαιτούν αριστεία, κι όταν αυτά δεν έρχονται, όλεθρος στην οικογένεια. Μιλάω από πείρα. Γνωστή μου έφερε την καταστροφή επειδή η κόρη της έφερε 19,5 και όχι 20!!! Μην τρελλαθούμε! Ο δικός μου δηλαδή που είναι πάντα γύρω στο 15-16 δηλαδή, τι; Πρέπει να τον ρίξω από τον βράχο της Ακρόπολης; Οι βαθμοί και οι επιδόσεις δεν είναι το Α και το Ω στη ζωή του παιδιού μας. Το Α και το Ω ΕΙΝΑΙ η ζωή του παιδιού μας. Πέφτουμε πάνω τους σαν τα κοράκια και το μόνο που κάνουμε είναι να απαιτούμε. Και συνήθως, δεν απαιτούμε για μας, απαιτούμε για τον περίγυρο. Το πανηγύρι, που έλεγα. Μ' αυτά και μ' αυτά όμως χάνεται κάτι άλλο, πιο σημαντικό, στην πορεία. Χάνεται η επαφή. Κι όταν σταματήσει η επικοινωνία με το παιδί σου, σπάνε οι δεσμοί της οικογένειας.
Γλυκιά καλημέρα :)

Roadartist είπε...

Ελα βρε Ευαγγελία προσπάθησε να μην έχεις τόσο πολύ άγχος..
Μη το περνάς και στο παιδί.. νομίζω οτι πιέζεται έτσι.
Φυσικά και οι βαθμοί δεν είναι το Α και το Ω στη ζωή των παιδιών. Θυμάμαι όταν πήγαινα στο σχολείο γονείς να είναι απαγκιστρωμένοι δίπλα στα παιδιά τους και να τους ρωτάνε με 'αγωνία' πολύ πιεστικά "πόσο" πήρανε.. και αν δεν είχανε π.χ. 18, να τους φωνάζουν.. Αρρωστημένο..
Ευτυχώς οι γονείς μου ποτέ δε με πιέσανε, ένιωθα τη έννοια τους αλλά ως εκεί. Πάντα καλά βαθμούς είχα..όμως τελικά δεν έχει αξία αυτή η ηλίθεια αποστήθιση, αυτό το σύστημα που είναι απο τα πιο απαρχαιωμένα/άδικα που υπάρχουν για να μπεις στο πανεπιστήμιο, και απο τα πιο ψυχοφθόρα..και ας μη μιλήσουμε για τη μετάπειτα αξία των πτυχίων στην Ελλάδα.
Ηρέμησε βρε και ότι γίνει.. ΟΚ???
Καλή επιτυχία να έχει..γενικά στη ζωή του και καλές ευχάριστες διακοπές!! :)))

eva είπε...

@roadartist μου, εντάξει είμαι. Ίσα-ίσα που τον ταρακουνάω για να τον συνεφέρω, όταν βλέπω ότι αγχώνεται παραπάνω από όσο χρειάζεται. Δεν αξίζει να χαλάσεις την ψυχική σου υγεία για ένα σύστημα που βρωμά απ' το κεφάλι. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μην παραδοθεί αμαχητί. Θέλω να δώσει τον αγώνα του με όλες του τις δυνάμεις και να εστιάσει σ' αυτό αποκλειστικά. Με το αποτέλεσμα θα ασχοληθούμε όταν θα έρθει η ώρα του. Πέρα απ' αυτά όμως, σα γονιός, δεν μπορείς και να μην ανησυχείς για όλα αυτά. Ε, αυτό έβγαλα εδώ μέσα.
Μου δίνεις τις πρώτες ευχές για τις φετινές διακοπές! Να' σαι καλά, γλυκιά μου! Φιλιά :)

Τρελός του Χωριού είπε...

Ζητάμε τα πάντα ,μονο όταν δεν έχουμε τίποτα Ευαγγελία. Μην ζητάς λοιπον το Τέλειο, για να έχεις Κάτι.Όσο για τον γιό σου ,εγώ θα του ευχόμουν καλές επιτυχείες μα και ΄καλήτερες αποτυχείες, γιατί μόνο αυτός που ξέρει να πέφτει και να σηκώνεται ,ξέρει να περπατά σωστά.
.
Όσο για τις προσδοκίες , πριν κάποιον καιρό στακώθηκα με τον 78χρονο πατέρα μου θυμίζοντας του ότι αυτά που αυτός κατάφερε στην ζωή του ,τα έχω καταφέρει ήδη και εγώ .Δεν είμαι όμως υποχρεωμένος να του δώσω λόγο για αυτά που αυτός δεν μπόρεσε να καταφέρει και απαίτησε να το κάνω εγώ γι αυτόν.
.
Όμως έχεις και μια προσκληση παιχνιδιου στο μπλοκ μου . Ετσι για να ξεφηγεις από το άγχος.

eva είπε...

@trelle, το μόνο που θέλω είναι να τα κλείσω όλα μέσα σ' ένα μεγάλο τίποτα, μια τεράστια φούσκα κενού αέρος, όπου θα αιωρούνται κατά βούληση εις τους αιώνας των αιώνων...
Σ' ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα ανταποκριθώ μόλις επανέλθω...

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Σου εχω απόλυτη εμπιστοσύνη
evaggelia μου για οτι εχει
να κάνει με το παιδί και
τις ανησυχίες του(σου)
Χαίρομαι που σκέφτεσαι ετσι
και που είσαι εκεί...που
πρέπει χωρείς να μπλοκάρεις
με τον τρόπο σου ούτε το
παιδί ούτε κι εσένα
Μακάρι να καταφέρω το ίδιο καλά
όταν έρθει η ώρα

κοτσυφοφιλιά

τσίου!!!

καλό Σαββατοκύριακο

eva είπε...

καλέ μου @karaflokotsifa... δεν κάνω τίποτα άλλο από το να εμπιστεύομαι ένα από τα πιο αρχέγονα, ατόφια και αλάθητα ανθρώπινα ένστικτα από καταβολής κόσμου: το μητρικό. Αυτό οδηγεί, εγώ ακολουθώ, that's it.
Κι εγώ σου έχω εμπιστοσύνη. Όταν θα' ρθει αυτή η ώρα, είμαι σίγουρη πως θα διαπρέψεις :)
Καλό σου βράδυ

melian είπε...

Η στιγμή που περιγράφεις στο τέλος είναι πολυ συγκινητική. Είναι η απολαβή σου για όλες τις στιγμές που απλά ήσουν εκεί όταν το χρειαζόταν και του γέννησαν αυτήν την δίχως όρια εμπιστοσύνη προς το άτομό σου.
Νομίζω πως αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος κάθε γονέα.....να κερδίζει την εμπιστοσύνη και την αγάπη του παιδιού του.
Φυσικά κάποια στιγμή τα παιδιά απομακρύνονυαι, φτιάχνουν τη δική τους ζωή και τότε η απαγκίστρωση θα είναι επιβεβλημένη....αλλά μέχρι τότε είναι καλό να έχουν ένα αίσθημα ασφάλειας στο χώρο που ζουν.

Φιλιά...και καλή υπομονή τις μέρες αυτές

Tali είπε...

Ευαγγελια περασα μονο για να διαβασω (ξεκουραζομαι απο απιστευτη μερα )..και οχι να γραψω ..... αλλα το κειμενο με προκαλει..

και κεινες οι λατρεμενες δινες απο κοβαλτιο στον συγχισμενο ουρανο!

Πως να μην γραψω..


το μεγαλυτερο κατορθωμα του γονιου ειναι να μην ξεχναει
τα δικα του
..τους φοβους , τις ανασφαλειες , το αγνωστο και το δεος ..

κι εσυ το κανεις ..

και καταφερνεις να ελεγχεις καθε συναισθημα που κατα τη γνωμη μου _επειδη βλεπω τοσα_
επιβαρυνει ...

-ποσο καλα κανεις!!

καλη επιτυχια στο παλικαρι σου!

Ειμαι σιγουρη πως εχει βασεις και θα παει καλα!!

eva είπε...

@elmelissa, ναι, αυτό που περιγράφεις είναι το βραβείο, η εμπιστοσύνη τους. Υπάρχουν όρια, υπάρχουν ρήξεις, κατά καιρούς έχουν γίνει ομηρικοί καυγάδες, δεν είναι εύκολα τα πράγματα ούτε και μπορείς να είσαι εκεί, όπως λες, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους, είναι και πρακτικά αδύνατο. Όποτε όμως είσαι, οφείλεις να είσαι με το 100% σου, ακόμα και στη σύγκρουση, αλλιώς έχεις αποτύχει.

eva είπε...

@talisker, οι λατρεμένες δίνες από κοβάλτιο της έναστρης νύχτας δείχνουν ακριβώς το τι γίνεται εντός μου. Είμαι μια πινελιά που στροβιλίζεται γύρω από τη δίνη των γεγονότων που προσπαθούν να με ρουφήξουν μέσα στη μαύρη τρύπα τους και μέσα στην παραζάλη μου εγώ πρέπει να δείχνω ψύχραιμη και χαλαρή και κουλ.
Κράτησε τους επαίνους για όταν πετύχω το πραγματικό στοίχημα, κι αυτό είναι να μπορέσω να δεχτώ και τα δύο αποτελέσματα, την αποτυχία δηλαδή ή την επιτυχία, με τον ίδιο τρόπο. Είναι μακρύς ο δρόμος ως εκεί.
Σόρι αν σου χάλασα την ξεκούραση και τη διάθεση. Είμαι κάπως αυτές τις μέρες, θα μου περάσει.
Καλό βράδυ

iLiAs είπε...

..καλή επιτυχία να έχετε οικογενειακώς..να είστε καλά :)

Καλο σαββατοκυριακο Ευαγγελία :)

eva είπε...

@ilia, κι εσύ να' σαι καλά, σ' ευχαριστώ. Καλό σ/κ :)

Tali είπε...

Tιποτα δεν μου χαλασες !
δεν ειμαστε καλα:)
οκ τα κραταω και θα περιμενω να μου πεις ..

αλλα εγω δεν βλεπω πουθενα αποτυχια ....

ουφ ! ειναι τοσα αυτα που θελω να πω σχετικα με το θεμα..

οχι δεν υπαρχει αποτυχια Ευαγγελια .
Αλλες ειναι οι αποτυχιες ..
θυμισου αλλες δινες ..πιο σκοτεινες πιο μεγαλες..

αυτο που λεμε αποτυχια ειναι απλα μια δοκιμασια ...

δεν ξερω ....
δεν θελω να φανω πως δεν το αντιμετωπιζω σοβαρα ή ανευθυνα αλλα ειλικρινα θελω να απαλλαξω τα παιδια μου απο αυτο το αγχος ...
το κανω απο τωρα ..

θα ξαναρθω να μαθω τα νεα σου !!

kalhmera!!!

kirki είπε...

Μια ΚαληΜέρα να ακουμπήσω....!!!!

Να είσαι καλά και να χαμογελάς πάντα!

Βάσσια είπε...

Ευαγγελία μου,

αυτή τη νοοτροπία που περιγράφεις, λίγο πολύ, υπάρχει σε όλους.
Είναι βάρος όμως (το γνωρίζω) και χρειάζεται θάρρος για να αποκοπεί κάποιος από την αναζήτηση της τελειότητας.

Η οποία τελειότητα, εντέλει υπολείπεται στην απόλαυσης της ζωής μας.

Ο στόχος μας είναι να γινόμαστε καλύτεροι έτσι;
Οι "τέλειοι" είναι;

Φιλιά
Καλή σου μέρα
:-)

eva είπε...

@talisker, αυτό ακριβώς ήθελα να δείξω, πως τελικά αυτό που θεωρούμε αρίστευση, εύκολα μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και να στοιχειώσει τη ζωή μας. Αυτό έγινε με μένα και τώρα βασανίζομαι και υποφέρω για πράγματα που άλλοι απλώς τα προσπερνούν και πάνε παρακάτω. Όσο και να μην το θέλω, είναι κάτι που κουβαλάω και πλέον δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό...
Δεν ξέρω... από τη μια επιδιώκω το καλύτερο για το παιδί μου, από την άλλη... τι είναι καλύτερο τελικά;...
Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ :)

eva είπε...

@kirki, καλημέρα και σε σένα, γλυκιά μου, με το χαμόγελό μου :)

kryos είπε...

Καλημέρα κι από μένα Ευαγγελία μου .
Στο θέμα του παιδιού σου είμαι σίγουρος ότι θα τα πας περίφημα...και τώρα στις εξετάσεις , αλλά και αργότερα όταν κάποιες στιγμές θα σε χρειάζεται πλάι του.
Δεν σε ξέρω πολύ καιρό αλλά η αύρα σου εκπέμπει εμπιστοσύνη...δείχνεις ότι μπορείς να ανταποκριθείς σε καταστάσεις που θα προκύψουν..κι αν αυτό γίνεται σε μας από μακριά φαντάσου πως θα το εκλαμβάνει το καμάρι σου που σε ζει κάθε μέρα.
Στέκομαι λίγο στο :
" Όλο αυτό με κυνηγάει ως σήμερα. Αυτή η αίσθηση ότι πάντοτε πρέπει να είμαι άψογη σε όλα, η αίσθηση ότι πρέπει να λογοδοτήσω κάπου αν δεν γίνουν όλα τέλεια, δεν έχουν φύγει από πάνω μου" .
Αυτό νομίζω ότι πρέπει να το αποβάλεις (κι εμείς μαζί σου).. δεν δίνουμε εξετάσεις σε κανέναν και δεν θα περάσουμε από επιθεώρηση από κανέναν..μόνο από τον εαυτό μας.
Ας πιούμε λίγο από το "τρελό νερό" χωρίς τύψεις ... ας εκπλήξουμε λίγο τον πλησίον μας.
Να έχεις μια υπέροχη μέρα !!!

eva είπε...

@vassia, για να αναζητήσεις την τελειότητα πρέπει να το θες από μέσα σου. Πρέπει να έχεις το μικρόβιο να την κυνηγήσεις και τη δύναμη να αντέξεις, και για να φτάσεις ως εκεί και για να διαπιστώσεις ότι τελικά αυτό που κυνηγάς δεν υπάρχει. Δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο στα παιδιά μου. Αυτό που προσπαθώ είναι να τους περάσω την αρχή να μην εγκαταλείπουν τον αγώνα, όσο δύσκολος κι αν είναι, και να πιστεύουν στις δυνάμεις τους. Να εστιάζουν δηλαδή στη διαδικασία, όχι στο αποτέλεσμα. Οι πανελλήνιες είναι απλά μια αφορμή για να εφαρμοστεί αυτή η αρχή, τίποτε άλλο. Δεν πιστεύω σ' αυτό το σύστημα αξιολόγησης των παιδιών, είναι εντελώς αντιπαιδαγωνικό, αντιεκπαιδευτικό και αντικοινωνικό. Από κει και πέρα δε νομίζω ότι μπορείς να κάνεις και τίποτε άλλο, γιατί η σκυτάλη είναι πλέον στα χέρια τους.
Καλή σου μέρα

eva είπε...

@krye, τι θα γίνει μ' εμάς τους δυο; ο ένας πάνω στον άλλον θα πέφτουμε πάντα;
Όμορφα λόγια ακούμπησες στο τετράδιό μου σήμερα, να' σαι καλά :)
Δεν λογοδοτώ σε άλλους, ο εαυτός μου είναι ο δεσμοφύλακας, αυτός με κρατά δέσμια και κουδουνίζει τα κλειδιά περιπαικτικά έξω από τα κάγκελα του κελιού μου...
Τι να κάνω, έτσι είμαι... δίπλα μου είναι το ποτήρι, αλλά δεν τολμάω ν' απλώσω το χέρι.. ελπίζω να την κάνω τελικά την επανάστασή μου πριν δω τα θυμαράκια, και τότε ποιος με πιάνει! Τύφλα να' χει ο Τσε! Hasta la victoria siempre!

faraona είπε...

evaggelia μου
κατ αρχην
καλη επιτυχια στο παλλικαρι σου.
Ναναι τυχερος ευχομαι σε ολα και να αγωνιστει γιατι στην πραγματικοτητα μονο αυτο αξιζει και τιποτε αλλο.Αν μαθει να αγωνιζεται τωρα θα ειναι ετσι και σ ολη του την ζωη.
Ευχομαι να πανε ολα καλα και να κανεις ομορφες διακοπες χαρουμενα και χαλαρα.

eva είπε...

@faraona... αμήν και στα δύο! :))
Καλό σ/κ :))

Artanis είπε...

Εγώ έχω μέλλον ακόμα......
Όμως εύχομαι καλή επιτυχία στον γιόκα σου...
Καλό Σ/Κ...

kryos είπε...

Πάλι πέσαμε ο ένας επάνω στον άλλον ? :) Αυτή την φορά δεν το είχα καταλάβει.
Νομίζω ότι σχεδόν πάντα ο εαυτός μας είναι ο δεσμοφύλακάς μας ... οι άλλοι πολύ λίγα μπορούν να μας κάνουν ...κι έτσι η επανάσταση πρέπει να γίνει εναντίον του.
Κι αυτό το " Τι να κάνω, έτσι είμαι... " θα πρέπει να πάψει να είναι το άλλοθι μας ( πάλι χρησιμοποίησα την καταραμένη λέξη...και μάλιστα δύο φορές
:) ).
Πάντως να ξέρεις πως όταν αποφασίσεις να γίνεις Τσε θα έχεις τουλάχιστον έναν οπαδό ...γράψε με από τώρα στις λίστες :)
Όμορφο βραδάκι σου εύχομαι.

eva είπε...

@artanis μου, όπως βλέπεις, βλέπεις με τι μυαλά διαβάζω και για τα δικά μου... το μέλλον δεν είναι τόσο μακρινό όσο νομίζεις, γι' αυτό ξεκίνα να προετοιμάζεσαι φιλενάδα!
Καλό σου βράδυ :)

eva είπε...

@krye, έχεις δίκιο. Άλλοθι είναι, που θα μας ξεβολέψει αν το καταργήσουμε. Πού θα πάει, όμως...
Όνειρα γλυκά, σύντροφε :)

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Ηρθα για μια καλημέρα καλή μου
και είδα οτι ο δαίμονας του τυπογραφείου κανε την δουλειά του
και σκότωσα τουλάχιστον μια λήξη
(αν θυμΑμαι καλά)επι τόποι χαχαχα
Δεν διαβάζω τώρα την ανάρτησή σου
γιατί ειμαι κουρασμένος...καλό ύπνο για μένα και μια καλήμερα να ξημερώσει και για τους δυο μας
χαχαχα

Κοτσυφοφιλιά

ΤΣΙΟΥ!!!

eva είπε...

@κοτσυφάκο μου, γιατί μου στενοχωριέσαι; αφού συνεννοούμαστε και χωρίς τις λέξεις για δεκανίκια! Θα τιτιβίσεις και θ' ακούσω!
Καλή ξεκούραση :)